Plik napar Jest to procedura polegająca na podawaniu płynów, substancji odżywczych lub leków bezpośrednio do krwi pacjenta. Aby to zrobić, konieczne jest cewnikowanie żyły, przez którą zostanie wprowadzony wlew do podania pacjentowi..
Infuzja jest bardzo powszechną procedurą, szczególnie wśród pacjentów hospitalizowanych. Dzieje się tak, ponieważ jest to najszybszy i najskuteczniejszy sposób podawania płynów i leków, a także składników odżywczych w przypadku osób, które nie mogą ich samodzielnie przyjmować..
Istnieją różne rodzaje infuzji w zależności od rodzaju używanego dostępu żylnego (dostęp centralny lub obwodowy), a także w zależności od celu. Na przykład istnieją procesy infuzji w celu nawodnienia, odżywiania i podawania leków.
Na ogół dostęp żylny utrzymuje się przez kilka dni, chociaż czasami można z nich korzystać tylko przez krótki czas. Dzieje się tak np. W ambulatoryjnych zabiegach sedacyjnych, gdzie dostęp żylny usuwa się wkrótce po zakończeniu zabiegu..
Indeks artykułów
Infuzja jest bardzo przydatna, gdy leki muszą być podawane bezpośrednio do krwiobiegu pacjenta, aby jak najszybciej osiągnąć stężenie terapeutyczne..
Gdy lek jest podawany doustnie, przezskórnie lub nawet we wstrzyknięciu domięśniowym, musi zostać wchłonięty z miejsca podania do krwiobiegu. Ten proces może trwać od kilku minut do kilku godzin, a nawet dni, w zależności od składu leku..
Natomiast podawanie leku bezpośrednio do krwiobiegu nie wymaga wchłaniania. W ten sposób terapeutyczne stężenia leku w osoczu osiągane są niemal natychmiast..
Jest to bardzo przydatne w sytuacjach nagłych, a także w przypadkach, w których konieczna jest ścisła kontrola reakcji na dawkę, np. Podczas znieczulenia ogólnego..
Oprócz podawania leków infuzja jest bardzo przydatna do szybkiego i bezpiecznego podawania płynów i elektrolitów. W rzeczywistości, gdyby nie było wlewu, niemożliwe byłoby przeprowadzenie transfuzji krwi i produktów krwiopochodnych.
Ponownie, poprzez wlew płynów przez wenoklizę, unika się procesu wchłaniania, dzięki czemu podawane płyny trafiają bezpośrednio do przestrzeni wewnątrznaczyniowej. Jest to szczególnie pomocne u ciężko chorych pacjentów, u których resuscytacja płynowa musi być przeprowadzona skutecznie i szybko..
Wreszcie, w przypadku pacjentów, którzy nie są w stanie odżywić się doustnie, wlew umożliwia podanie nie tylko płynów, ale także składników odżywczych, takich jak węglowodany, lipidy, a nawet aminokwasy.
Ten sposób żywienia, znany jako żywienie pozajelitowe, jest często stosowany na oddziałach intensywnej opieki medycznej (OIT), gdzie wielu pacjentów nie może być karmionych przez przewód pokarmowy z różnych przyczyn..
Istnieją dwa rodzaje infuzji w zależności od rodzaju używanego dostępu żylnego: infuzja obwodowa i infuzja centralna. Ze swojej strony, zgodnie z celem infuzji, procedurę tę można podzielić na:
- Venoclysis do podawania leków.
- Venoclysis do nawadniania pozajelitowego.
- Venoclysis do żywienia pozajelitowego.
Każdy z tych rodzajów infuzji ma określone właściwości, dlatego nie zaleca się podawania leków zgodnie z tą samą procedurą, w której podaje się żywienie. Jednocześnie niektóre rodzaje nawodnienia należy przechowywać oddzielnie od wlewów leków, produktów krwiopochodnych lub innych związków..
Proces żylny uważa się za obwodowy, gdy cewniki, przez które podaje się wlew dożylny (niektórzy autorzy używają terminu „dożylny”), znajdują się w żyłach małego kalibru przedramienia lub ręki..
W takich przypadkach szybkość infuzji jest ograniczona średnicą żyły cewnikowanej, tak więc im mniejsze naczynie, tym wolniejsza szybkość infuzji..
Z drugiej strony, niektórych silnie stężonych lub drażniących roztworów (takich jak roztwory z potasem, żywienie pozajelitowe lub chemioterapia) nie można podawać we wlewie obwodowym, ponieważ objętość krwi, w której lek jest rozcieńczany jest bardzo mała i występują powikłania, takie jak zapalenie żył..
Wlewy obwodowe są zwykle stosowane przez stosunkowo krótkie okresy, od kilku minut do kilku dni (zwykle nie więcej niż 3 lub 4).
W przypadku cewnikowania dużych linii zlokalizowanych w szyi lub klatce piersiowej (szyjnej wewnętrznej, podobojczykowej), jak również nóg (żyłach udowych), do infuzji stosuje się dostęp do żyły centralnej..
