Plik nerwica Jest to rodzaj zaburzenia psychicznego, które powoduje, że osoba na nie cierpiąca odczuwa wielki subiektywny dyskomfort i ma problemy z prowadzeniem normalnego życia. Zaczął być używany w połowie XIX wieku w kontekście psychoanalizy, a wyszedł z użycia w 1980 roku wraz z opublikowaniem trzeciej wersji podręcznika diagnostycznego zaburzeń psychicznych..
Kiedy był jeszcze w użyciu, nerwica była używana jako termin obejmujący kilka różnych rodzajów problemów psychologicznych. Na przykład każdy z lękiem, depresją lub jakimkolwiek innym rodzajem zmiany nastroju, którego nie można bezpośrednio wyjaśnić ich życiowymi okolicznościami, był uważany za cierpiącego na to zaburzenie..
Ponieważ obejmowała tak wiele różnych problemów, termin nerwica nie był szczególnie przydatny do diagnozy. Z tego powodu wyszedł z użycia i został zastąpiony innymi, bardziej szczegółowymi deskryptorami. Jednak w niektórych prądach psychologii słowo to jest nadal używane. Tak jest na przykład w przypadku psychoanalizy.
Dziś jest mylony z terminem „neurotyzm”, ale te dwa pojęcia nie mają z tym nic wspólnego. W tym artykule przeanalizujemy najważniejsze punkty dotyczące tego, czym jest nerwica; Ponadto zobaczymy, jak może to wpłynąć na tych, którzy go cierpią.
Indeks artykułów
Początkowo słowo nerwica było używane w odniesieniu do chorób spowodowanych niewydolnością układu nerwowego. Jednak jego znaczenie ewoluowało na przestrzeni wieków. Dlatego dzisiaj różni specjaliści mogą odnosić się do różnych zjawisk, używając tego samego terminu.
Dlatego, aby zrozumieć objawy związane z nerwicą, konieczne jest zrozumienie, w jakim kontekście używane jest to słowo..
Pierwotnie termin nerwica pojawił się w kontekście medycyny. Uczeni XVIII wieku uważali, że układ nerwowy może cierpieć na infekcje; i że spowodowało to różnego rodzaju problemy fizyczne. Na przykład mówili o „nerwicy serca” lub „nerwicy przewodu pokarmowego”, próbując wyjaśnić różne rodzaje chorób..
Później słowo to zaczęło obejmować problemy funkcjonalne układu nerwowego; Innymi słowy, nie mówili już o prawdziwych infekcjach, ale o zmianach w funkcjonowaniu narządów. Jednak nadal był używany w odniesieniu do różnych rodzajów zaburzeń fizycznych.
Użycie tego słowa całkowicie się zmieniło dzięki pracy Zygmunta Freuda. Ojciec psychoanalizy, wśród wielu innych przyczynków, odkrył, że wiele chorób psychicznych nie ma swojego źródła w ciele; wręcz przeciwnie, są spowodowane problemami w umyśle lub osobowości tych, którzy je cierpią.
Od tego momentu termin nerwica zaczął być używany w odniesieniu do niektórych rodzajów zaburzeń psychicznych. Mimo to jego użycie w tym czasie (na początku XIX wieku) nie jest tym samym, co dzisiaj.
Freud poświęcił się badaniu pewnych pozornie fizycznych zaburzeń, które miały swoją przyczynę w umyśle. Najważniejszą z nich była „histeria”: był to typowo kobiecy problem, który powodował w organizmie szereg objawów, dla których lekarze nie znali wyjaśnienia..
Tak więc, na przykład, kobieta z histerią może stracić ruchomość ramienia lub wzrok w jednym oku; Ale kiedy poszedł do lekarza, nie mógł znaleźć żadnego wyjaśnienia tego, co się stało. Dla Freuda te objawy histerii miały związek z nerwicą, zaburzeniem psychicznym spowodowanym traumą w przeszłości..
Badanie tego typu problemu miało fundamentalne znaczenie dla rozwoju teorii psychoanalitycznej Freuda. Jednak wraz z upływem lat histeria straciła na znaczeniu w społeczeństwie; a użycie słowa nerwica nadal ewoluowało.
Dziś użycie tego terminu bardzo się zmieniło w porównaniu z jego początkami. Jest używany głównie w psychoanalizie; ale zjawiska, które bada ta dyscyplina, nie są tym samym, co te, które niepokoiły jej twórców.
