Vicente Leñero (1933-2014) był meksykańskim pisarzem, dziennikarzem, dramaturgiem, naukowcem i inżynierem budownictwa, który wyróżniał się płodnym dziełem literackim, pełnym naturalności i precyzji. Ten autor zajmował się takimi gatunkami, jak powieść, opowiadanie, teatr i esej.
W twórczości Leñero dominował jasny i precyzyjny język, któremu towarzyszyła spontaniczność i subtelność narracji, cechy, które nadały jego tekstom przyjemny i atrakcyjny ton. Specyfika jego pracy uczyniła go jednym z najbardziej poczytnych intelektualistów w Meksyku.
Do najwybitniejszych publikacji Vicente Leñero należą: Mieszana torba, Poczucie winy, Więcej takich ludzi, Murarze, Dziennikarze, Kropla wody, Wizyta anioła Y Jak szybko robi się późno. Twórczość literacka pisarza przyniosła mu kilka nagród, w tym: National Science and Arts Award oraz National Journalism Award.
Indeks artykułów
Vicente Leñero Otero urodził się 9 czerwca 1933 roku w mieście Guadalajara w stanie Jalisco. Pochodził z kulturalnej rodziny z klasy średniej, a jego rodzicami byli Vicente Leñero i Isabel Otero. Od najmłodszych lat Leñero był zaszczepiony zamiłowaniem do listów i czytania, orientacjami, które wcześnie przygotowały mu drogę jako pisarza..
Leñero studiował pierwsze lata szkolenia akademickiego w swoim rodzinnym mieście. Po ukończeniu szkoły średniej wyjechał do stolicy kraju, aby studiować inżynierię lądową na Narodowym Autonomicznym Uniwersytecie Meksyku (UNAM), ale w tym czasie zaczął interesować się literaturą i pozostawał w tyle w swojej karierze..
Zdołał ukończyć studia jako inżynier i natychmiast rozpoczął studia dziennikarskie w Szkole Dziennikarstwa im. Carlosa Septiéna Garcíi. Młody Vicente ukończył studia w wieku dwudziestu trzech lat w 1956 roku i odtąd pisanie stał się największą pasją. W 1959 roku rodzący się pisarz wydał swoją pierwszą publikację Kurz i inne historie.
Vicente Leñero rozpoczął karierę zawodową jako dziennikarz w różnych mediach drukowanych w swoim kraju. Pracował dla magazynu Znak i wiele jego pism zostało opublikowanych na łamach gazet Wełna drzewna Y Herald Meksyku. Na początku lat sześćdziesiątych Centro Mexicano de Escritores przyznało mu stypendium na dalszy rozwój kariery literackiej.
Meksykański pisarz miał okazję opublikować swoją pierwszą powieść w 1961 roku, którą zatytułował Bolesny głos. Pisząc tym tekstem Leñero okazał się autorem realistycznym i jednocześnie wrażliwym, opisał z psychologiczną głębią doświadczenia pacjenta z zaburzeniami metalicznymi..
Lata sześćdziesiąte były dość owocne dla Leñero, opublikował pięć powieści, a także napisał kilka esejów i artykułów prasowych. W 1967 roku otrzymał stypendium Guggenheima, aw 1968 roku rozpoczął produkcję jako dramaturg z Odrzuceni ludzie.
Kariera zawodowa Leñero była kontynuowana w ciągłym rozwoju i kreatywności. Na początku lat siedemdziesiątych poświęcił się tworzeniu librett dla teatru, z tej działalności m.in. Murarze, Namiot Y Dzieci Sáncheza, na podstawie prac etnograficznych północnoamerykańskiego antropologa Óscara Lewisa.
W tym czasie dramaturg wydał również sztukę Proces: ława przysięgłych Leóna Torala i matka Conchita. W dziennikarstwie w 1976 roku Vicente brał udział w tworzeniu pisma Proces i był zastępcą dyrektora przez ponad dwie dekady.
Leñero nie był usatysfakcjonowany byciem pisarzem, autorem opowiadań, dziennikarzem i dramaturgiem, ale jego zamiłowanie do pisania sprawiło, że został także scenarzystą. Tak więc w 1973 roku zapuścił się w siódmą sztukę z filmem Klasztor sępów, i od tego czasu do 2010 roku napisał osiemnaście scenariuszy.
