Plik mięśnie głowy to wszystkie te grupy mięśni, które pokrywają struktury kostne czaszki. Z topograficznego punktu widzenia można je podzielić na dwie duże grupy, mięśnie głowy właściwej i mięśnie twarzy..
Z tych dwóch grup głowa lub mięśnie czaszki są zwykle największe i najpotężniejsze i odpowiadają za bardzo specyficzne funkcje, takie jak żucie..
Ze swojej strony mięśnie twarzy są mniejsze. Jego włókna w wielu przypadkach nie mają przyczepów kostnych, a ich główną funkcją jest udział w mimice twarzy. Z tego powodu są często nazywane „mięśniami mimikry”.
Mięśnie twarzy można podzielić zgodnie z obszarem wyrazu, na który wpływają. W ten sposób są podzielone na mięśnie oczodołu, ust, nosa i uszu..
Indeks artykułów
Z grubsza mięśnie głowy są podzielone na dwie duże grupy:
- Mięśnie głowy lub czaszki.
- Mięśnie twarzy.
Mięśnie głowy są największe i najpotężniejsze. Są podzielone na dwie duże grupy, mięśnie okrywające i mięśnie żucia..
Ze swojej strony mięśnie twarzy są małe i charakteryzują się tym, że część ich przyczepów znajduje się w skórze i rozcięgnie, a nie w całości w kości, jak ma to miejsce w przypadku większości mięśni poprzecznie prążkowanych..
Ta cecha ich wkładek pozwala im modyfikować wyraz twarzy, ponieważ ich skurcz „ciągnie” ze sobą pokrywającą skórę..
Są to duże i obszerne mięśnie, które są odpowiedzialne za przykrycie czaszki i zapewnienie ruchliwości szczęki podczas żucia..
W tej grupie znajduje się tylko jeden mięsień, znany jako mięsień potyliczno-czołowy. Ten szeroki, płaski i stosunkowo długi mięsień obejmuje całe sklepienie czaszki i emituje bardzo cienkie wiązki, które wchodzą w skórę wyściełającą czoło..
Mięsień potyliczno-czołowy jest również znany jako mięsień nadczaszkowy i składa się z części mięśniowych i ścięgnistych.
Części ścięgniste zlokalizowane są głównie w przyczepie tylnym, kontynuując rozcięgno tylnej części szyi oraz w najwyższej części sklepienia czaszki. Tam służy jako interfejs do przedniego i tylnego brzucha mięśnia..
Z kolei część mięśniowa składa się z brzucha potylicznego i brzucha czołowego. Brzuch potyliczny zostaje osadzony na tylnej granicy kości potylicznej, rozciągając się między obydwoma wyrostkami sutkowatymi.
Z drugiej strony, brzuch przedni jest najbardziej dystalnie osadzony na skórze czoła, tuż nad brwiami..
Kiedy tylny brzuch się kurczy, brwi unoszą się, a skóra głowy jest dyskretnie odchylana do tyłu; podczas gdy przedni brzuch się kurczy, brwi są marszczone.
Mięśnie żucia to cztery mięśnie, które znajdują się po obu stronach szczęki. Są one następujące:
- Mięsień żwacza.
- Mięśnie skroniowe.
- Zewnętrzny pterygoid.
- Pterygoid wewnętrzny.
Na centymetr kwadratowy powierzchni są to najsilniejsze mięśnie w ludzkim ciele, zwłaszcza żwacze. Działając zgodnie, pozwalają na ruch żucia.
Jest to gruby mięsień czworoboczny, który przyczepia się do dolnej granicy łuku jarzmowego. Stamtąd rozciąga się na boczną stronę wstępującej gałęzi szczęki.
Zajmuje cały dół skroniowy. Ma kształt wachlarza, więc wszystkie jego włókna łączą się w bardzo grube ścięgno, które wchodzi w wyrostek zębodołowy żuchwy, a także w jej przyśrodkowej części i przednim brzegu..
Jego mocowania znajdują się na spodniej stronie większego skrzydła klinowego i wyrostka skrzydłowego. Stamtąd jego włókna skierowane są prawie poziomo w kierunku kłykcia żuchwy, gdzie są wprowadzane praktycznie na torebkę stawu skroniowo-żuchwowego..
Rodzi się z procesu pterygoidów. Stamtąd jego włókna są skierowane w dół i na zewnątrz, aby dotrzeć do kąta żuchwy, w którym przyjmują dystalny wkład..
