Co to jest kognocytyzm?

1406
David Holt
Co to jest kognocytyzm?

Plik kognocytyzm Jest to prąd lub teoria wiedzy, która opiera się na wykorzystaniu rozumu i logiki w celu zagwarantowania uczenia się podmiotu poprzez związek i interakcję między postrzeganiem siebie a przedmiotami i zdobytymi doświadczeniami.

Kognocitywizm opiera się na mentalnym zasięgu, aby odnosić elementy i scenariusze, które mogły wystąpić w różnych przestrzeniach czasowych, i odnosić je, aby rzucać nowe wnioski lub sposób myślenia i widzenia.

Teoria kognocitywistów wykorzystuje takie atrybuty, jak percepcja, inteligencja, pamięć, zdolność przetwarzania informacji i rozwiązywanie problemów w uczeniu się. Jest to jeden z powodów, dla których uważa się ją za najskuteczniejszą teorię wiedzy stosowaną w matematyce, logice i innych naukach..

Ze względu na swój racjonalny i logiczny charakter kognocitywizm okazał się niewystarczający w przekazywaniu wiedzy w zakresie nauk humanistycznych i innych nauk humanistycznych, takich jak historia..

W przypadku psychologii kognocitywizm jest powiązany z konstruktywizmem, czasami ma więcej wspólnych cech niż w rzeczywistości.

Historia kognocytyzmu

Teoria poznawcza ma swoje korzenie w podstawach innych nurtów, takich jak relatywizm pozytywny i fenomenologiczny. Jednym z pierwszych, który odniósł się do wiedzy sprzed doświadczenia, był Immanuel Kant, poprzez swoją krytykę czystego rozumu. Zacząłby odnieść się do pierwszych postulatów kognocitywizmu z silnym wpływem racjonalizmu.

Immanuel Kant

Kognitywizm wyrwałby się jako formalny nurt lat trzydziestych, mający swój początek w Anglii. W tym okresie formalnie rozpoczęto badania nad myśleniem, percepcją i innymi procesami poznawczymi..

Teoretyczny rozwój tego nowego trendu rozciągnąłby się na Stany Zjednoczone w tym samym okresie, głównie za sprawą autora Edwarda Tolmana.

Inni autorzy, którzy pracowali nad funkcjami poznawczymi w Ameryce Północnej, to David Ausubel i Jerome Bruner. W Niemczech również na początku wieku istniało głębokie zainteresowanie kognitywistyką, kierowane głównie przez psychologów, takich jak Wertheimer, Lewin, Koffa i Kohler.

David ausubel

Pojawienie się kognitywistyki, zwłaszcza w Europie, a zwłaszcza w Niemczech, zostało między innymi umiejscowione jako odpowiedź przeciwna temu, co promował nurty behawiorystów w psychologii..

Zwolennicy kognitywizmu odrzucali koncepcje warunkowania i instynktownych reakcji na bodźce.

W ten sposób kognitywizm zacząłby propagować w historii aktualność wiedzy i uczenia się poprzez doświadczenia, przekonania, przekonania i pragnienia, w odniesieniu do codziennych scenariuszy, którym poddawany jest podmiot..

Charakterystyka kognitywistyki

Według autorów, takich jak Jean Piaget, poznawcze jest zasadniczo konsolidacją uczenia się poprzez etapy; proces restrukturyzacji mentalnych i psychologicznych schematów i wskazań, które ulegają zmianom wraz z każdym nowym zjawiskiem.

Jean Piaget. Via wikimedia commons.

Etapy te obejmują przejście przez asymilację, adaptację i akomodację, aż do osiągnięcia stanu równowagi, w którym poziom zdobytej wiedzy jest znacznie wyższy..

Ten nurt dąży również do tego, aby w dziedzinie nauczania ambicja podmiotu zwiększała się w miarę jej zdobywania i instruuje osobę odpowiedzialną za nauczanie, aby tworzyła dynamikę zgodnie z doświadczeniami każdego z uczniów..

Inne bardziej formalne elementy składające się na teorię poznawczą są następujące:

Wiedza, intencjonalność i egzystencjalizm

To głównie Immanuel Kant położył fundamenty pojęciowe wokół wiedzy i jednostki, przedstawiając ją jako „syntezę formy i treści, które zostały odebrane przez spostrzeżenia”.

W ten sposób wyjaśnia, że ​​wiedza, którą otrzymuje każdy podmiot, jest nieodłączna dla jego indywidualności i zdolności percepcji, jego doświadczenia i stosunku do każdej chwili jego istnienia..

Intencjonalność w przypadku kognitywizmu definiowana jest jako intencjonalne podejście świadomości do określonego obiektu.

Wreszcie pojęcie egzystencjalizmu traktuje się po prostu jako wagę, jaką przywiązuje się do samego istnienia rzeczy i ich środowiska; czasowość jako istotny element istnienia, a to jako właściwe znaczenie przedmiotów.

Na podstawie tych koncepcji istota ludzka może nawiązać bardziej odpowiednie relacje interakcji ze swoim otoczeniem, a poprzez swoje aspekty psychologiczne rozwinąć istotną przestrzeń dla swojego rozwoju i zrozumienia świata..

Zasada współczesności

Zasada współczesności w kognitywizmie jest jedną z formalnych wartości, które eksperci tego obecnego czasu używają do zilustrowania i wyjaśnienia psychologicznej dynamiki wiedzy i doświadczenia..

Koncepcja stojąca za tą zasadą odnosi się do faktu, że każde zdarzenie psychologiczne jest aktywowane przez warunki psychiczne podmiotu w momencie manifestacji zachowania..

W ten sposób można interpretować, że w psychologicznej dynamice kognitywizmu nie ma nic absolutnego, a każda reakcja jest związana z osobliwością podmiotu..

Formy uczenia się w kognitywizmie

Ponieważ jest to strumień wiedzy i podobnie jak inne sprzyja efektywnemu jej zdobywaniu poprzez interakcję i współzależność z otoczeniem, ustalono dwa formalne sposoby pozyskiwania wiedzy.

Przez odkrycie

Podmiot ma możliwość samodzielnego odkrycia informacji; to znaczy, że nie jest czytane bezpośrednio, dostarcza treści, o których ma się uczyć.

W ten sposób, poprzez wskazówki, podmiot może sam podejść do informacji, wywołując znacznie bardziej autentyczne zainteresowanie.

Przy recepcji

Podmiot jest odbiorcą pewnych informacji, które może przetwarzać i interpretować zarówno w sposób powtarzalny, jak i znaczący.

Sposób, w jaki ten proces zachodzi, będzie w znacznie większym stopniu zależał od rodzaju treści i od własnego stosunku podmiotu do tych treści; sama dynamika odbioru nie decyduje o rodzaju interpretacji.

Bibliografia

  1. Estefano, R. (2001). Tabela porównawcza między teorią behawiorystyczną, kognitywistyczną i konstruktywistyczną. Eksperymentalny Uniwersytet Pedagogiczny Libertador.
  2. Szkolenie nauczycieli. (8 listopada 2002). Teoria kognitywizmu. ABC Paragwaj.
  3. Gudiño, D. L. (2011). Behawioryzm i kognitywizm: dwie sieci psychologicznego uczenia się w XX wieku. Nauki o wychowaniu, 297-309.
  4. Ibañez, J. E. (1996). Cztery „mocne ścieżki” współczesnej teorii socjologicznej. Dokumenty tożsamości, 17-27.
  5. Mergel, B. (1998). Projekt instruktażowy i teoria uczenia się. Saskatchewan: Program komunikacji i technologii edukacyjnych.

Jeszcze bez komentarzy