Plik zespół Morrisa, Nazywany również zespołem niewrażliwości na androgeny (AIS) lub feminizacją jąder, jest to choroba genetyczna, która wpływa na rozwój seksualny. Osoby, które cierpią na to genetycznie, są płci męskiej, to znaczy mają chromosomy X i Y w każdej komórce. Jednak kształt ciała nie pasuje do wspomnianej płci.
Aby fenotyp mężczyzny mógł się rozwinąć, we krwi musi istnieć nie tylko pewien poziom męskich hormonów (testosteronu); konieczne jest również, aby receptory androgenów, które je wychwytują, działały prawidłowo.
W tym zespole występuje deficyt tych receptorów i dlatego tkanki organizmu nie wchłaniają wystarczającej ilości testosteronu, aby rozwinąć postać męską..
Tak więc osoby te rodzą się z widocznymi żeńskimi genitaliami i są zwykle wychowywane jako dziewczynki. Kiedy osiągają dojrzałość płciową, rozwijają się drugorzędne cechy kobiece (poszerzenie bioder, wysoki głos, zwiększona ilość tłuszczu) i piersi. Zdają sobie jednak sprawę, że miesiączka się nie pojawia, ponieważ nie mają macicy. Ponadto mają niedobór włosów pod pachami i kości łonowej (lub są nieobecne).
Indeks artykułów
Zespół Morrisa został odkryty w 1953 roku przez naukowca i ginekologa Johna McLeana Morrisa (stąd jego nazwa). Po zaobserwowaniu 82 przypadków (dwie były jego własnymi pacjentkami), opisał „syndrom feminizacji jąder”.
Morris uważał, że było to spowodowane tym, że jądra tych pacjentek wytwarzały hormon o działaniu feminizującym, jednak obecnie wiadomo, że jest to spowodowane brakiem działania androgenów w organizmie..
Kiedy niezbędny testosteron nie jest wchłaniany, organizm ma tendencję do przekształcania się w kobiece postacie. Bez względu na to, że poziom testosteronu jest podwyższony, problem polega na tym, że organizm go nie wychwytuje. Z tego powodu termin „oporność na androgeny” jest dziś szerzej używany..
Możemy również znaleźć zespół Morrisa konceptualizowany jako męski pseudohermafrodytyzm.
Według Borrego Lópeza, Varony Sánchez, Areces Delgado i Formoso Martín (2012); Szacuje się, że zespół Morrisa występuje u jednego na 20 000 do 64 000 noworodków płci męskiej. Liczba ta mogłaby być nawet wyższa, gdyby uwzględniono przypadki, które nie zostały jeszcze zdiagnozowane lub nie wymagają pomocy medycznej.
Zespół Morrisa jest uważany za trzecią przyczynę braku miesiączki po dysgenezji gonad i braku pochwy po urodzeniu.
Nie ma jednego stopnia niewrażliwości na androgeny, ale charakterystyka zespołu zależy od poziomu niedoboru receptora androgenowego.
Zatem receptorów dihydrotestosteronu może być mniej niż zwykle i otrzymywać mniej testosteronu niż to konieczne, lub mogą wystąpić przypadki, w których niedobór receptora jest całkowity..
Trzy klasyczne typy niewrażliwości na androgeny (AIS) to:
- Łagodny zespół niewrażliwości na androgeny: męskie zewnętrzne narządy płciowe.
- Zespół częściowej niewrażliwości na androgeny: częściowo zmaskulinizowane genitalia.
- Zespół całkowitej niewrażliwości na androgeny: żeńskie narządy płciowe.
Zespół Morrisa należy do tego ostatniego, ponieważ występuje całkowita oporność na androgeny, u których rodzą się pacjenci z żeńskimi zewnętrznymi genitaliami.
W niekompletnych formach mogą pojawić się różne poziomy cech męskich i żeńskich, takie jak powiększenie łechtaczki (łechtaczka większa niż normalnie) lub częściowe zamknięcie zewnętrznej pochwy..
Osoby z zespołem Morrisa nie będą wykazywać objawów w dzieciństwie. W rzeczywistości większość otrzymuje diagnozę, gdy udają się do specjalisty z tego powodu, że nie pojawia się miesiączka.
Cechy, które zwykle występują, są następujące:
- Kariotyp 46 XY, który jest związany z płcią męską.
- Zewnętrzne genitalia mają kobiecy wygląd, chociaż występuje hipoplazja warg sromowych większych i mniejszych. Oznacza to, że usta nie są w pełni rozwinięte, są mniejsze..