Żyły te charakteryzują się dużym rozmachem i dużą objętością krwi. Stanowią również bezpośrednią drogę do serca, ponieważ końcówka cewnika znajduje się bardzo blisko ujścia żyły głównej górnej prawego przedsionka (dostęp żylny w żyłach szyjnych wewnętrznych i podobojczykowych) lub bezpośrednio w żyle dolnej (udowej). cewniki).
Wlewy centralne są bardzo przydatne do przepuszczania dużych ilości płynu w krótkim czasie, ponieważ pozwala na to średnica naczynia. Ponadto za ich pośrednictwem można podawać silnie skoncentrowane lub drażniące roztwory, ponieważ są one natychmiast rozcieńczane w znacznej objętości krwi, szybko przechodzą do serca i stamtąd są rozpraszane w krążeniu ogólnym..
Ponieważ stosuje się grubsze i dłuższe cewniki, wlew do żyły centralnej zwykle trwa dłużej, od kilku dni do tygodni lub nawet miesięcy, jak w przypadku cewników do chemioterapii długoterminowej.
Infuzja do podawania leków, jak sama nazwa wskazuje, służy do dostarczania leków i innych środków terapeutycznych bezpośrednio do krwiobiegu..
Należy pamiętać, że nie można w ten sposób podawać żadnych leków, dlatego konieczne jest posiadanie specjalnych preparatów do podawania dożylnego. W przeciwnym razie może dojść do poważnych szkód dla pacjenta.
Wlewy do podawania leku mogą być zarówno obwodowe, jak i centralne. Najczęściej używane do tego celu są obwodowe, chociaż w niektórych przypadkach, jak np. Chemioterapia, stosuje się dostęp do żył centralnych.
W przypadkach, gdy konieczne jest nawodnienie lub ponowne nawodnienie pacjenta bez korzystania z przewodu pokarmowego, można zastosować infuzję do nawodnienia pozajelitowego.
W takich przypadkach pracownicy służby zdrowia mają przygotowane w tym celu sterylne roztwory, które można podawać bezpośrednio do żyły pacjenta w celu dostarczenia płynów i elektrolitów..
Większość dożylnych roztworów nawadniających można podawać obwodowo (infuzja obwodowa), przy czym jest to droga z wyboru w ponad 60% przypadków..
Jednak w szczególnych przypadkach, takich jak operacje na dużą skalę, rozległe urazy, pacjenci z rakiem i osoby przyjmowane na OIT, do nawadniania pozajelitowego można wykorzystać dostęp do żyły centralnej..
Wlew do żywienia pozajelitowego służy do dostarczania składników odżywczych bezpośrednio do krwiobiegu bez konieczności przechodzenia przez przewód pokarmowy. W takich przypadkach preferowany jest dostęp do żyły centralnej, ponieważ stężenie i objętość żywienia pozajelitowego nie są tolerowane przez drogi obwodowe..
Wszystkie preparaty do żywienia pozajelitowego są specjalnie zaprojektowane do podawania w ten sposób. Żywienie pozajelitowe jest delikatne i powinno być prowadzone wyłącznie przez odpowiednio wykwalifikowanych specjalistów, którzy posiadają szczegółową wiedzę na temat każdego ze składników dostarczanych związków..
W niektórych przypadkach i przez bardzo krótkie okresy czasu można podawać żywienie pozajelitowe drogą obwodową. Jednak ilość składników odżywczych, objętość wlewu, całkowity czas podawania i liczba dni, w których można go stosować, są bardzo ograniczone..
Ogólnie do infuzji potrzeba niewiele materiałów. Są to między innymi:
- Sterylne rękawiczki.
- Opaska zaciskająca.
- Gaza lub bawełna.
- Klej medyczny.
- Antyseptyki (zwykle alkohol lub roztwór jodu powidonu).
- Cewniki do podawania dożylnego (obwodowe lub centralne).
- Zestaw infuzyjny (kroplownik makro lub mikro kroplownik).
- Strzykawka (opcjonalnie).
- Roztwory do infuzji pozajelitowych.
- Butelki do przygotowania roztworów (opcjonalnie).
- Pompa infuzyjna (opcja).
- Żaluzje, klucze trójdrożne, złącza lub przedłużacze szyn (opcjonalnie).
Każdy z tych materiałów zostanie użyty do umieszczenia IV. W przypadkach, w których wskazano, że jest to opcjonalne, dzieje się tak dlatego, że można z nich zrezygnować bez utrudniania wykonania procedury lub ponieważ są one potrzebne tylko w niektórych szczególnych przypadkach.
Procedura podania wlewu jest stosunkowo prosta, a najdelikatniejszym etapem jest cewnikowanie żyły, szczególnie w przypadku centralnych przewodów żylnych..
Poniżej opisano standardową procedurę infuzji obwodowej..