Wspólne działanie wszystkich tych mięśni umożliwia proces żucia. Kiedy usta są otwarte, jednoczesny skurcz żwacza, skrzydłowy skroniowy i wewnętrzny zamyka usta.
Z drugiej strony, jednoczesne skurcze obu skrzydełek zewnętrznych przesuwa żuchwę do przodu; podczas gdy jednostronne skurcze każdego z skrzydełek zewnętrznych umożliwiają boczny ruch żuchwy.
To wszystkie te mięśnie, które zakrywają twarz i których wstawki mają miejsce zarówno w kościach twarzy, jak iw skórze, która je pokrywa.
Ich wspólną cechą jest to, że kiedy się kurczą, ciągną za sobą pokrywającą się skórę, ponieważ nie mają rozcięgna. Dlatego w szczególności skurcz każdego mięśnia jest odpowiedzialny za gest. Tak więc wszystkie te mięśnie razem nazywane są „mięśniami mimiki”.
Aby ułatwić ich zrozumienie i organizację topograficzną, można je podzielić według obszaru anatomicznego, z którym są najbliżej spokrewnione. Jednak w praktyce ich włókna mogą zachodzić na siebie w pewnych punktach.
Ze względu na anatomiczny obszar twarzy, jaki zajmują, mięśnie mimiki i wyrazu można podzielić na:
- Mięśnie powiek i brwi.
- Mięśnie nosa.
- Mięśnie warg i ust.
- Mięśnie ucha.
- Mięśnie podbródka.
Każdy z nich odpowiada za określony gest, do tego stopnia, że część z nich nosi imię wykonanego przez siebie gestu. Tak dzieje się na przykład z mięśniem risorio (odpowiedzialnym za mimikrę związaną ze śmiechem).
To wszystkie te mięśnie, które otaczają oczodoły i zapewniają ruch skórze brwi i powiek. Ta grupa nie obejmuje elewatorów powieki górnej, ponieważ są one wewnątrzoczodołowe, a ich unerwienie nie zależy od nerwu twarzowego..
Jest to mały mięsień znajdujący się z tyłu nosa, między brwiami. Po skurczeniu bruzdy brwiowe i wewnętrzne końce brwi są skierowane w dół.
Jego włókna biegną parami, tworząc owal wokół orbity. Podczas skurczu zamykają powieki. Kiedy skurcz jest bardzo silny, uciskają worki łzowe.
Oprócz zamykania oczu powodują pewien ruch w dół brwi.
W parzystej liczbie przyczepia się do mięśnia czołowego i do skóry w miejscu styku brwi. Jest antagonistą mięśnia piramidalnego, dlatego podczas napinania unosi brwi i dyskretnie je wyciąga na zewnątrz.
Kiedy skurcz jest energiczny, udaje mu się skurczyć skórę czoła, działając synergistycznie z przednim brzuchem części potyliczno-czołowej.
To kilka mięśni pokrywających piramidę nosa i przyległe obszary. Większość z nich ma funkcję ekspresji, chociaż mogą odgrywać rolę funkcjonalną (choć ograniczoną).
Dziwny i trójkątny mięsień, który obejmuje praktycznie całą piramidę nosa. Jego dystalne mocowania znajdują się w bruździe skrzydła nosa. Napinając ten mięsień, zamyka nozdrza, naciskając skrzydełko nosa.
Kolejny dziwny mięsień, który znajduje się tuż pod przegrodą nosową, gdzie w rzeczywistości wchodzi proksymalnie. Jego dystalna przyczepa znajduje się w dole przypominającym myrtiform szczęki.
Podczas skurczu działa synergistycznie z poprzeczną częścią nosa, zamykając nozdrza, ponieważ przyciąga zarówno przegrodę nosową, jak i skrzydła nosa do dołu i do tyłu..
W parzystej liczbie mięśnie te antagonizują działanie stawu poprzeczno-mięśniowego; to znaczy otwierają skrzydła nosa.
Jego wprowadzenie znajduje się w szczęce, bezpośrednio poza najbardziej dystalnym przyczepem poprzecznym. Stamtąd jego włókna kierowane są w kierunku górnej części skrzydełka nosa, gdzie są wprowadzane.
Stanowią największą i najbardziej złożoną grupę, ponieważ oprócz udziału w mimikrze pełnią również rolę w fonacji.