Ostatnie dwie dekady życia tego meksykańskiego intelektualisty były poświęcone jego pracy dziennikarskiej i literackiej. Kino, teatr i media społecznościowe w jego kraju były głównymi świadkami jego talentu i zdolności intelektualnych.
Jego najnowsze posty to: Życie, które odchodzi, Życie z teatru, Terminal Dramaturgy i Atak. Życie Vicente Leñero zakończyło się 3 grudnia 2014 roku w Mexico City, kiedy miał 81 lat..
- Short Library Award w 1963 roku.
- Nagroda Mazatlána w dziedzinie literatury w 1987 r.
- Narodowa Nagroda Literacka im. Juana Ruiza de Alarcón w 1992 r.
- Narodowa Nagroda im. Fernando Beníteza w dziedzinie dziennikarstwa kulturalnego w 1997 r.
- Nagroda Xaviera Villaurrutii w 2000 roku za pracę Niewinność tego świata.
- Krajowa nagroda w dziedzinie literatury i językoznawstwa w 2001 r.
- Mayahuel de Plata w 2007 roku.
- Medal Salvadora Toscano w 2008 roku.
- Nagroda Literacka Sinaloa w 2009 roku.
- Medal Sztuk Pięknych w 2011 roku.
- Carlos Septién García National Journalism Award w 2010 r.
Styl literacki Vicente Leñero charakteryzował się prostym, precyzyjnym językiem, czasem z elementami ironii i sarkazmu. Jego prace miały realistyczny charakter, były dogłębnie rozwijane i potrafiły oddać rzeczywistość meksykańskiego społeczeństwa z jego różnych niuansów..
Jego tematy były zróżnicowane, pisał o życiu, religii, szachach, teatrze i samej literaturze, zawsze zabawnie i atrakcyjnie. Jego prostota i dobry humor, gdy opowiadał, sprawiły, że zdobył szeroką publiczność, zarówno w kraju, jak i za granicą.
Kurz i inne historie (1959).
Składał się z następujących historii:
- "Droga polna".
- "Portfel".
- „Idealna przygoda”.
- "Nic".
- "Szkoda".
- - Kto zabił Agathę Christie?.
- „Dramat małego człowieka, który nie umiał czytać Sto lat samotności ".
- „Smutna noc Raquel Welch”.
- „Załadowany”.
- „Arreola: lekcja szachów”.
- "Wycieczka".
- „I niech ziemia drży w jej środku”.
Składał się z następujących historii:
- "Kurz".
- "Wściekłość".
- "Droga polna".
- "Kurz".
- „Martwy murarz”.
- „San Tarsicio”.
- „Następny wrzesień”.
- "Szkoda".
- „Strefa różowa”.
Na pracę złożyły się następujące historie:
- „Kara”.
- "Autoportret".
- "Portfel".
- „Cygaro”.
- "Nic".
- „Idealna przygoda”.
- - Kto zabił Agathę Christie?.
Skomponowany przez:
- „Wspomnienia”.
- "Poczucie winy".
- „Stanley Ryan”.
- „Kawałek dotknięty”.
- „Dzień, w którym Carlos Salinas”.
- „Gdzie położyłem okulary?”.
- „Czytanie Grahama Greene'a”.
- „Może to jest na okładce”.
- „To nie jest brak uczucia”.
- - Okradają starego człowieka!.
- "Święć się imię Twoje".
- „Pewien Juan Rulfo”.
- „Dotyk poświęcenia”.
- "Zemsta".
Składał się z następujących historii:
- "Zakres".
- „Z literatury”.
- „Kontuzje i brawa dla José Donoso”.
- „Na sposób O'Henry'ego”.
- „Powieść młodego Dostojewskiego”.
- „Czterysta lat Hamleta”.
- "Uraz".
- „Drogi Oscar Walker”.
- „Otwarcie Topałowa”.
- „Szachiści”.
- "Bliźnięta".
- „Hotel Ancira”.
