Plik cnoty moralne są to cechy, które człowiek posiada z natury lub nabyte, które prowadzą go do postępowania zgodnie z moralnością. To one sprawiają, że człowiek zachowuje się właściwie, skłaniając się ku dobru.
Chociaż o tych cnotach moralnych mówi się już od czasów greckich filozofów, to w pismach niektórych myślicieli chrześcijańskich nadano im bardziej uniwersalny charakter.
Dla myślicieli chrześcijańskich istnieją cztery cnoty moralne: sprawiedliwość, męstwo, roztropność i wstrzemięźliwość. Znane są również jako cnoty kardynalne, ponieważ to one są głównymi czynnikami, które pozwalają osiągnąć wzorowe zachowanie.
Istnieją różne definicje cnót moralnych lub kardynalnych, w zależności od czasu i szkoły myślenia. Ogólnie są to sposoby postępowania w ramach tego, co jest uważane za moralne i zgodne z etyką.
Dla Arystotelesa i Platona cnoty moralne wynikały z przyzwyczajeń ludzi, którzy musieli dążyć do ich osiągnięcia. Kontrastuje to z tak zwanymi cnotami intelektualnymi, które byłyby nieodłączne dla każdego człowieka.
To były wezwania kolczyki (doskonałość) i były trzy różne: odwaga, umiar i sprawiedliwość. Platon dodaje czwartą i zmienia niektóre z pozostałych.
Dla tego filozofa musieli być dobrym obywatelem. Podkreślał sprawiedliwość, wstrzemięźliwość, roztropność i męstwo. Jak widać, są tymi samymi, które chrześcijanie ustanowili później w swojej doktrynie.
To właśnie od średniowiecza teolodzy powtarzają te kardynalne cnoty, zwłaszcza od św. Tomasza z Akwinu. Dla tych autorów to właśnie zachowania uczynią człowieka dobrym, przybliżając go tym samym do tego, czego chce Bóg..
Nie należy ich mylić z tak zwanymi cnotami teologicznymi, czyli tymi, których ostatecznym znaczeniem jest Bóg i które sprawiają, że człowiek zachowuje się jak jego syn.
Cnoty moralne są różne dla każdej cywilizacji lub religii, z których każda nadaje znaczenie lub znaczenie zgodnie z ich stylem życia lub podejściem filozoficznym..
W każdym razie większość tych grup opowiada się za tym, jak ważne są cnoty moralne, aby działać w bezpośredni sposób. Oznacza to silną predyspozycję do działania w oparciu o dobro i moralność.
Jednocześnie kładzie się nacisk na to, aby jak największa liczba osób postępowała w ten sam sposób, gdyż osiągając tę jednorodność, unika się niezgody, samolubstwa czy urazy..
Pod względem duchowym spełnianie i obrona cnót moralnych zapewni jednostce życie wieczne i pokój w życiu pozagrobowym. Nagroda za wytrwałość i dobro, które, jak wierzą i promują różne religie.
Dla Platona jest to najważniejsze ze wszystkich i fundamentalne dla istoty ludzkiej. To nie jest sprawiedliwość na zewnątrz, ale wewnątrz. Podsumowuje to, prosząc każdego, aby poznał siebie.
Z drugiej strony, dla chrześcijan chodzi o to, by każdemu dać to, na co zasługują. Musisz traktować wszystkich tak samo, będąc z nimi szczerym. Kontrastuje to z egoizmem i pożądaniem.
Polega ona z jednej strony na umiejętności pokonywania trudności, wytrwałości w wyznaczonych celach..
Z drugiej strony, zwłaszcza wśród chrześcijan, kładzie również nacisk na opieranie się pokusom, pozostawanie na prostej drodze..
Ta cnota wyjaśnia, że w każdych okolicznościach należy być umiarkowanym i sprawiedliwym. Pomaga również w prawidłowym osądzaniu i bez uprzedzeń. Jest to bardzo potrzebne przy podejmowaniu decyzji, nawet w sprawach ekonomicznych.
Umiarkowanie jest odpowiedzialne za kontrolowanie przyciągania przyjemności, które są prezentowane człowiekowi.
Generalnie to ona stawia wolę ponad materialnymi pokusami i pomaga zachować równowagę między duszą a ciałem..
Miłość jest obok wiary i nadziei jedną z cnót teologicznych chrześcijaństwa. Chodzi o cnotę kochania bliźniego nawet bardziej niż siebie..
Dlatego bezinteresownie poszukuje się ich dobra, obdarzając ich swoją przyjaźnią, a wraz z nią wszystkim, co się z tym wiąże: wsparciem, serdecznością, życzliwością itp..
Nadzieja jest cnotą moralno-teologiczną, w której wierzy się woli Bożej, jeśli chodzi o szereg wydarzeń, lub aby w dniu śmierci osiągnąć życie wieczne z Bogiem.
Ludzkość lub humanitas była to cnota moralna pielęgnowana wśród mieszkańców starożytnego Rzymu. Odnosi się do potrzeby kultury, wyrafinowania i cywilizacji jednostki..
Odwaga (Andreia po grecku) była jedną z cnót starożytności, starszą nawet niż te proponowane przez Platona w Republika. Doszło do tego, że obywatel musiał wykazać się „męskością” wobec swoich i wrogów.
Jeszcze bez komentarzy