Plik Grecka tragedia Była to forma popularnego dramatu, który był wystawiany w teatrach starożytnej Grecji od końca VI wieku pne. Istniejące prace reprezentują bardzo krótki okres historii. Pierwsze prace Ajschylosa zostały wykonane około 480 roku pne. C., a ostatni z Sofoklesa i Eurypidesa pod koniec V wieku.
Zarówno Sofokles, jak i Eurypides napisali swoje pierwsze prace w ciągu pięćdziesięciu lat od 480, końca wojny z Persją, do 430, początku wojny peloponeskiej ze Spartą. Te pięćdziesiąt lat to czas Peryklesa, kiedy Ateny były u szczytu.
Oprócz Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa było wielu innych dramatopisarzy, którzy zdobyli rozgłos w całej starożytności klasycznej. Ich triumfy na festiwalach miasta Dionizja pojawiają się w zapisach z tamtych czasów oraz w innych źródłach historycznych.
W końcu nie jest jasne, dlaczego dzieła tylko tych trzech tragicznych dramaturgów przetrwały do dziś. Prawda jest taka, że w szczególności ci trzej są uważani przez późniejsze pokolenia za klasę wyższą niż ich rówieśnicy..
Indeks artykułów
Dokładne pochodzenie greckiej tragedii jest nadal przedmiotem dyskusji wśród jej uczonych. Niektórzy powiązali to z wcześniejszą formą sztuki, dramatycznymi recytacjami epickich wierszy. Inni sugerują, że jego pochodzenie ma związek z rytuałami wykonywanymi w kulcie Dionizosa (greckiego mitologicznego boga ekstazy).
W tym sensie Dionizos jest jednym z kilku bóstw, których kult był praktykowany w całej Grecji. Przestrzennie jest związany z Atenami i Tebami.
Wśród rytuałów na jego cześć była rytualna pieśń zwana trag-ōdia zwyczajowo było też używać masek. W rzeczywistości Dionizos stał się znany jako bóg teatru..
Z drugiej strony, kolejnym z rytuałów wskazanych jako źródło greckiej tragedii były obrzędy picia. W nich wielbiciele pili, aż stracili całkowitą kontrolę nad swoimi emocjami i stali się innymi ludźmi, tak jak aktorzy, gdy grali..
Ze swej strony filozof Arystoteles potwierdził, że tragedia grecka rozwinęła się z dytyrambu, tańca chóralnego połączonego z adoracją Dionizosa. Uważa się, że był śpiewany przez okrągły chór (koros) złożony z pięćdziesięciu śpiewaków.
Wreszcie inni uczeni niż Arystoteles przypisywali pochodzenie tragedii Thespis. Był to poeta z VI wieku, który wprowadził przemówienia aktora do występów chóralnych.
W V w. Tragedię grecką dokonano tylko na festiwalach wina: Dionizja i Lenae (oba w grudniu) oraz Wielka Dionizja (w marcu). Przedstawienia odbywały się w plenerowych okrągłych teatrach podobnych do aren sportowych.
Pierwsze tragedie miały jednego aktora, który pojawił się w przebraniu i nosił maskę, która pozwalała mu na przedstawianie bogów. Później aktor rozmawiał z liderem chóru, grupą do 15 aktorów, którzy śpiewali i tańczyli, ale nic nie mówili..
Następnie aktor zmieniał kostiumy podczas przedstawienia (za kulisami za pomocą małego namiotu). W ten sposób mogli podzielić pracę na różne odcinki.
Chociaż scena była przeznaczona wyłącznie dla aktorów płci męskiej, wprowadzono modyfikację przedstawiającą kobiety i osoby starsze. Polegał on na podzieleniu chóru na różne grupy, aby reprezentować jeszcze inne męskie postacie drugorzędne.
Później na scenę wpuszczono trzech aktorów. Liczba ta rosła do czasu, gdy na scenie pracowało wielu tłumaczy (pod warunkiem, że nie brali oni udziału w dialogach). Ta ostatnia zmiana pozwoliła na większe wsparcie finansowe prac, co przełożyło się na lepsze kostiumy dla przedstawień..
