Wilbur Schramm (1907-1987) był jednym z pionierów studiów nad komunikacją na całym świecie. Urodził się w stanie Ohio w Stanach Zjednoczonych w 1907 roku i opracował kompletne studium teoretyczne na ten temat. Jego życie zawodowe kręciło się wokół nauczania, dziennikarstwa i teoretycznych badań nad komunikacją.
W rzeczywistości uważany jest za twórcę i wielkiego promotora komunikacji w swoim kraju. W ramach swojej pracy na uczelniach wyższych wpływał na tworzenie wydziałów do studiowania komunikacji. Był też twórcą pierwszego stopnia naukowego w tej dziedzinie.
Jego największym wkładem jako komunikatora jest tak zwany model tuby, w którym analizuje proces komunikacji w środkach masowego przekazu..
W innym badaniu opublikowanym wspólnie z UNESCO ustalił teorię, która wiąże stopień rozwoju społeczno-gospodarczego narodu z jego technologią informacyjną..
Indeks artykułów
Wilbur Lang Schramm przybył na świat w Marietta w stanie Ohio (Stany Zjednoczone) 5 sierpnia 1907 r. W jego rodzinie, niemieckiego pochodzenia, było wielu muzyków, a on sam studiował w New England Conservatory..
Według jego biografów Wilbur był trochę jąkałą, co zawsze ograniczało go, gdy przychodziło do publicznego przemawiania. W rzeczywistości odmówił wygłoszenia typowego przemówienia podczas ceremonii ukończenia szkoły średniej; zamiast tego dał mały koncert fletowy.
Schramm pracował w latach dwudziestych jako pisarz i redaktor publikacji w swoim rodzinnym mieście. W tym samym czasie z sukcesem kończył różne etapy swojej edukacji. W ten sposób udało mu się ukończyć Summa Cum Laude w historii i politologii w 1929 roku.
Uzyskał również tytuł magistra cywilizacji amerykańskich na Uniwersytecie Harvarda. Podczas pobytu w Bostonie, aby ukończyć te studia, skorzystał z okazji do pracy w Boston Herald.
Po uzyskaniu tytułu magistra Schramm przeniósł się do Iowa, gdzie w 1932 roku uzyskał doktorat z literatury amerykańskiej. Następnie podjął studia podoktoranckie z psychologii i socjologii, które zajęły mu kolejne dwa lata..
Pod koniec studiów Schramm pozostał na University of Iowa jako profesor języka angielskiego. Wraz z Normanem Foesterem założył tam w 1935 roku jeden z najbardziej prestiżowych warsztatów dla pisarzy w Stanach Zjednoczonych..
Druga wojna światowa nieco spowolniła jej karierę, ale nie powstrzymała jej całkowicie. W rzeczywistości współpracował z rządem w propagandzie wojennej jako członek Urzędu Informacji Wojennej. To doświadczenie pomogło mu jeszcze bardziej zainteresować się koncepcją komunikacji masowej jako narzędzia oddziaływania na opinię publiczną..
Po przerwie komunikolog wrócił na Uniwersytet w Iowa, tym razem na stanowisko dyrektora School of Journalism. Pełnił urząd przez cztery lata, od 1943 do 1947 roku.
Następnym celem jego podróży był kolejny ośrodek uniwersytecki, w tym przypadku w Illinois, gdzie był założycielem Communications Research Institute. Zrobił to samo na Uniwersytecie Stanforda w 1955 roku. Na tym ostatnim uniwersytecie przebywał do 1973 roku..
Stanford nie był ostatnim miejscem, w którym pracował Schramm. W wieku 66 lat został dyrektorem Centrum Komunikacji Wschód-Zachód na Uniwersytecie Hawajskim..
W ostatnich latach życia pozostał aktywny, pozostając na tych amerykańskich wyspach. Zmarł w swoim domu w wieku 80 lat, 27 grudnia 1987 roku..
Główna linia, którą podążał Wilbur Schramm w swoich dochodzeniach, była w mediach. W rzeczywistości wszystkie jego publikacje dotyczą komunikacji, mediów i dziennikarstwa.
Nie tylko ograniczył się do opracowywania teorii, ale jego powołanie dydaktyczne skłoniło go do poświęcenia części swojej kariery na rozpowszechnianie.
Komunikator opracował kilka modeli wyjaśniających i analizujących komunikację interpersonalną. W nich ustanowił pojęcie „pole doświadczenia”, wyjaśniając, że im większe wspólne doświadczenie nadawcy i odbiorcy, tym lepsza komunikacja..
Jest to bez wątpienia najbardziej uznany wkład Schramma w teorię komunikacji. Skupia się na tym, jak rozwija się proces komunikacji z punktu widzenia środków masowego przekazu.
Model zaproponowany przez autora jest wyjaśniony w tym, co nazwał „tubą Schramma”. Podsumowując, ustalono, że proces rozpoczął się, gdy emitent zebrał określone zdarzenia, które miały miejsce.
Następnie musisz je zdekodować, zinterpretować i na koniec ponownie zakodować w formie wiadomości, aby ostateczna wiadomość została przekazana potencjalnej publiczności.
Po otrzymaniu wiadomości (wiadomości) odbiorca musi ją rozszyfrować i przystąpić do interpretacji tego, co się z nią dzieje. Gdy już to zrobią, omówią to ze swoim otoczeniem i, w wielu przypadkach, ustalą informację zwrotną (odpowiedź do emitenta).
W ramach tego modelu jedną z teoretycznych nowości jest konkluzja, w jaki sposób odbiorca wybiera komunikaty, na które ma zwrócić uwagę. Według Schramma, opinia publiczna wybiera te, które będą miały najmniejszy wysiłek, aby je rozszyfrować..
Z kolei wiadomości, które mogą mieć na Ciebie bezpośredni wpływ, nawet jeśli są obiektywnie mniej ważne od innych, mają pierwszeństwo..
Schramm wyraził zaniepokojenie niektórymi efektami związanymi z komunikacją masową. Na przykład miał na myśli to, że kiedy nadawca generuje wiadomość, jest w stanie przewidzieć reakcję odbiorców. Dlatego bierze to pod uwagę przy wyborze wydarzeń do odniesienia.
Autor pozostawił również szereg kroków, które zapewniają pomyślne odebranie wiadomości. Są wśród nich takie metodologiczne, jak np. To, że przekaz powinien przyciągać uwagę odbiorcy, ale także inne, które są bardziej subiektywne..
Wśród tych ostatnich można wyróżnić niektóre, jak np. To, że nadawca musi wziąć pod uwagę ideologię i doświadczenia swoich odbiorców, a także znaleźć sposób, aby obudzić w nich potrzeby, a następnie zasugerować, jak je zaspokoić..
Niektóre z wniosków wyciągniętych z prac Schramma są takie, że po pierwsze, im treść przekazu jest bliższa wartościom odbiorcy, tym lepszy będzie odbiór; a po drugie, że istnieją efekty komunikacji, nad którymi nadawca nie ma kontroli, takie jak osobowość osoby ją otrzymującej lub normy jej grupy społecznej..
Jeszcze bez komentarzy