Plik psychoterapia psychoanalityczna opiera się na zwiększonym zrozumieniu naszego wewnętrznego świata, mającym na celu rozwiązanie naszych problemów emocjonalnych. Jego korzenie tkwią głównie w podejściu psychoanalitycznym Freuda, ale inni autorzy, tacy jak Carl Jung i Melanie Klein, również poświęcili się rozszerzaniu i rozwijaniu koncepcji i zastosowania tych terapii..
W ramach terapii bada się świat pacjenta i udaje mu się nadać sens swojej sytuacji, uczuciom, przekonaniom, zachowaniom i wspomnieniom. Ma to na celu zwiększenie zrozumienia, jak odnosić się do siebie i innych ludzi.
Terapia psychoanalityczna jest związana z koncepcjami modelu topograficznego umysłu, który opracował Freud. Austriacki neurolog widział, że ludzka psychika składa się z trzech części: id (instynktowny składnik osobowości), ego (część id zmodyfikowana przez wpływ świata zewnętrznego i która jest racjonalna) oraz superego (zawiera wartości I moralność społeczeństwa do kontrolowania impulsów id).
Terapia psychoanalityczna wykorzystuje również pojęcie „nieświadomości”, czyli poziomu świadomości, który według Freuda obejmuje procesy umysłowe niedostępne dla świadomości, ale wpływające na sądy, uczucia i zachowania ludzi.
Indeks artykułów
Chociaż terapia psychoanalityczna została pierwotnie pomyślana jako pomoc ludziom z nerwicami, nie ogranicza się do osób z problemami zdrowia psychicznego; Wiele osób, które odczuwają utratę sensu swojego życia lub poszukują samorealizacji, również może skorzystać z tego typu terapii.
Terapia ta zapewnia skuteczne leczenie szerokiej gamy zaburzeń psychicznych, zarówno jako leczenie samoistne, jak i jako uzupełnienie innych rodzajów terapii..
Czasami ludzie szukają pomocy z określonych powodów, takich jak zaburzenia odżywiania, stany psychosomatyczne, zachowania obsesyjne lub fobie. Innym razem szuka się pomocy z powodu bardziej ogólnego uczucia depresji, lęku, trudności z koncentracją, niezadowolenia z pracy lub niemożności nawiązania satysfakcjonujących relacji.
Terapia psychoanalityczna może przynieść korzyści zarówno dorosłym, jak i dzieciom i młodzieży. Możesz pomóc dzieciom, które mają oczywiste trudności w zachowaniu w domu lub w szkole. Obejmuje to problemy z osobowością, uczeniem się, snem ...
Relacja z terapeutą jest kluczowym elementem psychoterapii psychoanalitycznej. Terapeuta oferuje prywatne i bezpieczne środowisko, które ułatwia proces terapii poprzez zastosowanie następujących technik:
Terapia psychoanalityczna, w przeciwieństwie do innych metod, jest podejściem słabo ustrukturyzowanym. W tym przypadku terapeuta zachęca pacjenta, aby nie musiał planować, co powiedzieć.
Swobodne skojarzenia zachęcają pacjenta do powiedzenia wszystkiego, co przyjdzie mu na myśl, niezależnie od tego, czy ma to związek z tym, co było omawiane na sesji z zeszłego tygodnia, czy kilka minut temu..
Podstawowa teoria głosi, że tylko wtedy, gdy pacjent nie odczuwa potrzeby tworzenia celowej i spójnej komunikacji, będzie w stanie pozwolić nieświadomym znaczeniom wyłonić się poprzez spontaniczne skojarzenia..
Tradycyjnie psychoanalizę kojarzono z pojęciem „interpretacji”. Interpretacja została pierwotnie zdefiniowana jako „doprowadzenie nieświadomości do świadomości”. Główną funkcją terapeuty w czasach Freuda była interpretacja, czyli tłumaczenie nieświadomych znaczeń świadomych skojarzeń dokonywanych przez pacjenta..
Obecnie interpretację definiuje się również jako interwencje związane z kwestiami interpersonalnymi.
Przeniesienie terapeutyczne odnosi się do przekierowania do terapeuty uczuć, jakie pacjent odczuwa wobec znaczącej w jego życiu osoby. Przeniesienie jest projekcją uczuć i postaw wobec terapeuty, które powstają w wyniku dialogu psychoanalitycznego, który jest prowadzony podczas sesji.