Ponieważ dramat grecki wyewoluował z wykonania chóralnego, zarówno tragedia, jak i komedia miały chóry jako ważny element przedstawień. Chóry były czymś, co nie zawsze znajdowało się w innych gatunkach dramatycznych.
Aktorzy byli tak daleko od publiczności, że bez pomocy kostiumów i przesadnych masek trudno było zrozumieć sztukę.
Maski były wykonane z lnu lub korka. Były dwa typy, maski tragiczne miały smutne lub bolesne miny, podczas gdy maski komiksowe uśmiechały się lub wyglądały sprośnie..
Według współczesnych standardów liczba aktorów była raczej niewielka. Zwykle było ich dwóch w pierwszej połowie i trzech w późniejszej tragedii. Wszyscy aktorzy byli mężczyznami.
Nie zabrakło też statystów (zwanych „cichymi maskami”), którzy wcielali się m.in. w asystentów przedstawienia, żołnierzy i widzów. Specjaliści zapewniają, że przynajmniej w tragediach działali też sami dramatopisarze.
Pierwotnie chór składał się z kilkunastu osób, mężczyzn lub chłopców. Ale później Sofokles zwiększył ją do piętnastu i od tego czasu wszystkie dzieła szanowały tę liczbę.
Członkowie chóru byli amatorami, z wyjątkiem lidera, który był profesjonalistą. Każdy członek został wybrany do reprezentowania swojej okolicy na festiwalu.
Wszystkie dzieła tragedii greckiej zostały napisane wierszem. Było to częściowo konwencjonalne. Od czasów Homera wiersz był używany do tego, co można określić jako „literaturę z wyobraźnią”, a proza była zarezerwowana dla tego, co można nazwać „literaturą faktu”: przemówień, dokumentów publicznych, pism filozoficznych i historycznych..
Na greckich konkursach tragedii każdy dramaturg był zobowiązany do zaprezentowania czterech sztuk. Zwykle niektórzy z nich, jak na przykład Ajschylos, wykonywały jego cztery całkowicie powiązane ze sobą utwory.
W ten sposób pierwsze trzy zachowywały się jak trzy akty wielkiego dramatu. W stosunku do czwartej (gry satyrów) był to lżejszy epilog.
Budynki teatralne były znane pod imieniem theatron. Były to duże konstrukcje plenerowe zbudowane na zboczach wzgórz. Mieli trzy główne elementy: orkiestrę, skené i publiczność.
Po pierwsze, orkiestra była dużym okrągłym lub prostokątnym obszarem pośrodku teatru. Stamtąd rozwinęła się praca, taniec i obrzędy religijne. Za nim znajdował się duży prostokątny budynek, który służy jako rama, czyli skené. Na tej stronie aktorzy mogli zmienić swoje kostiumy i maski.
Wcześniej skené było namiotem lub chatą, później zostało przekształcone w trwałą konstrukcję z kamienia. Te konstrukcje były czasami malowane, aby służyły jako tła.
Wreszcie pojawiła się przestrzeń odpowiadająca publiczności (widzom), która znajdowała się w podwyższonej pozycji nad kręgiem orkiestry. Teatry były pierwotnie budowane na dużą skalę, aby pomieścić dużą liczbę widzów.
Starożytni greccy aktorzy musieli wykonywać wielkie gesty, aby cała publiczność mogła zobaczyć i usłyszeć historię. Jednak greckie teatry zostały sprytnie skonstruowane, aby przenosić nawet najdelikatniejszy dźwięk do któregokolwiek z siedzeń..
Zazwyczaj grecka tragedia zaczyna się od prologu. Jest to monolog lub dialog, który przedstawia temat tragedii i poprzedza wejście chóru. Potem następują parady: pieśń na wejście chóru.
Ogólnie rzecz biorąc, jego członkowie pozostają na scenie do końca spektaklu. Chociaż noszą maski, ich taniec jest ekspresyjny, ponieważ przekazują wiadomości rękami, ramionami i ciałem.
Potem przychodzą odcinki (zazwyczaj od trzech do pięciu), w których jeden lub dwóch aktorów wchodzi w interakcję z chórem. Przynajmniej częściowo są śpiewane lub recytowane.
