Elea Parmenides (514 pne) był przedsokratejskim filozofem, który założył szkołę eleatycką i uważał się za ojca metafizyki. Jego nauki i wkład zostały odtworzone z fragmentów jego głównego dzieła O naturze. Ponadto wpłynęło to na myślenie Platona i Arystotelesa.
Parmenides uważał, że ruch, zmiana i różnorodność istniejących rzeczy są tylko pozorne i że istnieje tylko wieczna rzeczywistość („Istota”). Chodzi o zasadę, że „wszystko jest jednym”.
Indeks artykułów
Nie ma całkowicie wiarygodnych zapisów, które poświadczają dzień narodzin Parmenidesa, chociaż uważa się, że ten grecki filozof urodził się około 515 rpne. Istnieją inne interpretacje, które wskazują, że Parmenides urodził się około 540 roku pne..
Dane te są bezpośrednio związane z datą założenia Elei, ponieważ daty związane z tymi starożytnymi postaciami były z kolei powiązane z datami powstania miast. Jeśli chodzi konkretnie o Eleę, uważa się, że to miasto zostało założone między 540 a 530 pne..
W każdym razie można powiedzieć, że Parmenides urodził się w Elea, miejscowości położonej na wybrzeżu Kampanii, na południe od dzisiejszych Włoch..
Wiadomo, że jego rodzina była zamożna i żył w uprzywilejowanej sytuacji; niektóre zapiski wskazują, że jego ojciec miał na imię Pires. Członkowie jego rodziny zajmowali stanowiska szlacheckie, więc od najmłodszych lat był związany z różnymi aspektami sfery politycznej, która stanowiła jego kontekst..
Parmenides był uczniem Ksenofanesa, filozofa uważanego w historii za pierwszego myśliciela, który rozważał nieznane Bogu i jego znaczenie; Dlatego został uznany za pierwszego teologa w historii.
Jako uczeń Ksenofanesa, Parmenides był w bezpośrednim kontakcie z kierownictwem sytuacji politycznej w mieście Elea, a nawet brał czynny udział w różnych zmianach i propozycjach.
Parmenides przyszedł, aby przedstawić konkretne propozycje w zakresie ustawodawstwa w swojej rodzinnej Elei, nawet niektóre źródła podają, że to on napisał prawa tego miasta. Ma to sens, ponieważ Parmenides pochodził z potężnej i wpływowej rodziny, więc mógł uzyskać dostęp do tych pozycji władzy..
Mieszkańcy tego miasta bardzo szybko przyjęli z zadowoleniem propozycje Parmenidesa, ponieważ uważali, że to on stworzył atmosferę dostatku, dobrobytu i harmonii, jaka panowała wówczas w Elei..
Jego wizja w tym sensie miała tak pozytywny wpływ na obywateli, że powstał nawet termin związany ze stylem życia Parmenidesa: „Życie Parmenidów”. Ta koncepcja stała się ideałem, do którego dążyli mieszkańcy Elei..
Pomimo braku dokładnych informacji na temat tej postaci, istnieją zapisy wskazujące, że Parmenides mógł być uczniem Anaksymandra z Miletu, greckiego geografa i filozofa, który pozostał w zastępstwie Talesa i postępował zgodnie z jego naukami..
Możliwe jest również, że Parmenides postępował zgodnie z naukami Pitagorejczyka Aminiasza. Istnieją nawet informacje, które świadczą o tym, że Parmenides zbudował ołtarz dla Aminiasa po jego śmierci..
Ten grecki filozof również miał uczniów; Należą do nich Empedokles z Agrigento, który był lekarzem i filozofem, a także Zenon, który był tylko nieco młodszy od Parmenidesa i który również urodził się w Elea..
Wraz z Zenonem Parmenides udał się do Aten, gdy miał 65 lat, i istnieją pewne zapisy, które wskazują, że tam Sokrates słyszał, jak mówił.
Według greckiego historyka Plutarcha polityk Perykles również uczęszczał na jego lekcje stale i był bardzo zainteresowany jego naukami. Szacuje się, że Parmenides zmarł w 440 rpne.
Filozofia Parmenidesa ma dość racjonalne podejście, co uczyniło go jednym z pierwszych filozofów, którzy podeszli do myślenia opartego na rozumie..
