Plik realizm filozoficzny jest to nurt z kilkoma liniami myślenia, które potwierdzają, że przedmioty istnieją niezależnie od obserwatora. Chociaż realiści szukali odniesień u starożytnych filozofów greckich, doktryna ta pojawia się w średniowieczu.
W tym czasie starali się odróżnić od tzw. Nominalistów, którzy nie wierzyli w istnienie pojęć uniwersalnych. Na przykład stwierdzili, że termin „stół” oznacza wiele różnych obiektów, które mają tylko wspólną, a dokładnie tę samą nazwę.
Oznacza to, że nie było tak zwanych „uniwersaliów”, które byłyby zbiorem wszystkich obiektów znanych pod jedną nazwą..
W odniesieniu do wcześniej komentowanych greckich odnośników, realiści nazywali filozofów, takimi jak Demokryt - najstarszy z nich - Platon i Arystoteles..
W ten sposób omówiono koncepcję realizmu platońskiego, który wierzył w koncepcje uniwersalne. Podobnie uważano, że Arystoteles praktykował tzw. Umiarkowany realizm. Oprócz tego, co umiarkowane, w ramach realizmu filozoficznego współistnieją inne gałęzie, takie jak naiwny, krytyczny czy naturalny.
Jeden z praktycznych osiągnięć tej filozofii nastąpił na polu edukacji. Realizm w pedagogice próbuje ustanowić metody nauczania odmienne od dominującego konstruktywizmu ostatnich dziesięcioleci.
Indeks artykułów
Jednym z głównych tematów, którymi zajmowała się filozofia od jej powstania, jest istnienie i sposób, w jaki ludzie ją postrzegają.
Istnieje wiele szkół z różnymi teoriami: od idealizmu po instrumentalizm, po realizm.
Podstawowa różnica między tymi teoriami polega na tym, jak pojmują ontologię (jeśli świat zewnętrzny dla człowieka istnieje niezależnie) i gnoseologię (jeśli ten świat zewnętrzny można poznać).
Realizm próbuje odpowiedzieć na te pytania i robi to w sposób bardzo odległy od filozofów, którzy przedkładają ideę przedmiotów ponad ich rzeczywiste istnienie, i tych innych, którzy uważają, że materia nie istnieje, jeśli nie istnieje człowiek. , postrzegać.
Podsumowując treść myśli realistycznej, można powiedzieć, że to nurt filozoficzny wierzy, że wszystkie przedmioty materialne mają swoje własne istnienie, niezależnie od ich związku z człowiekiem..
Podstawowe punkty do zrozumienia filozoficznego realizmu zawarte są w maksymie, że przedmioty są rzeczywiste niezależnie od tego, czy ktoś je obserwuje. I człowiek poznaje tę rzeczywistość poprzez swoje zmysły.
Jeśli chodzi o dziedzinę wiedzy, ważną w tym nurcie kwestię, ustalono, że jednostka jest bierna.
Oznacza to, że każda osoba jest rodzajem pustego naczynia wypełnionego wiedzą. Ważne jest to, czego się nauczyliśmy, a nie okoliczności ludzi.
Pomimo tego, że jako nurt myśli pojawia się w średniowieczu, filozofowie bazowali na niektórych autorach filozofii greckiej. Autorzy ci już zaczęli rozważać te dylematy i zostawili swoje nauczanie na ten temat.
Chociaż wielu autorów nie zgadza się z obecnością Platona w realizmie, jego filozofia była częścią początku tego nurtu w średniowieczu.
W tym czasie zaczęto mówić o realizmie platońskim, który potwierdzał realne istnienie uniwersaliów. Aby podać przykład, który wyjaśnia tę ideę, nazwa „krzesło” odnosi się do pewnego rodzaju ogólnego charakteru tego mebla..
Zatem pojęcie „krzesło” jest niezależne od każdego konkretnego krzesła. Ten „uniwersalny”, jak Platon nazwał te idee, istnieje w sensie metafizycznym.
