Plik system powłokowy lub powłoka jest utworzona przez skórę i jej przyrządy, to znaczy pot i gruczoły łojowe, włosy i paznokcie. Jest największym organem w ludzkim ciele, stanowiąc około 16% całkowitej masy ciała.
Narząd ten obejmuje całe ciało i kontynuuje układ pokarmowy przez usta i odbyt, układem oddechowym przez nos i układem moczowo-płciowym. Obejmuje również zewnętrzny przewód słuchowy i zewnętrzną powierzchnię błony bębenkowej. Ponadto skóra powiek przechodzi dalej na spojówkę i pokrywa przednią część oczodołu.
System powłokowy stanowi barierę ochronną, która chroni narządy wewnętrzne, pomaga utrzymać nawodnienie i temperaturę ciała, jest siedliskiem wielu receptorów czuciowych, które pozwalają układowi nerwowemu na pobieranie informacji ze środowiska zewnętrznego..
Wytwarza również kilka substancji o znaczeniu metabolicznym; jednym z nich jest witamina D, niezbędna dla metabolizmu wapnia, a drugim melanina, która zapobiega nadmiernemu przenikaniu promieni ultrafioletowych ze słońca.
Wiele chorób może powodować choroby skóry, jednak tkanka ta może również cierpieć na własne choroby, takie jak brodawki, raki, infekcje itp..
Indeks artykułów
System powłokowy składa się głównie ze skóry i jej pomocniczych lub przylegających struktur. U przeciętnego człowieka tkanki te stanowią do 16% masy ciała, a ich powierzchnia może wynosić od 1,5 do 2 metrów kwadratowych..
Skóra nie jest jednolitą tkanką, w zależności od obserwowanego obszaru może mieć różną grubość, teksturę i rozmieszczenie struktur pomocniczych. Na przykład skóra na podeszwach stóp i dłoniach jest gruba i nie ma włosów, ale gruczoły potowe są obfite..
Ponadto na opuszkach palców rąk i nóg znajdują się wypukłości i rowki zwane „dermatoglifami” lub „odciskami palców”, które są uwarunkowane genetycznie i rozwijają się podczas życia płodowego, pozostając niezmienione przez resztę życia..
Na wysokości kolan, łokci i dłoni znajdują się inne rowki i fałdy związane z wysiłkiem fizycznym i nawykowym użytkowaniem. Na powiekach skóra jest miękka, bardzo cienka z drobnymi kosmkami; z drugiej strony skóra i włoski na brwiach są znacznie grubsze.
Skóra składa się z dwóch warstw, czyli naskórka i skóry właściwej, poniżej której znajduje się podskórna, luźna tkanka, w której gromadzą się zmienne ilości tłuszczu (poduszka tłuszczowa), która podtrzymuje komórki górnych warstw.
System powłokowy ma ogromne znaczenie dla człowieka i innych zwierząt; działa w ochronie organizmu przed napromieniowaniem, urazami, inwazją drobnoustrojów chorobotwórczych, wysuszeniem lub odwodnieniem, a także działa w regulacji temperatury ciała.
Funkcja kontrolowania temperatury ciała jest prawdopodobnie jedną z najważniejszych, sprzyjając utracie ciepła w wyniku rozszerzenia naczyń krwionośnych, które nawadniają skórę, dzięki czemu ciepła krew jest rozprowadzana do skóry, która jest zimniejsza i rozprasza ciepło.
Ponadto gruczoły potowe wydzielając pot, który paruje na powierzchni skóry, eliminują ciepło. Przeciwnie, gdy środowisko jest zimne, dochodzi do skurczu naczyń krwionośnych skóry, a krew zostaje „zamknięta” w najgorętszych miejscach, chroniąc organizm przed utratą ciepła..
System powłokowy składa się ze skóry i jej pomocniczych lub połączonych struktur. Następnie opis każdej z tych części:
Skóra ma dwa składniki strukturalne, najbardziej zewnętrzny to naskórek (powierzchowny nabłonek), a najbardziej wewnętrzny odpowiada skórze właściwej (warstwa tkanki łącznej).
