Plik mikrokosmki są mikroskopijnymi wypukłościami w kształcie palców lub wypukłościami, które znajdują się na powierzchni niektórych komórek w ciele, zwłaszcza jeśli znajdują się w płynnym podłożu.
Te przedłużenia, których kształt i wymiary mogą się różnić (chociaż zazwyczaj mają 0,1 μm średnicy i 1 μm wysokości), mają część cytoplazmy i oś utworzoną z włókien aktynowych..
Posiadają również inne białka, takie jak: fimbryna, wilina, miozyna (Myo1A), kalmodulina i spektyna (nieerytrocytarna). Podczas gdy jądro lub oś mikrokosmków zawiera aktynę, brzeg szczotki lub koniec mikrokosmków zawiera miozynę.
Komórka nabłonkowa może mieć do 1000 mikrokosmków, a mikrokosmek ma od 30 do 40 stabilizujących włókien aktyny od końca do końca i równoległych do osi podłużnej..
Włókna te pomagają zachować strukturę mikrokosmków i normalnie ulegają lub wykazują rytmiczne skurcze, dzięki kurczliwości, na którą pozwalają białka.
To ostatnie oznacza, że mikrokosmki mają aktywność motoryczną i przypuszcza się, że aktywność ta wpływa na pobudzenie i mieszanie w jelicie cienkim..
Działanie mikrokosmków rozwija się, gdy woda i substancje rozpuszczone przechodzą przez pory w powierzchownym nabłonku błony śluzowej, w której się znajdują, w objętości zależnej od wielkości tych porów, która zmienia się w zależności od ich lokalizacji..
Pory w spoczynku są zamknięte, a jeśli wchłaniają, rozszerzają się. Ponieważ te pory mają różne rozmiary, szybkości wchłaniania wody w każdym miejscu są również różne..
Występują powszechnie w jelicie cienkim, na powierzchni jaj oraz w białych krwinkach..
Niektóre mikrokosmki są uważane za wyspecjalizowane części narządów zmysłów (ucha, języka i nosa).
Mikrokosmki w komórkach nabłonka dzieli się na:
1- Płyta w kratkę: Jak sama nazwa wskazuje, są one prążkowane na krawędzi. Znajdują się w nabłonku jelita cienkiego i woreczku żółciowym.
2- Obramowanie pędzla: obecny w nabłonku pokrywającym kanaliki nerkowe, ma nieregularny wygląd, choć składem zbliżony jest do płytki prążkowanej.
3- Stereocilia: wygląda jak wiązka długich mikrokosmków z osią aktynową i szeroką podstawą, chociaż są cienkie na końcach.
Różne typy mikrokosmków mają wspólną cechę: pozwalają na powiększenie powierzchni komórek i oferują niewielki opór dyfuzyjny, co czyni je idealnymi do wymiany substancji.
Oznacza to, że zwiększając powierzchnię komórki (nawet 600-krotnie w stosunku do pierwotnego rozmiaru), zwiększa się jej powierzchnia wchłaniania lub wydzielania (wymiany) wraz z jej bezpośrednim otoczeniem..
Na przykład w jelicie pomagają wchłonąć więcej składników odżywczych oraz zwiększają ilość i jakość enzymów przetwarzających węglowodany; w zalążkach pomagają w zapłodnieniu, ponieważ ułatwiają mocowanie nasienia do jądra; aw białych krwinkach działa również jako punkt kotwiczący.
Mikrokosmki są odpowiedzialne za wydzielanie disacharydazy i peptydazy, czyli enzymów hydrolizujących disacharydy i dipeptydy.
Receptory molekularne niektórych określonych substancji znajdują się w mikrokosmkach jelita cienkiego, co może wyjaśniać, że niektóre substancje są lepiej wchłaniane w określonych obszarach; witamina B12 w końcowym odcinku jelita krętego lub żelazo i wapń w dwunastnicy i górnym jelicie czczym.
Z drugiej strony ingerują w proces postrzegania smaków. Komórki receptora służące do nadawania smaku potrawom, są wytwarzane na języku w grupach i tworzą kubki smakowe, które z kolei tworzą kubki smakowe, które są osadzone w nabłonku języka i stykają się z otoczeniem poprzez aromat porów.
Te same komórki receptorowe łączą się z komórkami czuciowymi na ich wewnętrznych końcach, aby przesyłać informacje do mózgu przez trzy nerwy: twarzowy, językowo-gardłowy i nerw błędny, „informując” w ten sposób o smaku rzeczy lub pożywienia, z którymi się mają kontakt..
Te percepcje różnią się między ludźmi, ponieważ liczba kubków smakowych jest również zmienna, a komórki receptorów reagują w różny sposób na każdy bodziec chemiczny, co oznacza, że różne smaki są postrzegane inaczej w każdym kubku smakowym i w każdej części języka.
Choroba mikrokosmkowa to patologia występująca w grupie tzw. Chorób sierocych lub rzadkich, polegająca na wrodzonej zmianie komórek nabłonka jelita.
Znany jest również jako zanik mikrokosmków i objawia się w ciągu pierwszych dni lub dwóch miesięcy życia jako uporczywa biegunka, która powoduje dekompensację metaboliczną i odwodnienie.
Obecnie dane dotyczące rozpowszechnienia nie są przetwarzane, ale wiadomo, że jest przenoszony genetycznie przez gen recesywny.
Na tę chorobę obecnie nie ma lekarstwa, a dziecko, które na nią cierpi i przeżywa, nadal cierpi na niewydolność jelit i jest uzależnione od żywienia pozajelitowego z następczym zajęciem wątroby.
W przypadku inkluzji mikrokosmków zaleca się przeniesienie do ośrodka pediatrycznego specjalizującego się w chorobach przewodu pokarmowego w celu wykonania przeszczepu jelita cienkiego, aby zapewnić dziecku lepszą jakość życia..
Istnieją inne patologie, w które zaangażowane są mikrokosmki, takie jak przepuszczalność jelit zmieniona przez alergie pokarmowe lub zespół jelita drażliwego, ale są one bardziej powszechne i opracowano dla nich leki i terapie, które pozwalają na szybkie złagodzenie objawów u tych, którzy na to cierpią..
Jeszcze bez komentarzy