Plik odruch kostno-ścięgnisty lub miotyczny, Znany również jako odruch głęboki lub odruch rozciągania mięśni, jest to mimowolna odpowiedź motoryczna na bodziec zewnętrzny, charakteryzująca się skurczem mięśnia, który przeciwstawia się prowokowanemu rozciągnięciu.
Odruch ten jest celowo generowany podczas oceny klinicznej, kiedy lekarz za pomocą małego młotka delikatnie uderza w ścięgno mięśnia i powoduje jego skurcz. Istnieje wiele, wiele przykładów odruchów ścięgnistych; do najpopularniejszych należy odruch kolanowy.
Odpowiedzią tego odruchu na bodziec w kolanie jest skurcz mięśnia czworogłowego uda i mimowolne „kopnięcie”. Wyróżnia się również odruch mięśnia dwugłowego ramienia, w którym następuje stymulacja ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia w fałdzie łokciowym i skurcz ramienia; odpowiedź przypomina wulgarny gest znany jako „rozcięcie rękawów”.
Inne odruchy należące do tej grupy to między innymi trójczołowe, styloradial, łokciowy pronator, orlik, mediopubijny, nosowo-podkręgowy, nadrzędny i żwaczowy..
Indeks artykułów
Jak każdy mechanizm odruchu kręgosłupa, odruch kostno-ścięgnisty lub miotatyczny składa się z: receptora, dróg aferentnych, ośrodka nerwowego i dróg odprowadzania.
Receptor, który jest aktywowany w tej ścieżce, nazywany jest wrzecionem mięśniowym. Każdy receptor składa się z kilku włókien mięśniowych otoczonych tkanką łączną.
Włókna te nazywane są włóknami wewnątrznaczyniowymi, aby odróżnić je od innych włókien tworzących mięsień, zwanych włóknami pozafuzowymi..
Z kolei włókna wewnątrzjądrowe są dwojakiego rodzaju: włókna worka jądrowego i włókna łańcucha jądrowego. We włóknach worka jądrowego znajdują się pierwotne zakończenia nerwowe, z których powstają szybko przewodzące włókna doprowadzające..
Główne zakończenia i włókna szybko przewodzące to te, które uczestniczą bezpośrednio w odruchu poprzez połączenie z neuronami ruchowymi..
Impuls przechodzi przez aksony neuronów czuciowych mięśnia i dociera do tylnego rogu rdzenia kręgowego..
Znajduje się w rdzeniu kręgowym i składa się z neuronu czuciowego i neuronu ruchowego..
Tworzą je aksony neuronów ruchowych.
Najbardziej charakterystyczną cechą odruchu osteotensynowego jest jego stan monosynaptyczny, co oznacza, że między neuronami doprowadzającymi i odprowadzającymi tworzy się tylko jedna synapsa..
Receptor wyczuwa rozciągnięcie, co stymuluje włókno nerwowe wewnątrz mięśnia. Wytworzony w ten sposób impuls nerwowy krąży wzdłuż nerwu czuciowego, penetrując rdzeń kręgowy przez tylne korzenie..
Następnie synchronizuje się z neuronem korzenia przedniego przeznaczonym dla wcześniej rozciągniętego mięśnia, gdzie generowana jest odpowiedź, która przechodzi przez ścieżkę odprowadzania. Obwód zamyka się podczas skurczu wspomnianego mięśnia.
Jest to uproszczone podsumowanie odruchu ścięgnistego, ponieważ mogą występować inne, bardziej złożone elementy.
Bardziej kompletne wyjaśnienie obejmuje śródrdzeniowe obwody asocjacyjne, które hamują mięśnie antagonisty lub przeciwstawne, oraz nadrzędne struktury, które modulują ten łuk odruchowy..
Ponadto wiązki piramidalne i pozapiramidowe wpływają na odruch poprzez działanie hamujące przez pierwsze i pobudzające przez drugie..
Podobnie jak większość odruchów proprioceptywnych, miotatycznych czy rozciągających, odruchy kostno-ścięgniste pełnią funkcję ochronną przed nadmiernym rozciąganiem, stanowią podstawę napięcia mięśniowego, a dodatkowo dzięki ich ocenie klinicznej pozwalają ocenić integralność odcinków nerwowych zaangażowanych w to samo.
Aby właściwie zinterpretować odruchy rozciągające, należy wziąć pod uwagę:
- Odruchów rozciągających się poszukuje się, powodując krótkie, ostre rozciągnięcie, gdy ścięgno jest uderzane młotkiem odruchowym. Uderzenie młotkiem powinno być na tyle mocne, aby wywołać bodziec, ale nie na tyle silne, aby wywołać ból u badanego pacjenta..
- Zaleca się stosowanie gumowych młotków.
- Ocenę należy zawsze przeprowadzać po obu stronach ciała dla „lustrzanego” mięśnia..
- Aby uzyskać lepszą odpowiedź, pacjent powinien być zrelaksowany; badany mięsień powinien również znajdować się w pozycji maksymalnie krótkiej lub rozciągniętej.
Chociaż znane są liczne odruchy rozciągające, wystarczy, aby lekarz wiedział i zbadał następujące kwestie:
Pacjent powinien mieć półotwarte usta. Egzaminator kładzie kciuk na brodzie osoby badanej i uderza go młotkiem. Odpowiedzią jest skurcz żwaczy i skroniowych, co prowadzi do zamknięcia ust..
Pacjent zgina przedramię pod kątem prostym w łokciu. Badający przykłada palec wskazujący lub kciuk do ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia i uderza młotkiem we własny palec. Odpowiedzią jest zgięcie przedramienia z lekkim odwróceniem przedramienia.
Pacjent zgina przedramię z ramieniem pod kątem 120º. Młotkiem uderza się bezpośrednio w ścięgno mięśnia na wysokości jego przyczepu w łokciu. Odpowiedzią jest przedłużenie przedramienia nad ramieniem.
Pacjent zgina przedramię pod kątem prostym i częściowo pronuje. Uderz w proces styloidalny promienia. Odpowiedzią jest zgięcie i odwrócenie przedramienia.
Pacjent powinien siedzieć z nogami obwisłymi lub skrzyżowanymi. Uderza się w ścięgno mięśnia czworogłowego uda poniżej rzepki. Odpowiedź polega na przedłużeniu nogi na udzie.
Pacjent leży na brzuchu, kolano badanej kończyny dolnej jest zgięte, a stopa w zgięciu grzbietowym. Ścięgno Achillesa zostaje uderzone w pobliżu przyczepu na kości piętowej, w okolicy kostki. Odpowiedzią jest lekkie zgięcie stopy.
Odruch może wskazywać na uszkodzenie lub chorobę z powodu braku lub nadmiernej odpowiedzi. W pierwszym przypadku możemy mówić o hiporefleksji, gdy odpowiedź jest osłabiona; lub arefleksja, gdy w ogóle nie ma odpowiedzi.
Nadmierna odpowiedź nazywana jest hiperrefleksją. Do lekarza będzie należało ustalenie przyczyn tych zmienionych odpowiedzi, postawienie diagnozy i ustalenie leczenia.
Jeszcze bez komentarzy