Plik zespół Wallenberga lub zawał opuszkowy boczny jest rodzajem niedokrwiennej choroby naczyń mózgowych. Jest to patologia, która zasadniczo wpływa na tylne krążenie krwi, objawiając się łatwymi do zidentyfikowania objawami neurologicznymi.
Klinicznie zespół Wallenwerga charakteryzuje się obecnością podstawowej triady objawowej: zespołu Hornera, ataksji ipsilateralnej oraz zaburzeń czucia. Mogą pojawić się inne rodzaje powikłań medycznych, takie jak nudności, wymioty, zawroty głowy, bóle głowy, nadmierne napięcie mięśni itp..
Pochodzenie etiologiczne tej patologii polega na niedrożności tętnicy móżdżkowej tylnej lub dolnej lub tętnicy kręgowej. Wtórnie mogą rozwinąć się różne schorzenia, takie jak nadciśnienie, zapalenie naczyń, hipercholesterolemia, miażdżyca tętnic, uraz głowy..
Ponadto rozpoznanie zespołu Wallenberga zazwyczaj łączy badanie kliniczne z wykonaniem różnych badań neuroobrazowych, takich jak tomografia komputerowa (CT) i rezonans magnetyczny (MRI). Leczenie koncentruje się zarówno na doraźnej interwencji medycznej, jak i na opanowaniu jej przyczyn etiologicznych..
Indeks artykułów
Zespół Wallenberga składa się z zespołu objawów neurologicznych wynikających z udaru naczyniowo-mózgowego.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), wśród innych organizacji międzynarodowych, kilkakrotnie wskazywała, że choroby naczyniowo-mózgowe są drugą najczęstszą przyczyną zgonów na świecie. W szczególności ponad 4 miliony ludzi w krajach rozwiniętych umiera z powodu tego typu patologii.
Nasz układ nerwowy, a szczególnie obszary mózgu, odżywiane są przez szeroką sieć naczyń krwionośnych, które kierują przepływ krwi w jednolity i stały sposób do wszystkich struktur, aby zachować ich funkcjonalną aktywność..
Mózgowy układ krążenia jest zasadniczo oparty na czterech dużych tętnicach zorganizowanych w dwa układy: tylny - kręgowo-naczyniowo-naczyniowy - i przedni - tętnicy szyjnej. Na określonym poziomie nawadniają różne obszary:
Napad lub choroba naczyniowo-mózgowa rozwija się, gdy jakiś rodzaj nieprawidłowego lub patologicznego zdarzenia nagle przerywa przepływ krwi do jednego lub więcej obszarów mózgu.
W tym sensie opisano szeroką grupę zdarzeń, które mogą powodować jego zablokowanie: incydenty niedokrwienne czy krwotoki mózgowe..
W szczególnym przypadku zespołu Wallenberga występuje proces niedokrwienia, w którym przepływ krwi jest częściowo lub całkowicie zmniejszony z powodu miejscowej lub specyficznej okluzji..
Konkretne konsekwencje będą się różnić w zależności od części mózgowego układu krążenia, w której występuje okluzja, a zatem od mózgu i obszarów nerwowych, które tracą dopływ krwi.
Zazwyczaj zamknięcie dopływu krwi jest zlokalizowane w tętnicy móżdżkowej dolnej tylnej (PICA), która jest głównie odpowiedzialna za odżywienie znacznej części rdzenia przedłużonego i dolnych obszarów półkul móżdżku. Z tego powodu zespół Wallenberga otrzymuje inne nazwy, takie jak boczny zawał opuszkowy, zespół tętnicy móżdżkowej lub boczny zespół rdzeniasty..
Zespół Wallenberga jest jedną z najczęstszych patologii w obrębie incydentów naczyniowo-mózgowych, które dotyczą obszarów tylnych.
Ponad 80% ataków lub epizodów naczyniowo-mózgowych jest spowodowanych procesami niedokrwiennymi, a 20% z nich dotyczy w szczególności tkanek nerwowych irygowanych przez tylny układ krążenia..
Chociaż nie są znane szczegółowe dane dotyczące jej występowania, jest to choroba zasadniczo związana z płcią męską, w stosunku 3: 1 w stosunku do płci żeńskiej..
Kolejnym z czynników socjodemograficznych związanych ze wzrostem częstości występowania zespołu Wallenberga jest wiek. W tym sensie średni wiek prezentacji zbliża się do 60 lat..
Ponadto jest to choroba ściśle związana z różnymi czynnikami ryzyka, takimi jak wysokie ciśnienie krwi, wysoki poziom cholesterolu, choroby serca czy cukrzyca..
Z tego powodu zespół Wallenberga jest rzadkim zaburzeniem neurologicznym u dzieci i młodych dorosłych. Jednak może również stanowić proces wtórny do zabiegów chirurgicznych lub urazów głowy..
