Vicente Aleixandre (1898-1984) był hiszpańskim poetą o wielkim znaczeniu w XX wieku. Należał do tzw. Pokolenia 27, był także członkiem Królewskiej Akademii Hiszpańskiej (trzymał literę O na krzesłach tej instytucji)
Otrzymał kilka ważnych nagród życiowych, m.in. Nagrodę Krytyków za ogromną jakość swojej twórczości, Narodową Nagrodę Literacką w Hiszpanii, a będąc dojrzałym artystycznie, był laureatem Literackiej Nagrody Nobla. To ostatnie wyróżnienie uznawało nie tylko jego twórczość, ale także w pewnym sensie dzieło wszystkich poetów pokolenia 27-latków..
Po wstąpieniu do Królewskiej Akademii mówiono, że czysta poezja bez przywiązań weszła do tak szlachetnej grupy. Nie jest to zaskakujące, ponieważ uważano go za pierwszego lub jednego z pierwszych surrealistycznych poetów Hiszpanii.
W swoim życiu był wielkim przyjacielem Federico Garcíi Lorki i Luisa Cernudy, wybitnych poetów, którzy bezpośrednio wpłynęli na jego twórczość..
Indeks artykułów
Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo urodził się w Sewilli 26 kwietnia 1898 roku. Jego rodzicami byli Cirilo Aleixandre Ballester i Elvira Merlo García de Pruneda. Był synem zamożnej rodziny, ponieważ jego ojciec był inżynierem kolei, co umieściło go wśród hiszpańskiej burżuazji.
Pomimo swojej dobrej pozycji społecznej, zdrowie zawsze miało wpływ na członków jego rodziny. Sam Vicente nie był wyjątkiem. Jego rodzeństwo, a także jego własny ojciec i wielu bliskich krewnych było w złym stanie zdrowia. W takiej sytuacji dwoje dzieci poety zmarło prawie zaraz po urodzeniu, a jego siostra, Zofia, urodziła się nieszczęśliwa..
Chociaż urodził się w Sewilli, jego dzieciństwo spędził w Maladze między 1900 a 1909 rokiem, miejscu, które odbijało się w jego twórczości z wielkim pięknem. „Raj” nazywał go w swoich wierszach, a nawet wtedy zatytułował jedną ze swoich książek: Cień raju.
Już w 1909 roku, w wieku 11 lat, rodzina przeniosła się do Madrytu, gdzie młody Aleixandre uczył się w liceum. Później, w młodości, poświęcił się karierze handlowej i prawniczej.
Otrzymał tytuł kupieckiego intendenta. Później Aleixandre pracował przez kilka lat jako nauczyciel prawa handlowego w Madryckiej Szkole Handlowej (1920-1922).
To było w 1917 roku, kiedy był studentem handlu i prawa, kiedy poznał Dámaso Alonso, który był dyrektorem Królewskiej Akademii Hiszpańskiej i wprowadził go w świat poezji. Poeta pozwolił młodemu Aleixandre odkryć modernistę Rubéna Darío i Antonio Machado, a także Juana Ramóna Jiméneza.
W okresie letnim, kiedy poznał Alonso, nawiązał również kontakt z innymi młodymi ludźmi zainteresowanymi poezją. Poprzez Alonso zaczął czytać niedawną przeszłość poezji hiszpańskiej (Bécquer), a także francuskich symbolistów (Rimbaud). Stamtąd zrodziła się troska i potrzeba pisania wierszy.
W rzeczywistości Dámaso Alonso zebrał w notatniku pierwsze podejścia Aleixandre'a do poezji, a także reszty jego kolegów z klasy. Ta kompilacja nosiła tytuł Album wersetów młodzieżowych, jedna z najcenniejszych książek o początkach „pokolenia 27”.
Jako nauczyciel poznał amerykańską dziewczynę w akademikach, w których spędził lato; Margarita Alpers, z którą miał romans, który przerwał jej powrót do Ameryki. Aleixandre poświęcił tej kobiecie całe wiersze, nawet lata po separacji.
W 1922 r. Stan zdrowia młodego Aleixandre zaczął się pogarszać, a 3 lata później wykryto gruźlicze zapalenie nerek, chorobę, na którą wielokrotnie cierpiał. W rzeczywistości w 1932 roku z powodu tego stanu usunięto nerkę..
