Plik wartości wewnętrzne to te, które dany przedmiot ma w sobie, to znaczy własne cechy, które go definiują. Trudno było zdefiniować to pojęcie, ponieważ jego właściwości są oczywiste.
Wiele badań skupiało się na tym, co ma wewnętrzne wartości, bez wcześniejszego zdefiniowania, jakie są wartościami wewnętrznymi. Z drugiej strony w całej historii filozofii wartości te były postrzegane jako jeden z fundamentów innych wątków filozoficznych..
Na przykład w przypadku konsekwencjalizmu działanie jest poprawne lub niepoprawne z moralnego punktu widzenia, jeśli jego konsekwencje są z natury rzeczy lepsze niż skutki innego działania podjętego w tych samych warunkach..
Inne teorie uważają, że to, co jest uważane za robienie czegoś dobrego lub złego, jest związane z nieodłącznymi wartościami wyników działań, które ktoś może podjąć. Są nawet tacy, którzy twierdzą, że te wartości są istotne dla osądów w ramach sprawiedliwości moralnej.
Pojęcie wartości wewnętrznych ma długą historię w historii filozofii, ponieważ jest traktowane od Greków w ich pracach na temat występku i cnoty, ale dopiero w XX wieku zagadnienie to zostało ogłoszone i zbadane dogłębnie..
Indeks artykułów
Przed zdefiniowaniem charakterystyk wartości wewnętrznych należy zauważyć, że temat ten był przedmiotem wielu badań z zakresu filozofii..
Przede wszystkim należy określić, czy wartość ma związek z dobrem, jak ma to miejsce w przypadku realizmu. W związku z tym przyrodnicy twierdzą, że dobro jest związane z właściwościami naturalnymi.
Inny punkt widzenia dotyczący wartości przedstawiają emotywiści. Axel Anders Theodor Hägerström twierdzi, że wszelkie przypisywanie wartości jest zasadniczo wyrazem emocji. Dla niego powiedzenie „ktoś jest dobry” nie tylko potwierdza jego dobroć, ale mówi „brawo dla tego Kogoś”.
Ten szwedzki filozof nazwał to kryterium „nihilizmem wartości”, temat, który później podjął pozytywista Alfred Jules Ayer i Charles L. Stevenson..
W szczególności Stevenson wskazał, że oceny wyrażają postawy i uczucia mówiącego. Zatem ktokolwiek mówi, że „dobro jest cenne”, oznacza, że wyrażana jest aprobata tego mówcy..
I wreszcie stanowisko Monroe Curtis Beardsley. Ten pragmatyczny filozof odrzuca fakt, że coś, co ma wartość zewnętrzną, zakłada istnienie czegoś innego o wartości wewnętrznej. Dlatego dla niego istnieją tylko wartości zewnętrzne.
W ramach filozofii nienaturalistycznej jest brytyjski Georg Edward Moore. Filozof ten argumentował, że każda próba zidentyfikowania „dobra” jako właściwości naturalnej popada w „błąd naturalistyczny”.
W ten sposób jest jasne z utożsamiania dobra z przyjemnością lub pragnieniem. Wyjaśnia również, że dobroć jest prostą właściwością „nienaturalną”. Oznacza to, że jest to właściwość, której nie można wykryć ani określić ilościowo w nauce ani zmierzyć za pomocą instrumentów naukowych..
Jego prace opierają się na pojęciu, czy można przeanalizować pojęcie wartości wewnętrznych. W tym sensie proponuje podział pojęcia na pojęcia utworzone z prostszych elementów..
Propozycja Moore'a jest eksperymentem myślowym mającym na celu zrozumienie koncepcji i podjęcie decyzji, co jest z natury dobre. Oznacza to rozważenie, jakie rzeczy lub przedmioty, które istnieją w absolutnej izolacji, można uznać za dobre..
Innymi słowy, chodzi o pytanie, czy dany przedmiot ma wartość niezależnie od relacji z innymi. Zatem coś będzie miało wartość wewnętrzną lub będzie z natury wartościowe, jeśli jest dobre ze względu na swoją wewnętrzną naturę. Chodzi o to, że nie pochodzi od żadnej innej rzeczy ani przedmiotu. Wręcz przeciwnie, jeśli jego wartość pochodzi z czegoś innego, ma wartość zewnętrzną.
Profesor filozofii John O'Neill przeprowadził pracę nad różnorodnymi wartościami wewnętrznymi, których nie można pominąć ze względu na ich specyfikę..
Dla O'Neilla wartość jest nieodłączna, jeśli:
-Jest celem samym w sobie i nie ma wartości instrumentalnej ani końcowej.
-Nie ma wartości relacyjnej. Dzieje się tak, jeśli ma właściwości charakterystyczne dla obiektu i nie ma odniesienia w innych.
W ramach tej pozycji zadaje się pytanie, czy wartość estetyczna jest wartością relacyjną. Dochodzi do wniosku, że ma to charakter relacyjny, ale nie jest to przeszkodą, aby był nieodłączny w sensie nieinstrumentalnym..
-Ma wartość obiektywną, która nie podlega subiektywnej, świadomej ocenie.
Oto kilka przykładów wartości wewnętrznej, o których można wspomnieć:
-Docenianie osoby za to, kim jest, a nie za zawód, który wykonuje, za jej sytuację społeczną lub za przyjaźń z nią, ponieważ wszystkie te wartości mają charakter relacyjny lub instrumentalny.
-Docenianie krajobrazu za to, czym jest. Jeśli jest to plaża ze względu na wspaniałość jej piasku i morza; jeśli jest to góra ze względu na piękno jej zboczy, szczytu itp..
Gdyby był ceniony jako cel turystyczny, już byłby to wycena, która się kończy. Jeśli ceniono by rozpoczęcie przedsięwzięcia gospodarczego, byłaby to wartość instrumentalna: zdobycie pieniędzy.
-Doceń ulewę po suszy, ponieważ obiektywnie dla środowiska jest ona cenna dla jego przetrwania. Chociaż może się to wydawać wartością relacyjną i tak jest, przetrwanie samo w sobie jest wartością wewnętrzną, ponieważ bez niej nie ma życia.
-Doceniaj życie zwierzęcia, ponieważ chodzi o szacunek dla życia jako całości. Gdyby ceniono tylko życie zagrożonego zwierzęcia, byłoby to przed ostateczną oceną. To stara się utrzymać ten gatunek na planecie.
-Doceniaj dzieło sztuki ze względu na jego piękno samo w sobie, niezależnie od tego, czy reprezentuje określonego słynnego artystę, czy określony ruch artystyczny, ponieważ w takim czy innym przypadku zostanie poddane ocenie relacyjnej.
Jeszcze bez komentarzy