Plik Współczesny Meksyk Jest to okres w historii kraju północnoamerykańskiego, który rozciąga się od końca rewolucji do chwili obecnej. Punktem wyjścia jest zwykle ogłoszenie Konstytucji z 1917 r., Przygotowanej przez rewolucjonistów, którzy walczyli z rządami Porfirio Díaz i Victoriano Huerta..
Pierwszym meksykańskim prezydentem po triumfie rewolucji był Venustiano Carranza, którego zastąpił Álvaro Obregón, z Adolfo de la Huerta jako tymczasowym prezydentem między nimi. Te pierwsze lata to odbudowa kraju, chociaż całkowita pacyfikacja nadal będzie trwała.
Plutarco Elías Calles i tzw. Maximato to kolejny ważny okres w pierwszych dekadach współczesnego Meksyku. Powstania i brutalne wydarzenia były nadal bardzo powszechne w meksykańskiej polityce, a kolejne rządy nie były w stanie ich położyć..
To właśnie za prezydentury Lázaro Cárdenasa, zdaniem historyków, Meksyk zdołał się ustabilizować. Za jego prezydentury wywłaszczono wydobycie ropy, co czyni ją głównym źródłem gospodarczym kraju.
W społeczeństwie, gospodarce i kulturze nastąpiło we współczesnym okresie wiele przemian. Z drugiej strony pozytywna jest industrializacja i próba zmniejszania nierówności, zwłaszcza przy polityce agrarnej, na którą duży wpływ miały idee Emiliano Zapaty. Z drugiej strony, korupcja polityczna i wysokie wskaźniki ubóstwa.
Indeks artykułów
Między 1917 a 1920 rokiem Meksyk przeżył okres konwulsji, w którym zwycięzcy rewolucji walczyli między sobą. Emiliano Zapata i Francisco Villa, każdy na swoim terytorium, próbowali obalić rząd Carranzy. Tymczasem gospodarka kraju poniosła konsekwencje lat wojny.
Ostatecznie wojska Villi i Zapaty zostały pokonane, a ten ostatni został zamordowany w 1919 roku. W następnym roku Villa podpisała ostateczny pokój z Carranzą. Wydawało się, że Meksyk jest na drodze do osiągnięcia większej stabilności, ale sukcesja prezydencka nie zapowiadała się pokojowo.
Kadencja dobiegła końca w 1920 roku, a Carranza zaproponował kandydata na jego miejsce. Jednak przywódcy rewolucji nie przyjęli jego propozycji i generałowie Álvaro Obregón i Plutarco Elías Calles powstali w rebelii Agua Prieta..
Powstanie zakończyło się sukcesem i po krótkiej, przejściowej prezydencji Adolfo de la Huerta odbyły się wybory. Zwyciężył Álvaro Obregón, rozpoczynając swoją kadencję prezydencką w tym samym roku..
Priorytetem, jaki Obregón postawił przed swoim rządem, była stabilizacja kraju. Zainicjował politykę odbudowy i poprawy schorowanej gospodarki. Aby to zrobić, sprzymierzył się z byłymi zwolennikami Zapaty i uzyskał poparcie chłopów kilkoma ustawami na ich korzyść..
Jako przykład zaczęto wywłaszczać duże majątki, a ziemie rozdzielano między robotników polowych. Podobnie ustanowiła minimalną płacę i uchwaliła przepisy mające na celu zakończenie wyzysku pracowników.
Z drugiej strony podkreślił rozkwit kulturowy, jakiego doświadczył w tym okresie. Postęp zarówno w edukacji, jak iw sztuce był bardzo ważny. W rzeczywistości ten etap stał się znany jako rewolucja kulturalna..
Jednak Obregón również nie miał gładkiej sukcesji. W 1923 roku Adolfo de la Huerta poprowadził zbrojne powstanie. Próba została pokonana, a prezydentem został kandydat zaproponowany przez Obregóna, Plutarco Elías Calles.
Kolejne lata w historii Meksyku upłynęły pod znakiem prezydentury Plutarco Elíasa Callesa. Chociaż opuścił urząd w 1928 r., Nadal był centralną postacią rządu od ukrycia do 1934 r. Jest to okres zwany Maximato, a Elías Calles jest największym przywódcą narodu..