W 1926 roku Aleixandre opublikował swoje pierwsze wiersze w prestiżowym Magazyn zachodni, a także w innych o dużym znaczeniu czasopismach kulturalnych, co pozwoliło mu zaistnieć.
Dzięki temu udało mu się zaprzyjaźnić z innymi członkami Generacji 27: Luisem Cernudą, Rafaelem Albertim, Manuelem Altolaguirre i Federico Garcíą Lorką.
Dwa lata później zaczął czytać o psychoanalizie i tekstach Zygmunta Freuda, dziele, które wpłynęło na jego podejście do poetyckiego surrealizmu. Aleixandre zrezygnował już z nauczania i prawa handlowego. Na poziomie zawodowym ustanowił już nową północ: poezję.
Inna podobna rzecz wydarzyła się w jego życiu miłosnym. Po rozstaniu z Margaritą Alpers miał inne relacje z kobietami i mężczyznami. Aleixandre był biseksualny.
Kilka miesięcy po rozstaniu z Margaritą poznał Maríę Valls, kobietę, która pozostawiła głęboki ślad w życiu poety. Zainspirowała się nią kilka jego najbardziej wzniosłych wierszy. „Czarne włosy”, zawarte w jego książce Cień raju, a także „Kochanek” i „Głowa w pamięci” zawarte w Obwód, są częścią pism poświęconych tej kobiecie.
María Valls była kobietą z kabaretu, która przenosiła rzeżączkę na Aleixandre (stan, który pogarszał jej stan zdrowia), a świat, którego była częścią, był powszechnie znany jako „Carmen de Granada”..
Po tym związku Aleixandre poznał Niemkę, Latynoskę, Evę Seifert. Zapoznała go z twórczością niemieckiego poety i filozofa Friedericha Hölderlina. Wraz z nią mieszkał w swoim domu (swoim) w Wellingtonia, przy ulicy 3 (Velintonia). I razem z nią zasadził w 1927 roku cedr, który towarzyszył mu do końca jego dni w ogrodzie jego domu..
W 1930 roku poznał socjalistycznego prawnika Andrés Acero, z którym był związany przez kilka lat z powodu wygnania po wybuchu wojny secesyjnej w 1936 roku. Miał też romans z projektantem kinematograficznym i dekoratorem José Manuelem Garcíą Brizem. , młody szlachcic., krewny markiza Vista Alegre.
Jeśli chodzi o jego związki homoseksualne, Aleixandre był zawsze bardzo skromny. Autor zażądał, aby te romanse nigdy nie zostały ujawnione w życiu, aby nie wpływać na jego bliskich.
Kilka lat przed wybuchem wojny Aleixandre przeszedł operację i usunięto mu nerkę. Podczas rekonwalescencji po operacji odwiedzili go wszyscy jego przyjaciele, wśród których są: Pablo Neruda, Rafael Alberti, Federico García Lorca, Luis Cernuda, Dámaso Alonso, Gerardo Diego, Miguel Hernández, Manuel Altolaguirre, José Antonio Muñoz Rojas i Andrés Acero.
W 1934 r. Został uhonorowany Narodową Nagrodą Literacką za tomik wierszy Zniszczenie lub miłość. Aleixandre miał zaledwie 36 lat.
W 1936 r. Został oskarżony przez rebeliantów, kilka dni po wybuchu wojny domowej i został aresztowany na 24 godziny. Został uratowany z tego aresztowania dzięki interwencji Pablo Nerudy, który był wówczas konsulem Chile w Hiszpanii. Wydarzenie to oznaczało przeznaczenie, jakie poeta musiał mieszkać w Hiszpanii podczas wojny domowej i późniejszej dyktatury Franco..
W tym czasie poznał krytyka literackiego José Luisa Cano i malarza Gregorio Prieto, z którymi nawiązał owocną relację epistolarną..
Aleixandre był jednym z nielicznych artystów, którzy zdecydowali się nie opuszczać swojej ojczyzny po wojnie secesyjnej, a także podczas późniejszego reżimu Franco. Oznaczało to jednak zmianę sposobu życia i twórczości poety. Częściowo z powodu jego lewicowych idei, a częściowo także z powodu nawrotu choroby.
W 1937 roku jego dom został zbombardowany, a biblioteka zniszczona. Aleixandre stracił niebezpieczną wagę i musiał leżeć w łóżku zgodnie z rygorystyczną rekonwalescencją, z zabiegami obejmującymi ekspozycję na promieniowanie UV, zastrzyki wapnia i witaminy.
