Pablo Palacio (1906-1947) był ekwadorskim pisarzem i prawnikiem, uważanym za jednego z pierwszych autorów awangardowych w całej Ameryce Łacińskiej. Pomimo zwięzłości jego twórczości, ponieważ zmarł w wieku 39 lat, jego spektakl reprezentował zmianę stylu w stosunku do tradycyjnego trendu tamtych czasów..
Palacio nie został uznany przez swojego ojca po urodzeniu i został osierocony jako dziecko. W ten sposób stał na czele jednego ze swoich wujków, który widząc swój potencjał intelektualny, postanowił opłacić naukę w liceum i na uniwersytecie..
Autor wyróżniał się przedwczesnym rozwojem, publikując swój pierwszy wiersz mając zaledwie 14 lat. Od tego momentu, mimo ukończenia studiów prawniczych, jego głównym powołaniem i pasją stała się literatura..
Choroba psychiczna głęboko zmieniła jego zdolności umysłowe. Początkowo objawy nie były zbyt poważne, ale z czasem jego żona została zmuszona do umieszczenia go w sanatorium.
Indeks artykułów
Pablo Arturo Palacio Suárez, pełne imię pisarza, urodził się w Loja w Ekwadorze 25 stycznia 1906 roku. Został zarejestrowany przez matkę jako syn nieznanego ojca, wychowując go samotnie, aż zmarł, gdy Pablo miał zaledwie 6 lat. stary. Jej opiekę przejął jej wujek
Biografowie potwierdzają, że lata później, kiedy Palacio był już znany jako pisarz, jego ojciec próbował nawiązać kontakt i rozpoznać w nim syna. Autor odrzucił ofertę.
Anegdota, którą zwykle opowiada się o dzieciństwie Pablo Palacio, opowiada, że gdy miał trzy lata, wpadł do strumienia w pobliżu swojego miasta pod nadzorem swojej niani.
Chłopca porwał nurt, pokonując ponad pół kilometra. Kiedy został uratowany, całe jego ciało było ciężko ranne i blizna, która towarzyszyła mu przez całe życie.
Ze strony matki Pablo należał do rodziny pochodzenia hiszpańskiego, której przodkowie należeli do arystokracji. Jednak gałąź, do której należał, z biegiem lat zubożała, więc jego sytuacja ekonomiczna była dość niepewna. Pogarsza to śmierć jego matki..
Według ekspertów przedwczesna śmierć matki na zawsze wpłynęła na osobowość i równowagę psychiczną autora. W rzeczywistości jednym z najczęściej powracających tematów w jej twórczości byłaby nieobecność matki.
Po osieroceniu Pablo Palacio był wychowywany przez swoją ciotkę Hortensię, chociaż to jego wujek José Ángel Palacio zapłacił za jego utrzymanie, ponieważ cieszył się bardzo dobrą pozycją ekonomiczną..
W latach 1911-1917 młody człowiek studiował w Szkole Braci Chrześcijańskich, wykazując się dużą inteligencją. Ta umiejętność uczenia się sprawiła, że wujek był skłonny zapłacić za studia średnie i pierwsze lata na uniwersytecie..
Pablo Palacio uczył się w liceum w Colegio Bernardo Valdivieso, gdzie stał się jednym z najwybitniejszych uczniów swojego pokolenia..
To właśnie w tej szkole Pablo Palacio opublikował swój pierwszy wiersz. W wieku zaledwie 24 lat, w 1920 roku, wiersz Czarne oczy ukazał się w Journal of the College's Literary Studies Society.
Rok później, pokazując, że nie było to przypadkowe, otrzymał wyróżnienie na Igrzyskach Kwiatowych, organizowanych przez Benjamína Carrión w mieście Loja. Palacio zaprezentował się na tym konkursie w opowieści Mała Sierota.
