ZA teoria kosmogoniczna lub kosmogonia jest to dowolny model teoretyczny, który próbuje wyjaśnić pochodzenie i rozwój Wszechświata. W astronomii kosmogonia bada pochodzenie pewnych obiektów lub układów astrofizycznych, układu słonecznego lub układu Ziemia-Księżyc.
W przeszłości teorie kosmogoniczne były częścią różnych religii i mitologii. Jednak dzięki ewolucji nauki opiera się obecnie na badaniu różnych zjawisk astronomicznych.
Dziś kosmogonia jest częścią kosmologii naukowej; to znaczy badanie wszystkich aspektów Wszechświata, takich jak elementy, które go tworzą, jego tworzenie, rozwój i historia..
Pierwsze teorie kosmogoniczne oparte raczej na naturze niż na zjawiskach nadprzyrodzonych zostały postulowane przez Kartezjusza w 1644 r. I opracowane przez Emanuela Swedenborga i Immanuela Kanta w połowie XVIII wieku. Chociaż jego teorie nie są już akceptowane, jego wysiłki skłoniły do naukowych badań pochodzenia Wszechświata..
Indeks artykułów
Pomimo trudności w badaniu pochodzenia Wszechświata metodami naukowymi, na przestrzeni wieków w dziedzinie kosmogonii pojawiło się kilka hipotez..
Najważniejsze w porządku chronologicznym były: hipoteza mgławicowa, hipoteza planetozymalna, hipoteza turbulentnej kondensacji oraz teoria Wielkiego Wybuchu, która jest obecnie najpowszechniej akceptowana..
Hipoteza mgławicy jest teorią zaproponowaną po raz pierwszy przez Kartezjusza, a później rozwiniętą przez Kanta i Laplace'a. Opiera się na przekonaniu, że u zarania czasu Wszechświat został utworzony przez mgławicę, która kurczyła się i stygła pod wpływem grawitacji.
Zgodnie z tą hipotezą działanie sił grawitacyjnych zmieniło prymitywną mgławicę w płaski, obracający się dysk z coraz większym centralnym jądrem..
Jądro zwolniłoby z powodu tarcia cząstek, które go tworzą, stając się później Słońcem, a planety uformowałyby się pod wpływem sił odśrodkowych wywołanych przez spin..
Ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że ta teoria wyjaśniłaby jedynie powstanie Układu Słonecznego, ponieważ filozofowie tamtych czasów nadal nie znali prawdziwej wielkości Wszechświata..
Hipoteza planetozymalna została postawiona w 1905 roku przez Thomasa Chamberlina i Foresta Moultona w celu opisania powstania Układu Słonecznego. Była to pierwsza hipoteza mgławicowa, która była powszechna od czasu jej opracowania przez Laplace'a w XIX wieku..
Teoria ta polega na założeniu, że gwiazdy, przechodząc blisko siebie, powodowały wyrzucanie ciężkich materiałów ze swojego jądra na zewnątrz. W ten sposób każda gwiazda miałaby dwa ramiona w kształcie spirali, utworzone z tych odrzuconych materiałów..
Chociaż większość tych materiałów spadłaby z powrotem do gwiazd, niektóre z nich pozostałyby na orbicie i skondensowałyby się w małe ciała niebieskie. Te niebieskie elementy nazwalibyśmy planetozymali w przypadku mniejszych i protoplanetami, jeśli mówimy o większych..
Z biegiem czasu te protoplanety i planetozymale zderzały się ze sobą, tworząc planety, satelity i asteroidy, które możemy dziś zobaczyć. Proces ten zostałby powtórzony w każdej gwieździe, dając początek Wszechświatowi, jaki znamy dzisiaj..
Pomimo faktu, że hipoteza jako taka została odrzucona przez współczesną naukę, istnienie planetozymali nadal stanowi część współczesnych teorii kosmogonicznych..
Hipoteza ta, najbardziej akceptowana aż do pojawienia się teorii Wielkiego Wybuchu, została po raz pierwszy zaproponowana w 1945 roku przez Carla Friedricha von Weizsäckera. W zasadzie był używany tylko do wyjaśnienia wyglądu Układu Słonecznego.
Główna hipoteza głosiła, że na początku czasu Układ Słoneczny składał się z mgławicy złożonej z materiałów takich jak gazy i pył. Ponieważ mgławica obracała się, stopniowo stawała się spłaszczonym dyskiem, który nadal się obracał..
W wyniku zderzeń cząstek, które utworzyły chmurę gazu, powstało kilka wirów. Kiedy kilka z tych wirów połączyło się, cząstki nagromadziły się, zwiększając swój rozmiar coraz bardziej..
Zgodnie z tą hipotezą proces ten trwał kilkaset milionów lat. Na końcu centralny wir stałby się Słońcem, a reszta planetami.
Teoria Wielkiego Wybuchu jest obecnie najpowszechniej akceptowaną teorią kosmogonu, która dotyczy powstania i rozwoju Wszechświata. Zasadniczo postuluje, że Wszechświat uformował się z małej osobliwości, która rozszerzyła się w wyniku ogromnej eksplozji (stąd nazwa teorii). To wydarzenie miało miejsce 13,8 miliarda lat temu i od tego czasu Wszechświat nadal się rozszerza..
Chociaż prawdziwości tej teorii nie można potwierdzić w 100%, astronomowie znaleźli kilka dowodów, które sugerują, że tak właśnie się stało. Najważniejszym dowodem jest odkrycie "promieniowania tła", sygnałów rzekomo emitowanych podczas początkowej eksplozji, które można obserwować do dziś..
Z drugiej strony istnieją również dowody na to, że Wszechświat nadal się rozszerza, co nadałoby tej teorii jeszcze większą moc. Na przykład, używając obrazów z różnych superteleskopów, takich jak Hubble, można zmierzyć ruch ciał niebieskich. Pomiary te pozwalają nam zweryfikować, że rzeczywiście Wszechświat się rozszerza.
Co więcej, obserwując odległe punkty w przestrzeni i ze względu na prędkość, z jaką światło się przemieszcza, naukowcy mogą zasadniczo „spojrzeć wstecz” przez teleskopy. W ten sposób można było obserwować galaktyki w trakcie formowania się, a także inne zjawiska potwierdzające teorię.
Ze względu na ciągłą ekspansję gwiazd Teoria Wielkiego Wybuchu przewiduje kilka możliwych opcji końca Wszechświata.
Jeszcze bez komentarzy