Plik nocyceptory, Znane również jako receptory bólu, definiuje się je jako neurony rozmieszczone w całym organizmie, które są szczególnie wrażliwe na szkodliwe bodźce lub bodźce, które, jeśli są długotrwałe, są szkodliwe.
Fizjolog Sir Charles Sherrington w 1906 roku jako pierwszy wprowadził pojęcie nocyceptora i użył go do opisania głównych neuronów doprowadzających odpowiedzialnych za przetwarzanie informacji o bodźcach „zagrażających” u jego zwierząt doświadczalnych..
Obecnie wiadomo, że te „receptory” są utworzone przez zakończenia nerwowe zestawu doprowadzających włókien nerwowych, mielinowanych lub nie, wyspecjalizowanych w przewodzeniu „szkodliwych” sygnałów z tkanek somatycznych i trzewnych do rdzenia kręgowego, który stanowi część ośrodkowego układu nerwowego.
Indeks artykułów
Struktura nocyceptorów składa się z ciała somy lub komórki, zlokalizowanego w zwojach obwodowych lub w korzeniu rdzenia kręgowego, z którego dystalne i proksymalne wypustki są emitowane w kierunku unerwianych tkanek, jak gdyby były to korzenie drzewa.
Błona plazmatyczna regionu końcowego każdego z tych wypustów zawiera receptory błonowe i kanały jonowe, które działają w translacji szkodliwych „przychodzących” sygnałów na zmiany potencjału błonowego, które wyzwalają propagację impulsów nerwowych w postaci potencjałów czynnościowych.
Główną funkcją tych receptorów jest zatem dostrzeganie „szkodliwych” lub potencjalnie szkodliwych bodźców w różnych częściach ciała i przekazywanie informacji do ośrodkowego układu nerwowego, czyli mózgu i rdzenia kręgowego, wywołując reakcję odstawienia..
Nocyceptory lub receptory bólu to bardzo niejednorodna grupa receptorów tworzona przez zakończenia nerwowe neuronów obwodowego układu nerwowego, które specjalizują się w odbieraniu „szkodliwych” lub „niebezpiecznych” bodźców..
Główną funkcją nocyceptorów jest wywołanie tzw. Odruchów nocyceptywnych lub nocyceptywnych, które powodują „wycofanie” obszaru ciała „uszkodzonego” lub pobudzonego przez szkodliwy lub niebezpieczny bodziec..
Podobnie receptory te wyzwalają działanie nocyceptywnych odruchów motorycznych i niektóre reakcje autonomicznego układu nerwowego związane z bólem, takie jak podwyższone ciśnienie krwi, częstość akcji serca, oddychanie itp..
Funkcjonowanie tych receptorów, które są szeroko rozmieszczone w całym organizmie, „ostrzega” nas przed potencjalnie niebezpiecznymi bodźcami, głównie na powierzchni skóry. Te bodźce obejmują temperaturę, ciśnienie mechaniczne i obecność niektórych substancji chemicznych..
Nocyceptory są szczególnie obfite w skórze, gdzie mogą dostrzec różne bodźce, na które reagują.
Funkcja percepcji i przewodzenia tych receptorów zależy od obecności pewnych cząsteczek w błonie plazmatycznej zakończeń aksonów, wśród których znajdują się:
- Kanały jonowe.
- Receptory metabotropowe sprzężone z białkiem G..
- Receptory dla neurotrofin lub cytokin.
Te receptory błonowe są odpowiedzialne za odbieranie i przekształcanie informacji pochodzących z bodźców zewnętrznych lub wewnętrznych na potencjały czynnościowe, czyli na szybkie „fale” depolaryzacji błony komórkowej, które są przekształcane w te komórki w postaci impulsów nerwowych..
Należy jednak wyjaśnić, że odpowiedź nerwowa na te bodźce nie zależy wyłącznie od informacji zbieranych i transportowanych przez nocyceptory, ponieważ odczuwanie bólu zależy również od innych wyższych elementów nerwowych, czyli ośrodkowego układu nerwowego, ponieważ ma również świadome elementy.
Nocyceptory można sklasyfikować według tego, jak „szybko” przekazują informacje czuciowe do ośrodkowego układu nerwowego, a prędkość ta zależy od właściwości aksonów tworzących włókna nerwowe tych receptorów. Istnieją aksony typu A i C:
- Aksony typu A.: tworzą „zmielinizowane” włókna nerwowe, ponieważ są pokryte warstwą ochronną lub powłoką zwaną mieliną, która umożliwia szybkie przewodzenie impulsów nerwowych, czyli potencjałów czynnościowych.
- Aksony typu C.: zawierają „niezmielinizowane” włókna nerwowe, ponieważ są to nagie aksony, pozbawione warstwy mielinowej charakterystycznej dla aksonów typu A. Przekazywanie impulsów nerwowych przez nerwy utworzone przez te aksony jest wolniejsze niż w przypadku typu A. Opisuje je wielu autorów jako aksony o małej średnicy.
Większość nocyceptorów jest tworzona przez włókna typu C, których prędkość przewodzenia szacuje się na 0,4–1,4 metra na sekundę. Z drugiej strony aksony Nociceptor z aksonami typu A mają zmienne prędkości od 5 do 30 metrów na sekundę, więc są znacznie „szybsze”.
Ponadto nocyceptory można klasyfikować ze względu na rodzaj bodźca, na który odpowiadają, dla którego znane są następujące klasy:
- Nocyceptory termiczne: te, które reagują na ekstremalne temperatury, zarówno gorące, jak i zimne. To właśnie one pozwalają nam uświadomić sobie, na przykład, że jesteśmy bardzo blisko gorącego naczynia, stymulując nasz układ nerwowy do wywołania odruchu odstawienia.
- Nocyceptory mechaniczne: które reagują na bodźce związane na przykład z naciskiem mechanicznym lub nadmiernym rozciąganiem mięśni. Jest wiele z tych nocyceptorów, które są zbudowane z włókien z aksonami typu A..
- Nocyceptory chemiczne: te, które reagują na określone cząsteczki chemiczne, które są uwalniane, gdy tkanka jest uszkodzona z różnych powodów, a także na chemikalia stosowane egzogennie.
- Ciche nocyceptory: są nocyceptorami, które muszą zostać aktywowane przez sygnały odpowiadające zapaleniu tkanek, zanim będą mogły odpowiedzieć na jakikolwiek bodziec, mechaniczny, termiczny lub chemiczny. Nocyceptory trzewne są prawie zawsze cichymi nocyceptorami.
- Nocyceptory polimodalne: reagują na bodźce różnego typu, więc nie są klasyfikowane jako termiczne, mechaniczne czy chemiczne.
- Nocyceptory mechaniczno-termiczne: nocyceptory reagujące zarówno na bodźce mechaniczne, jak i termiczne, zbudowane z włókien z aksonami typu A, czyli szybko przewodzące.
Jeszcze bez komentarzy