Plik pamięć sensoryczna Jest to rodzaj pamięci, który pozwala zachować wrażenia informacji ze zmysłów po zniknięciu postrzeganego bodźca. Odnosi się do obiektów wykrywanych przez receptory czuciowe organizmu (zmysły), które są tymczasowo zatrzymywane w rejestrach czuciowych.
Zapisy sensoryczne mają dużą pojemność przechowywania informacji, ale są w stanie zachować dokładne obrazy informacji sensorycznych tylko przez bardzo ograniczony czas..
Ustalono dwa główne typy pamięci sensorycznej: pamięć ikoniczna i pamięć echo. Pierwszy typ jest składnikiem systemu pamięci wzrokowej. Drugi typ to składnik pamięci krótkotrwałej, który jest odpowiedzialny za zatrzymywanie informacji słuchowych.
Indeks artykułów
Pamięć sensoryczna to utrzymywanie się bodźca w czasie, poza jego fizyczną obecnością. Oznacza to, że to pamięć pozwala na kontynuowanie działania bodźca, nawet jeśli zniknął.
Na przykład, jeśli osoba wizualizuje scenę, która wywołuje uczucie przerażenia lub strachu, pamięć sensoryczna pozwala jej dalej doświadczać tych wrażeń, gdy przestają je widzieć..
Pamięć sensoryczna to zdolność mnesyczna, która ujawnia ścisły związek między systemami percepcyjnymi a procesami poznawczymi.
W rzeczywistości działania jednego nie da się wyjaśnić bez drugiego. Percepcja bez poznania prowadziłaby do pasywnego sposobu łączenia się ze światem, ponieważ umysł nie wykonywałby żadnego zadania z informacją przechwyconą przez zmysły..
Z drugiej strony uczenie się i funkcjonowanie poznawcze byłyby niemożliwe bez przechwytywania nowych informacji i wiedzy ze świata zewnętrznego poprzez systemy percepcyjne..
Zatem doznania są punktem wyjścia percepcji, a percepcja jest pierwszym krokiem w kierunku procesu poznawczego. Bez wrażenia nie ma percepcji, a bez percepcji nie ma pamięci.
Jednak percepcja i pamięć mają więcej wspólnych elementów: percepcja wykracza poza doznania, jest zwykle definiowana jako mechanizm, za pomocą którego mózg nadaje znaczenie wrażeniom.
W ten sposób pamięć sensoryczna przetwarza i przechowuje znaczące informacje. Ingeruje również w funkcjonowanie podstawowych procesów percepcji, takich jak wykrywanie, dyskryminacja, rozpoznawanie czy identyfikacja..
Związek między percepcją a pamięcią jest od wielu lat przedmiotem zainteresowań naukowych. Jednak termin „pamięć sensoryczna” pojawił się znacznie później.
Pierwsze badania tego zjawiska odbyły się w 1740 roku przez Johanna Segnera. W swoich badaniach niemiecki fizyk wykazał, że aby kawałek węgla przyczepiony do obracającego się koła mógł zostać dostrzeżony, musiał on dokonać całkowitej rewolucji w czasie krótszym niż 100 milisekund..
To pierwsze uznanie posłużyło do postulowania związku między mechanizmami percepcji i pamięci.
Później Broadbent w 1958 roku zaproponował istnienie mechanizmu pamięci natychmiastowej, który zapisywałby informacje o bodźcu proksymalnym przez krótki okres czasu..
Podobnie Neisser w 1967 roku przyjął teorię Broadbenta i nazwał ją pamięcią sensoryczną. Według niemieckiego psychologa ten rodzaj pamięci składał się z przedkategorialnego zapisu informacji o ograniczonej pojemności i krótkim czasie trwania.
Równolegle Atkinson i Siffrin zaproponowali istnienie rejestru sensorycznego dla każdej z modalności sensorycznych. Jednak większość badań nad pamięcią sensoryczną koncentrowała się na dwóch typach początkowo zdefiniowanych przez Neissera (pamięć ikoniczna i pamięć echoiczna)..
Wreszcie to Sperling w 1960 roku był odpowiedzialny za badanie i specyficzne określenie właściwości ikonicznej pamięci za pomocą tachistokopu i techniki raportu częściowego..
Główną funkcją pamięci sensorycznej jest utrzymywanie stymulacji, mimo jej zaniku. W ten sposób zwiększają możliwości przetwarzania informacji, zwłaszcza w przypadku bodźców krótkotrwałych..
W tym sensie pamięć sensoryczna pełni rolę pomostu informacyjnego, który pozwala na wydłużenie czasu prezentacji bodźców.
