Rtęć Jest to najbliższa Słońcu planeta, a także najmniejsza z 8 głównych planet Układu Słonecznego. Można go zobaczyć gołym okiem, choć nie jest łatwo go znaleźć. Mimo to ta mała planeta znana jest od czasów starożytnych.
Sumeryjscy astronomowie odnotowali swoje istnienie około XIV wieku pne w Mul-Apin, traktat o astronomii. Tam nadali mu imię Udu-Idim-Gu lub „planeta skoku”, podczas gdy Babilończycy nazywali ją Nabu, posłańcem bogów, tak samo jak nazwa Merkurego miała dla starożytnych Rzymian.
Ponieważ Merkury jest widoczny (z trudem) o świcie lub o zmierzchu, starożytni Grecy powoli zdawali sobie sprawę, że jest to ten sam niebiański obiekt, więc nazwali Merkury o świcie Apollo, a ten o zmierzchu Hermes, pocztą bogów..
Wielki matematyk Pitagoras był pewien, że jest to ta sama gwiazda i zaproponował, że Merkury może przejść przed tarczą słoneczną widzianą z Ziemi, tak jak to się dzieje w rzeczywistości..
Zjawisko to jest znane jako tranzyt i występuje średnio około 13 razy w każdym wieku. Ostatni tranzyt Merkurego miał miejsce w listopadzie 2019 r., A następny w listopadzie 2032 r.
Inni astronomowie starożytnych kultur, takich jak Majowie, Chińczycy i Hindusi, również zebrali obrazy Merkurego i innych świetlistych punktów, które poruszały się po niebie szybciej niż gwiazdy w tle: planety.
Wynalazek teleskopu skłonił do zbadania nieuchwytnego obiektu. Galileo był pierwszym, który zobaczył Merkurego z instrumentami optycznymi, chociaż niebiański posłaniec ukrył wiele swoich tajemnic aż do nadejścia ery kosmicznej..
Indeks artykułów
Merkury jest jedną z 8 głównych planet w Układzie Słonecznym i razem z Ziemią, Wenus i Marsem tworzą 4 wewnętrzne planety, najbliższe Słońcu i charakteryzujące się tym, że są skaliste. Jest najmniejszy ze wszystkich i ma najniższą masę, ale zamiast tego jest najbardziej gęsty po Ziemi.
Wiele danych dotyczących Merkurego pochodzi z sondy Mariner 10, wystrzelonej przez NASA w 1973 roku, której celem było zebranie danych z sąsiedniej Wenus i Merkurego. Do tego czasu wiele cech tej małej planety było nieznanych.
Należy zauważyć, że nie jest możliwe skierowanie teleskopów takich jak Hubble w stronę Merkurego, biorąc pod uwagę czułość sprzętu na promieniowanie słoneczne. Z tego powodu, oprócz sond, spora część danych na temat planety pochodzi z obserwacji wykonanych za pomocą radaru..
Atmosfera merkuriańska jest bardzo rozrzedzona, a ciśnienie atmosferyczne wynosi jedną bilionową ciśnienia ziemskiego. Cienka warstwa gazowa składa się z wodoru, helu, tlenu i sodu.
Merkury ma również własne pole magnetyczne, prawie tak stare jak sama planeta, podobne kształtem do pola magnetycznego Ziemi, ale znacznie mniej intensywne: zaledwie 1%.
Jeśli chodzi o temperatury na Merkurym, to są one najbardziej ekstremalne ze wszystkich planet: w ciągu dnia osiągają w niektórych miejscach palące temperatury 430ºC, które wystarczają do stopienia ołowiu. Ale w nocy temperatury spadają do -180 ºC.
Jednak dzień i noc Merkurego znacznie różnią się od tego, czego doświadczamy na Ziemi, dlatego później zostanie wyjaśnione, w jaki sposób widzi je hipotetyczny podróżnik, który dotarł na powierzchnię..
-Masa: 3,3 × 102. 3 kg
-Promień równikowy: 2440 km lub 0,38 razy większy od promienia Ziemi.
-Kształt: planeta Merkury jest prawie idealną kulą.
-Średnia odległość do Słońca: 58 000 000 km
-Temperatura: średnio 167 ºC
-Powaga: 3,70 m / sdwa
-Własne pole magnetyczne: tak, około 220 nT intensywności.
