Plik odontogeneza lub odontogeneza to proces, w którym rozwijają się zęby. Rozpoczyna się pojawieniem się blaszki zębowej, około szóstego lub siódmego tygodnia ciąży.
Podstawowa warstwa wyściółki nabłonkowej jamy ustnej, pochodząca z ektodermy, namnaża się od szóstego tygodnia rozwoju embrionalnego i tworzy „pasmo” w kształcie podkowy, zwane blaszką zębową. Ta blaszka rozwija się zarówno w górnej, jak i dolnej kości szczęki..
Po utworzeniu tej blaszki zębowej komórki na dolnej powierzchni pasma doświadczają wzrostu ich aktywności mitotycznej i powstają wgłębienia, które są wprowadzane do leżącej pod spodem mezenchymu. W każdej szczęce znajduje się 10 pędów.
Pąki te są zawiązkami ektodermalnych składników zębów zwanych zawiązkami zębów, które inicjują pączkowanie w fazie rozwoju uzębienia. Dalszy rozwój każdego pąka jest podobny, ale asynchroniczny i będzie odpowiadał kolejności, w jakiej kiełkują zęby każdego dziecka.
Od tego momentu odontogeneza dzieli się na trzy etapy: kiełkowanie (pączek), czapka (facet) i dzwonek (dzwon). Na tych etapach zachodzi zarówno morfologiczne, jak i histologiczne zróżnicowanie narządu zębowego..
W człowieku w czasie swojego istnienia będzie miał dwie grupy zębów. Na początku 20 zębów „mlecznych”, tymczasowych lub mlecznych, które później zostaną wymienione. W wieku dorosłym będzie miał już zęby stałe, a dokładnie 32. Zarówno uzębienie mleczne, jak i stałe są równomiernie rozłożone w obu szczękach..
Zęby mają różne cechy morfologiczne, różną liczbę korzeni i różne funkcje..
Indeks artykułów
Etapy rozwojowe odontogenezy to pączkowanie lub kiełkowanie, faza czapeczki lub korony, faza dzwonu i apozycji, tworzenie korzenia oraz tworzenie się więzadła przyzębia i powiązanych struktur..
Faza pączkowania lub pączkowania rozpoczyna się wkrótce po rozwinięciu się blaszki zębowej, kiedy 10 zawiązków lub wgłębień dolnej lub głębszej warstwy blaszki zębowej rozmnaża się w każdej szczęce. 10 pąków pojawia się w górnej szczęce i 10 pąków żuchwy.
Faza pączkowania rozwija się między siódmym a ósmym tygodniem rozwoju wewnątrzmacicznego i stanowi pierwsze wkroczenie nabłonka do ektomezenchymu. Na tym etapie proces różnicowania histologicznego jeszcze się nie rozpoczął..
Sąsiednie komórki mezenchymalne (z grzebienia nerwowego) zaczynają kondensować wokół proliferacji ektodermalnej, tworząc to, co później rozwinie się jako brodawka zębowa..
W kierunku tylnej części szczęki i żuchwy blaszka zębowa nadal się rozmnaża i tworzy kolejną lub ostateczną blaszkę, z której powstają zawiązki zębów stałych, które nie mają tymczasowych poprzedników i są pierwszy, drugi i trzeci zęby trzonowe (łącznie 12 zębów trzonowych lub zęby dodatkowe).
Faza korony lub kapelusza charakteryzuje się wzrostem nabłonka w postaci kapelusza lub kapelusza, który znajduje się na szczycie kondensacji ektomezenchymalnej i który utworzy tak zwany narząd szkliwa. Na tym etapie narząd szkliwa ma trzy warstwy komórek.
Kondensacja ektomezenchymalna rośnie i tworzy rodzaj balonu, z którego powstaje zębina i miazga zębowa. Część skondensowanej ektomezenchymu, która otacza brodawkę i otacza narząd szkliwa, utworzy pęcherzyk lub worek zębowy, który następnie utworzy podporowe tkanki zęba..
Narząd szkliwa tworzy szablon domniemanego zęba, to znaczy przyjmuje postać siekacza, zęba trzonowego lub kła. Proces ten jest kontrolowany przez wysunięcie się ze szkliwa, niezróżnicowanych komórek nabłonka w postaci skupiska, które stanowią jedno z ośrodków sygnałowych morfogenezy zębów..
Komórki guzka szkliwa syntetyzują i uwalniają szereg białek w określonych odstępach czasu. Białka te obejmują morfogeniczne białka kości BMP-2, BMP-4 i BMP-7 oraz czynnik wzrostu fibroblastów 4 (FGF-4)..
