Plik mięsień coracobrachialis jest naukowo nazywany Musculus coracobrachialis. Jest to mięsień anatomicznie umiejscowiony w ramieniu, zwłaszcza w przedniej części twarzy. Powstaje z górnej części apofizy kości łopatki lub nazywana jest również łopatką. Ten region nazywa się krukowatym procesem łopatki. Stąd pochodzi część nazwy tego mięśnia.
To długi mięsień o określonej grubości. Kończy się w środkowym odcinku trzonu kości ramiennej, w jednej trzeciej od dolnego lub dystalnego końca kości. Jest unerwiony przez nerw mięśniowo-skórny, który pochodzi ze splotu ramiennego, będąc w stanie znaleźć od 1 do 3 gałęzi unerwiających mięsień. Z drugiej strony mięsień jest zaopatrywany naczyniowo przez tętnicę ramienną.
Funkcję tego mięśnia można podsumować następująco: umożliwia ruch ramienia do przodu (przodopochylenie), w kierunku linii środkowej ciała (przywodzenie), rotację wewnętrzną (rotację przyśrodkową) i powrót do pozycji wyjściowej (neutralizacja). Ponadto spełnia inne funkcje, np. Mięsień koaptadora podłużnego ramienia, chroniąc staw barkowy..
Indeks artykułów
Coracobrachial to słowo złożone. Chociaż „coraco” pochodzi od słowa coracoides na cześć miejsca, w którym zaczyna się mięsień, termin ramienny pochodzi z łaciny brachialis, to odnosi się do anatomicznego miejsca ramienia. Mięsień ten charakteryzuje się tym, że jest długi i gruby.
Mięsień coracobrachialis pochodzi z kompleksu lub wyrostka krukowatego (wyrostek krukowaty łopatki). Stamtąd odjeżdża w towarzystwie krótkiej głowy mięśnia dwugłowego ramienia.
Jest przybity gwoździami do wewnętrznej powierzchni trzonu kości ramiennej, w szczególności jednej trzeciej dolnego lub dystalnego końca wspomnianej kości.
Mięsień coracobrachialis jest unerwiony przez jedną lub więcej gałęzi bocznego sznurka splotu ramiennego, zwanego nerwem mięśniowo-skórnym. Zwykle przechodzi między włóknami mięśnia. Należy zauważyć, że ten nerw unerwia nie tylko ten mięsień, ale także inne mięśnie w okolicy.
Liczba gałęzi nerwowych, które unerwiają mięsień coracobrachialis, może się różnić w zależności od osoby, co wykazał Olave w 2004 r., Który przeprowadził sekcje 42 kończyn górnych (prawej i lewej) z brazylijskich zwłok, które wcześniej utrwalono w formaldehydzie..
Olave stwierdziła znaczną zmienność, zgłaszając obserwację bukietu u 11 członków po lewej stronie iu 6 członków po prawej stronie. Mając dwa bukiety, znalazł w sumie 7 dla lewej strony i 11 dla prawej. Z 3 gałęziami znalazł 3 po lewej stronie i 4 po prawej. Wyniki te podsumowano następująco: 40,5% było unerwionych przez jedną gałąź, 42,9% przez 2 gałęzie, a 16,6% przez 3 gałęzie..
W badaniu tym ustalono również pochodzenie odgałęzień, z których 88,1% pochodziło z nerwu mięśniowo-skórnego, a 11,9% z pęczka bocznego splotu ramiennego..
Wreszcie, jeśli chodzi o trajektorię jego trajektorii, Olave zauważył, że w 83,3% przypadków przeszedł przez włókna mięśniowe, reszta przeszła poza nim..
Inne badania, takie jak Tavares i wsp. W 2008 roku, wykazały niewielki odsetek osób bez nerwu mięśniowo-skórnego..
Badania wykazały, że anomalia ta nie powoduje objawów u pacjenta, ponieważ jest ona zwykle zastępowana przez nerw pośrodkowy i rzadziej przez powstające włókna ruchowe z korzenia bocznego nerwu pośrodkowego lub również z wiązki bocznej splotu ramiennego.
Mięsień coracobrachialis jest zaopatrywany przez tętnicę ramienną.
Mięsień coracobrachialis spełnia kilka funkcji, wśród nich można wymienić: ruch ramienia wraz z zgięciem barku, utrzymanie zrostu stawu barkowego oraz stabilizację.
Odpowiada za ruchy przodopochylenia (do przodu), przywodzenia (w kierunku linii środkowej ciała), a także umożliwia ruch rotacji wewnętrznej barku (rotacja przyśrodkowa) i powrót do pozycji wyjściowej (neutralizacja).
Ruchy można wykonywać z żądaną prędkością, powolną, umiarkowaną lub szybką, ponieważ ten mięsień jest bardziej związany z prędkością ruchu niż z siłą..
Mięsień coracobrachialis bierze udział w koaptacji mięśni barku, czyli w utrzymywaniu połączenia stawu ramiennego z łopatką.
Ponieważ jest to staw o dużym ruchu i bardzo częstym użytkowaniu, musi być dobrze chroniony zarówno więzadłami, jak i mięśniami. Oba pozwolą, aby proksymalna nasada kości ramiennej (głowa kości ramiennej) pozostała zakotwiczona w jamie panewki stawowej, unikając zwichnięcia stawu..
W tej funkcji uczestniczy zespół poprzecznych i podłużnych mięśni coaptatorowych. Niektóre znajdują się w przedniej części stawu, a inne w tylnej części.
W przypadku mięśnia rogowo-ramiennego jest to podłużny koreceptor działający w kierunku przednim. Na tym poziomie współpracuje z mięśniami: nadgrzebieniowym, naramiennym, trójgłowym ramienia, obojczykową częścią mięśnia piersiowego większego i głową długą mięśnia dwugłowego ramienia..
Zapewnia stabilność połączenia.
Są to guzki bólowe, które powstają w wyniku przeciążenia mięśnia. Często pojawiają się w mięśniu kącikowo-ramiennym, zwłaszcza podczas wykonywania czynności polegających na ściskaniu ramion w kierunku ciała. Przykład: sportowcy, którzy ćwiczą podnoszenie ciężarów w pozycji leżącej (wyciskanie na ławce) lub wykonują dipy na ringach (ring dip).
Zespół mięśni, które działają jak podłużne koaptatory stawu barkowego - w którym uczestniczy mięsień kruczobramię - może w dowolnym momencie powodować zużycie mięśni tworzących stożek rotatorów.
Ten ostatni tworzą supraspinatus, infraspinatus, subscapularis i teres minor..
Noszenie mankietu rotatorów może powodować duży ból u pacjenta, uniemożliwiając mu wykonywanie niektórych ruchów ramion.
Częstym błędem jest próba wzmocnienia tylko mięśni stożka rotatorów, ponieważ jak już wspomniano, nie są one jedynymi mięśniami, które mają znaczenie dla funkcji stawu barkowego..
Błędem jest również próba wzmocnienia bicepsa, tricepsa i mięśnia naramiennego, pomijając mięśnie stożka rotatorów..
Jeszcze bez komentarzy