W 1940 roku odbudował swój dom, a jego ojciec był przesłuchiwany przez powstańców reżimu Franco, z których ostatecznie został oczyszczony. To wtedy Aleixandre poświęcił się nauczaniu młodych poetów i przyjmowaniu w swoim domu wszelkiego rodzaju uczonych i praktykantów, a także poświęcił się gromadzeniu literatury i czytaniu poezji..
Tak minął ten nowy etap istnienia poety, jak wiadomo, musiał zmienić swój styl życia. To były lata konfrontacji i prześladowań. Inni poeci nie mieli nawet szczęścia, aby przeżyć tę wojnę, podobnie jak niefortunny przypadek Lorki, który został zastrzelony.
Jednak nadchodzące lata były dla autora nieustannym wzrostem sławy i coraz większego uznania..
Chociaż podczas wojny secesyjnej Aleixandre współpracował, publikując w wielu republikańskich magazynach, po wojnie państwowe i oficjalne publikacje i artykuły redakcyjne ocenzurowały jego nazwisko i pracę..
Jednak sława poety była taka, że jego reputacja wyprzedziła go, gdziekolwiek się udał. Głos znaleźli w nim ci, którzy publikowali o ideałach wolności, równości i demokracji. W ten sam sposób, bez względu na to, jak cicho autor starał się zastosować, młodzi ludzie uznali go za mistrza poetów XX wieku w Hiszpanii..
Autor wysyłał bezpłatnie pisma do szkół, które prosiły o jego teksty. Powitał w swoim domu także prześladowanych, poetów i, jeśli wolisz, ludzi z marginesu. Poetka Carmen Conde, która była lesbijką i miała związek z zamężną kobietą, znalazła schronienie w domu Velintonia.
W tamtych latach (1939-1943) pisarz wydał swój najważniejszy tomik poezji: Cień raju.
W 1943 roku wiadomość o jego śmierci rozeszła się w Meksyku, do którego Emilio Prados, kolejny poeta i wielbiciel jego twórczości, napisał wiersz poświęcony autorowi. Minimalna śmierć. Rok później miała romans z młodym poetą, który zrobił doktorat o twórczości Aleixandre'a: Carlosem Bousoño.
W 1949 r. Aleixandre został wybrany na fotel w Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, którą ostatecznie objął 22 stycznia 1950 r. W dniu przyjęcia przygotował przemówienie pt. Życie poety: miłość i poezja. Poeta zajął literę „O”.
W latach pięćdziesiątych kilkakrotnie podróżował po Hiszpanii, Anglii i Maroku, gdzie prowadził wykłady na temat swojej twórczości i literatury..
W tym czasie w najbardziej różnorodnych magazynach pojawiły się numery w całości mu poświęcone. Najważniejsze informacje: magazyn Insula (w latach 1950 i 1959), czasopismo Wyspa myszy (w 1950 r.), czasopismo Ganigo (w 1957), magazyn Papiery Son Armadans (w 1958), magazyn Zeszyty Agora (w 1959 r.) m.in. Podobnie, został zamieszczony w magazynach latynoamerykańskich w 1960 roku.
W tych latach publikował teksty prozatorskie (Spotkania, 1958), a także pierwsze wydania jego, jak na razie, kompletnych dzieł.
W 1962 roku opublikował zbiór wierszy W rozległej domenie, za co w następnym roku otrzymał Nagrodę Krytyków. Również cykl Wiersze spełnienia, w 1968 roku, za który otrzymał także Nagrodę Krytyków w 1969 roku.
Ta epoka twórczości zajmuje się wierszami o nowej głębi, o większej złożoności i dojrzałości. Bousoño był prologiem do kilku z tych książek, a także przybliżył i uczynił nowe trudności, które poeta napotkał w swojej twórczości, bliższe i łatwiejsze do przyswojenia..
Sława Aleixandre osiągnęła swój szczyt w Hiszpanii w latach 70. XX wieku, kiedy to nowe pokolenie poetów, tak zwane „Generación de los novísimos” lub „Generación de la Palabra”, ustanowiło go prekursorem i najbardziej godnym podziwu wzorem do naśladowania. . Wśród nich byli Luis Antonio de Villena i Vicente Molina Foix.