Gdyby mózg mógł przetwarzać informacje tylko wtedy, gdy obecny jest bodziec i mógłby zostać zarejestrowany przez zmysły, po drodze wiele wiedzy zostałoby utracone..
Funkcjonowanie pamięci sensorycznej można zilustrować podczas prowadzenia samochodu. Prowadząc samochód, osoba może dostrzec na drodze wiele znaków wskazujących na przepisy ruchu drogowego, wskazówki dotyczące dojazdu do celu itp..
Zwykle wizualizacja tych elementów jest bardzo krótka ze względu na prędkość samochodu, co pozwala na wychwycenie bodźców przez krótki czas.
Jednak stymulacja wytwarzana przez te elementy jest przedłużona na poziomie mózgu przez dłuższy okres czasu niż sama prezentacja bodźca..
Zdolność ta jest wykonywana przez mózg poprzez działanie pamięci sensorycznej, która pozwala na zachowanie stymulacji, nawet jeśli bodziec nie jest już wizualizowany..
Obecnie istnieje wysoki konsensus naukowy co do ustalenia dwóch głównych typów pamięci sensorycznej: pamięci ikonicznej i pamięci echoicznej..
Pamięć ikoniczna odnosi się do wizualnej pamięci sensorycznej, czyli procesów pamięci sensorycznej, które są uruchamiane, gdy bodźce są odbierane wzrokiem..
Z drugiej strony pamięć echoiczna definiuje słuchową pamięć sensoryczną i zaczyna się, gdy bodźce są wychwytywane przez ucho..
Pamięć ikoniczna jest zapisem pamięci sensorycznej związanym z domeną wizualną. Jest składnikiem systemu pamięci wzrokowej, który obejmuje zarówno krótkotrwałą pamięć wzrokową, jak i pamięć długotrwałą.
Pamięć ikoniczna charakteryzuje się tworzeniem magazynu pamięci o bardzo krótkim czasie trwania (poniżej 1000 milisekund), ma jednak dużą pojemność (może zachować wiele elementów).
Dwoma głównymi składnikami tego typu pamięci sensorycznej są wytrwałość wzrokowa i wytrwałość informacyjna. Pierwsza to krótka, przedkategorialna, wizualna reprezentacja fizycznego obrazu stworzonego przez system sensoryczny. Drugi tworzy magazyn pamięci o dłuższym czasie trwania, który reprezentuje zakodowaną wersję obrazu wizualnego..
Wydaje się, że funkcjonowanie tego typu pamięci sensorycznej jest związane z wizualną ścieżką sensoryczną. Przedłużona reprezentacja wizualna zaczyna się od aktywacji fotoreceptorów w siatkówce. Pręciki i czopki poddawane są stymulacji po stłumieniu bodźca.
Pamięć ikoniczna jest odpowiedzialna za przepływ informacji wizualnych do mózgu, które mogą być gromadzone i utrzymywane w czasie. Jedną z najważniejszych ról ikonicznej pamięci jest jej zaangażowanie w wykrywanie zmian w środowisku wizualnym:
Pamięć echa jest jednym z rejestrów pamięci sensorycznej, który jest odpowiedzialny za zatrzymywanie informacji słuchowych. Byłby składnikiem pamięci krótkotrwałej równoważnym pamięci ikonicznej do przechowywania informacji wizualnych.
Pamięć echa jest w stanie przechowywać duże ilości informacji dźwiękowych w okresie od trzech do czterech sekund. Stymulacja dźwiękowa pozostaje aktywna w umyśle i może być odtwarzana ponownie w tym krótkim czasie..
Pierwsze prace nad tym typem pamięci zostały przeprowadzone przez Baddeleya nad modelem pamięci roboczej, który składa się z systemu wykonawczego i dwóch podsystemów: agendy wzrokowo-przestrzennej związanej z pamięcią ikoniczną oraz pętli fonologicznej przetwarzającej informacje słuchowe (echo).
Zgodnie z modelem Baddeleya (jedną z najczęściej używanych obecnie teorii pamięci) pętla fonologiczna przetwarza informacje na dwa różne sposoby.
Pierwsza składa się z magazynu, który może przechowywać informacje przez trzy lub cztery sekundy. Drugi to proces powtarzania sub-samogłoski, który utrzymuje ślad pamięci poprzez użycie wewnętrznego głosu..
Obecnie techniką, która umożliwia pomiar pamięci echa w bardziej obiektywny sposób, jest potencjalne zadanie rozbieżności. W tej technice zmiany w aktywacji słuchowej mózgu są rejestrowane za pomocą elektroencefalografii..
Jeszcze bez komentarzy