Jeśli chodzi o swoją działalność polityczną, Calles podążał tą samą drogą, co jego poprzednik. W ten sposób polegał na organizacjach związkowych, a stanowienie prawa jest jego przychylnością..
Jako ważne punkty wyróżnia się utworzenie Narodowego Banku Meksyku i wielki interwencjonizm państwowy w gospodarce. Historycy zwracają uwagę, że pod jego mandatem położono podwaliny pod rozwój gospodarczy kraju.
Z drugiej strony Kościół sprzeciwiał się mu ze względu na jego prawa przeciw przywilejom kościelnym. To sprawiło, że stawił czoła tak zwanej rebelii Cristero, która zakończyła nawet życie Álvaro Obregón w 1928 r., Kiedy pobiegł po Callesa..
Calles awansował na jego miejsce Portes Gil. Ponadto założył Narodową Partię Rewolucyjną w 1929 roku, pierwszego poprzednika PRI, która rządziła Meksykiem przez siedem dekad..
Zarówno Portes, jak i dwaj kolejni prezydenci utrzymali linię, którą Elías Calles wyznaczył im w swoich rządach.
Dojście do władzy Lázaro Cárdenasa było punktem zwrotnym w kraju. Wielu ekspertów uważa, że to właśnie wtedy konsoliduje się współczesne państwo.
Pierwszą rzeczą, jaką zrobił, było pozbycie się postaci Eliasa Callesa i zmiana nazwy partii, która założyła Partię Rewolucji Meksykańskiej..
Jego prezydentura rozpoczęła się 1 grudnia 1934 r. Z jasno określonym programem społecznym. Podobnie jak jego poprzednicy, szczególną uwagę zwracał na chłopów, wywłaszczając duże majątki i dzieląc między nie ziemie. Ponadto nakazał budowę mieszkań socjalnych, nadał prawa rdzennej ludności i zwiększył równość mężczyzn i kobiet..
Cárdenas jest również uznawany za wielki impuls, jaki dał edukacji. W ten sposób był promotorem rozszerzenia szkół publicznych na obszar wiejski i założył Państwowy Instytut Politechniczny w celu doskonalenia szkolnictwa technicznego..
Z drugiej strony dotyczyło to również poprawy infrastruktury transportowej. Między innymi znacjonalizował kolej i rozbudował sieć drogową.
Ważnym wydarzeniem w historii politycznej Meksyku było założenie w 1939 r. Partii Akcji Narodowej, czegoś bezprecedensowego w kraju przyzwyczajonym do pojedynczych partii..
Kolejnym działaniem rządu Cárdenasa była nacjonalizacja wydobycia ropy. W tym czasie znajdował się w rękach zagranicznych firm, które unikały płacenia podatków i ustanowiły kiepskie warunki pracy dla meksykańskich pracowników..
Spowodowało to strajki w sektorze. Roszczenia poparł Trybunał Sprawiedliwości, ale koncerny naftowe zignorowały orzeczenie. Biorąc to pod uwagę, Cárdenas postanowił wywłaszczyć je i znacjonalizować produkcję.
W tym celu stworzył Pemex, spółkę państwową, która zajmowała się wszystkim, co dotyczy ropy naftowej. Chociaż decyzja sprowokowała bojkot kilku krajów, ostatecznie Pemex stał się największym źródłem dochodu Meksyku i pozostał nim przez dziesięciolecia.
Następcą Cárdenasa został Manuel Ávila Camacho, pierwszy prezydent, który oddzielił się od ideałów bronionych przez rewolucjonistów. W ten sposób zatrzymał politykę reform agrarnych i sprzyjał rodzącej się burżuazji przemysłowej.
Z drugiej strony był twórcą Meksykańskiego Ubezpieczenia Społecznego, czego nie podobały się organizacje pracodawców..
Druga wojna światowa dotknęła Meksykanów, podobnie jak resztę świata. Gospodarka ucierpiała i doznała kilku ataków armii nazistowskiej. W 1942 roku Meksyk przystąpił do wojny po stronie aliantów.
W sferze politycznej zwrócili uwagę na ogłoszenie ordynacji wyborczej regulującej partie polityczne oraz zmianę nazwy partii rządzącej. Wybory 1946 r. Zapoczątkowały erę Partii Rewolucyjno-Instytucjonalnej.
Pierwszym kandydatem PRI był Miguel Alemán, pierwszy cywilny prezydent od czasów rewolucji. Po nim przybyły rządy Ruiz Cortines i Adolfo López Mateos.
