Plik paradygmaty badawcze zmieniały się na przestrzeni dziejów. Paradygmat to zbiór postaw, przekonań, sposobów widzenia rzeczywistości, za pomocą których badacze decydują się podejść do badania tego, co ich otacza. Dlatego jest wzorem do naśladowania.
Te paradygmaty prowadzą profesjonalistów i dyktują, z jakimi problemami należy się uporać. Przykłady paradygmatów badawczych to pozytywizm, paradygmat interpretacyjny, socjokrytycyzm, konstruktywizm czy materializm historyczny.
Paradygmaty zmieniały się wraz z przemianami, jakie przeszło społeczeństwo. Charakter dyscyplin (np. Nauki ścisłe kontra nauki społeczne) zmusił nas do poszukiwania innych sposobów dostępu do wiedzy i interpretacji wyników badań.
Zmiana paradygmatu pociąga za sobą całkowitą transformację wizji świata, kosmologii kultury, milczących porozumień, do których doszły różne społeczności naukowe i które w dużym stopniu odpowiadają na nowe potrzeby społeczeństwa..
| Pozytywizm | Postpozytywizm | Socjokrytyczna | | Materializm historyczny | |
| Podstawa | Wiedza naukowa jest jedyną prawdą. | Teorie, hipotezy, przeszłość i wartości badacza mogą wpływać na to, co jest obserwowane. | Krytyczna autorefleksja. Wiedza pochodzi ze społeczności. | Rzeczywistość buduje ten, kto ją obserwuje. | Historia jest raczej wynikiem warunków materialnych niż idealnych. Zmiany są wywoływane przez sposoby produkcji i walkę klas. |
| Charakterystyka | Wiedza ma charakter empiryczny, naukowy, obiektywny. Poszukaj przyczyn. | Interpretuje się multimetodyczny, subiektywny charakter wiedzy, indukcyjny, rzeczywistość. | Rzeczywistość jest budowana i dzielona, wspólne wartości, umocnione jednostki. | Podmiot aktywny, rzeczywistość nieobiektywna. | Ekonomia jest podstawą historii społecznej, środki produkcji określają strukturę. |
| Metody | Metoda hipotetyczno-dedukcyjna. | Metoda hermeneutyczna, fenomenologiczna, etnograficzna, analiza dyskursu, badania w działaniu. | Badania w działaniu, badania realizowane w ramach współpracy i badania uczestniczące. | Metoda indukcyjna, metoda dedukcyjna. | Metoda krytyczno-dialektyczna. |
| Techniki | Standaryzowane testy, kwestionariusze, inwentarze, listy kontrolne itp.. | Wywiady, pisemne osobiste doświadczenia, historie z życia, między innymi. | Diagnostyka partycypacyjna. | Praktyki promujące środowiska współpracy. | Statystyki, dane z instytucji, dokumenty itp.. |
Pozytywizm narodził się wraz z Augustem Comte (1798-1857) i jego książką Dyskurs o duchu pozytywistycznym (1849), który ustanawia pierwszy wielki paradygmat w badaniach.
Pozytywizm opiera się na pomiarze rzeczywistości i rozpoczął się w badaniach naturalnych lub fizycznych, które później doprowadziły do badań społecznych.
Pozytywizm potwierdza, że wszelka wiedza powstaje z doświadczenia i że nie ma wiedzy a priori.
Potwierdza, że wszystko można wykazać metodą naukową. Poszukuje usystematyzowania wiedzy weryfikowalnej, mierzalnej i powtarzalnej.
Utrzymuje, że metoda naukowa ma zastosowanie w każdej dyscyplinie, zarówno naukowej, jak i społecznej.
Stwierdza, że interpretacje nie są ważne, ale udokumentowane dowody. Oznacza to, że pomija wszystko, czego nie można obiektywnie wspierać.
Formułuje uogólnienia i chce znaleźć przyczyny zjawisk.
Metoda, na której opiera się pozytywizm, ma charakter hipotetyczno-dedukcyjny: poszczególne przypadki są podporządkowane w poszukiwaniu ogólnych praw. Stosuje się metodę naukową, ale ponieważ przedmiotem badań jest rzeczywistość społeczna, wykorzystuje się statystyki uzyskane w drodze obserwacji.
Prowadzi to do metodologicznego redukcjonizmu w badaniach społecznych, ponieważ metoda nie jest dostosowana do przedmiotu badań, ale to właśnie należy dostosować do metody. Aby uzyskać możliwość uogólnienia wyników, należy rozpocząć od znaczącej próbki.
Paradygmat pozytywizmu wykorzystuje techniki zbierania danych: kwestionariusze, listy kontrolne, inwentarze, testy standaryzowane (do pomiaru różnych parametrów, na przykład satysfakcji z pracy, poziomu stresu, typów osobowości itp.).