Każdy odcinek kończy się zastojem: odą chóralną, w której chór może skomentować poprzedni odcinek lub na niego zareagować. Po ostatnim odcinku następuje exodus, czyli pieśń wyjścia chóru.
Ajschylos był greckim dramaturgiem. Uważany jest przez uczonych za ojca tragedii greckiej. Był poprzednikiem innych odnoszących sukcesy greckich dramaturgów, takich jak Sofokles i Eurypides..
Był też stałym uczestnikiem konkursów teatralnych zwanych Wielkimi Dionizjami, z których łącznie wygrał trzynaście razy..
Z około siedemdziesięciu do dziewięćdziesięciu tragedii napisanych przez Ajschylosa tylko siedem przetrwało w stanie nienaruszonym do chwili obecnej..
Działa jak Agamemnon, Niosący wynagrodzenie Y Eumenides. Dodatkowo, Persowie, Suplikanci, Siedem przeciwko Tebom Y Prometeusz w łańcuchach są częścią jego dramatycznego repertuaru teatralnego.
Sofokles był greckim poetą tragicznym. Wśród wielu innowacji wprowadzonych w jego pracach tragedii greckiej jest włączenie trzeciego aktora. Dało to Sofoklesowi możliwość głębszego tworzenia i rozwijania swoich postaci..
Według historyków napisał około 120 prac. Według El Suda (starożytnej encyklopedii bizantyjskiej z X wieku) do dziś zachowało się tylko 7 jego kompletnych dzieł: Król Edyp, Edyp w Kolonie Y Antygona Ajax, Traquinias, Electra Y Philoctetes.
W opinii specjalistów jego prace zawsze zdobywały I lub II nagrodę na konkursach teatralnych, w których brał udział..
W swojej inscenizacji inspirował się ludzką naturą i jej dobrem. Jej artystyczny wyścig rozpoczął się w 468 roku. C., zdobywając nagrodę za swoją pracę i pokonując w konkursie Ajschylosa.
Eurypides był greckim poetą tragicznym. Uważany jest przez specjalistów (obok Ajschylosa i Sofoklesa) za jednego z trzech ojców greckiej tragedii. W rzeczywistości Eurypides był ostatnim i być może najbardziej wpływowym członkiem tej grupy..
Jak wszyscy czołowi dramatopisarze jego czasów, Eurypides brał udział w corocznych festiwalach dramatycznych w Atenach, organizowanych na cześć boga Dionizosa. Po raz pierwszy wszedł na festiwal w 455 roku i odniósł pierwsze ze swoich czterech zwycięstw w 441.
W swojej karierze poety i dramaturga napisał około 90 sztuk. Jednak tylko 19 z nich przetrwało do obecnych pokoleń dzięki rękopisom..
Oto niektóre z najbardziej znanych tragedii Eurypidesa Medea, Bacchantes, Hipolit Y Alcestis. Są też dobrze zapamiętani Trojany, Electra, Andromacha, Helena, Orestes, Ifigenia między Bykiem a Fenicjanami.
Agathon był ateńskim poetą tragicznym. Przypisuje mu się dodanie muzycznych przerywników oderwanych od historii sztuki. Ponadto inną innowacją wprowadzoną przez Agathona było to, że postacie w jego pracach, zamiast wywodzić się z mitologii greckiej, były jego własnym wymysłem..
Z drugiej strony Agathonowi przypisuje się tylko jedną sztukę. Uważa się, że tytuł tej pracy brzmiał Kwiat. Tylko około 40 linijek jej pisma przetrwało dla następnych pokoleń..
Quérilo był jednym z najstarszych odnotowanych tragicznych poetów ateńskich. Mówi się, że swoje pierwsze dzieło stworzył około 523 roku pne. C. i że rywalizował z tragicznym Ajschylosem około 498 roku. do.
Niektóre źródła przypisują mu 13 zwycięstw w konkursach festiwalu Wielka Dionizja i pewne nowinki w postaci tragicznych masek i kostiumów. Z jego twórczości do naszych czasów przetrwał tylko jeden tytuł: Alope.
Jeszcze bez komentarzy