Plik Neoplatonizm Jest to zbiór doktryn i szkół inspirowanych platonizmem, które określa się jako „mistyczne” z natury i które opierają się na duchowej zasadzie, z której emanuje świat materialny. W tym sensie jest uważany za ostatni mistyczny wyraz starożytnej myśli pogańskiej..
Z historycznego punktu widzenia, neoplatonizm jako doktryna rozpoczął się około 200 roku, z Plotynem jako głównym reprezentantem; i zakończył się w 529 roku, w którym cesarz Justynian ogłosił zamknięcie Akademii Platońskiej.
Jednak jego projekcja nie kończy się na tym, ale rozszerza się w średniowieczu, kiedy jego idee są badane i dyskutowane zarówno przez myślicieli żydowskich, chrześcijańskich, jak i islamskich, a nawet przez niektórych autorów renesansu, takich jak Marsilio Ficino (1433-1492) i Pico de la Mirándola (1463–1494).
Indeks artykułów
Przede wszystkim należy wyjaśnić, że słowo „neoplatonizm” jest terminem współczesnym historiograficznym, ponieważ myśliciele, do których jest ono stosowane, nie opisują się tym mianem..
Czują się jak wystawcy idei Platona, chociaż wielu z tych filozofów formułuje zupełnie nowy system, jak ma to miejsce w przypadku Plotyna..
Dzieje się tak, ponieważ już w starożytnej Akademii wielu następców Platona próbowało poprawnie zinterpretować jego myślenie i doszło do zupełnie innych wniosków..
Z tego powodu można być pewnym, że neoplatonizm rozpoczął się zaraz po śmierci Platona, gdy próbowano zająć się nowym podejściem do jego filozofii..
Jego początki pochodzą z hellenistycznego synkretyzmu, który dał początek ruchom i szkołom, takim jak gnostycyzm i tradycja hermetyczna..
Jednym z fundamentalnych czynników tego synkretyzmu jest wprowadzenie Pisma Żydowskiego do greckich kręgów intelektualnych poprzez tłumaczenie znane jako Septuaginta.
Skrzyżowanie narracji Timaeus Stworzenie Platona i stworzenie Księgi Rodzaju wprawiło w ruch swoistą tradycję teoretyzowania kosmologicznego, która zakończyła się Enneads przez Plotino.
Jak już wspomniano, neoplatonizm nie jest jednoznacznym nurtem filozoficznym, ponieważ obejmuje idee lub doktryny każdego z jego reprezentatywnych filozofów. Można jednak nakreślić pewne ogólne cechy, które je łączą.
-Jego zasady są oparte na doktrynie Platona.
-Szukaj prawdy i zbawienia.
-Jest to filozofia idealistyczna z tendencją do mistycyzmu.
-Ma koncepcję rzeczywistości emanacyjnej, ponieważ utrzymuje, że reszta Wszechświata emanuje z Wszechświata.
-Potwierdza, że zło to po prostu brak dobra.
-Uwierz, że człowiek składa się z ciała i duszy.
-Twierdzi, że dusza jest nieśmiertelna.
W jej historii można wyróżnić trzy etapy:
- Scena aleksandryjsko-rzymska z II-III wieku. Jest reprezentowany przez Plotyna i jest zdefiniowany przez prymat filozofii nad teozofią.
- Scena syryjska, pochodząca z IV-V wieku, reprezentowana przez Porfiry z Tyru i Jamblico. Charakteryzuje się przewagą mistycznego nad filozoficznym, wyróżniając się teurgicznym charakterem. Teurgię definiuje się jako praktykę, która zbliża filozofię platońską do rytualnej praktyki religijnego podłoża magicznego.
W ten sposób filozof próbuje zbliżyć się do boskiej części człowieka i podnieść ją do Unum, nie posługując się zbytnio środkami dialektycznymi. Zamiast tego woli dominować nad ukrytymi właściwościami i właściwościami rzeczy oraz podmiotów pośredniczących, które nimi rządzą.
- Etap ateński, pochodzący z V-VI wieku. Reprezentuje go Proclus, będący połączeniem tego, co filozoficzne i mistyczne.