Przeniesienie może być pozytywne, gdy pozytywne uczucia są przemieszczane w kierunku terapeuty lub negatywne, gdy projektowane uczucia są wrogie.
Współczesne modele kładą nacisk na „tu i teraz”, odnosząc się do eksploracji aktualnych relacji pacjenta, w tym i nadania im priorytetów relacji z terapeutą, rozumianej jako aktualizacja wewnętrznych modeli relacyjnych..
Interpretacje akcentują zatem proces interakcji między pacjentem a terapeutą (interpretacja przeniesienia), prowadząca do powiązań z innymi relacjami w życiu pacjenta).
Odnosi się do zestawu świadomych lub nieświadomych postaw i reakcji afektywnych, jakie terapeuta formuje wobec swojego pacjenta w trakcie terapii..
Konieczne jest, aby psychoterapeuta wziął pod uwagę ich ograniczenia, kompleksy i opory przed rozpoczęciem terapii, aby nie wpływały na to negatywnie.
Ogólnie rzecz biorąc, terapia psychoanalityczna różni się od innych rodzajów terapii, ponieważ ma na celu dokonanie trwałych zmian w osobowości i rozwoju emocjonalnym.
Ta terapia pomaga złagodzić cierpienie poprzez zrozumienie i zmianę emocjonalnych i relacyjnych problemów osoby, zakorzenionych w nieświadomości. Problemy te można rozwiązać, pomagając jednostce doświadczyć i zrozumieć uczucia, które niosą..
Cele terapii psychoanalitycznej ewoluowały w czasie. Początkowo zostały sformułowane w ogólnych terminach metapsychologicznych; „Uświadomienie nieświadomości” było głównym celem modelu topograficznego Freuda.
Zgodnie z jego późniejszym strukturalnym modelem umysłu, leczenie miało na celu wzmocnienie pozycji siebie w strukturze osobowości, promowanie jej autonomii oraz poprawę kontroli instynktownych impulsów..
„Psychoanaliza nie jest przedstawiana po to, aby uniemożliwić patologiczne reakcje, ale aby dać ego pacjenta wystarczającą swobodę decydowania w taki czy inny sposób” (Freud, 1923)
Z pewnością najbardziej znacząca zmiana celów terapii od czasów Freuda polega na tym, że obecnie znacznie mniej psychoterapeutów uważa, że przywrócenie wypartych wspomnień jest głównym celem pracy analitycznej..
Zamiast tego cel terapii jest bardziej związany ze wzbogaceniem zdolności do autorefleksji. Autorefleksja odnosi się do zdolności umysłu do rozumienia własnego zachowania i zachowania innych w zakresie stanów psychicznych (myśli, uczucia, motywacje, intencje).
Psychoanaliza, w swojej pierwotnie wymyślonej przez Freuda formie, była metodą leczenia ograniczoną do bardzo specyficznej populacji pacjentów..
Freud twierdził, że psychoanaliza może pomóc tylko tym pacjentom z problemami nerwicowymi, którzy mogą rozwinąć relację przeniesieniową, którzy byli zmotywowani, wykształceni i nie byli obecnie w kryzysie.
Freud nie był optymistycznym terapeutą. Według niego, najlepszym, na co mogła liczyć psychoanaliza, była zamiana neurotycznej nędzy na „powszechny smutek” i utrzymywał, że szczęście człowieka nigdy nie zostało uwzględnione w planie stworzenia, więc nie uważał go za jedną z cele leczenia psychoanalitycznego.
Zgodnie z tymi normami psychoanaliza nie miałaby wiele do zaoferowania pacjentom, którzy są obecnie kierowani na pomoc psychologiczną w publicznej służbie zdrowia.
Zgodnie z koncepcją Freuda (a niektórzy psychoanalitycy nadal myślą nawet teraz), psychoanalizę należy ograniczyć do tych pacjentów, którzy są wystarczająco chorzy, aby wymagać intensywnej pracy, ale którzy byli na tyle zdrowi, aby skorzystać z tego typu analizy..
Innymi słowy, pacjenci, którzy byli zestresowani, ale którzy zachowali siłę w ego, aby poradzić sobie z wyzwaniami i frustracjami klasycznej mechaniki analitycznej..
Różnice między psychoanalizą a jej potomkami, podobnie jak psychoterapia psychoanalityczna, nasuwają interesujące pytania. Od początku było jasne, że chociaż terapia psychoanalityczna podzielała swoje teoretyczne pochodzenie z psychoanalizą i stosowała te same techniki, a zatem była prawowitym potomkiem, nie należała do najbardziej uprzywilejowanych.