Te białka indukujące pełnią funkcję guzków zębów, a do tego komórki mostu wymagają obecności naskórkowego czynnika wzrostu (EGF) i FGF-4. Po utworzeniu guzka zębowego EGF i FGF-4 znikają, a komórki guzka szkliwa obumierają.
Zbiór utworzony przez brodawkę zębową i narząd szkliwa nazywany jest zarodkiem zęba. Na tym etapie rozwoju gruby, lity sznur komórek nabłonka pojawia się głęboko w stosunku do ektomezenchymu, zwany blaszką zastępczą..
W tej blaszce rozwiną się pąki lub pąki, które są prekursorami zębów zastępczych, które później zastąpią rozwijające się liściaste.
Ten etap rozwija się około trzeciego miesiąca życia wewnątrzmacicznego. Histologicznie jest rozpoznawany, ponieważ narząd szkliwa uzyskuje ostateczną konformację z czterema warstwami komórkowymi: zewnętrznym nabłonkiem szkliwa, siateczką gwiazdową, warstwą pośrednią i wewnętrznym nabłonkiem szkliwa..
Cechą charakterystyczną tego etapu jest wygląd warstwy pośredniej narządu szkliwa. Jest to etap różnicowania morfologicznego i różnicowania histologicznego. Proste komórki nabłonka wewnętrznego szkliwa przekształcają się w komórki kolumnowe wytwarzające szkliwo, zwane ameloblastami.
Bardziej obwodowe komórki brodawki zębowej różnicują się i tworzą cylindryczne komórki wytwarzające zębinę zwane odontoblastami. W wyniku różnicowania się ameloblastów i odontoblastów zaczyna tworzyć się zębina i szkliwo.
Zębina i szkliwo stykają się ze sobą i to połączenie nazywa się połączeniem zębina-szkliwo (DEJ). Mówi się wtedy, że ząb znajduje się w apozycyjnym stadium odontogenezy. W procesie tworzenia zębiny odontoblasty emitują wydłużenia, które są wynikiem UDE.
Te wypustki tworzą wypustki cytoplazmatyczne zwane procesami odontoblastycznymi, które są otoczone zębiną, a następnie opuszczają przestrzeń, aby utworzyć kanalik zębinowy..
Ameloblasty również oddalają się od UDE i tworzą tak zwany proces Tomesa. Ameloblasty wydzielają macierz szkliwa, która kurczy jej część wierzchołkową, tworząc proces Tomes.
Ta strefa skurczu jest następnie rozszerzana przez tworzenie większej ilości macierzy szkliwa, a proces jest powtarzany sukcesywnie, aż macierz szkliwa nie jest już wytwarzana. W miarę zwapnienia macierzy zębiny i formowania się zębiny ostatecznej proces zwapnienia rozciąga się na macierz szkliwa i szkliwo jest kształtowane..
Po utworzeniu szkliwa i zębiny korony proces odontogenny, począwszy od zarodka zęba, przechodzi do etapu korzeni. Nabłonki wewnętrzne i zewnętrzne narządu szkliwa wydłużają się i tworzą rodzaj „rękawa” nazywanego nabłonkową powłoką korzenia Hertwigi (VERH)..
Najbardziej zewnętrzne komórki brodawki korzeniowej ulegają różnicowaniu i stają się odontoblastami, które inicjują tworzenie macierzy zębiny korzenia. Kiedy to się dzieje, VERH wydłuża się i zaczyna rozpadać się w pobliżu części wierzchołkowej..
W wyniku tego procesu powstają perforacje, przez które niektóre komórki ektomezenchymalne worka zębowego migrują i różnicują się w cementoblasty. Komórki te zaczynają syntetyzować i uwalniać macierz cementową, która następnie ulega zwapnieniu i tworzy cement dentystyczny..
W miarę wydłużania się korzenia zbliża się do korony i ostatecznie kiełkuje w jamie ustnej.
Więzadło przyzębia to kolagenowa tkanka łączna, która mocuje i zawiesza ząb w zębodole. Więzadło to znajduje się w przestrzeni między cementem korzeniowym a zębodołem kostnym. Jest to obszar bogato unerwiony.
Wyrostek zębodołowy to zagłębienie lub kostna dziura w kości szczęki i żuchwy, w której znajduje się każdy korzeń zęba. Dziąsło jest przymocowane do powierzchni szkliwa przez nabłonek płaskonabłonkowy w kształcie klina, zwany nabłonkiem węzłowym..
Jeszcze bez komentarzy