Plik Ruch translacyjny ziemi Jest to przemieszczenie planety wokół Słońca. Wraz z ruchem rotacyjnym wokół własnej osi jest to jeden z dwóch głównych ruchów, jakie wykonuje w przestrzeni. Jest okresowy, ponieważ za niewiele ponad rok Ziemia zamyka orbitę.
Ruchy Ziemi wpływają na codzienne życie wszystkich zamieszkujących ją istot żywych. Ruchy te zawsze były powodem do dyskusji i debat między ludźmi, wpływając na myśl naukową każdej istniejącej cywilizacji..
Wielcy naukowcy i astronomowie, tacy jak Nicolás Copernicus, Fiolaus of Crotona, Hipparchus of Nicaea, James Bradly Johannes Kepler, Isaac Newton, byli zainteresowani podczas swoich badań nad ruchami Ziemi, w tym tłumaczeniem.
Indeks artykułów
Do najważniejszych cech ruchu translacyjnego należą:
- Orbita opisana przez Ziemię jest eliptyczna, a Słońce znajduje się w jednym z ognisk, zgodnie z prawami ruchu planet Keplera. Obserwator na biegunie północnym powiedziałby, że robi to w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (leworęczny).
- Całkowita długość eliptycznej orbity wynosi około 930 milionów kilometrów.
- Mimośrodowość tej elipsy jest tak mała (została obliczona na 0,017), że orbitę Ziemi można dość dobrze oszacować, podobnie jak obwód, którego przybliżony promień wynosi około 150 x 10 6 km. Jeśli orbita jest dokładnie narysowana, nie można jej wizualnie odróżnić od koła. W rzeczywistości półoś mała oś orbity stanowi około 99,98% długości półosi wielkiej..
- Ziemia podąża tą ścieżką z prędkością około 30 km / s na płaszczyźnie zwanej ekliptyka, którego prostopadłe przechodzenie przez środek Ziemi określa bieguny ekliptyki. Oś obrotu Ziemi jest nachylona w stosunku do tej linii o około 23,5º, przez co półkula północna bardziej narażona jest na promienie słoneczne w miesiącach letnich i odwrotnie w okresie zimowym.
Przyczyną, dla której Ziemia opisuje eliptyczną orbitę wokół króla gwiazd, jest przyciąganie grawitacyjne, które na nią wywiera, oraz natura tej siły, która zależy od odwrotności kwadratu odległości. 1 / rdwa.
Pod koniec XVI wieku niemiecki astronom Johannes Kepler (1571-1630) odkrył, że rzeczywiste trajektorie planet wokół Słońca są eliptyczne. I ten fakt później dał Izaakowi Newtonowi podstawę do ustanowienia uniwersalnego prawa grawitacji..
Elipsa to zbiór punktów, w których suma odległości do dwóch punktów nazywa się reflektory to jest stałe. Na orbicie Ziemi Słońce znajduje się w jednym z ognisk.
Im bardziej spłaszczona jest elipsa, tym bardziej różni się półoś wielka i półosiowa. Mimośrodowość elipsy jest parametrem mierzącym tę cechę. Jeśli jest to 0, czyli najmniejsza możliwa wartość, jest to okrąg.
Nawet mając niewielką ekscentryczność, Ziemia przechodzi w styczniu przez punkt, w którym jest najbliżej Słońca, zwany peryhelium, 147,1 miliona kilometrów od Słońca aphelium jest najbardziej odległa, występuje w lipcu i mierzy 152,6 mln km.
Prawa Keplera dotyczące ruchu planet zostały ustalone empirycznie na podstawie niezliczonych pomiarów. Ustalają, że:
- Orbity planet są eliptyczne
- Obszar omiatany przez wektor promienia w pewnym przedziale czasu jest taki sam w całym ruchu.
- Kwadrat okresu (Tdwa) jest proporcjonalna do sześcianu średniej odległości między planetą a Słońcem (r3), istota do stała proporcjonalności, taka sama dla każdej planety:
Tdwa = C r3
Wartość C można obliczyć wykorzystując znane już dane dla Ziemi, a jej jednostkami w układzie międzynarodowym są sdwa / m3.
Ruchy Ziemi są ściśle powiązane z pomiarem czasu i sezonowymi zmianami klimatu, w których zmienia się temperatura oraz godziny światła i ciemności. Obydwa czynniki i ich cykliczność doprowadziły do tego, że działalność człowieka rządzi się czasami ustalonymi w kalendarzach..
Ruch translacyjny określa czas trwania rok, podczas których pory roku następują po sobie, a gwiazdy na niebie się zmieniają. Latem te, które są widoczne w nocy, „wschodzą” na wschodzie i „zachodzą” na zachodzie rano, zimą postępują odwrotnie..