Trzy sześcioletnie kadencje charakteryzowały się rozwojem gospodarczym, z dużym impulsem do industrializacji. Ceny znacznie wzrosły, a państwowe wydatki socjalne zostały zmniejszone. Mimo to nadal dochodziło do nacjonalizacji, np. Energii elektrycznej.
W sferze społecznej Ruiz Cortines przyznał kobietom prawo głosu, podczas gdy ruchy robotnicze zajęły centralne miejsce protestując przeciwko decyzjom rządu.
Faza wzrostu gospodarczego zakończyła się rządami Gustavo Díaza Ordaza pod koniec lat 60. Ponadto narastały demonstracje społeczne, a wraz z nimi gwałtowne reakcje państwa..
Kulminacją tych represji była masakra Tlatelolco, czyli Trzech Kultur. Mobilizacja studentów uniwersytetu zakończyła się masowymi strzelaninami sił bezpieczeństwa. Oficjalnie zgłoszono od 200 do 300 zgonów, ale inne źródła prawie mnożą tę liczbę przez 10.
Dla wielu historyków nadejście lat 70. oznaczało początek najmniej demokratycznego etapu rządów PRI. Nie tylko z powodu represji, ale z powodu licznych skarg na oszustwa wyborcze w całym kraju.
W kolejnych latach, pod przewodnictwem Luisa Echeverríi, rząd próbował powrócić do polityki społecznej. Skorzystał również na międzynarodowym wzroście gospodarczym, ale jego kadencja zakończyła się pierwszą dewaluacją peso od 1954 roku ...
Boom naftowy był wielkim atutem jego następcy, Lópeza Portillo. Jednak kryzys gospodarczy 1981 r. Zmienił całą orientację polityczną Meksyku..
Miguel de la Madrid, Carlos Salinas i Ernesto Zedillo podchodzili do gospodarki od strony neoliberalizmu. W następnych latach Meksyk sprywatyzował ponad 750 przedsiębiorstw państwowych.
Północnoamerykańska umowa o wolnym handlu, podpisana w styczniu 1994 r., Była jednym z najważniejszych kroków w tej neoliberalnej erze..
W tym samym roku w Chiapas wybuchło także powstanie Zapatystowskiej Armii Wyzwolenia Narodowego, o silnym zabarwieniu rdzennym. Sytuacja rdzennych mieszkańców nigdy nie została w pełni rozwiązana, a partyzanci prosili o uznanie i poprawę ich sytuacji..
Pomimo pewności, że wcześniej PRI zdołała utrzymać władzę poprzez oszustwa, dopiero w 2000 r. W Meksyku nastąpiła przemiana polityczna. W wyborach z tego roku Vicente Fox z Alliance for Change zdołał przejąć władzę.
W 2006 roku zwycięzcą został Felipe Calderón, kandydat PAN, chociaż demonstracje z powodu podejrzeń o oszustwo sparaliżowały Mexico City..
Handel narkotykami stał się problemem dla kraju, a Calderón działał surowo i bez większego sukcesu, aby zakończyć kartele.
W międzyczasie gospodarka, z wzlotami i upadkami, nie rozkwitła, a nierówności społeczne wyraźnie wzrosły. Doprowadziło to do powrotu do władzy PRI z Peñą Nieto w 2012 roku.
Pierwszy wielki skok w kulturze meksykańskiej miał miejsce za rządów Obregóna. Sekretarz edukacji José Vasconcelos rozpoczął szeroką kampanię pod nazwą „Alfabet, chleb i mydło”. Jego celem było rozszerzenie szkoły podstawowej na cały kraj.
Zorganizowano misje kulturalne do Meksyku, w skład których wchodzą studenci i profesjonaliści. Ich zadaniem było pełnienie funkcji nauczycieli, aby ludność wiejska nauczyła się czytać. Podobnie przywiązywali dużą wagę do muzyki i innych sztuk.
Z drugiej strony Vasconcelos bardzo wspierał wielkie nazwiska w kulturze meksykańskiej, takie jak Diego Rivera czy Alfaro Siqueiros..
Praca edukacyjna była kontynuowana podczas prezydentury Cárdenas. Powstało wiele instytucji, takich jak Krajowa Rada Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych czy Narodowy Instytut Psychopedagogiki.