- Pomimo zdrowych zewnętrznych narządów płciowych pochwa jest płytka i kończy się ślepym zaułkiem. Oznacza to, że nie jest połączony z macicą, ponieważ najczęściej nie został uformowany.
- Czasami jajniki są nieobecne lub zanikają.
- Zwykle mają niezstąpione jądra, które znajdują się w pachwinie, brzuchu lub wargach sromowych większych. Czasami jądra znajdują się wewnątrz przepukliny pachwinowej, którą można wyczuć podczas badania fizykalnego.
Jądra te są normalne przed osiągnięciem dojrzałości płciowej, ale po okresie dojrzewania kanaliki nasienne są mniejsze i nie dochodzi do spermatogenezy..
- W okresie dojrzewania rozwijają się normalne drugorzędne cechy płciowe samic, osiągając pełny kobiecy wygląd. Wynika to z działania estradiolu, żeńskiego hormonu płciowego wytwarzanego w różnych częściach ciała..
Charakterystyczną cechą zespołu jest to, że nie mają włosów pod pachami lub łonami lub jest ich bardzo mało.
- Brak pierwszej miesiączki (pierwsza miesiączka).
- Poziomy testosteronu we krwi są typowe dla mężczyzn, ale ponieważ receptory androgenowe nie funkcjonują prawidłowo, męskie hormony nie mogą wykonywać swojej pracy..
- Oczywiście ta choroba powoduje bezpłodność.
- Brak interwencji powoduje częste trudności w relacjach seksualnych, takie jak problemy z penetracją i dyspareunią (ból).
- U tych pacjentów stwierdzono zmniejszenie gęstości kości, co może być spowodowane wpływem androgenów..
- Jeśli jądra nie zostaną usunięte, wraz z wiekiem zwiększa się ryzyko złośliwych guzów zarodkowych. W jednym badaniu ryzyko oszacowano na 3,6% po 25 latach i 33% po 50 latach (Manuel, Katayama i Jones, 1976).
Zespół Morrisa jest chorobą dziedziczną z recesywnym wzorcem sprzężonym z chromosomem X. Oznacza to, że zmutowany gen, który powoduje ten zespół, znajduje się na chromosomie X..
Występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet, ponieważ kobiety wymagają mutacji na obu chromosomach (XX), aby zaprezentować zaburzenie. Zamiast tego mężczyźni mogą go rozwinąć z mutacją na ich chromosomie X (mają tylko jeden).
Zatem kobiety mogą być nosicielami zmutowanego genu, ale nie mają zespołu. W rzeczywistości wydaje się, że około dwie trzecie wszystkich przypadków oporności na androgeny jest dziedziczonych po matkach, które mają zmienioną kopię genu na jednym z ich dwóch chromosomów X..
Pozostałe przypadki są spowodowane nową mutacją, która wydaje się występować w komórce jajowej matki w momencie poczęcia lub w trakcie rozwoju płodu (Genetics Home Reference, 2016).
Mutacje tego zespołu zlokalizowane są w genie AR, który jest odpowiedzialny za wysyłanie instrukcji dotyczących rozwoju białek AR (receptora androgenowego). To są te, które pośredniczą w działaniu androgenów w organizmie.
Receptory wychwytują męskie hormony płciowe, takie jak testosteron, wysyłając je do różnych komórek w celu normalnego rozwoju męskiego..
Kiedy ten gen zostanie zmieniony, jak to ma miejsce w zespole Morrisa, mogą wystąpić zarówno ilościowe (liczba receptorów), jak i jakościowe (nieprawidłowe lub nieprawidłowo działające receptory) deficyty receptorów androgenowych..
W ten sposób komórki nie reagują na androgeny, to znaczy, że męskie hormony nie działają. W związku z tym rozwój penisa i innych typowych cech mężczyzny jest utrudniony, a rozwój kobiety zostaje ułatwiony..
W szczególności testosteron występujący u tych osób jest aromatyzowany (przekształcany przez enzym aromatazy) w estrogen, hormon płciowy, który jest przyczyną pojawienia się kobiet w zespole Morrisa.
Niektóre cechy męskie rozwijają się, ponieważ nie są zależne od androgenów. Na przykład jądra powstają z powodu genu SRY obecnego na chromosomie Y..
Diagnoza zespołu Morrisa jest zwykle dokonywana po okresie dojrzewania, ponieważ pacjenci ci zwykle nie zauważają przed nim żadnych objawów. Jest to jednak zespół trudny do zdiagnozowania, ponieważ wygląd jest całkowicie kobiecy i do czasu wykonania skanowania okolicy miednicy lub badania chromosomów problem nie jest wykrywany..