Jednym z głównych filarów myśli Parmenidesa jest to, że prawdziwą istotę można postrzegać jedynie rozumem, a nie zmysłami. Oznacza to, że do prawdziwej wiedzy można dotrzeć skutecznie i zgodnie z prawdą jedynie poprzez racjonalność, a nie poprzez doznania..
Dzięki tej koncepcji uważa się, że Parmenides był filozofem, który dał początek idealizmowi zaproponowanemu przez Platona. Według Parmenidesa bycie jest trwałe i wyjątkowe. Filozof ten wskazuje, że wewnętrzna sprzeczność uniemożliwia myśl skierowaną na poszukiwanie bytu.
Myśl Parmenidesa podkreśla, że istnieją dwa sposoby zdobywania wiedzy; droga prawdy, zwana alethia; i sposób wyrażania opinii, tzw doxa.
Parmenides stwierdza, że jedyną drogą do poznania jest pierwsza droga i wskazuje, że druga droga jest pełna sprzeczności i wiedzy, która nie jest rzeczywista, ale tylko wydaje się być..
Punkt wyjścia dla sposobu wyrażania opinii jest niebycie; to znaczy w nierzeczywistych, nieprawdziwych elementach, które nie istnieją. Zdaniem Parmenidesa pójście drogą opinii oznacza akceptację nieistnienia, które uważa za nie na miejscu.
Zamiast tego, droga prawdy nieustannie stara się odnosić do bytu, nazywać go i nadawać mu wszelkie niezbędne znaczenie. Z tego powodu Parmenides wskazuje, że jest to jedyny sposób na podejście do prawdziwej wiedzy. Tak więc filozof stwierdza, że myśl i rzeczywistość muszą harmonijnie współistnieć, bez żadnych sprzeczności i sprzeciwów.
Dla Parmenidesa należy brać pod uwagę tylko spostrzeżenia oparte na rozumu, czyli takie, które pozwalają podejść do wiedzy w bardziej owocny sposób.
Parmenides wskazał, że gdy percepcja reaguje na zmysły, możliwe będzie osiągnięcie tylko elementów destabilizujących, ponieważ tylko one odzwierciedlają kontekst podlegający ciągłej transformacji.
Tak więc rzeczywistość, która jest pokazana w wyniku percepcji zmysłowej, tak naprawdę nie istnieje, jest złudzeniem. To tylko pozór rzeczywistości, ale nie chodzi o rzeczywistość jako taką.
Parmenides stwierdza również, że pojęcie bytu jest koniecznie związane z pojęciem wieczności. Argumentem wyjaśniającym to jest to, że jeśli byt przekształca się w coś innego, to już go nie ma, przestaje istnieć, więc staje się nieistnieniem, a to jest niemożliwe..
Wtedy, według Parmenidesa, byt nie zmienia się ani nie przekształca w żaden sposób, ale po prostu jest zawsze taki sam w całym swoim rozszerzeniu i budowie..
Jeśli chodzi o narodziny bytu, zastanawia się nad tym Parmenides, stwierdzając, że bytu nie można było stworzyć, ponieważ implikuje to, że był czas, kiedy go nie było, a jeśli czegoś nie ma, to nie jest..
Wręcz przeciwnie, Parmenides proponuje, że jest wieczną, niezniszczalną, trwałą postacią, która nie może narodzić się ani umrzeć, ponieważ oznaczałoby to, że przestałby istnieć.
Podobnie, według Parmenidesa, byt jest niepodzielny. Dla tego filozofa podział oznacza istnienie pustki; to znaczy niebytu. Dlatego nie można być podzielnym, ale należy je traktować jako pojedynczą jednostkę.
Aby wyjaśnić tę koncepcję, Parmenides definiuje byt jako sferę, w której wszystkie przestrzenie składają się z tej samej rzeczy, mają ten sam rozmiar i te same elementy składowe. Można więc go docenić jako coś, czego nie można oddzielić i co jest równe sobie we wszystkich swoich obszarach.
Kolejnym ważnym elementem tej sfery jest jej ograniczenie. Parmenides stwierdza, że istnieją granice, które obejmują byt, jako konsekwencja pojęcia, że byt nie podlega zmianom i przekształceniom, ale odpowiada jedności.