- „Cajón de Alfonso Sastre”.
- „Minimalistyczny i biedny Tomás Gerardo Allaz”.
- "Pełnia księżyca".
- „Śmierć Ivána Illicha”.
- „Belen”.
- Przypowieści. Sztuka narracyjna Jezusa z Nazaretu (2009).
Zintegrowany z:
- „Winogrona były zielone”.
- "Święta wojna".
- „Zraniony miłością, zraniony”.
- „Żółty szalik”.
- „Mamo jest tylko jedna”.
- - Kto zabił Agathę Christie?.
- "Plagiat"
- "Spotkania".
- „Śmierć kardynała”.
- „Enigma doodle”.
- "Rejs".
- „Przypisy”.
- "Kryminał".
- „Cztery miłości na placu”.
Składał się z:
- "Palić czy nie palić".
- „Za nękanie Marcosa”.
- „Modlitwy pogrzebowe”.
- „Yuliet”.
- „The Devil's Locker”.
- „Podręcznik dla sprzedawców”.
- „Szachy Capablanki”.
- „Jutro mój ojciec umrze”.
- „Zauroczenie”.
- „Mały cierń Alfonso Reyesa”.
- „Noc Rayo Lópeza”.
- „Królowa Federika”.
- Bolesny głos (1961).
- Murarze (1964).
- Badanie Q (1965).
- Zawijacz (1967).
- Dzięki słowom (1967). To była ostateczna edycja Bolesny głos.
- Zagroda dla owiec (1972).
- Dziennikarze (1978).
- Ewangelia Lucasa Gavilána (1979).
- Kropla wody (1983).
- Morderstwo. Podwójna zbrodnia Flores Muñoz (1985).
- życie, które toczy (1999).
- Wczesna autobiografia (1967).
- Wycieczka na Kubę (1974).
- Żyj z teatru (1982).
- Kroki Jorge (1989).
- Na żywo z teatru II (1990).
- Całe ciało (1992).
- Tak, Jalisco (1993).
- Teatr powstańczy (1993).
- Loteria, portret kumpli (1995).
- Żyj z teatru (2012).
- Napisz o teatrze (2013).
- Prawo do płaczu i inne doniesienia (1968).
- Różowa strefa i inne raporty (1972).
- Podręcznik dziennikarstwa (1986). Opracowany wspólnie z Carlosem Marínem.
- Dziennikarz talacha (1989).
- Dziennikarstwo kryzysowe (2007). To było nowe wydanie Dziennikarz talacha rozszerzone i zrestrukturyzowane.
- Odrzuceni ludzie (1969).
- Murarze (1970).
- Proces: ława przysięgłych Leóna Torala i matka Conchita (1972).
- Ruch (1980).
- Białe noce (1980).
- Wizyta anioła (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Męczeństwo Morelos (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Teatr instrumentalny (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden). Obejmował prace Osąd, wspólniku Y Odrzuceni ludzie.
- Będą walczyć dziesięć rund (1985).
- Jezus Chrystus Gomez (1986).
- Pamiętasz Rulfo, Juana José Arreolę? (1987).
- Piekło (1989). Parafraza „piekła” z Boska komedia przez Dante Alighieri.
- SM (1989).
- Teatr trzeci (1989). Zintegrowany z: Jesus Christ Gomez, Męczeństwo Morelos Y Nikt nic nie wie.
- Noc Hernána Cortésa (1992).
- Dawno temu. Kawałek w jednym akcie (1994).
- Będą walczyć dziesięć rund, synowie Sancheza Y Nikt nic nie wie (1994).
- Przegrani. Siedem krótkich spektakli o tematyce sportowej (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty).
- Jak szybko robi się późno (1997).
- Dramaturgia końcowa. Cztery prace (2000). Składa się z: „Avaricia”, „Dawno temu”, „Don Juan w Chapultepec” i „Wszyscy jesteśmy Marcos”.
- Kompletny teatr I (2008). Składa się z dwunastu sztuk teatralnych.
- Kompletny teatr II (2008). Składa się z jedenastu sztuk.
