Objawy, przyczyny, sposoby leczenia zaburzeń depersonalizacji

Plik zaburzenie depersonalizacji Jest to zaburzenie osobowości charakteryzujące się eksperymentowaniem z poważnymi uczuciami nierzeczywistości, które dominują w życiu człowieka i uniemożliwiają normalne funkcjonowanie w życiu.

Uczucia depersonalizacji i derealizacji mogą być częścią różnych zaburzeń - podobnie jak w ostrym zespole stresowym - chociaż gdy są głównym problemem, osoba spełnia kryteria tego zaburzenia.

Osoby z tym zaburzeniem mogą mieć profil poznawczy z deficytami uwagi, pamięci krótkotrwałej lub rozumowania przestrzennego. Mogą łatwo się rozpraszać i mieć trudności z postrzeganiem trójwymiarowych obiektów.

Chociaż nie wiadomo dokładnie, w jaki sposób rozwijają się te deficyty percepcyjne i poznawcze, wydaje się, że są one związane z widzeniem tunelowym (zniekształceniem percepcji) i pustką psychiczną (trudności w uchwyceniu nowych informacji).

Oprócz objawów depersonalizacji i derealizacji, wewnętrzny zamęt wywołany zaburzeniem może prowadzić do depresji, samookaleczeń, niskiej samooceny, ataków lęku, ataków paniki, fobii ...

Chociaż zaburzenie to jest zmianą w subiektywnym doświadczaniu rzeczywistości, nie jest formą psychozy, ponieważ ludzie, którzy na nie cierpią, zachowują zdolność rozróżniania własnych doświadczeń wewnętrznych od zewnętrznej obiektywnej rzeczywistości..

Przewlekła postać tego zaburzenia występuje z częstością od 0,1 do 1,9%. Podczas gdy epizody derealizacji lub depersonalizacji mogą występować często w populacji ogólnej, zaburzenie jest diagnozowane tylko wtedy, gdy objawy powodują znaczny dyskomfort lub problemy w pracy, życiu rodzinnym lub społecznym..

Indeks artykułów

• 1 Objawy
  • 1.1 Objawy depersonalizacji
  • 1.2 Objawy derealizacji
• 2 Diagnoza
  • 2.1 Kryteria diagnostyczne zgodnie z DSM-IV
  • 2.2 ICE-10
• 3 Przyczyny
  • 3.1 Konopie indyjskie
• 4 zabiegi
  • 4.1 Terapia poznawczo-behawioralna
  • 4.2 Leki
• 5 Kiedy odwiedzić profesjonalistę?
• 6 Odnośniki

Objawy

Utrzymujące się epizody depersonalizacji i derealizacji mogą prowadzić do dyskomfortu i problemów z funkcjonowaniem w pracy, w szkole lub w innych dziedzinach życia..

Podczas tych epizodów osoba jest świadoma, że ​​jej poczucie oderwania to tylko doznania, a nie rzeczywistość..

Objawy depersonalizacji

• Uczucie bycia zewnętrznym obserwatorem myśli, uczuć lub unoszących się wrażeń.
• Wrażenia bycia robotem lub braku kontroli nad mową lub innymi ruchami.
• Poczucie, że ciało, nogi lub ręce są zniekształcone lub wydłużone.
• Emocjonalne lub fizyczne odrętwienie zmysłów lub reakcje na świat zewnętrzny.
• Poczucie, że wspomnienia są pozbawione emocji i że same mogą nie być wspomnieniami.

Objawy derealizacji

• Poczucie nieznajomości środowiska zewnętrznego, na przykład życie w filmie.
• Poczucie odłączenia emocjonalnego od bliskich osób.
• Otoczenie zewnętrzne wydaje się zniekształcone, sztuczne, bezbarwne lub niejasne.
• Zniekształcenia w postrzeganiu czasu, takie jak niedawne wydarzenia, wydawały się odległą przeszłością.
• Zniekształcenia dotyczące odległości, rozmiaru i kształtu obiektów.
• Epizody depersonalizacji lub derealizacji mogą trwać godzinami, dniami, tygodniami, a nawet miesiącami..

U niektórych osób te epizody zamieniają się w trwałe emocje związane z depersonalizacją lub derealizacją, które mogą się pogorszyć lub pogorszyć..

W tym zaburzeniu wrażenia nie są spowodowane bezpośrednio przez narkotyki, alkohol, zaburzenia psychiczne lub inny stan chorobowy..

Diagnoza

Kryteria diagnostyczne zgodnie z DSM-IV

A) Trwałe lub powtarzające się doświadczenia dystansowania się lub bycia zewnętrznym obserwatorem własnych procesów psychicznych lub cielesnych (na przykład uczucie jak we śnie).

B) Podczas epizodu depersonalizacji poczucie rzeczywistości pozostaje nienaruszone.

C) Depersonalizacja powoduje klinicznie istotny stres lub upośledzenie w życiu społecznym, zawodowym lub w innych ważnych dziedzinach.

D) Epizod depersonalizacji pojawia się wyłącznie w przebiegu innego zaburzenia psychicznego, takiego jak schizofrenia, zaburzenia lękowe, ostry stres lub inne zaburzenia dysocjacyjne i nie jest wynikiem bezpośrednich fizjologicznych skutków działania substancji (np. Narkotyków lub narkotyków) lub ogólny stan chorobowy (na przykład padaczka płata skroniowego).

