Miguel de Unamuno Był hiszpańskim pisarzem, poetą, naukowcem, dziennikarzem, filozofem i pedagogiem należącym do pokolenia 98. Wraz z tą grupą rozpoczął misję zrewolucjonizowania Hiszpanii. W tym sensie rewolucja została wyrażona poprzez poezję, dramaturgię i filozofię.
Po hiszpańskiej klęsce Unamuno wymienił broń na słowa, a wojsko na intelektualistów do walki z korupcją; wielokrotnie aktywnie uczestniczył w polityce swojego kraju. W 1895 r. Jego pierwsza praca, zbiór esejów Wokół kastycyzmu, zbadali izolowaną i anachroniczną pozycję Hiszpanii w Europie Zachodniej.
Jednym z wspólnych tematów jego prac była walka o zachowanie integralności osobistej w obliczu społecznego konformizmu, fanatyzmu i hipokryzji. W rozwoju tej walki stanął w obliczu wygnania, a nawet naraził swoje życie na niebezpieczeństwo. Idąc za swoimi przekonaniami, popierał powstanie frankistowskie, ponieważ uważał, że przyniesie to korzyści Hiszpanii.
Później wszedł w sprzeczność z metodami prorządowych ugrupowań politycznych i sprzeciwiał się im. Dokładnie, śmierć dotarła do niego w domu podczas odbywania aresztu domowego. Ta sankcja została nałożona przez reżim Franco przed serią pism opublikowanych przez Unamuno otwarcie krytykujących jego działania.
Indeks artykułów
Miguel de Unamuno y Jugo urodził się 29 września 1864 roku w mieście portowym Bilbao w Hiszpanii. Jego rodzice, Félix de Unamuno i Salomé Jugo, byli narodowości baskijskiej. Felix zmarł, gdy Miguel miał sześć lat.
Po śmierci ojca, jego wychowaniem zajęły się matka i babcia, charakteryzujące się silnym wpływem religijnym. Było tak bardzo, że Miguel aspirował do zostania księdzem w młodości.
Ukończył szkołę średnią w Vizcaíno Institute w Bilbao. W 1880 roku wstąpił na Uniwersytet w Madrycie. Cztery lata później uzyskał doktorat z filozofii i literatury.
W tym czasie Miguel de Unamuno żarłocznie czytał książki o filozofii, psychologii i historii. W wieku 20 lat nauczył się 11 języków, aby móc czytać zagranicznych autorów w ich języku oryginalnym.
Sześć lat później został profesorem języka i literatury greckiej na Uniwersytecie w Salamance. Później, w 1901 roku, Miguel de Unamuno został rektorem tej uczelni.
We wrześniu 1924 r. Generał Miguel Primo de Rivera obalił rząd parlamentarny i został dyktatorem. Miguel de Unamuno opublikował serię krytycznych esejów przeciwko Riverze. To spowodowało jego wygnanie na Wyspy Kanaryjskie..
Następnie uciekł do Francji i mieszkał tam przez następne sześć lat. Pisał dalej przeciwko królowi Hiszpanii i o Riverze. Wraz z upadkiem Rivery w 1930 r. Powrócił na uniwersytet i objął stanowisko rektora.
Na tym nowym etapie Miguel de Unamuno wspierał bunt Francisco Franco przeciwko hiszpańskiej monarchii. Wycofał swoje poparcie bardzo szybko po zauważeniu surowej taktyki ruchu mającej na celu zdobycie władzy..
W 1936 roku Miguel de Unamuno publicznie potępił Franco, za co został usunięty ze stanowiska rektora. Franco wydał rozkaz zabicia go, ale ostatecznie decyzja została zmieniona na areszt domowy.
Śmierć Miguela de Unamuno nastąpiła zaledwie dwa miesiące po jego aresztowaniu domowym w Salamance. Zmarł na atak serca w wieku 72 lat. Został pochowany na cmentarzu San Carlos Borromeo w Salamance.
Miguel de Unamuno zaczął publikować poezję w wieku 43 lat. Jego pierwsza książka nosiła tytuł Poezja (1907) iw tym posługiwał się językiem hiszpańskim. W tej książce autor przedstawił swoje wrażenia z natury i swoje podróże po Hiszpanii.
Następnie opublikowano Różaniec Sonnet (1907), po którym w 1920 r Chrystus z Velázqueza. Jeśli chodzi o to drugie, jego pisarstwo rozpoczęło się w 1913 roku i odzwierciedlało pragnienie poety zdefiniowania wyłącznie hiszpańskiego Chrystusa.
Latem 1920 roku Unamuno przygotował zbiór szkiców z podróży, przygód i wizji, które zatytułował Podróże i wizje w języku hiszpańskim. Wiele wierszy prozatorskich z tego tomu było szeroko publikowanych w gazetach..
Po tej książce nastąpiła introspektywna praca Rymy od wewnątrz (1923). Rok później Miguel de Unamuno wydał kolejną książkę z prozą i wierszem, której tytuł Rymy nieznanego wiersza (1924).
Niepowodzenia polityczne zmusiły go do wygnania, najpierw na Wyspy Kanaryjskie, a następnie do Paryża. Tam napisał Od Fuerteventury do Paryża: intymny dziennik uwięzienia i wygnania w sonetach (1924).