- Sprawiedliwy dla grzeszników. Trzy scenariusze filmowe (1982). Składa się z: „Murarze”, „Dożywocie” i „Zabójstwo”.
- Miroslava (1995).
- Aleja cudów (1997).
- Cordoncito (1997).
- Odrzuceni ludzie (1968).
- Murarze (1969). Premiera odbyła się 27 czerwca 1969 roku w teatrze Antonio Caso w stolicy Meksyku, wyreżyserował go Ignacio Retes.
- Współpracownik (1970).
- Karp (1971).
- Proces sądowy (1972). Skomponowany przez Jury Leóna Torala Y Matko Conchita.
- Dzieci Sáncheza (1972).
- Ruch (1979).
- Może Alicia (1980).
- Białe noce (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Wizyta anioła (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Męczeństwo Morelos (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Będą walczyć dziesięć rund (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Pamiętasz Rulfo, Juana José Arreolę? (1986).
- SM (1986).
- Jezus Chrystus Gomez (1987).
- Nikt nic nie wie (1988).
- Piekło (1989).
- Tak dawno temu (1990).
- Noc Hernána Cortésa (1992).
- Wszyscy jesteśmy Marcosami (1995).
- Przegrani (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty).
- Wkrótce robi się późno (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty).
- Don Juan w Chapultepec (1997).
- Klasztor sępów (1973). Napisany wspólnie z reżyserem Francisco del Villarem.
- Płaczący żółw (1975).
- Murarze (1976). Opracowany we współpracy z Luisem Carriónem i Jorge Fonsem.
- Te poniżej (1978).
- Dożywocie (1978).
- Kiedy pająki się splatają (1979). Scenariusz opracowany wspólnie z Francisco del Villarem i Fernando Galianą.
- Wielkie wody (1980), napisany wspólnie z reżyserem filmu Servando González.
- Mariana, Mariana (1987). Na podstawie pracy narracyjnej Bitwy na pustyni José Emilio Pacheco.
- Miroslava (1993).
- Uwielbiam to zabijanie (1994). Scenariusz napisany wspólnie z Patricią Sentíes i Javierem Gonzálezem.
- Aleja cudów (1995).
- Prawo Heroda (1999).
- Niebieski pokój (2002).
- Zbrodnia ojca Amaro (2002, reżyseria Carlos Carrera i nominacja do Oscara).
- Ruch (2003). Napisane z Gabrielem Retesem.
- Zamknięte z nieba (2006).
- Kobieta z alabastru (2006).
- Próba (2010). Na podstawie powieści Plik ataku przez Álvaro Uribe.
- „Wszyscy pisarze to, co robimy, pisząc powieści, to wymyślanie na nowo i opowiadanie własnego życia, w tym celu wymyślamy postacie. Rzeczywistość pomaga ci powiedzieć, co czujesz ”.
- „Dramaturgia jest trwała. Teatr jest ulotny ”.
- „Dziennikarz nie jest powołany do rozwiązywania kryzysów, lecz do ich wypowiadania”.
- „Nie lubię kończyć opowieści, nie w filmach, nie w literaturze, nie w życiu. Zawsze musi być więcej możliwości, więcej sposobów, więcej odpowiedzi ”.
- „Ironia to najlepsza broń, jaką dysponują dziennikarz i pisarz”.
- „Zdaję sobie sprawę, że najlepszą rzeczą we mnie nie jest moja wyobraźnia. Nie mogę wymyślić oryginalnych historii ”.
- „Dziennikarstwo i literatura były moimi siłami oczyszczającymi. Camus ma lapidarne zdanie: „Kiedy tajemnica się kończy, kończy się życie”. Traktuję to jako osobiste ostrzeżenie ”.
- „Kiedyś chciałem napisać scenariusze, aby znaleźć reżysera, ale wszyscy reżyserzy lub prawie wszyscy reżyserzy w Meksyku i na świecie mają swoją własną historię”.
- „Miłość tego, jako młodego człowieka, który zadowala się czystą iluzją i staje się wielki dzięki nieobecności”.
- „Rzeczywistość sprawia, że pisze się ciekawsze historie, niż można sobie wyobrazić”.
Jeszcze bez komentarzy