ICE-10

W ICE-10 to zaburzenie nazywa się zaburzeniem depersonalizacji-derealizacji. Kryteria diagnostyczne to:

1. Jeden z następujących:

• Objawy depersonalizacji. Na przykład osoba czuje, że jej uczucia lub doświadczenia są odległe.
• Objawy derealizacji. Na przykład przedmioty, ludzie lub otoczenie wydają się nierealne, odległe, sztuczne, bezbarwne lub pozbawione życia.

2. Akceptacja, że ​​jest to zmiana spontaniczna lub subiektywna, nie narzucona przez siły zewnętrzne ani przez innych ludzi.

Nie należy stawiać diagnozy w przypadku określonych schorzeń, na przykład zatrucia alkoholem lub narkotykami lub w połączeniu ze schizofrenią, zaburzeniami nastroju lub lękiem.

Przyczyny

Dokładna przyczyna tego zaburzenia nie jest znana, chociaż zidentyfikowano biopsychospołeczne czynniki ryzyka. Najczęstszymi bezpośrednimi czynnikami wywołującymi to zaburzenie są:

• Silny stres.
• Przemoc emocjonalna w dzieciństwie jest istotnym predyktorem jej diagnozy.
• Panika.
• Ciężkie zaburzenie depresyjne.
• Spożycie halucynogenów.
• Śmierć bliskiej osoby.
• Poważny uraz, na przykład wypadek samochodowy.

Niewiele wiadomo na temat neurobiologii tego zaburzenia, chociaż istnieją dowody na to, że kora przedczołowa może hamować obwody nerwowe, które normalnie tworzą emocjonalny substrat doświadczenia..

To zaburzenie może być związane z rozregulowaniem osi podwzgórze-przysadka-nadnercza, obszaru mózgu zaangażowanego w reakcję „walcz lub uciekaj”. Pacjenci wykazują nieprawidłowy wyjściowy poziom kortyzolu i aktywności.

Konopie indyjskie

W niektórych przypadkach używanie konopi indyjskich może prowadzić do stanów dysocjacyjnych, takich jak depersonalizacja i derealizacja. Czasami te efekty mogą pozostać trwałe i powodować to zaburzenie..

Kiedy konopie są spożywane w dużych dawkach w okresie dojrzewania, zwiększa to ryzyko rozwoju tego zaburzenia, szczególnie w przypadkach, w których dana osoba jest predysponowana do psychozy.

Zaburzenie depersonalizacji wywołane konopiami indyjskimi zwykle występuje w okresie dojrzewania i najczęściej występuje u chłopców w wieku 15-19 lat..

Zabiegi

Zaburzeniu depersonalizacji brakuje skutecznego leczenia, po części dlatego, że społeczność psychiatryczna skupiła się na badaniach nad innymi chorobami, takimi jak alkoholizm.

Obecnie stosuje się różnorodne techniki psychoterapeutyczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna. Ponadto bada się skuteczność leków, takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), leki przeciwdrgawkowe czy antagoniści opioidów..

Terapia poznawczo-behawioralna

Ma na celu pomóc pacjentom w ponownej interpretacji objawów w sposób niezagrażający.

Lek

Nie stwierdzono, aby leki przeciwdepresyjne, benzodiazepiny ani przeciwpsychotyczne były pomocne. Istnieją dowody przemawiające za naloksonem i naltreksonem.

Zaproponowano połączenie SSRI i benzodiazepiny w leczeniu osób z tym zaburzeniem i lękiem. W badaniu z 2011 roku wykazano skuteczność lamotryginy w leczeniu zaburzeń depersonalizacji.

Modafinil był skuteczny w podgrupie osób z depersonalizacją, problemami z uwagą i hipersomnią.

Kiedy odwiedzić profesjonalistę?

Chwilowe poczucie depersonalizacji lub derealizacji jest normalne i nie jest powodem do niepokoju. Jednak gdy są częste, mogą być oznaką tego zaburzenia lub innej choroby psychicznej..

Zaleca się wizytę u specjalisty, gdy masz poczucie depersonalizacji lub derealizacji, które:

• Są irytujące lub przeszkadzające emocjonalnie.
• Są częste.
• Zakłócać pracę, relacje lub codzienne czynności.
• Komplikacje
• Epizody derealizacji lub depersonalizacji mogą powodować:
• Trudność w koncentrowaniu się na zadaniach lub zapamiętywaniu rzeczy.
• Zakłócenia w pracy i innych codziennych czynnościach.
• Problemy w relacjach rodzinnych i społecznych.

Bibliografia

1. „Zaburzenie derealizacji depersonalizacji: epidemiologia, patogeneza, objawy kliniczne, przebieg i diagnoza”.
2. Zaburzenie depersonalizacji (DSM-IV 300.6, Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych, wydanie czwarte).
3. Simeon D, Guralnik O, Schmeidler J, Sirof B, Knutelska M (2001). „Rola interpersonalnej traumy z dzieciństwa w zaburzeniu depersonalizacyjnym”. The American Journal of Psychiatry 158 (7): 1027–33. doi: 10.1176 / appi.ajp.158.7.1027. PMID 11431223.
4. Mauricio Sierra (13 sierpnia 2009). Depersonalizacja: nowe spojrzenie na zaniedbany syndrom. Cambridge, Wielka Brytania: Cambridge University Press. p. 120. ISBN 0-521-87498-X