Współcześni psychoanalitycy opisują dziś różne rodzaje histerii. Wszystkie jego objawy byłyby częścią tego, co jest znane jako nerwica. Tak więc, między innymi, problemy takie jak lęk, obsesje lub obniżony nastrój są często związane z tymi chorobami.
Jednak poza domeną psychoanalizy nerwica nie jest już uważana za prawdziwą chorobę. Od kilkudziesięciu lat do katalogowania chorób, które wcześniej obejmowano tym terminem, używano innych deskryptorów.
Jak już widzieliśmy, pojęcie nerwicy rozwinęło się szeroko w czasie, gdy było używane. Obecnie jedynymi osobami, które nadal go używają, są osoby uprawiające psychoanalizę.
Aby uczynić tę koncepcję bardziej użyteczną, specjaliści ci sklasyfikowali histeryczne objawy jako różne typy nerwic..
Najbardziej znane to „psychoneurozy”, czyli nerwice charakteryzujące się objawami psychologicznymi. Ogólnie rzecz biorąc, są one związane z osobowością jednostki i doświadczeniami z jej przeszłości. Ogólnie istnieją trzy typy: histeria konwersyjna, histeria lękowa i nerwica obsesyjna..
Jednak nie są to jedyne istniejące nerwice. Możemy również znaleźć takie, które mają związek z czymś, co dzieje się w chwili obecnej, a nie z traumami z przeszłości. Najczęstsze to nerwica pourazowa i nerwica konwersyjna.
Przeanalizujemy każdy z nich poniżej..
Histeria nawrócenia charakteryzuje się tym, że obecne w niej objawy są fizyczne. Jednak są one spowodowane napięciami w umyśle jednostki. Był to pierwszy odkryty typ nerwicy, badany głównie przez Freuda.
Na przykład osoba, która odczuwa silny ból emocjonalny, może stracić mobilność w jakiejś części ciała, odczuwać bardzo silny ból lub stracić wrażliwość w jakimś miejscu. We współczesnej psychologii pojęcie histerii konwersyjnej zostało zastąpione pojęciem zaburzeń psychosomatycznych.
Głównym objawem histerii lękowej jest wysoki poziom lęku, stresu lub zmartwienia w określonych sytuacjach. W zależności od tego, kiedy wystąpi to uczucie, będzie to odpowiednik fobii, zespołu lęku społecznego lub zespołu lęku uogólnionego..
Jednak psychoanalitycy na ogół nie rozróżniają różnych przyczyn lęku; wręcz przeciwnie, obejmują one wszystkie te zaburzenia pod pojęciem lękowej histerii.
To zaburzenie byłoby odpowiednikiem współczesnego zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego. Osoby dotknięte obsesyjną nerwicą byłyby stale atakowane przez pomysły, które sprawiają, że czują się nieswojo; a także wykazywałyby kompulsje, czyli stereotypowe zachowania, których nie mogą kontrolować.
Obsesyjne myśli wydają się być obce jednostce. Czuje, że nie ma nad nimi kontroli; Z tego powodu na ogół będziesz bardzo sfrustrowany i urażony tym, co się z tobą dzieje. W większości przypadków stereotypowe zachowania byłyby wykorzystywane do próby kontrolowania własnego umysłu.
Na przykład osoba z obsesją na punkcie czyszczenia nie poczuje się swobodnie, dopóki nie umyje rąk trzy razy z rzędu. W takim przypadku zachowanie wydaje się nieszkodliwe; ale obsesyjne nerwice mogą być wysoce upośledzające.
Urazowa nerwica jest pierwszą, którą psychoanalitycy uważają, że nie ma ona nic wspólnego z wydarzeniami z dzieciństwa. Wręcz przeciwnie, ta forma nerwicy pojawiłaby się po bolesnym wydarzeniu, które miało miejsce w dorosłym życiu jednostki..
Na przykład dana osoba może ulec wypadkowi drogowemu i go przeżyć; ale jego umysł sprawiał, że wciąż na nowo przeżywał to, co się działo. Za każdym razem, gdy tak się dzieje, osoba odczuwa wielki niepokój i strach, a nawet może cierpieć z powodu kompletnych ataków paniki.
W tym sensie traumatyczna nerwica byłaby odpowiednikiem współczesnego zespołu stresu pourazowego..
Ostatni typ nerwicy powszechnie opisywany przez psychoanalityków różni się nieco od pozostałych. W przeciwieństwie do pozostałych, twoje objawy nie muszą być szczególnie negatywne; a ponadto mogą być przydatne w terapii.