Interfejs między skórą właściwą a naskórkiem jest utworzony przez „palcowanie” skóry właściwej, które są wprowadzane do wgłębień obecnych w naskórku i które razem nazywane są aparatem siatkowatym.
To najbardziej powierzchowna warstwa skóry. Embriologicznie pochodzi z tkanki endodermalnej, a jej nabłonek jest płaski, rozwarstwiony i zrogowaciały. Ma grubość od 0,02 do 0,12 milimetra na większości ciała, najgrubszą jest na dłoniach i podeszwach stóp, gdzie może wynosić od 0,8 do 1,4 milimetra.
Ciągły nacisk i tarcie w tych obszarach powoduje ciągły wzrost grubości lub grubości skóry.
Nabłonek naskórka składa się z czterech typów komórek:
- Keratynocyty: są to najbardziej obfite komórki odpowiedzialne za produkcję keratyny, strukturalnego białka włóknistego.
- Melanocyty: wytwarzają melaninę, substancję nadającą skórze ciemny kolor.
- Komórki Langerhansa: komórki prezentujące antygen, czyli mają funkcje odpornościowe i są również nazywane „komórkami dendrytycznymi”.
- Komórki Merkel: pełnią funkcje w mechanorecepcji, są bardzo obfite w błonie śluzowej jamy ustnej, podstawie mieszków włosowych i opuszkach palców.
Keratynocyty są ułożone w pięć dobrze zdefiniowanych warstw lub warstw, które są znane od wewnątrz jako warstwa podstawna zarodkowa, warstwa kolczystokomórkowa, warstwa ziarnista, przejrzysta i rogowa.
Warstwa podstawna lub zarodkowa jest izolowaną warstwą komórek prostopadłościennych o dużej aktywności mitotycznej; jest oddzielony od skóry właściwej błoną podstawną. W tej warstwie są również rozproszone komórki Merkla i melanocyty..
Warstwa kolczystokomórkowa to najgrubsza warstwa naskórka, a należące do niej keratynocyty zwane są „komórkami kolczastymi”, które są ze sobą połączone, tworząc mostki międzykomórkowe i desmosomy. W tej warstwie znajdują się również komórki Langerhansa.
Warstwa ziarnista zawiera jądrzaste keratynocyty bogate w granulki keratyny wyściełające jej błonę komórkową; w tej warstwie może znajdować się od 3 do 5 warstw komórek.
W warstwie przejrzystej wyłuszczono keratynocyty pozbawione innych organelli cytozolowych. Jest to bardzo cienka warstwa, która po wybarwieniu w skrawkach histologicznych nabiera bardzo jasnego koloru, dlatego nazywana jest „klarowną”. Keratynocyty w tej warstwie mają bogate włókna keratynowe.
Wreszcie warstwa rogowa naskórka składa się z wielu warstw zrogowaciałych, płaskich i martwych komórek, których przeznaczeniem jest „złuszczanie”, ponieważ są one w sposób ciągły usuwane ze skóry..
Migracja keratynocytów
Keratynocyty w naskórku powstają w warstwie zarodkowej lub warstwie podstawnej, z której są „wypychane” w kierunku powierzchni, czyli w kierunku pozostałych czterech górnych warstw. Podczas tego procesu komórki te ulegają degeneracji, aż obumierają i złuszczają się w powierzchownej części naskórka..
Okres półtrwania keratynocytu od momentu wytworzenia go w warstwie podstawnej do osiągnięcia warstwy rogowej naskórka wynosi około 20 lub 30 dni, co oznacza, że skóra podlega ciągłej regeneracji..
Skóra właściwa to warstwa skóry znajdująca się bezpośrednio pod naskórkiem. Embriologicznie pochodzi z mezodermy i składa się z dwóch warstw: luźnej warstwy brodawkowatej i głębszej warstwy zwanej gęstą warstwą siateczkową..
Ta warstwa jest w rzeczywistości gęstą i nieregularną kolagenową tkanką łączną, składającą się głównie z włókien elastycznych i kolagenu typu I, które podtrzymują naskórek i wiążą skórę z tkanką podskórną. Jego grubość waha się od 0,06 mm na powiekach do 3 mm na dłoniach i podeszwach stóp..