Podobnie klimat ulega zmianom w zależności od czasu wystawienia powierzchni ziemi na działanie promieni słonecznych. Stanowiska są połączonym efektem ziemskiego ruchu translacyjnego i nachylenia osi obrotu względem płaszczyzny orbity..
Ziemia dokonuje całkowitej rewolucji wokół Słońca w 365 dni, 5 godzin, 48 minut i 45,6 sekundy. Zakładając, że Słońce jest traktowane jako odniesienie, które zostanie uznane za ustalone..
To jest definicja „roku słonecznego” lub „roku tropikalnego”, czyli czasu, jaki upłynął między dwoma kolejnymi równonocami wiosennymi. Równonoce to pora roku, kiedy dzień i noc mają taką samą długość na całej planecie. Występuje 22 marca i 22 września.
Ponieważ czas ten przekracza 365 dni, ale konieczne jest utrzymanie przesilenia i równonocy w tych samych dniach w roku i że ma on całkowitą liczbę dni, wprowadza się pojęcie „roku przestępnego”..
Każdego roku dodaje się około 6 godzin więcej, tak aby po 4 latach zostały skumulowane 24 godziny lub cały dzień: rok 366 dni lub skok. Dodatkowy dzień przypada na luty.
Z drugiej strony „rok astronomiczny” jest mierzony według czasu, w którym Ziemia przechodzi kolejno dwa razy przez ten sam punkt. Ale ten rok to nie ten, który definiuje kalendarz.
Ruch translacji Ziemi, plus nachylenie osi obrotu względem biegunów ekliptyki (nachylenie elipsy), powoduje, że planeta oddala się lub zbliża do Słońca i zmienia ekspozycję na promienie słoneczne, dając dojście do pór roku: równonocy i przesilenia.
Intensywność i czas trwania zmian sezonowych różnią się w zależności od miejsca na Ziemi. W ten sposób definiuje się następujące podziały strefowe:
- Równik
- Tropiki
- Strefa umiarkowana
- Kręgi polarne.
- Słupy
Na równiku promienie słoneczne mają maksymalną pionowość, a dni i noce mają taką samą długość przez cały rok. W tych punktach zmiany klimatyczne zależą od wysokości nad poziomem morza..
W miarę zbliżania się do biegunów padanie promieni słonecznych jest coraz bardziej ukośne, co prowadzi do zmian temperatury, a także do nierówności między długością dni i nocy..
Plik przesilenia występują dwa razy w roku, kiedy Słońce osiąga najwyższą lub najniższą widoczną wysokość na niebie, a czas trwania dnia lub nocy to maksimum w roku (odpowiednio przesilenie letnie i zimowe).
Na półkuli północnej odbywają się w dniach 20-23 czerwca latem i 21-22 grudnia zimą. W pierwszym przypadku słońce jest u Ciebie maksymalny wysokość w południe nad wyimaginowaną linią znaną jako Zwrotnik Raka (najdłuższy dzień w roku), aw drugiej jego wysokość wynosi minimalny.
Daty mogą się nieznacznie różnić z powodu innego ruchu ziemi: z precesja.
W tym czasie promienie słoneczne uderzają intensywniej na półkuli północnej (lato) i odwrotnie na półkuli południowej (zima). Ze swojej strony Słońce jest zawsze widoczne na biegunie północnym, podczas gdy biegun południowy nie jest oświetlony, jak widać na rysunku.
Na półkuli południowej sytuacja jest odwrotna: w dniach 20-21 grudnia słońce jest na szczycie wyższy w południe nad zwrotnikiem Koziorożca, gdy letnie przesilenie ustąpiło miejsca gorącemu sezonowi. A na 20-21 czerwca to minimum i jest to przesilenie zimowe (najdłuższa noc w roku).
Podczas przesilenia zimowego biegun północny pozostaje ciemny, podczas gdy na biegunie południowym jest lato, a światło dzienne jest stałe.
Podczas równonocy Słońce osiąga zenit lub najwyższy punkt prostopadle do równika, dlatego promieniowanie słoneczne pada z takim samym nachyleniem na obu półkulach..
Okresy, w których to nastąpi, to 21-22 marca: równonoc wiosenna na półkuli północnej i równonoc jesienna na półkuli południowej oraz 22-23 września odwrotnie: jesień na północy i wiosna na południu..
Podczas równonocy Słońce wschodzi na wschodzie i zachodzi na zachodzie. Na rysunku widać, że oświetlenie jest rozłożone równomiernie na obu półkulach.
Czas trwania czterech pór roku jest w przybliżeniu taki sam w dniach, średnio około 90 dni z niewielkimi różnicami.
Jeszcze bez komentarzy