Zamek Chapultepec został przekształcony w muzeum, a przyjęcie republikańskich uchodźców hiszpańskich uciekających przed wojną secesyjną wzbogaciło życie kulturalne Meksyku.
W tych dziesięcioleciach głównym problemem była edukacja. W latach czterdziestych XX wieku opracowano kampanię mającą na celu zmniejszenie analfabetyzmu, który dotknął połowę populacji.
Z drugiej strony w latach pięćdziesiątych XX wieku zorganizowano program mający na celu uczynienie rdzennych mieszkańców hiszpańskim. Powstał Narodowy Instytut Ochrony Dzieci, bardzo skoncentrowany na obszarach wiejskich.
Uniwersytety i muzea sprzyjały prowadzonej polityce, tworząc nowe instytucje.
Podobnie jak w większości krajów zachodnich, lata sześćdziesiąte zakończyły się przemianą kulturową prowadzoną przez najmłodszych. Tak zwane pokolenie '68 było bardziej otwarte ideologicznie, do tego stopnia, że często stanowiło wyzwanie dla konwencji.
Zerwanie z powyższym odbiło się również na polu artystycznym. Pojawiły się nowe trendy, w których najważniejsza była kreatywność.
Wykorzystanie nowych środków wyrazu, takich jak wideo czy fotografia, naznaczyło kulturę meksykańską lat 80. Powstało wiele showroomów, zwłaszcza w stolicy, w których nowi artyści pokazywali swoje prace wykonane w nowych językach..
Nie oznacza to, że porzucono sztukę klasyczną. W ten sposób pojawiło się kilku malarzy klasyfikowanych jako postmodernistyczne. Odzyskali elementy popularne i nacjonalistyczne, reinterpretując je w jego obrazach.
Plutarco Elías Calles urodził się w stanie Sonora w 1877 roku. Po wzięciu udziału w rewolucji był członkiem rządu Adolfo de la Huerta, zajmując teki Wojny i Marynarki Wojennej oraz Álvaro Obregón, jako Sekretarz Spraw Wewnętrznych.
Gdy został prezydentem, musiał stawić czoła problemom nękającym kraj. Był jednym z najwybitniejszych architektów stabilizacji Meksyku.
Otrzymał miano Maksymalnego Wodza Rewolucji, będąc prawdziwą potęgą w cieniu podczas prezydencji Emilio Portes Gila, Pascuala Ortiza Rubio i Abelardo L. Rodrígueza. W tym czasie nosiło nazwę Maximato.
Lázaro Cárdenas, który w zasadzie był jego sojusznikiem, nie chciał pozostać pod jego wpływem i nakazał wydalenie go z kraju.
Uważany jest za jednego z najważniejszych prezydentów okresu porewolucyjnego w Meksyku. Urodził się w Jiquilpan w stanie Michoacán 21 maja 1895 r. Po rewolucji był jednym z tych, którzy poparli plan Agua Prieta, który zapoczątkował powstanie przeciwko Carranzie..
Zanim zajął się polityką krajową, był gubernatorem Michoacán, gdzie mógł zweryfikować skuteczność swojej polityki..
Lázaro Cárdenas został prezydentem w 1934 r. Jego działania miały silny komponent społeczny i agrarny. Jego głównym celem była realizacja polityki zawartej w Konstytucji z 1917 r.
Jego znaczenie polega na tym, że odpowiadał za zmianę meksykańskiego paradygmatu gospodarczego. Zgodnie z polityką opracowaną przez jego poprzednika, Miguela de la Madrid, sprywatyzował dużą liczbę spółek publicznych i wprowadził neoliberalizm jako system gospodarczy..
Aby to osiągnąć, musiał zmienić nie tylko gospodarkę, ale także sporą część praw, które broniły państwowej własności wielu środków produkcji..
Podczas jego kadencji Meksyk podpisał Umowę o wolnym handlu z Kanadą i Stanami Zjednoczonymi (1994), której ostateczne wyniki są przedmiotem wielu dyskusji ekspertów..
Postać Vicente Fox Quesada (Mexico City, 2 lipca 1942), poza jego polityką, przeszła do historii, ponieważ był pierwszym prezydentem spoza PRI od ponad 70 lat.
1 grudnia 2000 r. Hegemonia, która przez dziesięciolecia utrzymywała się w kraju, załamała się.
Jeszcze bez komentarzy