Publikował także, będąc w Paryżu Ballady o wygnaniu (1928). To był ostatni tomik poezji opublikowany w jego życiu.
Powieści Miguela de Unamuno są projekcją jego osobistych trosk i tęsknot. Jego postacie nie mają oprawy, a jego powieściowa twórczość gardzi formą i szuka bezpośredniego kontaktu z czytelnikiem..
Ponadto jego powieściowy styl wymaga wyeliminowania wszelkich odniesień do krajobrazu i okoliczności otaczających bohaterów. W tym sensie jego powieści są przeciwieństwem powieści tradycyjnych, w których środowisko jest wszystkim..
Dla Unamuno człowiek nie jest czymś statycznym, ale bytem w ciągłym rozwoju. Dlatego w jego powieściach bohaterowie nie mają konfliktów psychologicznych. Pojawiają się w trakcie rozwoju fabuły jak w prawdziwym życiu.
W tej swojej pierwszej powieści Unamuno wspomina wojnę karlistów według swoich wspomnień z dzieciństwa. W tej pracy w centrum uwagi znajduje się krajobraz Bilbao; obfituje w szczegóły dotyczące życia codziennego i zbiorowych zwyczajów.
W tej pracy Unamuno zrywa z literackim realizmem. Tematem powieści jest ojciec przygotowujący syna do bycia geniuszem. Mając ten cel na uwadze, jest odpowiedzialny za kierowanie całą swoją edukacją. Jednak jego próba nie udaje się.
Pod koniec powieści czytelnik zdaje sobie sprawę, że syn jest zdegenerowany i ma skłonności samobójcze. Akcja kończy się rozpaczą matki. Praca ta spotkała się z dużą krytyką, ponieważ jej przeciwnicy argumentowali, że nie jest to powieść.
Aby uniknąć tego złego wrażenia, Unamuno zdecydował się nazywać swoje powieści nivolasami zamiast powieściami. Określił je jako dramatyczne historie, o intymnych realiach, bez ozdób i bez realizmu..
To kolejna Unamuno nivola, w której stworzył postaci tak żywe, że żyły własnym życiem niezależnie od autora. To właśnie nazywam realizmem twórczym.
W tego typu realizmie rzeczywistość bohaterów polega na intensywności, z jaką chcą być. Rzeczywistość jest czystym pragnieniem bycia lub nie chęci bycia takim charakterem; to, czym dana osoba chce być, jest wyobrażeniem o sobie.
W tej pracy Miguel de Unamuno podniósł wolność jednostki przed swoim twórcą, który może go zniszczyć, kiedy i jak chce. Imię postaci Mgła to Augusto Pérez, który nigdy nie chciał być, a co za tym idzie, nigdy nie był.
W tej pracy autor chciał przedstawić temat zazdrości jako zła narodowego. W tym kontekście poruszono kwestię braterskiej rywalizacji. Dwaj bliscy przyjaciele, Abel i Joaquín, odkrywają, że są oni w rzeczywistości nieprzejednanymi wrogami.
Inne tytuły jego twórczości powieściowej to Lustro śmierci (1913), Trzy przykładowe powieści i prolog (1920), Ciotka Tula (1921), Święty Manuel Bueno, męczennik (1921) i Jak napisać powieść (1927).
Ze wszystkich dzieł literackich Miguela de Unamuno teatr był najmniej wybitny. Według jego krytyków jego twórczość była szczątkowa pod względem zasobów scenicznych. Tym samym został zakwalifikowany jako teatr schematyczny.
Z jego ograniczonej twórczości teatralnej można wymienić dwa utwory krótkie i jedenaście długich. Krótkie prace są Księżniczka Dona Lambra Y Zmarły, oba napisane w 1909 roku.
Z drugiej strony niektóre tytuły innych jego prac są Sfinks (1898) i Zespół (1899), Przeszłość, która powraca Y Phaedra (oba z 1910 r.), Samotność (1921), Rachel w łańcuchach (1922) i Cienie snu (1926).
Hiszpański filozof i poeta Miguel de Unamuno bronił heterodoksyjnego katolicyzmu. To bardzo przypominało XIX-wieczny liberalny protestantyzm. Ten prąd uważał, że rozum i wiara są antagonistyczne.
Pojęcie „rozumu”, które rozumiał Unamuno, dotyczyło naukowej indukcji i dedukcji. Podczas gdy przez „wiarę” rozumiał uczucie, które różniło się w zależności od jego lektur i osobistych doświadczeń..
Jego nastoletni sceptycyzm doprowadził go do pogodzenia nauki z religią. Osiągnął to poprzez zaszczepienie pozytywizmu Spencera różnym niemieckim idealistom..
Podobnie, mając obsesję na punkcie śmiertelności, Unamuno osiągnął dojrzałość filozoficzną, mieszając liberalną teologię protestancką z filozofiami Jamesa i Kierkegaarda..
Generalnie jego koncepcja „tragicznego sensu życia” była przedmiotem jego esejów, powieści, dramatów, poezji i dziennikarstwa..
Nie stając się profesjonalistą w dziedzinie filozofii czy teologii, Unamuno zdobył głęboką i intensywną wiedzę na temat poszukiwania nieśmiertelności. Wiedza ta została obalona w jego twórczości literackiej i życiu osobistym.
Jeszcze bez komentarzy