Plik relief oceanu Jest to forma skorupy morskiej, która powstaje w wyniku procesów geologicznych biorących udział w jej tworzeniu. Ta skorupa oceaniczna jest cieńsza niż kontynentalna i ma inny skład, z przewagą żelaza i magnezu..
Skorupa jest podzielona na płyty, które są przemieszczane przez różnice gęstości między litosferą a astenosferą (płaszcz płynny). Powstaje na linii rozdzielenia dwóch płyt oceanicznych tworzących grzbiety oceaniczne.
Pojawienie się tych grzbietów ogranicza baseny oceaniczne po obu ich stronach. Baseny te tworzą rozległe pofałdowane równiny głębinowe, na których rozwijają się również płaskowyże i inne struktury geologiczne.
Głębinowe równiny sięgają do stóp stoków kontynentalnych lub do rowów oceanicznych. Jeśli krawędź kontynentalna zbiega się z końcem płyty kontynentalnej zderzającej się z płytą oceaniczną, powstaje strefa subdukcji.
W wyniku tego procesu między brzegiem kontynentu a płytą oceaniczną powstaje głęboki rów lub rów oceaniczny. Jeśli zbiegają się dwie płyty oceaniczne, powstają łańcuchy wysp wulkanicznych, powszechne na Pacyfiku.
Pięć istniejących oceanów (Atlantyk, Pacyfik, Indie, Arktyka i Antarktyda) ma wspólną ogólną strukturę, ale także cechy szczególne. Na przykład dno Arktyki jest częścią płyty północnoamerykańskiej, jest płytkie i ma szeroki szelf kontynentalny..
Ze swojej strony Ocean Spokojny ma bardzo nierówne brzegi, ponieważ zderza się z płytami kontynentalnymi na prawie całym obwodzie, tworząc rowy oceaniczne. Atlantyk ma gładsze brzegi i szerokie równiny głębinowe, ponieważ ma długi centralny grzbiet.
Indeks artykułów
Oceaniczna rzeźba terenu jest wytworem geologii planety, która rozpoczęła się od zagęszczenia masy kosmicznego pyłu pod wpływem grawitacji. Ta kondensacja utworzyła gorącą, gęstą masę, która później zaczęła się ochładzać..
Ten proces ochładzania, poddawany ruchom rotacyjnym i translacyjnym, zapoczątkował charakterystyczną strukturę Ziemi..
Rdzeń planetarny jest połączeniem stałego centrum ze skorupą ze stopionego żelaza, niklu, siarki i tlenu. Powyżej tego jądra znajduje się ziemski płaszcz ze skał krzemionkowych bogatych w żelazo i magnez, a na końcu zewnętrzna skorupa.
Krzemionkowy materiał płaszcza płynie pod wpływem wysokich ciśnień i temperatur, którym jest poddawany. Podczas gdy skorupa jest najcieńszą i najbardziej powierzchowną warstwą na planecie, osiągając 6 do 11 km w grzbietach oceanicznych..
W wielkich kontynentalnych łańcuchach górskich skorupa osiąga grubość od 10 do 70 km i składa się ze skał o różnym składzie między dnem oceanu a kontynentami..
Skorupa kontynentalna zbudowana jest ze skał krzemionkowych, w których przeważają krzemiany sodu, potasu i glinu (skały felsyczne). Skorupa oceaniczna składa się z matowych skał z przewagą krzemianów żelaza i magnezu..
Ta skorupa jest nieustannie tworzona w wyniku okresowego wyrzucania stopionej skały (magmy) przez podmorskie wulkany. Dzieje się tak w pasmach górskich, które przecinają dno oceanu między kontynentami (grzbiety śródoceaniczne).
Dlatego skorupa jest utwardzoną lawą, skałą wulkaniczną i skałą krystaliczną pochodzenia wulkanicznego (garbo i perydotyty, bazalt). Dodatkowo na tej skorupie osadzają się osady kontynentalne ciągnięte przez rzeki do oceanów..