Skóra właściwa u ludzi jest na ogół grubsza na powierzchniach grzbietowych (tył ciała) niż na powierzchni brzusznej (przód ciała)..
Jest to najbardziej powierzchowna warstwa skóry właściwej, przeplata się z naskórkiem, ale jest od niego oddzielona błoną podstawną. Tworzy grzbiety skórne zwane brodawkami i składa się z luźnej tkanki łącznej.
W tej warstwie znajdują się między innymi takie komórki, jak fibroblasty, komórki plazmatyczne, startery, makrofagi. Posiada wiele wiązek naczyń włosowatych, które sięgają do granicy między naskórkiem a skórą właściwą i odżywiają naskórek, który nie posiada naczyń krwionośnych.
Niektóre brodawki skórne zawierają tak zwane ciałka Meissnera, które są strukturami „gruszkowatymi”, pełniącymi funkcje mechanoreceptorowe, zdolnymi do reagowania na deformacje naskórka, zwłaszcza warg, zewnętrznych narządów płciowych i sutków..
Również w tej warstwie znajdują się końcowe żarówki Krausa, które są innymi mechanoreceptorami..
Uważana jest za warstwę „ciągłą” z warstwą brodawkowatą, ale składa się z gęstej i nieregularnej tkanki łącznej kolagenowej, zbudowanej z grubych włókien kolagenu I i włókien elastycznych.
W tej warstwie znajdują się gruczoły potowe, mieszki włosowe i gruczoły łojowe, dodatkowo w jej najgłębszej części znajdują się komórki tuczne, fibroblasty, limfocyty, makrofagi oraz komórki tłuszczowe..
Podobnie jak w warstwie brodawkowatej, warstwa siatkowata ma mechanoreceptory: ciałka Paciniego (które reagują na ciśnienie i wibracje) oraz ciałka Ruffiniego (które reagują na siły rozciągające). Te ostatnie są szczególnie obfite na podeszwach stóp..
Głównymi strukturami pomocniczymi są gruczoły potowe (apokrynowe i ekrynowe), gruczoły łojowe, włosy i paznokcie..
Mogą to być apokryny lub ekryny. Ekrynowe gruczoły potowe są rozmieszczone w całym organizmie i szacuje się, że jest ich ponad 3 miliony, które są istotnie zaangażowane w termoregulację organizmu.
Gruczoły te mogą wytwarzać do 10 litrów potu dziennie w ekstremalnych warunkach (osoby wykonujące energiczne ćwiczenia). Są to proste spiralne gruczoły rurkowe o średnicy około 4 mm, znajdujące się głęboko w skórze właściwej lub w tkance podskórnej..
Wydzielają pot przez kanał, który otwiera się do naskórka w postaci „porów potowych”. Jednostka wydzielnicza tych gruczołów jest utworzona przez sześcienny nabłonek, złożony z „jasnych” komórek, które wydzielają wodnistą wydzielinę i „ciemne” (komórki śluzowe).
Apokrynowe gruczoły potowe znajdują się tylko pod pachami, otoczkami sutków i okolicy odbytu; Są one uważane za „szczątkowe” gruczoły zapachowe. Gruczoły apokrynowe rozwijają się dopiero po okresie dojrzewania i mają do czynienia z cyklami hormonalnymi.
Różnią się od gruczołów ekrynowych tym, że ich wydzielina spływa do mieszka włosowego, a nie bezpośrednio do powierzchni naskórka. Te wydzieliny są lepkie i bezwonne, ale kiedy bakterie je metabolizują, nabiera charakterystycznego zapachu..
Gruczoły woskowate przewodu słuchowego zewnętrznego oraz gruczoły Molla, znajdujące się na powiekach, to zmodyfikowane apokrynowe gruczoły potowe.
Wydzieliny wytwarzane przez te gruczoły są oleiste i nazywane są „przynętą”; Te uczestniczą w zachowaniu tekstury i elastyczności skóry. Występują na całym ciele, osadzone w skórze właściwej i podskórnej, z wyjątkiem dłoni, podeszew stóp i boków stóp, tuż poniżej linii, w której kończą się włosy na nogach..
Szczególnie obficie występują na twarzy, czole i skórze głowy. Skład twoich wydzielin to tłusta, podobna do wosku kombinacja cholesterolu, trójglicerydów i wydzielniczych resztek komórkowych.