Neuroza przeniesieniowa ma związek ze zdolnością osoby do projekcji swoich uczuć na wcześniejszy związek, jaki miał ze swoim terapeutą.
Na przykład młoda dziewczyna, która potajemnie kocha swojego sąsiada, może uwierzyć, że po opowiedzeniu jej historii pociąga ją jej terapeuta..
Dla Freuda, a tym samym dla wszystkich psychoanalityków, którzy podążają za jego naukami, nerwice powstają w wyniku wewnętrznych napięć w umyśle jednostki. Tych napięć nie dałoby się rozwiązać samodzielnie, więc energia, którą generują, musiałaby zostać w jakiś sposób uwolniona..
Problem polega na tym, że podczas większości nerwic napięcia psychiczne raczej nasilają się niż ustępują. Dlatego konieczne byłoby poddanie się leczeniu w celu uwolnienia zastoju energii psychicznej.
Następnie przyjrzymy się dwóm głównym powodom, dla których mogą wystąpić nerwice: walka między częściami umysłu i traumatycznymi wydarzeniami.
Dla psychoanalityków nasz umysł składa się z trzech warstw, które walczą ze sobą o dominację nad naszymi zachowaniami. Te trzy części to id, jaźń i superego..
Identyfikator jest naszą najbardziej instynktowną częścią. Porusza się impulsami życia (Eros) i śmierć (tanatos). Odpowiada za wywoływanie podniecenia seksualnego, głodu, strachu, bólu, pociągu ... Jego operacje są nieświadome, to znaczy nie jesteśmy ich świadomi.
Jaźń jest naszą racjonalną i świadomą częścią. Jest odpowiedzialna za podejmowanie decyzji, wybieranie między instrukcjami, które przychodzą do niej od pozostałych dwóch i porządkowanie między nimi. To jest to, co zwykle utożsamiamy się z tym, kim jesteśmy.
Wreszcie superego jest częścią naszego umysłu odpowiedzialną za naszą moralność. W nim zapisane są normy społeczne, które integrujemy przez całe życie. Dlatego jest w ciągłym konflikcie z id i stara się, abyśmy wybrali tylko to, co jest dla niego etyczne..
Konflikt między id a superego jest zwykle odpowiednio rozwiązywany przez ego; ale kiedy ta część nie jest w stanie kontrolować pozostałych dwóch, mogą pojawić się nerwice.
Dla psychoanalityków inną możliwą przyczyną nerwicy jest obecność traumatycznego wydarzenia w przeszłości lub teraźniejszości pacjenta. Jednak większość sytuacji, które wywołują nerwicę, występuje w dzieciństwie.
Kiedy jesteśmy dziećmi, czasami przeżywamy chwile, które głęboko nas naznaczają; ale ponieważ nie jesteśmy jeszcze rozwinięci, nie jesteśmy w stanie ich interpretować. Dlatego nasz umysł przechowuje te wspomnienia i sprawia, że całkowicie je stłumimy..
Jednak jego wpływ może być tak duży, że ostatecznie objawia się nerwicą. Na przykład dziecko, które było świadkiem śmierci w pierwszej osobie, może nie pamiętać zdarzenia, ale później rozwinie nerwicę związaną z tym, co się stało..
Według psychoanalizy najlepszym sposobem leczenia nerwicy jest znalezienie ukrytej przyczyny, która je wywołuje i rzucenie na nią światła. Aby to osiągnąć, konieczne jest, aby pacjent (z pomocą wyszkolonego psychologa) zapytał o własne i swoje przekonania oraz spróbował rozwikłać przyczyny objawów.
Tak więc, jeśli było to traumatyczne wydarzenie z przeszłości, teoria psychoanalityka mówi nam, że tylko odblokowanie pamięci spowoduje zniknięcie większości objawów..
Dlatego terapia ta bardzo koncentruje się na odbudowie indywidualnego dzieciństwa, a jej skuteczne przeprowadzenie zajmuje dużo czasu..
Wręcz przeciwnie, jeśli problem wynika z konfliktu między częściami umysłu, praca psychoanalityka będzie polegała na jego wykryciu i zaprojektowaniu wraz z pacjentem sposobu na zdrowe rozładowanie wytwarzanej przez nie energii. Możesz także spróbować rozwiązać konflikt; ale w wielu przypadkach jest to bardzo skomplikowane.
Z innych dziedzin psychologii problemy związane z nerwicą rozwiązuje się na inne sposoby. Ogólnie rzecz biorąc, koncentruje się na leczeniu objawów, a nie na znalezieniu przyczyny..
Jeszcze bez komentarzy