Wreszcie 6 października 1977 roku jego sława została uwieńczona największą chwałą: otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Osiąga się to dzięki tak wiernemu odzwierciedleniu w jego wierszach kondycji Hiszpanii dwudziestolecia międzywojennego i powojennego, a także umieszczeniu człowieka w jego twórczości poetyckiej w XX wieku..
10 grudnia 1984 r. Został pilnie hospitalizowany w Klinice Santa Elena z powodu krwotoku jelitowego. Zmarł 13 grudnia tego samego roku. Jego szczątki przeniesiono na cmentarz Almudena w Madrycie.
Styl poetycki Vicente Aleixandre'a można podzielić na 4 części lub etapy. Pierwsza: czysta poezja; druga: surrealistyczna; trzecia: poezja antropomorficzna; i czwarta: poezja starości.
Na tym etapie autor nadal nie ma własnego głosu, pisze pod dużym wpływem Juana Ramóna Jiméneza i poetów Złotego Wieku (Góngora i Fray Luis de León). Krótka zwrotka i rym asonansowy są powszechne na tym etapie, jak widać w Obwód, jego pierwsza książka.
To oznaczało zmianę morską. Pisał wiersze w wolnych wierszach, pod wpływem Rimbauda i Lautréamonta, prekursorów surrealizmu, a także twórczości Freuda.
Odwołał się do wizjonerskiego obrazu, wersetu, odwrotnego porównania („Miecze jak usta”), Symbol snu i automatyczne pismo jako elementy ekspresji na tym etapie. Jego procedury twórcze wprowadziły liryki na zupełnie nowy poziom. Można to zobaczyć w Zniszczenie lub miłość i w Cień raju.
Po wojnie secesyjnej jego pióro wróciło do najważniejszych spraw społecznych. Podszedł do życia zwykłego człowieka z pokorą i prostotą, odnosząc się do swoich marzeń i iluzji. Widać to w jego książkach poetyckich W rozległej domenie i w Historia serca.
Poeta ponownie dokonał radykalnego zwrotu i podjął z innego punktu widzenia obawy z okresu surrealizmu. Wiersze obfitowały w konceptualne obrazy, jak np Wiersze spełnienia, lub w Dialogi wiedzy.
Starość, doświadczenie upływającego czasu i uczucie bliskości śmierci skłoniło go do refleksji nad surrealizmem swojej młodości. W ten sposób ponownie podszedł do tego stylu, ale w znacznie spokojniejszy i wyrafinowany, głęboko medytacyjny sposób..
Kontrastował koncepcje i bawił się czasami czasownika, a także negatywną metaforą i tworzeniem wysoce abstrakcyjnych postaci symbolicznych. Widać to oczywiście w zbiorze wierszy Dialogi wiedzy.
Całą tę refleksyjną linię z wyraźnym tonem metafizycznym widać także w jego pośmiertnym zbiorze wierszy. W wielką noc.
- Obwód (1928, poezja).
- Korespondencja do pokolenia 28 (1928-1984, proza epistolarna)
- Miecze jak usta (1932, poezja).
- Zniszczenie lub miłość, (1935, poezja, za którą otrzymuje Krajową Nagrodę Literacką).
- Pasja ziemi (1935, poezja).
- Cień raju (1944, poezja).
- Po śmierci Miguela Hernándeza (1948, poezja).
- Sam świat (1950, poezja).
- Wiersze rajskie (1952).
- Ostatnie narodziny (1953, poezja).
- Historia serca (1954, poezja).
- miasto raj (1960, poezja).
- Kompletne wiersze (1960).
- W rozległej domenie (1962, poezja, za którą otrzymuje nagrodę krytyków).
- Spotkania (1963, proza)
- Nazwane portrety (1965, poezja).
- Kompletne prace (1968).
- Wiersze spełnienia (1968, za który otrzymuje Nagrodę Krytyków).
- Poezja surrealistyczna (1971).
- Dźwięk wojny (1971, poezja).
- Dialogi wiedzy (1974, poezja).
- Trzy wiersze pod pseudonimem (1984, poezja).
- Różne nowe wiersze (1987, pośmiertnie) .
- Proza wyzdrowiała (1987, pośmiertnie).
- W wielką noc. Najnowsze wiersze (1991, pośmiertnie).
- Album. Wersety młodzieżowe (1993, z Dámaso Alonso i innymi. Pośmiertnie).
Jeszcze bez komentarzy