Plik więzi uczuciowe są głębokimi i trwałymi więzami, które łączą jedną osobę z drugą w przestrzeni i czasie. Jest to zjawisko, które pojawia się w większości ważnych relacji uczuciowych w życiu człowieka.
Dziedziną, w której najbardziej badano więzi uczuciowe, są relacje między rodzicami a dziećmi. Małe dzieci, będąc całkowicie zależnymi od swoich rodziców, rozwijają z nimi rodzaj więzi, powszechnie znany jako przywiązanie.
Jednak więzi emocjonalne mogą pojawić się w wielu innych dziedzinach życia. Niedawno odkrycia dokonane w dziedzinie rodziny zostały ekstrapolowane na inne, takie jak związki czy przyjaźń.
Tworzenie odpowiednich więzi emocjonalnych ma ogromne znaczenie dla psychicznej i emocjonalnej stabilności ludzi. Rodzaj przywiązania rozwinięty w dzieciństwie wywoła szereg konsekwencji w życiu jednostki.
Indeks artykułów
Teoria przywiązania została opracowana głównie w latach 60. XX wieku. Kiedy zacząłem badać zjawisko więzi emocjonalnych w ludziach, pojawiło się kilka podejść, na podstawie których podjęto próbę wyjaśnienia tego, co się dzieje..
Badacze z tego czasu skupiali się przede wszystkim na relacjach między matkami a ich nowonarodzonymi dziećmi. Jednak później odkryto, że można je ekstrapolować na wiele innych sytuacji, takich jak związki lub przyjaźń..
Pierwszym wyjaśnieniem pojawienia się więzi przywiązania było to, że powstają one w wyniku klasycznego procesu warunkowania. W przypadku relacji matka - dziecko dziecko potrzebuje swojego opiekuna, który zapewni mu pożywienie. Jego zdaniem matka szybko kojarzy się z przetrwaniem.
Jednak Bowlby (twórca teorii przywiązania) uważał, że musi istnieć jakaś ewolucyjna przyczyna pojawienia się więzi emocjonalnych. Zgodnie z jego hipotezą dzieci rodzą się z określoną z góry tendencją do tworzenia takich więzi ze swoimi głównymi opiekunami..
Dzieje się tak, ponieważ w całej historii dzieci, które pozostają blisko swojej pozycji przywiązania, zwykle otrzymują większą ochronę i wygodę; i dlatego mają większe szanse na przeżycie dojrzałości.
Dlatego dobór naturalny powodował tę tendencję do tworzenia powiązań przekazywanych z pokolenia na pokolenie..
Naukowcy Peggy Emerson i Rudolph Schaffer zbadali, w jaki sposób więzi przywiązania wyłoniły się w badaniu podłużnym 60 dzieci. Obserwowano je co cztery tygodnie w pierwszym roku życia; i wreszcie, gdy skończyli 18 miesięcy.
Na podstawie swoich obserwacji Emerson i Schaffer odkryli, że więź przechodziła przez cztery fazy: przywiązanie wstępne, przywiązanie masowe, przywiązanie rozróżniające i przywiązanie wielokrotne. Następnie zobaczymy każdego z nich.
Faza ta trwałaby od urodzenia dziecka do około trzeciego miesiąca życia. W nim dzieci nie wykazują żadnych objawów przywiązania do swoich opiekunów.
Niemowlęta w fazie przed przywiązaniem przyciągałyby uwagę dorosłych poprzez płacz, uśmiech towarzyski i inne wrodzone mechanizmy. Odpowiadały na wezwania dziecka, a pozytywne reakcje dziecka wzmacniałyby je, aby były ich świadome.
Od około trzech miesięcy do siódmego miesiąca dzieci zaczynają preferować przebywanie w pobliżu niektórych swoich opiekunów.
Na tym etapie maluch zaczyna rozwijać poczucie, że jego rodzice lub osoby, które się nimi opiekują, będą w stanie odpowiedzieć na jego potrzeby..
W drugiej fazie dzieci nadal akceptują opiekę nieznajomych; jednak już zaczynają rozróżniać między tymi, których są zaznajomieni, a tymi, których nie znają. Twoje odpowiedzi będą bardziej pozytywne w stosunku do głównego opiekuna (zwykle matki).
Dzieci w wieku od siedmiu miesięcy do około jednego roku preferują swojego głównego opiekuna. W tej chwili dziecko czuje się bardzo niepewnie w pobliżu nieznajomych i będzie protestować, jeśli zostawią je w rękach któregokolwiek z nich.
Z drugiej strony, również w tej fazie dzieci zaczynają odczuwać niepokój, gdy są oddzielone od swojego głównego opiekuna. To właśnie nazywa się lękiem separacyjnym..
W tej ostatniej fazie dzieci w pełni rozwinęły więź przywiązania ze swoją główną figurą odniesienia. Teraz mogą zatem tworzyć inne uczuciowe więzi z osobami, które są również ważne w ich życiu..
W związku z tym czasami już w wieku dziewięciu miesięcy niemowlęta zaczynają rozpoznawać innych opiekunów oprócz matki (lub podstawowej figury odniesienia). Może to być ojciec, dziadkowie, rodzeństwo, bliscy przyjaciele rodziny ...