Oznaki i objawy wywołane przez zespół Wallenberga są zwykle łatwo rozpoznawalne na poziomie klinicznym, ponieważ w większości przypadków charakteryzują się systematycznym wzorcem składającym się z:
Pierwszymi klinicznie oczywistymi objawami zespołu Wallenberga są nudności i wymioty.
Pacjenci często opisują nagłą obecność bolesnych lub dokuczliwych odczuć żołądkowych, którym towarzyszy niekontrolowana potrzeba wymiotów.
Ogólnie obraz dyskomfortu rozwija się w kierunku obecności nawracających wymiotów, to znaczy wydalania zawartości żołądka.
Innym z początkowych objawów jest nagłe pojawienie się zawrotów głowy przy braku innych typów czynników lub zdarzeń wyzwalających. Zawroty głowy są zwykle opisywane klinicznie jako uczucie zawrotów głowy, niestabilności, ruchu i / lub wirowania.
Pacjenci, u których występują zawroty głowy, w ramach przebiegu klinicznego zespołu Wallenberga, zgłaszają, że ciągle się poruszają lub obracają..
W większości przypadków zawrotom głowy mogą towarzyszyć nudności, utrata równowagi, upadki lub przejściowa utrata przytomności..
Oprócz zdarzeń opisanych powyżej, u pacjentów z zespołem Wallenberga występują zwykle procesy ataksji. Zwykle dotyczą one głównie kończyn górnych i dolnych po jednej stronie ciała.
Ataksja jest definiowana jako objaw pochodzenia neurologicznego, który powoduje różnorodne zmiany w koordynacji ruchowej i kontroli różnych grup mięśni.
Zwykle pacjenci opisują między innymi obecność mimowolnych ruchów, brak kontroli, trudności w wykonywaniu dobrowolnych czynności motorycznych..
Słaby lub brak przepływu krwi w różnych obszarach nerwowych, szczególnie w obszarach pnia mózgu i rdzenia kręgowego, może powodować upośledzenie funkcji oddechowej.
Najczęstsze jest to, że niektóre objawy związane z:
Obecność objawów sensorycznych będzie zasadniczo zależeć od dotkniętego mózgu i kręgosłupa.
Jednak w większości przypadków charakteryzują się one:
Charakterystyka kliniczna zespołu Hornera to kolejny z centralnych punktów przebiegu klinicznego zespołu Wallenberga. Zespół Hornera to zaburzenie neurologiczne, które wpływa na integralność sieci nerwowych, które są rozmieszczone od podwzgórza do okolic twarzy i oczu..
Oprócz zespołu Wallenberga i incydentów naczyniowo-mózgowych, zespół Hornera może pojawić się jako konsekwencja między innymi nawracających bólów głowy i procesów migrenowych, tworzenia się guzów, zastrzyków i zabiegów chirurgicznych lub urazów mechanicznych..
Niektóre z najważniejszych medycznych konsekwencji zespołu Hornera obejmują:
Chociaż występują rzadziej, pacjenci dotknięci chorobą mogą prezentować różne zmiany w sferze poznawczej:
Te cechy, wraz z możliwymi zmianami fizycznymi, zwykle powodują stan znacznej zależności.
Zwykle osoby cierpiące na zespół Wallenberga wymagają pomocy kogoś przy wykonywaniu dużej części rutynowych czynności, takich jak: jedzenie, branie prysznica, spacery itp..
Kliniczne cechy zespołu Wallenberga są wynikiem udaru naczyniowo-mózgowego.
Chociaż zawały serca i udary mogą pojawiać się z powodu wielu różnych czynników, w przypadku zespołu Wallenberga jest to szczególnie związane z:
Na poziomie klinicznym łatwo jest zidentyfikować tę patologię ze względu na wielkość jej objawów i ograniczony charakter odmiany objawowej.
W ratownictwie lekarskim wstępne badanie przedmiotowe pozwala na wczesną identyfikację patologii naczyniowo-mózgowej.
Następnie stosuje się różne testy laboratoryjne, aby zlokalizować miejsce niedrożności tętnicy. Niektóre z najczęściej używanych to tomografia komputerowa lub magnetyczny rezonans jądrowy.
Interwencje medyczne stosowane w zespole Wallenberga mają głównie charakter objawowy. Skupiają się na leczeniu powikłań zdrowotnych i ewentualnych wtórnych następstw czynnościowych..
Zwykle stosuje się podejście podobne do tego, które jest stosowane w leczeniu udaru..
Po ustabilizowaniu się zespołu Wallenberga niezbędna jest rehabilitacja fizyczna i neuropsciologiczna pacjenta.
Jeszcze bez komentarzy