Włosy to nitkowate struktury pokryte białkiem zwanym keratyną, które powstają z powierzchni naskórka.
Mogą rosnąć na całym ciele, z wyjątkiem warg sromowych, na żeńskich i męskich genitaliach (żołędzi prącia i łechtaczki, a także na wargach sromowych mniejszych i większych pochwy), na dłoniach, podeszwach stopy i paliczki palców.
Pełni podstawowe funkcje ochrony przed chłodem (regulacja temperatury ciała) i promieniowaniem słonecznym (do skóry głowy); włosy działają również jako struktury czuciowe i amortyzujące, ale jest to szczególnie prawdziwe w przypadku zwierząt.
Paznokcie to zrogowaciałe komórki nabłonka ułożone w płytkach. Powstają ze specjalnych komórek „macierzy paznokcia”, które namnażają się i ulegają rogowaceniu; jego główną funkcją jest ochrona „wrażliwych końcówek” opuszków palców.
Głównymi narządami układu powłokowego są:
- Skóra wraz ze skórą właściwą i naskórkiem
- Gruczoły potowe, ekrynowe i apokrynowe
- Gruczoły łojowe
- Włosy
- Ci
Wiele chorób może wpływać na układ powłokowy, w rzeczywistości w medycynie istnieje gałąź poświęcona wyłącznie ich badaniu i jest to znane jako dermatologia.
Jedną z najczęstszych chorób skóry jest trądzik, przewlekła choroba, która atakuje gruczoły łojowe i mieszki włosowe, na którą cierpią szczególnie młodzi ludzie na początku dojrzewania..
Brodawki to łagodne narośla naskórka spowodowane zakażeniem keratynocytów wirusem brodawczaka; są powszechne u dzieci, dorosłych i młodzieży, a także u pacjentów z obniżoną odpornością.
Najczęstszym nowotworem złośliwym układu powłokowego u ludzi jest rak podstawnokomórkowy, który jest zwykle spowodowany ekspozycją na promieniowanie ultrafioletowe. Chociaż zwykle nie powoduje przerzutów, patologia ta niszczy miejscową tkankę, a jej leczenie jest zwykle chirurgiczne, z 90% skutecznym wyzdrowieniem..
Drugim pod względem częstości występowania nowotworem układu powłokowego człowieka jest rak płaskonabłonkowy, który charakteryzuje się „miejscową” inwazyjnością i przerzutami..
Wnika głęboko w skórę i przyczepia się do tkanek pod nią. Jej najczęstszym leczeniem jest również zabieg chirurgiczny, a czynnikami najbardziej związanymi z jej wyglądem jest ekspozycja na promieniowanie rentgenowskie, sadzę, chemiczne czynniki rakotwórcze oraz arsen..
Do najczęstszych chorób zakaźnych skóry należy cellulit. Trąd i atak pierwotniaków, takich jak Leishmania spp.
Ponadto choroby różnego pochodzenia mogą również wykazywać oczywiste objawy skórne, takie jak toczeń rumieniowaty..
Aby zachować prawidłowe funkcjonowanie układu powłokowego i uniknąć chorób zakaźnych, konieczne jest regularne czyszczenie skóry mydłem i wodą przy użyciu, w miarę możliwości, miękkich gąbek, które pozwalają przyspieszyć odrywanie powierzchownych warstw martwych komórek bez powodowania otarć skóry..
Codzienna higiena systemu powłokowego powinna obejmować kąpiele z dużą ilością wody i mydła oraz dokładne osuszanie ciała, zwracając szczególną uwagę na przestrzenie międzypalcowe stóp i dłoni..
Należy stosować odpowiednie obuwie, które pozwala na wentylację stóp, unikając nadmiernego pocenia się oraz namnażania bakterii i grzybów..
Wilgotność skóry ma ogromne znaczenie dla jej dobrej pielęgnacji, dlatego stosowanie balsamów nawilżających jest niezbędne, szczególnie w miejscach najbardziej narażonych; zaleca się również stosowanie filtrów przeciwsłonecznych, aby uniknąć oparzeń.
Jeszcze bez komentarzy