Zachowania obserwuje się poprzez karty rejestracyjne, systematyczne adnotacje zachowań, obserwowalne sytuacje (z kategoriami lub podkategoriami). Analiza statystyk.
Jest również nazywany paradygmatem postpozytywistycznym lub paradygmatem jakościowym. Narodził się jako alternatywa dla pozytywizmu, ponieważ rozumie, że istnieją problemy i sytuacje, których nie można w sposób zadowalający wyjaśnić z perspektywy pozytywizmu, zwłaszcza zjawiska kulturowe..
Jest to charakterystyczne dla takich dyscyplin, jak antropologia i różne inne nauki społeczne. Jego celem jest zrozumienie procesów społecznych poprzez interpretację znaczeń, myśli i działań. Nie szuka też uogólnień, ale raczej zrozumienia zjawisk.
Potwierdza, że ludzie nie „odkrywają” wiedzy, a raczej ją „konstruują”, ponieważ konceptualizują, tworzą modele i schematy, aby nadać znaczenie doświadczeniu oraz weryfikują i modyfikują wiedzę, jeśli pojawiają się nowe doświadczenia..
W ten sposób wszyscy uczymy się poprzez wzajemne powiązania z otaczającą nas rzeczywistością fizyczną, społeczną i kulturową..
Użyj różnych metod, aby uzyskać dane i informacje.
Uważa, że badani wnoszą do badania swoje przekonania, wartości, intencje lub motywacje. Badacz musi wziąć te czynniki pod uwagę.
Zgodnie z poprzednim punktem badacz musi interpretować różne konteksty badanych osób.
Dla paradygmatu interpretacyjnego rzeczywistość jest dynamiczna, holistyczna i wieloraka. Nie ma jednej, istnieje wiele rzeczywistości i wszystkie z nich należy wziąć pod uwagę, aby opracować możliwe wyjaśnienie..
Zaczyna się od ogółu do szczegółu, ponieważ jego celem jest opisanie i zrozumienie tego, co wyjątkowe.
Paradygmat interpretacyjny wykorzystuje różne metody podejścia do dochodzenia. Wśród nich jest metoda hermeneutyczna (interpretująca wiedzę); badania fenomenologiczne, etnograficzne, badania w działaniu, analiza dyskursu.
Opiera się na wywiadach, historiach życia, nagraniach rozmów, opisywaniu osobistych doświadczeń. Wywiady mogą nie być ustrukturyzowane, uczestnicy są obserwowani i sporządzane są diagramy relacji społecznych.
Powstał w latach 20. XX wieku jako odpowiedź na pozytywizm i nurt interpretacyjny w Szkole Frankfurckiej (filozoficznej szkole badań społecznych). Część poglądu, że nauka nie jest neutralna; z tego powodu ideologia jest wyraźna.
Promuje krytyczną autorefleksję i utrzymuje, że wiedza pochodzi z samych społeczności, z ich konkretnych problemów i sytuacji. Teoria krytyczna jest dialektycznym rezultatem empiryzmu i interpretacji.
Rzeczywistość to pojęcie konstruowane i wspólne dla badanych i badacza. Ma rozbieżny charakter.
Ponieważ promuje transformację społeczną od wewnątrz (identyfikując potencjał zmiany), badani czują się wzmocnieni i zdolni do zmiany swoich problemów.
Oprócz rzeczywistości wartości są identyfikowane i wspólne dla wszystkich.
Stosowane metody to badania w działaniu, badania oparte na współpracy i badania partycypacyjne. Wszystkie wymagają obserwacji, dialogu i aktywnego udziału tych, którzy w nich uczestniczą..
Paradygmat społeczno-krytyczny opiera się na diagnozach partycypacyjnych, w których członkowie grupy ustalają problemy i rozwiązania
Typowymi technikami są diagnozy partycypacyjne, w których badani identyfikują problemy społeczności i proponują możliwe rozwiązania. Zwykle wymaganych jest kilka sesji i spotkań.
Paradygmat ten wpisuje się w filozoficzny nurt konstruktywistycznej teorii wiedzy, który powstał w połowie XX wieku i broniony był przez różnych specjalistów (językoznawców, filozofów, antropologów, biologów, matematyków, fizyków, psychiatrów, socjologów, psychologów), który proponuje że rzeczywistość jest do pewnego stopnia „konstruowana”, „wymyślana” przez obserwatora.
W tych kategoriach rzeczywistości nigdy nie można zrozumieć w jej pełnym wymiarze, ponieważ uzyskiwane dane, nawet jeśli są obiektywne, są zawsze uporządkowane według map mentalnych lub teoretycznych..
Rzeczywistość jest budowana na podstawie spostrzeżeń każdego badacza, oprócz danych empirycznych. Rezultatem będzie zawsze przybliżenie rzeczywistości, a nie absolutna prawda.
Jean Piaget nazwał tę genetyczną epistemologią i potwierdza, że osoba może rozwijać swoją inteligencję przez całe życie, dzięki rozwojowi poznawczemu, który może osiągnąć, i interakcji ze środowiskiem.
