Plik pamięć długoterminowa jest to bardzo trwały magazyn pamięci o pozornie nieograniczonej pojemności; pamięć długotrwała może trwać od kilku godzin do kilku lat. Jeśli chodzi o płaszczyznę fizjologiczną, ten rodzaj pamięci niesie ze sobą proces fizycznych zmian w strukturach i połączeniach neuronów, czyli komórek naszego mózgu..
Wspomnienia, które trafiają do pamięci krótkotrwałej, można przekształcić we wspomnienia długotrwałe w procesie zwanym „konsolidacją”. Obejmuje powtarzanie, znaczące skojarzenia i emocje.
W zależności od tych czynników wspomnienia mogą być silniejsze (data urodzenia), słabsze lub trudne do odzyskania (koncepcja, której nauczyłeś się lata temu w szkole)..
Pamięć krótkotrwała jest generalnie bardziej akustyczna i wizualna. W pamięci długotrwałej informacje są kodowane przede wszystkim wizualnie i semantycznie (bardziej powiązane ze skojarzeniami i znaczeniami).
Indeks artykułów
Proces pamięci długotrwałej, w którym zachodzą zmiany w strukturach i połączeniach neuronów, nazywany jest długotrwałym wzmocnieniem (PLP). Oznacza to, że kiedy się czegoś uczymy, tworzone są, modyfikowane, wzmacniane lub osłabiane nowe obwody neuronowe.
Oznacza to, że zachodzi reorganizacja neuronowa, która pozwala nam przechowywać nową wiedzę w naszym mózgu. W ten sposób nasz mózg nieustannie się zmienia.
Hipokamp to struktura mózgu, w której informacje są tymczasowo przechowywane i służy do utrwalania wspomnień od krótkotrwałego do długotrwałego. Uważa się, że może uczestniczyć w modulacji połączeń neuronowych przez okres dłuższy niż 3 miesiące od pierwszego uczenia się.
Hipokamp ma połączenia z wieloma obszarami mózgu. Wydaje się, że aby wspomnienia zostały utrwalone w naszym mózgu, ta część mózgu przekazuje informacje do obszarów korowych, gdzie są przechowywane w trwały sposób.
Oczywiście, gdyby te struktury mózgu zostały w jakikolwiek sposób uszkodzone, doszłoby do osłabienia jakiejś formy pamięci długotrwałej. Tak dzieje się u pacjentów z amnezją. Ponadto, w zależności od obszaru mózgu uszkodzonego, niektóre rodzaje pamięci lub wspomnienia zostałyby dotknięte, a inne nie..
Z drugiej strony, kiedy o czymś zapomnimy, to co się dzieje, to osłabienie połączeń synaptycznych odpowiedzialnych za tę wiedzę. Chociaż może się również zdarzyć, że aktywowana jest nowa sieć neuronowa, która nakłada się na poprzednią, powodując zakłócenia.
Z tego powodu toczy się debata o tym, czy usuwamy informacje na stałe z naszej pamięci, czy nie. Może się zdarzyć, że przechowywane dane nigdy nie są całkowicie usuwane z naszej pamięci długoterminowej, ale stają się trudniejsze do odzyskania.
Aby jakakolwiek informacja dotarła do pamięci długotrwałej, w mózgu musi nastąpić szereg zmian neurochemicznych lub morfologicznych. Wykazano, że pamięć jest przechowywana w wielu synapsach (połączeniach między neuronami). Kiedy się czegoś uczymy, pewne synapsy stają się silniejsze.
Z drugiej strony, kiedy o tym zapomnimy, stają się słabi. W ten sposób nasz mózg nieustannie się zmienia, pozyskując nowe informacje i odrzucając to, co nie jest przydatne. Te zyski lub straty synaps wpływają na nasze zachowanie.
Ta łączność jest przebudowywana przez całe życie dzięki mechanizmom tworzenia, stabilizacji i eliminacji synaps. Krótko mówiąc, w połączeniach neuronowych zachodzą strukturalne reorganizacje.
W badaniach z pacjentami z amnezją wykazano, że pamięć krótkotrwała i długotrwała znajdowała się w różnych magazynach, mających różne substraty neuronalne.