-Atmosfera: słaby
-Gęstość: 5430 kg / m3
-Satelity: 0
-Pierścienie: nie ma.
Merkury wykonuje ruch translacyjny wokół Słońca zgodnie z prawami Keplera, co wskazuje, że orbity planet są eliptyczne. Merkury porusza się po najbardziej eliptycznej - lub wydłużonej - orbicie ze wszystkich planet i dlatego ma najwyższą mimośrodowość: 0,2056.
Maksymalna odległość Merkurego-Słońca wynosi 70 milionów kilometrów, a minimalna 46 milionów. Planeta potrzebuje około 88 dni, aby zakończyć jeden obrót wokół Słońca, ze średnią prędkością 48 km / s.
To sprawia, że jest to najszybsza z planet okrążających Słońce, zgodnie z nazwą skrzydlatego posłańca, jednak prędkość obrotu wokół własnej osi jest znacznie wolniejsza..
Ale zabawne jest to, że Merkury nie porusza się po tej samej trajektorii, co poprzednia orbita, innymi słowy, nie wraca do tego samego punktu początkowego, co poprzednio, ale doświadcza niewielkiego przemieszczenia, zwanego precesja.
Dlatego przez pewien czas uważano, że istnieje chmura asteroidy lub być może nieznana planeta, która zakłóciła orbitę, którą nazwano Vulcan..
Jednak ogólna teoria względności mogłaby w zadowalający sposób wyjaśnić zmierzone dane, ponieważ krzywizna czasoprzestrzenna może przesunąć orbitę..
W przypadku Merkurego orbita ulega przemieszczeniu wynoszącemu 43 sekundy łukowe na stulecie, wartość, którą można dokładnie obliczyć na podstawie teorii względności Einsteina. Pozostałe planety mają własne bardzo małe przemieszczenia, które do tej pory nie były mierzone.
Oto liczby, które są znane na temat ruchu Merkurego:
-Średni promień orbity: 58 000 000 km.
-Nachylenie orbity: 7º w stosunku do płaszczyzny orbity Ziemi.
-Ekscentryczność: 0,2056.
-Średnia prędkość orbitalna: 48 km / h
-Okres tłumaczenia: 88 dni
-Okres rotacji: 58 dni
-Dzień słoneczny: 176 ziemskich dni
Spośród pięciu planet widocznych gołym okiem, Merkury jest najtrudniejszy do wykrycia, ponieważ zawsze pojawia się bardzo blisko horyzontu, przesłonięty światłem słonecznym i znika po krótkim czasie. Poza tym jego orbita jest najbardziej ekscentryczna (owalna) ze wszystkich.
Ale są pory roku bardziej odpowiednie do skanowania nieba podczas wyszukiwania:
-Na półkuli północnej: od marca do kwietnia o zmierzchu i od września do października przed świtem.
-W tropikach: przez cały rok, w sprzyjających warunkach: bezchmurne niebo, z dala od sztucznego światła.
-Na półkuli południowej: we wrześniu i październiku przed wschodem słońca i od marca do kwietnia po zachodzie słońca. Ogólnie rzecz biorąc, łatwiej jest zobaczyć z tych szerokości geograficznych, ponieważ planeta pozostaje dłużej nad horyzontem..
Merkury wygląda jak lekko żółtawo-biały punkt światła, który nie migocze, w przeciwieństwie do gwiazd. Najlepiej mieć lornetkę lub teleskop, przy pomocy którego można zobaczyć jego fazy.
Merkury czasami pozostaje widoczny na horyzoncie dłużej, w zależności od tego, gdzie znajduje się na swojej orbicie. I chociaż w pełnej fazie jest jaśniejszy, to paradoksalnie lepiej wygląda w przybieraniu lub zanikaniu. Aby poznać fazy Merkurego, warto odwiedzić strony internetowe specjalizujące się w astronomii.
W każdym razie najlepsze możliwości są wtedy, gdy jest w maksymalnym wydłużeniu: jak najdalej od Słońca, więc najciemniejsze niebo ułatwia jego obserwację.