Litosfera, która jest górną warstwą Ziemi utworzoną ze skorupy i najbardziej zewnętrzną częścią górnego płaszcza, jest podzielona na płyty. Różnica gęstości między litosferą a astenosferą lub płynną częścią górnego płaszcza bezpośrednio poniżej powoduje, że poruszają się one ze sobą.
W ten sposób litosfera działa jak przenośnik taśmowy napędzany tworzeniem się nowej skorupy w grzbietach śródoceanicznych. Ta nowa skorupa utworzona po obu stronach zatopionych grzbietów poziomo wypiera starą skorupę.
W tym ekspansywnym procesie dochodzi do zderzenia na liniach styku jednej płyty z drugą z tych, które tworzą litosferę. W ten sposób skorupa oceaniczna jest zmuszona zejść poniżej skorupy kontynentalnej (strefa subdukcji), ponownie łącząc się z płynną astenosferą.
Różne procesy zachodzące w tektonice płyt litosferycznych dają początek strukturze reliefu oceanicznego. Ta ulga jest wyrażana w różnych typach, w zależności od tego, czy jest to punkt zbieżności płyt (subdukcja), czy też rozbieżności (tworzenie się skorupy).
Płaskorzeźba dna oceanu składa się z trzech podstawowych części: grzbietów oceanicznych lub podwodnych łańcuchów górskich, basenów i obrzeży.
Są to wysokie i rozległe zatopione pasma górskie, które przecinają oceany, które mają aktywność wulkaniczną. Te pasma górskie powstają wzdłuż linii wyłaniania się magmy z płaszcza ziemi.
Wytworzone ciśnienie i wychodnia magmy tworzą wybrzuszony obszar litosfery, a także formowanie się łańcucha górskiego.
Po obu stronach grzbietów oceanicznych tworzy się rozległy falisty obszar bazaltowy, który tworzy baseny oceaniczne. Część z nich jest pokryta osadami wciąganymi do oceanu przez rzeki i rozpraszanymi przez prądy morskie, a inne wynurzają się ze skał skorupy.
W niektórych miejscach basenów znajdują się starożytne formacje wulkaniczne, które utworzyły zatopione wyspy. W ten sam sposób istnieją podwyższone obszary tworzące podmorskie płaskowyże..
Brzegi oceanów stanowią przejście między kontynentami a oceanami i obejmują linię brzegową, szelf kontynentalny i zbocze. Szelf kontynentalny rozciąga się zanurzony na głębokość 200 m, po czym występuje mniej lub bardziej strome zbocze w kierunku dna oceanu..
Istnieją dwa rodzaje marginesów kontynentalnych, w zależności od tego, czy jest to strefa konwergencji czy dywergencji:
Występuje, gdy płyta jest ciągła między oceanem a kontynentem od grzbietu oceanicznego, z którego pochodzi. Na przykład w Oceanie Atlantyckim szelf kontynentalny ma niskie nachylenie w ciągłej litosferycznej płycie granitu.
Jest to strefa zderzenia między płytą kontynentalną a oceaniczną, generująca strefę subdukcji, która powoduje głęboki rów. Na przykład na Oceanie Spokojnym, gdzie znajdują się odmienne płyty litosferyczne (granitowe kontra bazaltowe) i tworzy się rów oceaniczny.
W każdej z części rzeźby oceanicznej, czy to na krawędziach, basenach czy na grzbietach, manifestują się różne typy formacji.
Szelf kontynentalny lub zanurzony obszar kontynentalny przedstawia relief związany z dołączoną rzeźbą kontynentu. Na przykład, jeśli na kontynencie znajduje się pasmo górskie równoległe do wybrzeża, platforma będzie wąska, a za nią będzie strome zbocze.
Natomiast jeśli powierzchnia kontynentu jest płaska, równina ta będzie się dalej rozciągać na szelfie kontynentalnym, dając początek szerokiemu szelfowi. W takim przypadku nachylenie podążające za platformą będzie mniej strome..
Najbardziej rozległy szelf kontynentalny to szelf Arktyki, sięgający 1500 km długości, ponieważ jest to pojedyncza płyta tektoniczna (płyta północnoamerykańska)..