Jak odkryto, kiedy jesteśmy w kontekście uczenia się, następuje zwiększone uwalnianie glutaminianu. Powoduje to aktywację pewnych rodzin receptorów, co z kolei powoduje, że wapń dostaje się do zaangażowanych komórek nerwowych. Wapń przenika głównie przez receptor zwany NMDA.
Gdy w komórce zgromadzi się tak duża ilość wapnia, że przekracza on próg, uruchamiane jest tak zwane „długotrwałe wzmocnienie”. Co to znaczy, że trwa dłużej nauka?.
Te poziomy wapnia powodują aktywację różnych kinaz: kinazy białkowej C (PKC), kinazy kalmoduliny (CaMKII), kinaz aktywowanych mitogenami (MAPK) i kinazy tyrozynowej Fin.
Każdy z nich ma inne funkcje, wyzwalając mechanizmy fosforylacji. Na przykład kinaza kalmoduliny (CaMKII) przyczynia się do insercji nowych receptorów AMPA do błony postsynaptycznej. Daje to większą siłę i stabilność synaps, utrzymując naukę.
CaMKII powoduje również zmiany w cytoszkieletu neuronów, oddziałując na aktywny. Powoduje to wzrost rozmiaru kręgosłupa dendrytycznego, który jest powiązany z bardziej stabilną i trwałą synapsą..
Z drugiej strony kinaza białkowa C (PKC) ustanawia mostki zjednoczeniowe między komórkami presynaptycznymi i postsynaptycznymi (kadheryna-N), tworząc bardziej stabilne połączenie..
Ponadto uczestniczyć będą geny wczesnej ekspresji zaangażowane w syntezę białek. Szlak MAPK (kinazy aktywowane mitogenami) reguluje transkrypcję genów. Doprowadziłoby to do nowych połączeń neuronowych.
Tak więc, podczas gdy pamięć krótkotrwała obejmuje modyfikację istniejących białek i zmiany w sile wcześniej istniejących synaps, pamięć długotrwała wymaga syntezy nowych białek i wzrostu nowych połączeń..
Dzięki szlakom PKA, MAPK, CREB-1 i CREB-2 pamięć krótkotrwała staje się pamięcią długotrwałą. W rezultacie znajduje to odzwierciedlenie w zmianach wielkości i kształtu kolców dendrytycznych. Jak również powiększenie przycisku końcowego neuronu.
Tradycyjnie uważano, że te mechanizmy uczenia się występują tylko w hipokampie. Jednak wykazano u ssaków, że długotrwałe wzmocnienie może wystąpić w wielu obszarach, takich jak móżdżek, wzgórze lub kora nowa..
Stwierdzono również, że są miejsca, w których prawie nie ma receptorów NMDA, a mimo to pojawia się długotrwałe wzmocnienie.
Tak jak można ustanowić wspomnienia, można „zapomnieć” o innych nieobsługiwanych informacjach. Ten proces nazywa się „długotrwałą depresją” (DLP)..
Służy do uniknięcia nasycenia i występuje, gdy w neuronie presynaptycznym występuje aktywność, ale nie w postsynaptycznym lub odwrotnie. Lub, gdy aktywacja ma bardzo małą intensywność. W ten sposób wspomniane zmiany strukturalne ulegają stopniowemu odwróceniu..
Istnieją dwa typy pamięci długotrwałej, jawna lub deklaratywna oraz niejawna lub nie deklaratywna.
Pamięć deklaratywna obejmuje całą wiedzę, którą można świadomie przywołać; można je łatwo zwerbalizować lub przekazać innej osobie. W naszym mózgu magazyn wydaje się być zlokalizowany w przyśrodkowym płacie skroniowym.
W ramach tego podtypu pamięci znajduje się pamięć semantyczna i pamięć epizodyczna. Pamięć semantyczna odnosi się do znaczenia słów, funkcji przedmiotów i innej wiedzy o środowisku.
Z drugiej strony pamięć epizodyczna to taka, która przechowuje doświadczenia, doświadczenia i ważne lub istotne emocjonalnie wydarzenia z naszego życia. Dlatego nazywana jest także pamięcią autobiograficzną..