Innym dobrym momentem na obserwację tego i innych planet jest całkowite zaćmienie Słońca z tego samego powodu: niebo jest ciemniejsze.
W przeciwieństwie do szybkiego ruchu orbitalnego Merkury obraca się powoli: wykonanie jednego obrotu wokół własnej osi zajmuje prawie 59 ziemskich dni, co jest znane jako gwiezdny dzień. Dlatego dzień gwiazdowy na Merkurym trwa prawie tak długo, jak rok: w rzeczywistości na każde 2 „lata” mijają 3 „dni”..
Plik siły pływowe które powstają między dwoma ciałami pod wpływem przyciągania grawitacyjnego, są odpowiedzialne za spowolnienie prędkości obrotowej jednego z nich lub obu. Kiedy to się dzieje, mówi się, że istnieje sprzężenie pływowe.
Sprzężenie pływowe jest bardzo częste między planetami i ich satelitami, chociaż może zachodzić między innymi ciałami niebieskimi..
Szczególny przypadek sprzężenia występuje, gdy okres obrotu jednego z nich jest równy okresowi translacji, podobnie jak Księżyc. Pokazuje nam zawsze tę samą twarz, dlatego jest na czerwono.synchroniczna tacja.
Jednak w przypadku Merkurego i Słońca nie dzieje się to dokładnie w ten sposób, ponieważ okresy obrotu i translacji planety nie są równe, ale w stosunku 3: 2. Zjawisko to jest znane jako rezonans spinowo-orbitalny i jest również rozpowszechniony w układzie słonecznym.
Dzięki temu na Merkurym mogą się dziać dziwne rzeczy, zobaczmy:
Jeśli dzień słoneczny jest czasem, w którym Słońce pojawia się w danym punkcie, a następnie pojawia się ponownie w tym samym miejscu, to na Merkurym Słońce wschodzi dwukrotnie w tym samym (słonecznym) dniu, który zajmuje tam 176 ziemskich dni (patrz rysunek 5 )
Okazuje się, że są chwile, kiedy prędkość orbitalna i prędkość obrotowa są równe, wtedy wydaje się, że Słońce cofa się na niebie i wraca do tego samego punktu, z którego wyszło, a następnie ponownie posuwa się naprzód.
Gdyby czerwony pasek na figurze był górą, początek na pozycji 1 oznaczałby południe na szczycie. Na pozycjach 2 i 3 Słońce oświetla część góry, aż zachodzi na zachód, na pozycji 4. Do tego czasu przebyło połowę orbity i minęły 44 ziemskie dni..
Na pozycjach 5, 6, 7, 8 i 9 w górach panuje noc. Zajmując 5, wykonał już pełny obrót wokół własnej osi, wykonując ¾ obrotu na swojej orbicie wokół Słońca. O 7 jest północ i minęło 88 ziemskich dni..
Kolejna orbita jest wymagana, aby powrócić do południa, aby przejść przez pozycje od 8 do 12, co zajmuje kolejne 88 dni, w sumie 176 dni ziemskich.
Włoski astronom Giuseppe Colombo (1920-1984) jako pierwszy zbadał i wyjaśnił rezonans 3: 2 ruchu Merkurego.
Średnia gęstość rtęci wynosi 5430 kg / m3, niewiele mniej niż naziemne. Wartość ta, znana dzięki sondzie Mariner 10, jest wciąż zaskakująca, biorąc pod uwagę, że Merkury jest mniejszy od Ziemi.
Wewnątrz Ziemi ciśnienie jest wyższe, więc występuje dodatkowa kompresja materii, która zmniejsza objętość i zwiększa gęstość. Jeśli ten efekt nie zostanie uwzględniony, Merkury okazuje się planetą o największej znanej gęstości.
Naukowcy uważają, że jest to spowodowane dużą zawartością ciężkich pierwiastków. A żelazo jest najpowszechniejszym ciężkim pierwiastkiem w Układzie Słonecznym..
Ogólnie szacuje się, że rtęć zawiera 70% metalu i 30% krzemianów. W jego objętości są:
-Sód
-Magnez
-Potas
-Wapń
-Żelazo
A wśród gazów są:
-Tlen
-Wodór
-Hel
-Ślady innych gazów.