Przez wiele lat filozofowie greccy zastanawiali się nad pochodzeniem wszystkich rzeczy i nazywali ten pierwiastek arche. Każdy filozof kojarzył ten łuk z konkretnym pierwiastkiem: dla jednych był to pojedynczy aktywator, a dla innych koniunkcja elementów.
Dla Parmenidesa arche nie był elementem zewnętrznym, ale samą zdolnością do istnienia, która była wspólną cechą wszystkich istot. Podejście to było nowatorskie, ponieważ inne interpretacje arche podlegały elementom zewnętrznym, pochodzącym z natury..
Zamiast tego Parmenides zaproponował zlokalizowanie tego źródła rzeczy, które jest takie samo we wszystkich istotach, z dużo bardziej racjonalnej wizji, pomijając tradycyjną wizję naturalistyczną w tamtym czasie..
Tak więc Parmenides wskazał, że wszystko, co istnieje, jest; z drugiej strony to, czego nie ma (np. ciemność czy cisza), nie istnieje. Według Parmenidesa to, co istnieje, jest wieczne i niewyczerpane i nie może pochodzić z niebytu, w zasadzie dlatego, że nie istnieje..
Fakt „bycia” implikuje, że wszystkie jednostki bytu są równe; Parmenides argumentował, że tylko nieistnienie może różnić się od siebie, ponieważ jest tym, co tworzy nieciągłość i przerwy w sobie. Byt nie może tworzyć tych nieciągłości, bo wtedy stałby się nieistnieniem.
Ponadto Parmenides ustalił, że istota w istocie nie może się poruszać ani zmieniać, ponieważ byłoby to nieistnieniem. Z tego powodu filozof ten uważa, że byt jest niezmienny.
Jedynym znanym dziełem Parmenidesa był jego poemat filozoficzny zatytułowany "O naturze”. W tym wierszu Parmenides porusza różne tematy, takie jak byt, prawda, pochodzenie bogów i sama natura..
Największą nowością wiersza była metodologia jego argumentacji, którą Parmenides rygorystycznie rozwinął. W swojej argumentacji Parmenides omówił zasady, które ustanawiają określone aksjomaty i dążą do ich implikacji..
Wśród jego wkładu był rozwój szkoły eleatycznej. Tam Parmenides zaangażował się w działalność filozoficzną, która starała się podać powody, które wyjaśniałyby sposób, w jaki istota została sklasyfikowana na podstawie idei tej szkoły..
Podczas gdy niektórzy autorzy twierdzą, że Parmenides był założycielem szkoły eleatycznej, inni utrzymują, że prawdziwym założycielem był Ksenofanes. Istnieje jednak zgoda co do tego, że Parmenides jest najbardziej reprezentatywnym filozofem tej szkoły.
Wśród wkładów Parmenidesa można zaliczyć krytykę Heraklita, który wyraził zasady transformacji i zilustrował, że nie ma bytu nieruchomego, który pozostałby ten sam..
Według Parmenidesa Heraklit uczynił wszystko niemożliwym, mówiąc o wszystkim, co płynie i nic nie zostaje. Ta dyskusja między przedsokratykami była jednym z filarów rozwoju filozofii i wielu autorów nadal pracuje nad tymi ideami..
Parmenides w swojej twórczości rozwija idee bliskie materializmowi, które sprzyjały rozwojowi tego nurtu myśli.
Rozważania Parmenidesa na temat ruchu i trwałości bytu są przez niektórych klasyfikowane jako idee materializmu. Wynika to z faktu, że idee te zaprzeczają iluzorycznemu światu zmian i ruchu i koncentrują się na materiale, istniejącym i nieruchomym..
Niektórzy filozofowie oparli swoją pracę na tym, co uważają za zaprzeczenie sensownego świata przez Parmenidesa. Rozważanie to doprowadziło do rozwoju filozofii idealistycznej, mimo że zaprzeczenie to nie znajduje wyrazu dosłownie w dziele Parmenidesa..
Różne interpretacje sposobu, w jaki napisał swój wiersz "O naturze”, Twierdzą, że Parmenides nie tylko zaprzeczał istnieniu pustki jako pustki fizycznej, ale także zaprzeczał istnieniu sensownego świata jako takiego..
Jeszcze bez komentarzy