Ważne są nie tylko informacje, które wnosi podmiot i te, które dostarcza medium czy kontekst. Proces wiedzy jest budowany przez podmiot podczas interakcji w środowisku społecznym i fizycznym. W ten sposób wzajemne oddziaływanie zostaje ustanowione między nimi..
Jest to jeden z najpotężniejszych paradygmatów edukacyjnych. Zachęca do dialogu w klasach, między uczniami a nauczycielem. Promuje ciekawość i stymuluje inicjatywę i autonomię uczniów.
Dla paradygmatu konstruktywistycznego rzeczywistość nigdy nie jest obiektywna i dlatego nie istnieje.
Stosowane metody mogą być indukcyjne lub dedukcyjne, ponieważ ważne jest to, czego podmiot uczy się poprzez swoje doświadczenie, obserwację i własne wartości, które mogą być przekształcane w miarę postępu badań.
Mają na celu generowanie refleksji na podstawie doświadczenia.
W klasie profesorowie i nauczyciele promują środowisko współpracy, w którym uczniowie mogą budować swoją wiedzę w drodze negocjacji społecznych, a nie konkurencji.
Zaleca się praktyki prowadzone przez facylitatorów, aby pokierować i pokierować „odkryciami” zbudowanymi przez uczniów..
Materializm historyczny jest materialistyczną koncepcją historii, w której zmiany są wytwarzane nie przez idee, ale przez sposoby produkcji społeczeństwa i przez walkę klas.
Chociaż koncepcja pochodzi od Marksa i Engelsa, termin został ukuty przez rosyjskiego teoretyka marksistowskiego Georgy Plechanow. Sposoby produkcji warunkują przemiany społeczne, polityczne i duchowe. W tym drugim sensie sprzeciwia się heglowskiej idei, że historia jest zdeterminowana przez ducha.
Jest to najważniejsze dla tego paradygmatu, potwierdza, że wartości, kultura i ideologia społeczeństwa są zdeterminowane przez model produkcji, który on stosuje. Ekonomia jest podstawą historii społecznej.
Jedyną siłą zdolną do wywołania historycznych przemian jest siła wytwórcza, środki produkcji (w rękach państwa). Te przemiany nie zależą od indywidualnej determinacji.
Strukturę tworzą środki produkcji, siły wytwórcze i relacje między nimi..
Nadbudowa odnosi się do instytucji tworzących społeczeństwo: państwa, ideologii, religii, praw itp..
Wykorzystuje metodę krytyczno-dialektyczną, racjonalny proces rozumienia rzeczywistości. Niezbędna jest obserwacja empiryczna.
Skorzystaj z dokumentów i pierwotnych źródeł, statystyk, danych liczbowych generowanych przez instytucje (takie jak ministerstwa zdrowia itp.), Aby rozpocząć dochodzenie. Nigdy nie opiera się na przypuszczeniach ani spekulacjach.
Istnieją inne paradygmaty, które wpłynęły na sposoby badania. Mowa o strukturalizmie lub dekonstrukcjonizmie, co pokrótce wyjaśnimy.
Strukturalizm stał się podejściem nauk społecznych do analizy nie tylko języka, ale także społeczeństwa i kultury. Powstał w połowie XX wieku.
Strukturalizm postrzega każdą konkretną dziedzinę jako złożony system różnych części, które są ze sobą powiązane (w filozofii badanie relacji między częściami, a tymi z całością, nazywa się mereologią).
Innymi słowy, wykrywa i szuka struktur, dzięki którym w kulturze wytwarzane jest znaczenie. W tym celu można wykorzystać badania dotyczące gotowania w określonym czasie, gier lub rytuałów małżeńskich itp..
Można powiedzieć, że inicjatorem tego nurtu był francuski etnograf Claude Lévi-Strauss, który w latach czterdziestych XX wieku analizował zjawiska kulturowe, takie jak systemy pokrewieństwa czy mitologia..
Najważniejszymi strukturalistami byli Jacques Lacan z psychoanalizy, Louis Althusser z filozofii marksistowskiej i Michel Foucault z psychologii, socjologii i historii..
Jest to termin ukuty przez francuskiego filozofa poststrukturalisty Jacquesa Derridę, który interpretuje to słowo zniszczenie Martin Heidegger on Bycie i czas jako „dekonstrukcja” zamiast „zniszczenia”.
Ten nurt odnosi się do faktu, że symbole kulturowe zależą od kontekstu społecznego, czasu, w którym się manifestują, postaw i wielu innych czynników oraz że badanie każdego z nich jest sposobem na osiągnięcie pełnego zrozumienia kulturowego i społecznego..
Nie niszczy znaczenia, ale je dekonstruuje, czyli „rozbiera” na części, aby zrozumieć wewnętrzne działanie..
Jeszcze bez komentarzy