Plotyn, urodzony w Egipcie w latach 204-270, uważany jest za twórcę neoplatonizmu. Wśród jego najważniejszych koncepcji są:
Pierwsza zasada rzeczywistości pojmowana jako byt, który jest poza Byciem, wykracza poza rzeczywistość fizyczną i jest absolutną jednością. Jest jednak nośnikiem szczególnego rodzaju aktywności lub energii, ponieważ zawiera w sobie wszystkie esencje.
Z Unum emanuje najwyższa inteligencja, która stanowi drugą zasadę rzeczy. Ta emanacja nie oznacza woli Unum, jest spontaniczna i konieczna, ponieważ światło emanuje ze słońca..
Świadomość nie jest wyłaniającą się właściwością składników materialnych ułożonych w określony sposób. Jest to raczej pierwszy efekt działania Jedni, nieodłącznym zadaniem świadomości jest zrozumienie siebie..
Dusza jest pojmowana jako zewnętrzna aktywność świadomości, spogląda wstecz i ku swojej przyczynie, aby siebie zrozumieć.
Z drugiej strony spójrz na formy i idee, które są wiecznie obecne w świadomości; w ten sposób przenosi obrazy wiecznych form do niższej sfery bytu. W ten sposób rodzi się wszechświat i biosfera Ziemi.
Natura obejmuje nie tylko esencję każdej istoty naturalnej lub całego świata przyrody, ale także niższy aspekt świadomego życia. W ten sposób każdy aspekt świata przyrody - nawet najmniej znaczący - ma boską i wieczną chwilę..
Materia jest częścią ciał i jest najbardziej oddalona od Unum. Jest to także najbardziej niedoskonała idea i ostatnia refleksja na temat duszy powszechnej. Od idealnego materiału oddziela go solidność i rozciągliwość.
Porfir z Tyru rozpowszechnił dzieło Plotyna. Jest przeciwnikiem chrześcijaństwa i obrońcą pogaństwa.
Na tym etapie pojawia się myśl Jamblichusa z Calcidii, ucznia Porfiry, który kontynuował komentarz najważniejszych filozofów greckich. Zastąpił filozoficzne spekulacje mistyką.
Założył królestwo bóstw, które rozciąga się od pierwotnego Jednego do materialnej natury, gdzie dusza schodzi do materii i wciela się w ludzi. W tym królestwie bóstw są bogowie, aniołowie, demony i inne istoty, które pośredniczą między ludzkością a Unum.
Ze swojej strony wcielona dusza musiała powrócić do boskości, wykonując określone obrzędy lub dzieła boskie (teurgia).
Przed filozofią Jamblichusa i jego uczniów pojawiła się reakcja na mistyczno-teurgiczne przesady. Taką reakcję miał wśród swoich przedstawicieli Plutarco, syn Nestorio; Sirian i Hierocles z Aleksandrii.
Przede wszystkim wyróżnia się Proclus, którego pisma odzwierciedlają idee ateńskiej szkoły neoplatońskiej. W tym sensie jednoczy i łączy element filozoficzny z mistycznym, nie dając jednemu prymatu. Podstawowe punkty jego filozofii są następujące:
Jedność jest esencją przyczyny, z której wszystko wychodzi i do której wszystko powraca. Proces jest weryfikowany poprzez malejące gradacje; zatem ten oddolny proces obejmuje cztery światy:
- Wrażliwe i materialne.
- Niższy intelektualista (ludzkie dusze i demony).
- Wyższy intelektualista (niżsi bogowie, aniołowie lub czyste duchy).
- Zrozumiały, który reprezentuje najwyższą inteligencję, z której pochodzą wyższe duchy lub dusze; i duszę uniwersalną, z której pochodzą demony i dusze ludzkie zjednoczone z ciałem. Obie tworzą świat zwany intelektualistą zrozumiałym.
Materia nie jest ani dobra, ani zła, ale to źródło rządzi przedmiotami świata zmysłowego.
Ludzka dusza wywodząca się z tego, co uniwersalne. Jest zarówno wieczna, jak i tymczasowa: wieczna, ponieważ zaczyna się od istoty i tymczasowa ze względu na rozwój jej działania..
Cierpi z powodu zła, które jest spowodowane przeszłą i obecną winą, ale można ją uwolnić od tego, zwracając się do Boga i wchłaniając się przez Niego. To wchłonięcie następuje poprzez moralne oczyszczenie, intelektualną intuicję Unum i praktykowanie cnoty..
Jeszcze bez komentarzy