Żelazo obecne w Merkurym jest w jego jądrze, w ilości znacznie przekraczającej szacunki na innych planetach. Ponadto jądro Merkurego jest stosunkowo największe ze wszystkich w Układzie Słonecznym..
Kolejną niespodzianką jest istnienie lodu na biegunach, który jest również pokryty ciemną materią organiczną. Jest to zaskakujące, ponieważ średnia temperatura planety jest bardzo wysoka.
Jednym z wyjaśnień jest to, że bieguny Merkurego są zawsze w wiecznej ciemności, chronione wysokimi klifami, które uniemożliwiają nadejście światła słonecznego, a także dlatego, że nachylenie osi obrotu wynosi zero..
Jeśli chodzi o jego pochodzenie, spekuluje się, że woda mogła dotrzeć do Merkurego przyniesionego przez komety.
Podobnie jak wszystkie planety ziemskie, na Merkurym znajdują się trzy charakterystyczne struktury:
-Plik rdzeń w środku metaliczny, wewnątrz solidny, na zewnątrz stopiony
-Warstwa pośrednia o nazwie płaszcz
-Warstwa zewnętrzna o Kora.
Jest to ta sama struktura, co Ziemia, z tą różnicą, że jądro Merkurego jest znacznie większe, mówiąc proporcjonalnie: około 42% objętości planety jest zajęte przez tę strukturę. Z drugiej strony na Ziemi jądro zajmuje tylko 16%.
Jak to możliwe, aby wyciągnąć taki wniosek z Ziemi?
Było to poprzez obserwacje radiowe wykonane przez sondę MESSENGER, która wykryła anomalie grawitacyjne na Merkurym. Ponieważ grawitacja zależy od masy, anomalie dostarczają wskazówek co do gęstości.
Grawitacja Merkurego również znacząco zmieniła orbitę sondy. Ponadto dane radarowe ujawniły precesyjne ruchy planety: oś obrotu planety ma swój własny obrót, co jest kolejną oznaką obecności żeliwnego jądra..
Zreasumowanie:
-Anomalia grawitacyjna
-Ruch precesyjny
-Zmiany na orbicie MESSENGERA.
Ten zestaw danych, plus wszystko, co udało się zebrać sondzie, zgadza się z obecnością metalowego rdzenia, dużego i solidnego wewnątrz i żeliwnego na zewnątrz..
Istnieje kilka teorii wyjaśniających to dziwne zjawisko. Jeden z nich utrzymuje, że Merkury w młodości doznał kolosalnego uderzenia, które zniszczyło skorupę i część płaszcza nowo powstałej planety..
Materiał, lżejszy od rdzenia, został wyrzucony w kosmos. Później grawitacja planety ponownie przyciągnęła część gruzu i stworzyła nowy płaszcz i cienką skorupę..
Gdyby przyczyną uderzenia była ogromna asteroida, jej materiał można połączyć z materiałem pierwotnego rdzenia Merkurego, uzyskując wysoką zawartość żelaza, jaką ma obecnie..
Inną możliwością jest to, że od samego początku na planecie brakowało tlenu, w ten sposób żelazo jest konserwowane jako metaliczne żelazo zamiast tworzyć tlenki. W tym przypadku pogrubienie jądra jest procesem stopniowym.
Merkury jest skalistym i pustynnym, z szerokimi równinami pokrytymi kraterami uderzeniowymi. Ogólnie rzecz biorąc, jego powierzchnia jest dość podobna do powierzchni Księżyca.
Liczba uderzeń wskazuje na wiek, ponieważ im więcej kraterów, tym starsza powierzchnia..
Większość z tych kraterów pochodzi z czasów późne ciężkie bombardowanie, okres, w którym asteroidy i komety często uderzały w planety i księżyce w Układzie Słonecznym. Dlatego planeta była nieaktywna geologicznie przez długi czas.
Największym z kraterów jest dorzecze Caloris o średnicy 1550 km. To zagłębienie jest otoczone murem o wysokości od 2 do 3 km, powstałym w wyniku kolosalnego uderzenia, które utworzyło basen.
Na antypodach basenu Caloris, czyli po przeciwnej stronie planety, powierzchnia jest pęknięta w wyniku fal uderzeniowych wytwarzanych podczas uderzenia poruszającego się wewnątrz planety..