Przed rozpoczęciem infuzji pacjent powinien zostać poinformowany krok po kroku o zabiegu, który należy przeprowadzić, ponieważ pomaga to pacjentowi czuć się bezpieczniej, a tym samym pozwala uniknąć zwiększania jego lęku lub stresu..
Przed rozpoczęciem jakiejkolwiek procedury sanitarnej należy pozbyć się pierścieni i innych przedmiotów zdobiących dłonie i przejść do ich mycia. Należy postępować zgodnie z typową procedurą mycia dłoni, palców, paznokci i kciuka wodą z mydłem lub roztworem alkoholu. Następnie idą do suchego jednorazowego użytku.
Przed rozpoczęciem pracy z pacjentem przygotowuje się roztwór do infuzji. Zestaw infuzyjny - znany również jako system surowicy - jest następnie instalowany i czyszczony, aby upewnić się, że w systemie nie ma powietrza..
Po przygotowaniu sprzętu na ramię lub przedramię zakłada się opaskę uciskową, w miejscu, w którym planuje się podanie wlewu. Poprzez oględziny i badanie palpacyjne wybiera się idealne miejsce nakłucia żyły. Najlepiej, aby był z dala od fałd, w prostym naczyniu i rozszerzony przy założeniu opaski uciskowej.
Po wybraniu żyły lekarz musi założyć sterylne rękawiczki i wykonać nakłucie.
Następnym krokiem jest przygotowanie miejsca, w którym żyła będzie cewnikowana, oczyszczanie jej roztworem antyseptycznym z użyciem gazy lub bawełny. Zabieg ten należy wykonywać okrężnymi ruchami od środka miejsca nakłucia i zawsze jednym ruchem gazy lub waty na skórze..
Następnie za pomocą cewnika o odpowiedniej wielkości (teflonowej lub motylkowej) żyłę cewnikuje się.
Po potwierdzeniu pomyślnego cewnikowania na wolnym końcu cewnika umieszcza się obturator, zastawkę trójdrogową lub przedłużacz (lub przedłużacz). Jeśli nie jest dostępny, linię można podłączyć bezpośrednio do zestawu infuzyjnego. Wreszcie linia obwodowa jest zabezpieczona klejem medycznym (taśmą).
Po zamocowaniu cewnika roztwór można podać grawitacyjnie lub za pomocą pompy infuzyjnej. W niektórych przypadkach lek do wlewu można przygotować bezpośrednio do strzykawki o pojemności 10 lub 20 cm3 i podłączyć do cewnika w celu infuzji roztworu..
W przypadku dostępu do żyły centralnej kroki są bardzo podobne, z wyjątkiem tego, że nie stosuje się opasek uciskowych, a linię należy cewnikować zgodnie z procedurami przewidzianymi dla dostępu do żyły centralnej..
Po wykonaniu tej czynności procedura podawania płynów przez linię obwodową lub centralną jest praktycznie identyczna..
Po zakończeniu procesu infuzji rękawiczki są zdejmowane i wykonywane jest odpowiednie mycie rąk, stosując tę samą technikę, która była stosowana na początku zabiegu..
Chociaż jest to rutynowy zabieg wykonywany setki razy dziennie w warunkach szpitalnych, infuzja nie jest pozbawiona komplikacji. Dlatego należy podjąć pewne środki ostrożności, aby maksymalnie ograniczyć możliwość niepowodzenia lub komplikacji..
W tym sensie bardzo ważne jest, aby operator był dobrze wyszkolony, znał anatomię i procedurę infuzji. Podobnie musisz mieć cały niezbędny materiał, który musi być dostępny i przygotowany w momencie rozpoczęcia procedury, aby nie było problemów z brakiem materiału.
Najważniejszym środkiem ostrożności jest ścisłe przestrzeganie zasad aseptyki i antyseptyki, ponieważ dostęp do krwiobiegu odbywa się bezpośrednio. W związku z tym wszelkie bakterie, które zanieczyszczają cewnik lub roztwór do podania, trafiają bezpośrednio do krwi, co może zagrażać życiu..
Z drugiej strony należy zachować szczególną ostrożność, aby nie przedziurawić żyły od strony tylnej, zwłaszcza w przypadku utrudnionego dostępu żylnego. Jeśli tak się stanie, musisz być przygotowany na ograniczenie siniaków..
W przypadku dostępu żylnego należy zachować szczególną ostrożność podczas nakłuwania, aby uniknąć odmy opłucnowej (dojścia podobojczykowe) i krwiaków (wszystkie dojścia centralne). Ze swojej strony roztwory, które mają być podawane, należy traktować z najwyższą ostrożnością, aby uniknąć zanieczyszczenia. Wszelkie pozostałości należy wyrzucić.
Wreszcie, dostęp żylny należy codziennie sprawdzać, a cewnik usuwać przy pierwszych oznakach powikłań (ból, zaczerwienienie, ropa).
Jeszcze bez komentarzy