Jeśli podejrzewa się zespół Morrisa, specjalista postawi diagnozę na podstawie:
- Pełny wywiad kliniczny pacjentki, ważne, aby nie wystąpiła miesiączka.
- Badanie fizykalne, które może być oparte na Skali Tannera, która odzwierciedla poziom dojrzewania płciowego. W tym zespole powinno być normalne w piersiach, ale mniej na genitaliach i włosach pod pachami i łonami.
Można również użyć skali Quigleya, która mierzy stopień męskości lub kobiecości genitaliów. Dzięki temu indeksowi możliwe jest również rozróżnienie różnych typów niewrażliwości na androgeny.
- USG ginekologiczne: obrazy genitaliów wewnętrznych uzyskuje się za pomocą fal dźwiękowych. Często nie widać macicy lub jajników, ale w pobliżu mogą znajdować się jądra. Pochwa jest zwykle krótsza niż zwykle.
- Badania hormonalne: poprzez badanie krwi wygodnie jest zbadać poziom testosteronu (w zespole Morrisa są wysokie i podobne do poziomu męskiego), hormonów folikulotropowych (FSH), hormonów luteinizujących (LH) lub estradiolu (E2).
- Badanie chromosomów: można je przeprowadzić za pomocą próbki krwi, biopsji skóry lub dowolnej innej próbki tkanki. W tym zespole wynikiem powinien być kariotyp 46 XY.
W historii zdarzały się konflikty przy podejmowaniu decyzji, kiedy i jak ujawnić osobie dotkniętej chorobą diagnozę zespołu Morrisa. W starożytności często był on ukrywany przez lekarzy i krewnych, ale oczywiście ma to jeszcze bardziej negatywny wpływ na człowieka.
Pomimo dylematu, który generuje, musimy postarać się, aby pacjent otrzymywał informacje w empatycznym i zrelaksowanym środowisku, odpowiadając na wszystkie jego obawy..
Obecnie nie ma metody korygowania niedoboru receptorów androgenowych występującego w zespole Morrisa. Ale są też inne interwencje, które można wykonać:
Przed rozważeniem operacji podejmuje się próbę powiększenia pochwy metodami dylatacyjnymi. Zaleca się to wykonać po okresie dojrzewania.
Ponieważ pochwa jest elastyczna, terapia ta polega na wprowadzaniu i obracaniu przedmiotu o kształcie fallicznym kilka razy w tygodniu przez kilka minut, postępując.
Jądra należy usunąć u pacjentów z zespołem Morrisa, ponieważ mają one tendencję do rozwoju nowotworów złośliwych (raków), jeśli nie zostaną usunięte. Dla dobrego rokowania istotne jest, aby zostały one jak najszybciej usunięte.
U tych pacjentów istotne jest, aby poddali się leczeniu psychologicznemu, ponieważ zespół ten może powodować znaczne niezadowolenie z samego organizmu. Dzięki tego typu interwencji osoba będzie w stanie zaakceptować swoją sytuację i prowadzić życie tak satysfakcjonujące, jak to tylko możliwe, unikając izolacji społecznej.
Możesz nawet pracować nad więzami rodzinnymi, aby rodzina wspierała i przyczyniała się do dobrego samopoczucia pacjenta..
W celu zmniejszenia gęstości kości typowego dla tych pacjentów zaleca się suplementację wapnia i witaminy D. Ćwiczenia fizyczne również mogą być bardzo korzystne..
W cięższych przypadkach może być zalecane stosowanie bisfosfonianów, leków hamujących resorpcję kości..
Jeśli metody dylatacyjne okazały się nieskuteczne, alternatywą może być odbudowa funkcjonalnej pochwy. Zabieg nazywany jest neowaginoplastyką, a do rekonstrukcji stosuje się przeszczepy skóry pacjenta z jelita lub błony śluzowej policzka.
Po zabiegu konieczne będą również metody dylatacyjne..
Podejmowano próby podania estrogenu tym pacjentom w celu złagodzenia braku gęstości kości, ale nie wydaje się, aby miało to pożądany wpływ na wszystkich..
Z drugiej strony androgeny podawano po usunięciu jąder (gdyż następuje znaczny spadek ich poziomu). Wydaje się, że androgeny zapewniają dobre samopoczucie pacjentów.
Jeszcze bez komentarzy