Obrazy pokazują, że obszary między kraterami są płaskie lub delikatnie pofalowane. W pewnym momencie swojego istnienia Merkury wykazywał aktywność wulkaniczną, ponieważ te równiny zostały prawdopodobnie utworzone przez strumienie lawy.
Inną charakterystyczną cechą powierzchni Merkurego są liczne długie, strome klify, tzw skarpy. Te urwiska musiały powstać podczas schładzania płaszcza, które podczas kurczenia się powodowało pojawienie się licznych pęknięć w skorupie.
Najmniejsza z planet Układu Słonecznego traci rozmiar, a naukowcy uważają, że dzieje się tak, ponieważ nie ma płyt tektonicznych, w przeciwieństwie do Ziemi..
Płyty tektoniczne to duże odcinki skorupy i płaszcza, które unoszą się nad astenosfera, bardziej płynna warstwa należąca do płaszcza. Taka mobilność daje Ziemi elastyczność, której nie mają planety pozbawione tektonizmu..
Na początku Merkury był znacznie gorętszy niż obecnie, ale w miarę ochładzania się stopniowo kurczy. Gdy ustanie chłodzenie, zwłaszcza w jądrze, planeta przestanie się kurczyć.
Ale to, co uderza na tej planecie, to to, jak szybko się to dzieje, na co wciąż nie ma spójnego wyjaśnienia..
Do lat 70-tych była najmniej zbadana z planet wewnętrznych, ale od tego czasu odbyło się kilka misji bezzałogowych, dzięki którym o tej zaskakującej małej planecie wiadomo znacznie więcej:
Ostatnia z sond NASA Mariner przeleciała nad Merkurym trzykrotnie, od 1973 do 1975 roku. Udało się jej zmapować nieco poniżej połowy powierzchni, tylko po stronie oświetlonej przez Słońce..
Po wyczerpaniu paliwa Mariner 10 dryfuje, ale dzięki niemu uzyskał bezcenne informacje o Wenus i Merkurym: obrazy, dane o polu magnetycznym, spektroskopię i nie tylko..
Sonda ta została wystrzelona w 2004 roku i zdołała wejść na orbitę Merkurego w 2011 roku, jako pierwsza, która to zrobiła, ponieważ Mariner 10 mógł latać tylko nad planetą.
Wśród jego wkładu są:
-Wysokiej jakości obrazy powierzchni, w tym strony nieoświetlonej, która była podobna do strony znanej już dzięki Mariner 10.
-Pomiary geochemiczne różnymi technikami spektrometrycznymi: neutronami, promieniami gamma i rentgenami.
-Magnetometria.
-Spektrometria z wykorzystaniem światła ultrafioletowego, widzialnego i podczerwonego do charakteryzowania atmosfery i wykonywania mineralogicznego mapowania powierzchni.
Dane zebrane przez MESSENGER pokazują, że aktywne pole magnetyczne Merkurego, podobnie jak ziemskie, jest wytwarzane przez efekt dynama wytwarzany przez płynny obszar jądra..
Określił również skład egzosfery, bardzo cienkiej zewnętrznej warstwy atmosfery Merkuru, która ma specyficzny kształt ogona o długości 2 milionów kilometrów, spowodowany działaniem wiatru słonecznego..
Sonda MESSENGER zakończyła swoją misję w 2015 roku, uderzając w powierzchnię planety.
Sonda ta została wystrzelona w 2018 roku przez Europejską Agencję Kosmiczną i Japońską Agencję Badań Kosmicznych. Został nazwany na cześć Giuseppe Colombo, włoskiego astronoma, który badał orbitę Merkurego.
Składa się z dwóch satelitów: MPO: Mercury Planetary Orbiter i MIO: Mercury Magnetospheric Orbiter. Ma dotrzeć w okolice Merkurego w 2025 roku, a jego celem jest zbadanie głównych cech planety.
Niektóre cele to dla BepiColombo dostarczenie nowych informacji o niezwykłym polu magnetycznym Merkurego, środku masy planety, relatywistycznym wpływie grawitacji słonecznej na planetę i osobliwej strukturze jej wnętrza..
Jeszcze bez komentarzy