Plik ultraizm literacki był to ruch hiszpańsko-latynosko-amerykański, który rozwinął się po pierwszej wojnie światowej. Charakteryzował się proponowaniem skomplikowanych innowacji, takich jak wiersz wolny, odważne obrazy i symbolika wbrew tradycyjnym schematom literackim..
Głównym celem ruchu ultraistycznego było wyrażenie sprzeciwu wobec modernizmu i pokolenia 98. Pisarze wyznający ten trend postrzegali siebie jako literatów przełomowych w stosunku do schematów ustanowionych przez wcześniejszą poezję..
Pisarze ultraistyczni byli pod wpływem francuskich symbolistów i parnasów. Jego awangardowe produkcje przeciwstawiały się obiektywnej analizie, która dawała czytelnikom wrażenie zimnych, intelektualnych eksperymentów..
Ultraizm zaproponował zmianę estetyczną, która była mniej ambitna niż surrealizm, ale miała objąć wszystkie dziedziny życia codziennego. Ta zmiana proponowała porzucenie bogactwa modernizmu.
Został zainicjowany w Madrycie w 1919 roku przez poetę Guillermo de la Torre, a później przyciągnął większość poetów latynoskich, którzy mieli wówczas pewne uznanie..
Rozwój ruchu miał miejsce podczas spotkań Café Colonial de Madrid, której przewodniczył Rafael Cansinos. Wraz z Guillermo de la Torre uczestniczyli także inni poeci, tacy jak Juan Larrea, Gerardo Diego i Argentyńczyk Jorge Luis Borges..
W Ameryce Łacińskiej ultraizm został wprowadzony właśnie przez Borgesa w 1921 roku. W Argentynie modernizm miał silną reprezentację w poecie Leopoldo Lugonesie i to właśnie przeciwko temu stylowi literackiemu rozwinął się w tym kraju ultraizm..
Jednak później Borges zostałby uznany za dezertera od ultraizmu ze względu na publikację jego pracy „Fervor de Buenos Aires. Wynika to z wykorzystania zasobów, takich jak rym i struktura metryczna sonetu.
W tym regionie ruch przyciągnął chilijskich poetów, takich jak Pablo Neruda i Vicente Huidobro oraz meksykańskich poetów, takich jak Jaime Torres Bodet i Carlos Pellicer..
Po upadku ruchu jego niuanse przetrwały w poezji marksistowskiej. Później jego techniki werbalne zostały przywrócone po drugiej wojnie światowej przez innych awangardowych pisarzy..
Najważniejszym elementem poezji ultraistycznej była metafora. Ta cecha została zapożyczona od niemieckich ekspresjonistów, których Borges przeczytał w Szwajcarii, gdzie mieszkał z rodziną podczas I wojny światowej..
Inną ważną cechą było odrzucenie spójników i przymiotników, które uważali za bezużyteczne. Doprowadziło to do skonstruowania wierszy jako serii czystych metafor, jedna po drugiej..
Konstrukcja tych obrazów nie dotyczyła wyłącznie tworzenia pisanych metafor. Poeci ultraistyczni interesowali się także graficznym traktowaniem swoich wersetów, próbując połączyć poezję ze sztukami plastycznymi..
Z tego powodu mówi się, że ultraizm poezji „szkieletował”, sprowadzając ją do jej najczystszej i mniej ozdobnej ekspresji. Poezję mordernistyczną charakteryzowały ornamenty i przymiotniki, co właśnie znika w ultraizmie.
Ultraistyczni poeci dążyli do wyeliminowania ozdobników, a wraz z nimi bombastycznych wersetów, eliminując nawet rymowanki i znaki interpunkcyjne..
Podobnie przeciwstawiali się poezji wyznaniowej, czyli przekazywaniu za jej pośrednictwem wartości ideologicznych czy religijnych..
Z tego powodu unikali narracji, anegdot i kazań. Na ogół były nastawione na czystą poezję, co było sprzeczne z możliwością przekazywania społecznego przekazu..
Borges stwierdził, że poezja ta nie dotyczy problemów społecznych, ale emocjonalnych przeżyć poety. Na przykład udręka, samotność i pesymizm to emocje charakteryzujące twórczość tego argentyńskiego pisarza.
Poezja ultraistyczna jest zwykle postrzegana jako hermetyczna i tajemnicza, ponieważ oddala się od obserwacji rzeczywistości, aby wejść w poczucie poety.
Jego wypowiedzi były czystą manifestacją wrażeń, co było zaskakujące dla publiczności przyzwyczajonej do poezji modernistycznej..
Guillermo de la Torre urodził się w Madrycie w 1900 r., A zmarł w Buenos Aires w 1971 r. Był krytykiem literackim, eseistą i poetą, uznanym za związki z awangardami początku XX wieku oraz założyciel i główny promotor ultraizm.
W 1920 roku opublikował w czasopiśmie Grecia „Ultraist Vertical Manifesto”, w którym założył ruch i stworzył termin „ultraizm”..
W tej publikacji opowiadał się za połączeniem awangardowych trendów w jednym, promującym czystą poezję opartą na obrazach i metaforach..
Kilka lat później, w 1925 r., Poświęcił się prawie wyłącznie krytyce literackiej, podczas gdy ultraiści odchodzili w stronę kreacjonizmu. Z tego powodu uważa się, że ruch jako taki miał bardzo krótki czas trwania..
Jorge Luis Borges urodził się w Buenos Aires w 1899 r. I zmarł w Szwajcarii w 1986 r. Uważany jest za jedną z wielkich postaci literatury latynoskiej XX wieku..
Jego twórczość krzyżuje się z różnymi gatunkami, jednak największym uznaniem cieszą się jego opowiadania.
Podczas pierwszej wojny światowej Borges wraz z rodziną koncertował w różnych krajach Europy, aż w końcu osiedlił się w Genewie.
W 1921 roku wrócił wreszcie do Argentyny i założył ultraistyczne magazyny Prismas i Proa, a później podpisał pierwszy argentyński manifest ultraistowski..
Borges w swoich pracach charakteryzował się bardzo specyficznym światopoglądem i wyjątkowym podejściem do czasu, przestrzeni, przeznaczenia i rzeczywistości..
Te cechy kontrastują z jego formalizmem, cechą, która znalazła odzwierciedlenie w precyzji, z jaką konstruował swoje fikcje..
Rafael Cansinos Assens urodził się w Sewilli w listopadzie 1883 roku i zmarł w lipcu 1964 roku w Madrycie. W wieku piętnastu lat, po śmierci ojca, wraz z rodziną przeniósł się do Madrytu.
Tam zaczął kontaktować się z modernizmem i częstymi spotkaniami politycznymi, na których zaczął zajmować się listami..
Brał udział w magazynach modernistycznych, ultraistycznych i dadaistycznych. Z dużym powodzeniem pisał krytykę literacką i eseje krytyczne, które przyniosły mu uznanie w literaturze hiszpańskiej początku wieku..
Jeszcze bez komentarzy