Jeszcze jako nastolatek Palacio pokazał swój buntowniczy charakter na ceremonii wręczenia nagród: odmówił uklęknięcia przed królową piękności, która miała mu wręczyć nagrodę..
W październiku 1924 roku, po uzyskaniu tytułu licencjata, Palacio przeniósł się do stolicy Quito, aby studiować na Uniwersytecie Centralnym. Dzięki świetnym wynikom w nauce wujek był skłonny zapłacić mu za studia prawnicze, aby mógł zostać prawnikiem.
Oprócz zwracania uwagi na swoje studia, młody Palacio zetknął się z atmosferą politycznego i społecznego przewrotu, który nastąpił po rewolucji Juliana w 1925 roku. , dołącza do propagowanych idei.
Podobnie, podobnie jak inni artyści swojego pokolenia, Palacio zaczął kwestionować estetyczne i społeczne wartości panujące w kulturze i literaturze swojego kraju. To przesłuchanie znalazło odzwierciedlenie w jego następujących po studiach pracach: Deborah Y Mężczyzna kopnięty na śmierć.
Po zakończeniu wojny czterodniowej, która miała miejsce na ulicach Quito w 1932 r., Benjamin Carrión mianował Pablo Palacio podsekretarzem ds. Edukacji. W tym czasie pisarz współpracował także z gazetą „La Tierra” o tendencji socjalistycznej..
W 1936 r. Zaczął wykładać na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Centralnego, nie rezygnując jednak z pracy literackiej. W tym samym roku opublikował historię widział.
Palacio był między innymi dziekanem wydziału, na którym wykładał, profesorem literatury i drugim sekretarzem Krajowego Zgromadzenia Ustawodawczego w 1938 r..
Jednak biografowie zwracają uwagę, że od 1936 roku choroba psychiczna, która później się pogorszyła, zaczęła wpływać na jego inteligencję. Zdaniem tych ekspertów to początkowe szaleństwo zostało wyraźnie odzwierciedlone w ich pracy.
Pablo Palacio poślubił Carmen Palacios Cevallos w 1937 roku. Ona, rzeźbiarz, była częścią intelektualnego środowiska stolicy. Para osiedliła się w domu na północy miasta i według kronik wypełniła go dziełami sztuki i książkami. Para miała dwoje dzieci, chłopca i dziewczynkę.
Zdrowie pisarza ucierpiało w 1939 roku. Najpierw cierpiał na dolegliwości żołądkowe, a kuracja, którą przeszedł, zakończyła się zatruciem. Aby wyzdrowieć, Palacio przeszedł na emeryturę do Salinas na sezon, aby odpocząć. Po powrocie wydawał się w pełni wyzdrowiał.
Jednak jego sposób działania zaczął niepokoić jego przyjaciół. Bez wyraźnego powodu zapomniał słów, doznał nagłej amnezji, był rozproszony w środku rozmowy, a nawet wydawał się nieobecny w otaczającej go rzeczywistości. Podobnie cierpiał na epizody drażliwości bez powodu i zaostrzonych nerwów.
Ponieważ jego zdolności umysłowe coraz bardziej się zmieniały, Palacio został przyjęty na kilka miesięcy do kliniki psychiatrycznej. W 1940 roku jego żona zdecydowała się przenieść go do Guayaquil, szukając lepszego klimatu i uwagi dr Ayali Cabanilli..
W tej miejscowości para mieszkała w małym domu. Zaburzenie Palacio zmusiło jego żonę do zostawiania go zamkniętego lub obserwowanego przez kogoś, komu ufał za każdym razem, gdy wychodził. Aby pokryć wydatki, musieli skorzystać z pomocy swoich przyjaciół.
Palacio przeplatał epizody apatii z innymi, w których był agresywny. Do 1945 roku jego żona musiała go przyjąć do innej kliniki psychiatrycznej w Guayaquil. Jego gwałtowne zachowanie, choć sporadyczne, czyniło go niebezpiecznym dla innych i dla siebie.