Zarówno w sferze relacji matka-dziecko, jak i pary tradycyjnie opisuje się cztery typy więzi uczuciowej: bezpieczną, ambiwalentną, unikającą i zdezorganizowaną. Każdy z nich będzie miał inne konsekwencje w życiu człowieka.
Bezpieczne przywiązanie charakteryzuje się głównie pojawieniem się objawów lęku, gdy dziecko jest oddzielone od swojego głównego opiekuna i radością, gdy wraca. Dzieci, które ją rozwijają, ufają swoim rodzicom i czują, że mogą na nich polegać.
Tak więc, gdy opiekun odchodzi, dziecko wydaje się rozgniewane, ale ufa, że w końcu wróci. Z drugiej strony, przestraszone, dziecko wykorzystuje swoją matkę lub figurę odniesienia, aby odzyskać pewność siebie. Te dzieci ufają swoim opiekunom na tyle, że mogą do nich dotrzeć w potrzebie..
W świecie pary ludzie, którzy wykazują tego typu przywiązanie, ufają sobie i drugiej osobie. Dlatego nie okazują zazdrości ani niepewności, pozostawiają innym dużo miejsca i generalnie mają bardzo spokojne relacje bez zbyt wielu problemów..
Drugi rodzaj przywiązania charakteryzuje się podwójną relacją między matką a dzieckiem. Dziecko potrzebuje swojego opiekuna, aby przeżyć; Jednak nie jest w stanie mu zaufać, ponieważ kilkakrotnie pokazał mu, że nie zawsze będzie przy nim, aby go chronić..
Dzieci te wykazują duży stres, gdy odchodzi matka, ale nie znika on, gdy wraca z nimi opiekun. Zwykle są bardziej nieśmiałymi dziećmi, boją się obcych i są mniej pewni siebie w odkrywaniu i zabawie.
W świecie małżeństw ludzie o tym stylu przywiązania mają ze sobą relacje miłości i nienawiści. Na ogół są bardzo niepewni i nie ufają mu; jednak potrzebują, abyś czuł się dobrze emocjonalnie.
Dlatego pary, w których jeden z partnerów wykazuje ten styl przywiązania, zwykle mają wiele problemów, zazdrość, dramaty i niepewność. Co ciekawe, osoby z ambiwalentnym przywiązaniem mają tendencję do umawiania się z osobami z przywiązaniem unikającym..
Unikające przywiązanie charakteryzuje się brakiem preferencji dziecka między jego głównym opiekunem a zupełnie obcym człowiekiem. Teoria głosi, że dziecko zostało ukarane przy wcześniejszych okazjach, kiedy ufał swoim rodzicom. Dlatego teraz czuje, że sam musi sobie poradzić.
Dlatego też w przypadku bardzo małych dzieci z tego typu przywiązaniem nie przejawiają one objawów stresu, gdy opiekun odchodzi od ich boku, a wracając nie okazują żadnych oznak uczucia. Na ogół są to przypadki, w których rodzice znęcają się emocjonalnie nad dziećmi.
Jeśli chodzi o związki miłosne, te same objawy występują u osób unikających. Nawet jeśli kochają swojego partnera, będą mieli tendencję do odczuwania przytłoczenia swoimi żądaniami i ciągłego odsuwania się od niej. To unikanie sprawi, że druga osoba poczuje się bardzo niepewnie..
Ogólnie rzecz biorąc, osoby unikające mają tendencję do łączenia się z ambiwalentnymi; a ich relacje charakteryzują się różnego rodzaju problemami.
Zdezorganizowane przywiązanie jest najmniej powszechne z czterech. Składa się z mieszanki unikowych i ambiwalentnych wzorców. Zwykle jest to spowodowane zachowaniem się opiekunów, które nie pozostaje stabilne w czasie.
W sferze małżeńskiej ludzie z niezorganizowanym przywiązaniem mają tendencję do poszukiwania fizycznej bliskości, ale emocjonalnego dystansu. Ogólnie rzecz biorąc, ten rodzaj relacji pojawia się tylko wtedy, gdy miały miejsce przypadki nadużyć.
Przykłady różnych rodzajów przywiązania można najlepiej rozpoznać w dziedzinie małżeństwa. Następnie zbadamy, jak osoba prezentująca każdy z czterech typów zareagowałaby na bardzo częstą sytuację: gdy jej partner wyszedłby na imprezę bez nich..
Osoby z bezpiecznym przywiązaniem w ogóle by to nie obchodziło. Ponieważ ufa zarówno sobie, jak i swojemu partnerowi, postrzegałby to jako coś zupełnie normalnego i objaw niezależności (co byłoby pozytywne).
Wręcz przeciwnie, ktoś z ambiwalentnym przywiązaniem postrzegałby to jako wyraźny objaw, że partner już ich nie kocha. Myślałby, że znajdzie kogoś, kto go zastąpi, albo że chce o nim zapomnieć, bo ma dość.
Ktoś z przywiązaniem unikającym zareagowałby inaczej. Możesz się martwić, że twój partner chce być wobec ciebie niewierny; ale potajemnie poczuł ulgę, gdy będzie mógł uciec od niej na jedną noc. Ogólnie rzecz biorąc, uczucie, które dominuje w związkach tych osób, to uczucie przytłoczenia.
Wreszcie, osoba o zdezorganizowanym przywiązaniu może w różnym czasie wykazywać unikające lub ambiwalentne reakcje..
Jeszcze bez komentarzy