Ten rodzaj pamięci, jak możesz wywnioskować, przywołuje się nieświadomie i bez wysiłku umysłowego. Zawiera informacje, których nie można łatwo zwerbalizować i których można się nauczyć nieświadomie, a nawet mimowolnie.
Do tej kategorii zalicza się pamięć proceduralna lub instrumentalna, która obejmuje pamięć zdolności i nawyków. Niektóre przykłady to gra na instrumencie, jazda na rowerze, jazda samochodem lub gotowanie czegoś. Są to czynności, które były często ćwiczone i dlatego są zautomatyzowane.
Częścią naszego mózgu odpowiedzialną za przechowywanie tych zdolności jest jądro prążkowane. Oprócz zwojów podstawy i móżdżku.
Pamięć nie deklaratywna obejmuje również uczenie się przez skojarzenia (na przykład powiązanie określonej melodii z miejscem lub skojarzenie szpitala z nieprzyjemnymi doznaniami).
Są to warunkowanie klasyczne i warunkowanie instrumentalne. Pierwsza powoduje, że dwa zdarzenia, które wystąpiły kilka razy łącznie lub przypadkowo, są ze sobą powiązane.
Podczas gdy druga polega na uczeniu się, że określone zachowanie ma pozytywne konsekwencje (i dlatego będzie się powtarzać), a inne zachowania powodują negatywne konsekwencje (i ich wykonanie będzie unikane).
Odpowiedzi zawierające składniki emocjonalne są przechowywane w obszarze mózgu zwanym jądrem migdałków. Zamiast tego reakcje obejmujące mięśnie szkieletowe są zlokalizowane w móżdżku..
Uczenie się nieasocjacyjne, takie jak habituacja i uczulenie, jest również przechowywane w pamięci ukrytej, w ścieżkach odruchowych..
W kilku badaniach wykazano, że odpowiedni odpoczynek jest niezbędny do przechowywania wspomnień w stabilny sposób.
Wydaje się, że nasz organizm wykorzystuje okres snu, aby utrwalić nowe wspomnienia, ponieważ nie ma zakłóceń ze środowiska zewnętrznego, które utrudniają ten proces. W ten sposób w stanie czuwania kodujemy i pobieramy informacje już zapisane, podczas gdy podczas snu utrwalamy to, czego nauczyliśmy się w ciągu dnia.
Aby było to możliwe, zaobserwowano, że podczas snu następują reaktywacje w tej samej sieci neuronowej, która została aktywowana podczas nauki. Oznacza to, że podczas snu można wywołać długotrwałe wzmocnienie (lub długotrwałą depresję).
Co ciekawe, badania wykazały, że spanie po stażu ma korzystny wpływ na pamięć. Czy to podczas 8-godzinnego snu, 1 lub 2-godzinnej drzemki, a nawet 6-minutowego snu.
Ponadto im krótszy czas między okresem uczenia się a snem, tym więcej korzyści przyniesie to przechowywanie w pamięci długotrwałej..
Istnieją warunki, w których może to mieć wpływ na pamięć długotrwałą. Na przykład w sytuacjach, w których jesteśmy zmęczeni, kiedy nie śpimy prawidłowo lub przeżywamy stresujące chwile.
Pamięć długotrwała również ulega stopniowemu pogorszeniu wraz z wiekiem.
Z drugiej strony stanami patologicznymi, które są najbardziej związane z problemami z pamięcią, są nabyte uszkodzenia mózgu i zaburzenia neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera.
Oczywiście wszelkie uszkodzenia, które pojawiają się w strukturach, które wspierają lub uczestniczą w tworzeniu pamięci (takich jak płaty skroniowe, hipokamp, ciało migdałowate itp.) Spowodowałyby następstwa w naszym magazynie pamięci długoterminowej..
Mogą wystąpić problemy zarówno z zapamiętaniem już przechowywanych informacji (amnezja wsteczna), jak i z przechowywaniem nowych wspomnień (amnezja następcza).
Jeszcze bez komentarzy