Wielu postrzegało to jako osłabienie klasycznego podejścia, argumentując, że spowodowało znacznie bardziej powierzchowną zmianę. Wraz z rozwojem terapii psychoanalitycznej psychoanaliza, jak przewidział Freud, znalazła się w niebezpieczeństwie.
Konwencjonalnie różnica między psychoanalizą a terapią psychoanalityczną jest konceptualizowana, częściowo pragmatycznie, pod względem częstotliwości sesji. Psychoanaliza mówi o co najmniej czterech lub pięciu sesjach tygodniowo, podczas gdy terapia psychoanalityczna odnosi się do maksymalnie trzech sesji w tygodniu.
Psychoanalizę zwykle charakteryzuje również brak określonych celów, których celem jest istotna zmiana osobowości, podczas gdy terapia psychoanalityczna jest opisywana jako rodzaj terapii bardziej skoncentrowanej na bardziej szczegółowych celach, takich jak modyfikacja zachowania i struktury umysłu. , charakter.
W rzeczywistości cele obu podejść nie różnią się znacząco; nie ma prawie żadnych różnic w stosowanych technikach ani w teoriach, na których są one oparte.
Oba podejścia koncentrują się na interpretacji przeniesienia, chociaż w niektórych krótszych i mniej intensywnych terapiach psychoanalitycznych tylko niektóre aspekty przeniesienia są interpretowane.
W ostatnich dwóch dekadach wzrosła liczba badań związanych z psychoterapią psychoanalityczną i jej skutecznością. Obecnie można śmiało stwierdzić, że dowody empiryczne dotyczące tej terapii są mocne i wiarygodne. Udowodniono, że psychoterapia psychoanalityczna jest skuteczna w leczeniu wielu różnych schorzeń i zaburzeń zdrowia psychicznego.
Dowody z badań i przeglądów wskazują, że korzyści z leczenia psychoanalitycznego nie są przemijające: utrzymują się w czasie, a nawet po ustąpieniu objawów.
Dla wielu osób terapie te promują rozwój wewnętrznych zasobów i zdolności, które pozwalają im żyć bogatszym, swobodniejszym i bardziej satysfakcjonującym życiem. W 2009 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA) uznało skuteczność terapii psychoanalitycznych ze względu na mocne dowody empiryczne.
Sugerowano, że skuteczność terapii jest bardziej związana z jakością terapeuty niż z techniką, którą się posługuje lub z uzyskanym szkoleniem..
Psychoanaliza i terapia psychoanalityczna wywołały w historii wiele kontrowersji i spotkały się z liczną krytyką. Chociaż główne z nich wiążą się z brakiem badań empirycznych, psychoanaliza była krytykowana z innych powodów.
Niektóre uwagi krytyczne wobec klasycznej psychoanalizy dotyczą czasu trwania terapii, który sprawiał, że rozwiązywanie problemów emocjonalnych było zbyt kosztowne i długotrwałe, oraz z zasadniczo konfliktową naturą nieświadomości..
Teoria psychoanalityczna utrzymuje również, że pewne procesy psychiczne zachodzą tak, jak zachodzą z powodu ustalonego biologicznego wyznacznika i uzasadniają pewne ideologie i wartości na podstawie domniemanego biologicznego pochodzenia..
W założeniach tych ignoruje się znaczenie kultury w rozwoju ludzi, która w znacznym stopniu wpływa na postawy, wartości i myśli każdego z nich..
Należy wziąć pod uwagę, że czas, w którym Freud sformułował swoje teorie, różni się bardzo od obecnego, więc jest kilka takich, które nie są przestarzałe. Freud żył w czasach, kiedy seksualność była bardzo stłumiona; stąd jego teorie są tak związane z seksem.
Historycznie rzecz biorąc, społeczność psychoanalityczna nie radziła sobie zbyt dobrze z badaniami empirycznymi. Freud był zdania, że odrzucał badania empiryczne pod argumentem przeciwstawiania się tworzeniu praw w imię specyfiki jednostek..
Tak więc psychoanalizę czasami nazywano pseudonauką z powodu braku naukowej dyscypliny w wykazaniu, że teorie i terapie były skuteczne. Psychologia poznawcza, psychologia ewolucyjna, neurolobiologia i psychiatria skrytykowały psychoanalizę za opieranie się na przestarzałych teoriach i hipotezach, którym brakuje dowodów empirycznych..
Jeszcze bez komentarzy