Carmen Palacios została zmuszona do pracy jako pielęgniarka w klinice, w której został przyjęty jej mąż, ponieważ była to jedyna możliwość, aby pozwolić sobie na koszty leczenia.
Część krytyki literackiej tego kraju, ci, którzy nigdy nie lubili jego stylu powieściowego z dala od nurtów literackich tamtych czasów, wykorzystali jego nieporządek, aby go umniejszyć.
7 stycznia 1947 roku w szpitalu Luis Vernaza w Guayaquil Pablo Palacio zmarł z powodu choroby, która go dotknęła. W chwili śmierci miał 40 lat.
Na początku XX wieku w literaturze ekwadorskiej dominowały motywy tradycyjne i romantyzm. Pablo Palacio jako jeden z pierwszych badał inne dziedziny, zarówno tematyczne, jak i stylistyczne. Był anty-romantykiem, który posługiwał się kliszami tego stylu w ironiczny i kpiący sposób.
Autor, zdaniem krytyków, wymyślił świat literacki pełen groteskowych i często przewrotnych postaci. Rzeczywistość, którą Palacio kreował w swoich pracach, była zdaniem znawców egzotyczna i niebezpieczna dla dobrych obyczajów.
Wszystkie te cechy oraz jego charakter jako inicjatora ekwadorskiej awangardy sprawiły, że Palacio stał się jednym z najważniejszych autorów swoich czasów, pomimo krótkiej produkcji: dwóch krótkich powieści i tomiku opowiadań..
Jednocześnie charakterystyka jego twórczości sprawiła, że aż do lat sześćdziesiątych XX wieku była krytykowana i atakowana..
Chociaż opublikował już wiersz, pierwsza książka z opowiadaniami Pabla Palacio ukazała się w 1927 roku. Jej tytuł brzmiał Mężczyzna kopnięty na śmierć. W tym samym roku opublikował Deborah, krótka powieść, w której wyróżnia się psychologiczna analiza bohaterów, coś stałego w twórczości autora.
Te dwie książki uczyniły go najbardziej cenionym i dyskutowanym młodym pisarzem w kręgach intelektualnych stolicy Ekwadoru. Ponadto eksperci uważają te prace za najbardziej charakterystyczne dla ruchu awangardowego w Ameryce Łacińskiej..
Inne prace pałacowe były Nieśmiertelna komedia Y Życie powieszonego mężczyzny, oba od 1932 roku.
Praca najbardziej ceniona przez krytyków jest Mężczyzna kopnięty na śmierć. Opowiada historię mężczyzny, który czyta w gazecie artykuł o morderstwie popełnionym przez kopanie.
Wiadomość kończy się prześladowaniem bohatera, który rozpoczyna śledztwo w sprawie śmierci. Dowiedz się między innymi, że ofiara była okrutna i pedofilem.
Powieści:
- Nowy przypadek mariage en trois - stał się znany jako część powieści Ojeras de virgen, której oryginały zaginęły - (Quito, 1925).
- Débora (Quito, 1927).
- Życie powieszonego człowieka - subiektywna powieść- (Quito, 1932).
Historie:
- Mała sierota (Loja, 1921).
- Antropofag (Quito, 1926).
- Światło boczne (Quito, 1926).
- Witchcraft (Quito, 1926).
- Mężczyzna kopnięty na śmierć (Quito, 1927).
- Kobiety patrzą na gwiazdy (Quito, 1927).
- Podwójna i jedyna kobieta (Quito, 1927).
- The Story (Quito, 1927).
- Lady (Quito, 1927).
- Relacja z bardzo wrażliwego nieszczęścia, które wydarzyło się w osobie młodego Z (Quito, 1927); Kobieta, a potem smażony kurczak (Quito, 1929).
- Historie hispanoamerykańskie, Ekwador (1992);
Jeszcze bez komentarzy