Plik nefelometria polega na pomiarze promieniowania wywołanego przez cząstki (w roztworze lub w zawiesinie), a tym samym pomiarze mocy promieniowania rozproszonego pod kątem innym niż kierunek padającego promieniowania.
Kiedy zawieszona cząstka zostaje uderzona wiązką światła, część światła jest odbijana, inna część jest pochłaniana, inna jest odchylana, a reszta jest przepuszczana. Dlatego gdy światło pada na przezroczysty ośrodek, w którym znajduje się zawiesina cząstek stałych, zawiesina wydaje się mętna..
Indeks artykułów
W momencie, w którym wiązka światła uderza w cząstki zawieszonej substancji, kierunek propagacji wiązki zmienia kierunek. Efekt ten zależy od następujących aspektów:
1. wymiary cząstki (wielkość i kształt).
2. Charakterystyka zawiesiny (stężenie).
3. długość fali i natężenie światła.
4. Odległość światła padającego.
5. kąt detekcji.
6. Współczynnik załamania nośnika.
Nefelometr to przyrząd służący do pomiaru zawieszonych cząstek w próbce cieczy lub w gazie. Tak więc fotokomórka umieszczona pod kątem 90 ° do źródła światła wykrywa promieniowanie z cząstek obecnych w zawiesinie..
Również światło odbijane przez cząstki w kierunku fotokomórki zależy od gęstości cząstek. Schemat 1 przedstawia podstawowe elementy składowe nefelometru:
W nefelometrii niezwykle ważne jest posiadanie źródła promieniowania o dużej mocy świetlnej. Istnieją różne typy, począwszy od lamp ksenonowych i lamp rtęciowych, lamp halogenowych z wolframem, po promieniowanie laserowe..
System ten jest umieszczony pomiędzy źródłem promieniowania a kuwetą, dzięki czemu na kuwecie unika się promieniowania o różnych długościach fal w porównaniu z promieniowaniem pożądanym..
W przeciwnym razie reakcje fluorescencji lub efekty ogrzewania w roztworze spowodowałyby odchylenia od pomiaru..
Jest to ogólnie pryzmatyczny lub cylindryczny pojemnik, który może mieć różne rozmiary. W tym znajdziesz badane rozwiązanie.
Detektor znajduje się w określonej odległości (zazwyczaj bardzo blisko kuwety) i jest odpowiedzialny za wykrywanie promieniowania rozproszonego przez cząstki w zawiesinie..
Generalnie jest to maszyna elektroniczna, która odbiera, przetwarza i przetwarza dane, które w tym przypadku są pomiarami uzyskanymi z przeprowadzonych badań..
Każdy pomiar obarczony jest pewnym procentem błędu, który wynika głównie z:
Zanieczyszczone kuwety: w kuwetach dowolny środek znajdujący się poza badanym roztworem, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz kuwety, zmniejsza promieniowanie światła na drodze do detektora (uszkodzone kuwety, kurz przylegający do ścianek kuwety).
Ingerencja: obecność niektórych zanieczyszczeń mikrobiologicznych lub zmętnienia rozprasza energię promieniowania, zwiększając intensywność dyspersji.
Związki fluorescencyjne: są to te związki, które wzbudzone przez padające promieniowanie powodują błędne i wysokie odczyty gęstości rozpraszania.
Przechowywanie odczynników: niewłaściwa temperatura systemu może spowodować niekorzystne warunki badania i może spowodować obecność mętnych lub wytrąconych odczynników.
Wahania mocy elektrycznej: aby promieniowanie padające nie było źródłem błędów, zaleca się stosowanie stabilizatorów napięcia w celu zapewnienia równomiernego promieniowania.
Ponieważ moc promieniowania wykrytego promieniowania jest wprost proporcjonalna do stężenia masowego cząstek, badania nefelometryczne mają - w teorii - wyższą czułość metrologiczną niż inne podobne metody (takie jak turbidymetria).
Ponadto technika ta wymaga rozcieńczonych roztworów. Pozwala to zminimalizować zarówno zjawiska pochłaniania, jak i odbicia..
Badania nefelometryczne zajmują bardzo ważną pozycję w laboratoriach klinicznych. Zakres zastosowań obejmuje oznaczanie immunoglobulin i białek ostrej fazy, dopełniacz i koagulację.
Gdy próbka biologiczna zawiera antygen będący przedmiotem zainteresowania, jest ona mieszana (w roztworze buforowym) z przeciwciałem w celu utworzenia kompleksu immunologicznego..
Nefelometria mierzy ilość światła rozpraszanego przez reakcję antygen-przeciwciało (Ag-Ac) iw ten sposób wykrywane są kompleksy immunologiczne.
Badanie to można przeprowadzić dwiema metodami:
Technikę tę można zastosować do analizy punktu końcowego, w której przeciwciało z badanej próbki biologicznej jest inkubowane przez dwadzieścia cztery godziny..
Kompleks Ag-Ac mierzy się za pomocą nefelometru, a ilość rozproszonego światła porównuje z tym samym pomiarem wykonanym przed utworzeniem kompleksu..
W tej metodzie szybkość tworzenia kompleksu jest stale monitorowana. Szybkość reakcji zależy od stężenia antygenu w próbce. Tutaj pomiary są wykonywane jako funkcja czasu, więc pierwszy pomiar jest wykonywany w czasie „zero” (t = 0).
Nefelometria kinetyczna jest najczęściej stosowaną techniką, ponieważ badanie można przeprowadzić w ciągu 1 godziny, w porównaniu z długim okresem czasu metody punktu końcowego. Współczynnik dyspersji mierzy się zaraz po dodaniu odczynnika.
Dlatego tak długo, jak odczynnik jest stały, ilość obecnego antygenu jest uważana za wprost proporcjonalną do szybkości zmian.
Nefelometria jest powszechnie stosowana w chemicznej analizie jakości wody, w celu określenia klarowności i kontroli procesów uzdatniania..
Służy również do pomiaru zanieczyszczenia powietrza, w którym stężenie cząstek jest określane na podstawie dyspersji, którą wytwarzają w padającym świetle..
Jeszcze bez komentarzy