Demokryt znacznie lepiej łączy się z realistycznymi pomysłami, a dokładniej z tzw. Realizmem krytycznym. Myśliciel ten, uznając, że przedmioty istnieją samodzielnie, uważa, że istnieją pewne cechy, które wnosi każda osoba, postrzegając je zmysłami..
Wreszcie Arystoteles nie zgadza się z myślą Demokryta i wskazuje, że te właściwości, które są dostrzegane, istnieją również niezależnie od tego, co myśli obserwator. Jest to tak zwany realizm naturalny.
To właśnie w filozofii średniowiecznej naprawdę pojawia się realizm, mimo że zebrali te klasyczne wkłady. W tym czasie termin był bardziej podobny do tego, którego używał Platon w swoich pismach i narodził się jako reakcja na inne myśli, takie jak nominalizm i konceptualizm..
W ten sposób ówcześni filozofowie uważali, że uniwersalia opisane przez Platona są rzeczywiste, ale tylko w umyśle, i że inspirują je rzeczy, które istnieją..
Po oświeceniu i romantyzmie, okresach, w których realizm praktycznie zniknął, zastąpiony przez idealistów, w XIX wieku powrócił z mocą realizm filozoficzny..
Realiści twierdzą, że tylko to, co postrzegamy i czego doświadczamy w życiu, jest prawdziwe. Nie istnieje dla nich pojęcie „rzeczywistości” w abstrakcji, tylko doświadczenie ludzi.
Ruchy takie jak neorealizm i ogromna siła, jaką nabywa nauka (realizm naukowy) sprawiają, że trend ten jest od dawna najczęściej obserwowany.
Jak we wszystkich prądach myślowych, w realizmie filozoficznym różne linie współistnieją z istotnymi różnicami między nimi..
Występowały również różnice w zależności od czasu, pod wpływem kontekstu historycznego. Oto niektóre z głównych, wraz z najważniejszymi myślicielami:
Ten rodzaj realizmu nie stawia pytania o wiedzę. Dla wyznawców tego nurtu to, co jest obserwowane lub postrzegane, jest tym, co istnieje, łącznie z osobliwościami każdego obiektu..
Chociaż pokrywa się w niektórych rzeczach z poprzednimi, nie uważa, że rzeczywistość jest w całości tak, jak jest postrzegana zmysłami.
Dla nich każda osoba wnosi część swojej subiektywności do każdego przedmiotu. Wyróżniają się tacy autorzy jak Roy Bhaskar czy Rom Harré
To ta, która dominuje w średniowieczu i, jak wcześniej wyjaśniono, wierzy w istnienie uniwersaliów, chociaż nie jako coś materialnego, ale jako koncepcja mentalna..
Jako autorów można wymienić Sartre'a, Schopenhauera i pod pewnymi względami św. Tomasza z Akwinu.
W tego typu realizmie przeważa znaczenie nauki w zdobywaniu wiedzy. Zatem nauka musi odpowiadać za opisywanie rzeczywistości, która istnieje jako coś niezależnego od obserwacji każdej jednostki..
Jest to bardziej nowoczesny trend niż inne i można podkreślić filozofów, takich jak Mario Bunge czy fińska Ilkka Niiniluoto..
Jedną z praktycznych dziedzin, w których najczęściej dyskutowano o realizmie filozoficznym, jest pedagogika. W poszukiwaniu możliwie najlepszego systemu edukacyjnego starano się wykorzystać ten nurt myślenia, aby młodzi ludzie mogli się lepiej uczyć.
W nauczaniu opartym na realizmie ważna rzecz przestaje być uczniem, a staje się całkowicie przedmiotem nauczania..
Cały ciężar tego procesu spada na nauczyciela, który musi wyjaśnić swoim uczniom prawdy ustalone przez naukę; to znaczy cała rzeczywistość.
Uczeń jest rodzajem pustego słoika, który należy uzupełnić obiektywną wiedzą. Nie bierze pod uwagę cech osobowych każdego z nich, więc nie jest nauczaniem zindywidualizowanym.
Jeszcze bez komentarzy