U podstawy stoku kontynentalnego gromadzą się osady z ciągnięcia wód powierzchniowych kontynentu. W niektórych przypadkach akumulacja ta jest znaczna ze względu na udział dużych rzek i powoduje łagodne zbocze zwane lodowcem kontynentalnym, jak ma to miejsce na wschodnim wybrzeżu Ameryki Południowej..
Około połowy dna oceanu tworzy pofałdowana równina położona na głębokości od 3000 do 6000 m. Ta równina rozciąga się od podnóża stoku kontynentalnego do grzbietów oceanicznych lub do rowu oceanicznego.
Tworzą go duże ilości osadów, które osadzają się na dnie oceanu, co jest bardziej widoczne w oceanach atlantyckim i indyjskim. Na Pacyfiku nie rozwija się, ponieważ osady są wychwytywane przez liczne rowy znajdujące się na jej oceanicznych obrzeżach..
Składa się z bardzo wysokiego, szerokiego i długiego pasma górskiego, które przecina dno oceanu między płytami. W tych pasmach górskich występuje aktywność wulkaniczna i są one miejscem pochodzenia nowej skorupy ziemskiej.
Te grzbiety powstają na linii, na której oddzielają się płyty oceaniczne (rozbieżne granice). Gdy płyty się rozdzielają, przestrzeń wypełnia się magmą, która w miarę ochładzania tworzy nową skorupę.
Grzbiet oceaniczny położony na środku Atlantyku (środkowy Atlantyk) to najdłuższe pasmo górskie na naszej planecie.
Na obszarach, w których zderzają się płyta oceaniczna i kontynentalna, następuje subdukcja i generowany jest głęboki rów lub rów. Dzieje się tak, ponieważ skorupa oceaniczna opada w kierunku płaszcza, podczas gdy skorupa kontynentalna się unosi..
Leży na zachód od Oceanu Spokojnego i jest najgłębszym istniejącym wykopem, sięgającym 11 000 m, długości 2550 km i szerokości 70 km..
Są to głębokie doliny, które przecinają platformy kontynentalne i zbocza w kierunku zbocza. Pochodzą ze starożytnych rzek, kiedy wynurzył się szelf kontynentalny lub w wyniku erozji przez prądy osadowe obecnych rzek, które wpływają do tego obszaru..
Występują na liniach zbieżności dwóch płyt oceanicznych, przy subdukcji jednej pod drugą. Aktywne wulkany na tym obszarze mogą wyrosnąć z nagromadzenia magmy i wyłonić się, tworząc wyspy, takie jak Mariany i Aleuty na Oceanie Spokojnym..
Na rzeźbę oceaniczną wpływa również aktywność biologiczna, taka jak tworzenie raf koralowych i atoli. Jest to efekt działania polipów koralowców, które tworzą duże kolonie wapienne..
Atole to koralowe wyspy z wewnętrzną laguną, które powstały w wyniku zawalenia się wulkanicznej wyspy, wokół której powstała rafa. Z kolei przykładem raf koralowych jest Wielka Australijska Rafa Koralowa lub Karaibska rafa koralowa..
Są to wulkany podwodne niezwiązane z grzbietami oceanicznymi, to znaczy pojawiają się w basenach oceanicznych w gorących punktach. Gorące punkty to obszary astenosfery, w których występuje magma w wysokich temperaturach i ciśnieniach.
Kiedy poruszająca się skorupa przechodzi przez jeden z tych punktów, wyłaniają się te wulkany, tworząc góry, a nawet wulkaniczne wyspy, jeśli się pojawią..
Są to formacje stożków ściętych o wysokości ponad 900 m, które występują pojedynczo lub w rzędach na dnie morskim. Wygląda na to, że są to starożytne wyspy wulkaniczne, które zostały następnie zanurzone w wodzie, których szczyt został ścięty przez osuwiska i erozję i są obfite na Oceanie Spokojnym..
Podobnie jak płaskowyże kontynentalne, płaskowyże oceaniczne to płaskie obszary wyniesione w stosunku do dna oceanu.
Jeszcze bez komentarzy