Jest to równy, długi i cienki mięsień, który wchodzi w środkowy kąt orbity, skąd jego włókna biegną w dół i na zewnątrz. Podczas swojej podróży emituje kilka pęczków mięśniowych, które są umieszczane w bocznej części skrzydełka nosa, podążając do końca w najbardziej górnej i zewnętrznej części górnej wargi.
Podczas skurczu podnosi zarówno skrzydło nosa, jak i kącik ust..
Również w parzystej liczbie górna warga dźwigacza jest cienkim mięśniem leżącym na zewnątrz i za poprzednią (powierzchowne skrzydło dźwigacza nosa i górna warga)..
Jego proksymalne wejście to dolna krawędź oczodołu, a dystalna to górna warga, która unosi się po skurczu.
Ten mały mięsień, znany również jako kąt dźwigacza jamy ustnej, wchodzi do dołu kła górnej szczęki, rozciągając się do skóry kącika ust..
Ściskając, podnosi kąt ust.
Jest to sparowany mięsień znajdujący się między orbicularis oris z przodu a żwaczem z tyłu. Jego dystalne zaczepy znajdują się na granicy wyrostka zębodołowego zarówno górnej, jak i dolnej szczęki, podczas gdy jego dystalne mocowania znajdują się na grubości błony śluzowej policzka.
Podczas skurczu rozszerza poprzeczną średnicę ust. Uważa się, że jest to niezbędny mięsień, aby móc gwizdać, ponieważ po skurczeniu umożliwia wypuszczenie sprężonego powietrza przez usta.
Jest to para równoległych, zwężających się mięśni (po dwa z każdej strony twarzy), które biegną od kości policzkowej do kącika ust..
Mięsień jarzmowy mniejszy wchodzi do środka, a większy na zewnątrz, jest nieco bardziej wydatny niż pierwszy. Gdy mięśnie jarzmowe kurczą się, kącik ust unosi się.
Znany również jako depresor kąta jamy ustnej, w parzystej liczbie ten mięsień zajmuje proksymalne osadzenie w powłokach sąsiadujących z wargami, podczas gdy dystalny znajduje się w żuchwie.
Jego działanie jest antagonistyczne w stosunku do zygomatyki, więc podczas skurczu kącik ust jest przygnębiony.
Są to dwa trójkątne mięśnie (po jednym z każdej strony twarzy), których dystalne połączenia znajdują się w grubości podskórnej tkanki komórkowej okolicy ślinianki przyusznej. Stamtąd jego włókna zbiegają się w kształcie wachlarza i kończą w proksymalnej wstawce znajdującej się w kąciku warg..
Ze względu na prawie poziome ułożenie, gdy oba mięśnie risoria kurczą się zgodnie, średnica poprzeczna jamy ustnej zwiększa się, a spoidła unoszą się dyskretnie. Powoduje to typowy gest uśmiechu, który zasłużył sobie na miano tego mięśnia.
Jest to największy i najpotężniejszy mięsień w jamie ustnej. Eliptyczny kształt, jest dziwnym mięśniem otaczającym otwór ust. Jego skurcz zaciska usta i, w zależności od skurczonych pęczków, wysuwa je do przodu lub do tyłu..
U ponad 80% ludzi są to zanikłe pozostałości mięśni. W rzeczywistości jest niewiele osób, które nadal zachowują ruch małżowiny usznej. Jednak mimo atrofii nadal można zidentyfikować trzy mięśnie małżowiny usznej:
- Mięsień przedsionkowy.
- Mięsień tylnego przedsionka.
- Wyśmienity mięsień przedsionkowy.
Uważa się je za pozostałości funkcjonalnych mięśni, które kiedyś były odpowiedzialne za otwieranie zewnętrznego przewodu słuchowego i orientację małżowiny usznej, funkcji, których już nie ma u współczesnego człowieka..
Są to mięśnie, które wchodzą do struktur kostnych brody i skóry przylegającej do ust..
Jest to mały dziwny mięsień znajdujący się poniżej dolnej wargi, wewnątrz trójkątnych mięśni warg. Wprowadza się do dolnej szczęki (dystalnej) i grubości dolnej wargi (proksymalnej). Jej skurcz powoduje zagłębienie dolnej wargi.
Jest to bardzo mały i stożkowaty mięsień sparowany, który przyjmuje proksymalną przyczepę do dolnej szczęki, tuż poniżej dziąseł, i dystalną przyczepę do skóry podbródka. Skurcz mięśnia mentalnego unosi skórę podbródka i górnej wargi.
Jeszcze bez komentarzy