ZA dramatyczny tekst Jest to kompozycja literacka przeznaczona do przedstawienia na scenie. Jest częścią procesu komunikacyjnego, ponieważ jest przeznaczony do czytania i przedstawiania. Ten typ tekstu nazywany jest dramatycznym, ponieważ jego treść ma przedstawiać typowy dramat narracji lirycznej lub literackiej..
Tekst dramatyczny obejmuje trzy różne typy nadawców, w tym autora, aktorów i reżysera. W ten sposób, gdy tekst dramatyczny jest reprezentowany przez trzy nadajniki, otrzymuje nazwę „dzieło”.
Osoba, do której kierowana jest prezentacja tekstu, nazywana jest odbiorcą, który może być indywidualny (czytelnik) lub zbiorowy (publiczny).
Tekst dramatyczny można skonstruować tak, aby był przedstawiany jako dialog, dlatego uważa się go za część procesu komunikacyjnego.
W tym procesie zaangażowane strony reprezentują postaci fikcyjne będące wytworem wyobraźni autora i kierują się reżyserem, aby nawiązać bezpośredni kontakt z publicznością..
Wchodzą Samson i Gregory z Domu Kapuletów, uzbrojeni w miecz i tarczę.
Samson: Gregorio, przysięgam, że nie będziemy mocno połykać.
Gregorio: Nie, nie jesteśmy tacy chciwi.
Samson: Mówię, że jeśli ich nie połkniemy, poderżniemy im gardła.
Gregorio: Tak, ale nie kończmy liny wokół naszej szyi.
Samson: Jeśli mnie sprowokują, uderzę szybko.
Gregorio: Tak, ale nie prowokują cię tak szybko, kiedy uderzają.
Samson: Prowokują mnie psy Montagues..
Gregorio: Prowokować to ruszać się i być odważnym, wstawać, więc jeśli cię sprowokują, uciekasz.
Samson: Psy Montagues pobudzają mnie do wstania. Z mężczyzną lub kobietą Montague przylegam do ścian.
Gregorio: Wtedy mogą, ponieważ słabi są przypychani do ściany.
Akt pierwszy
Bardzo biały pokój w domu Bernardy. Grube mury. Drzwi łukowe z zasłonami z juty, zwieńczone drzewkami truskawkowymi i falbanami. Krzesła Cattail. Obrazy z nieprawdopodobnymi pejzażami nimf lub legendarnych królów. Jest lato. Na scenie panuje wielka, zacieniona cisza. Kiedy kurtyna się podnosi, scena jest sama. Słyszysz bijące dzwony.
(Pokojówka wychodzi)
Pokojówka: Mam już podwójne dzwonki wetknięte między moje skronie.
La Poncia: (wychodzi, jedząc chorizo i chleb) Są gori-gori od ponad dwóch godzin. Ze wszystkich miast przybyli księża. Kościół jest piękny. W pierwszej odpowiedzi Magdalena zemdlała.
Pokojówka: Ona jest najbardziej samotna.
La Poncia: Tylko ona kochała swojego ojca. O! Dzięki Bogu, jesteśmy trochę sami! Przyszedłem jeść.
Pokojówka: Gdyby Bernarda cię zobaczyła ... !
La Poncia: Żałuję, że teraz, kiedy nie je, wszyscy umieramy z głodu! Apodyktyczny! Zdominować! Ale to jest denerwujące! Otworzyłem bryłę kiełbasek.
Pokojówka: (niestety, z niepokojem) Dlaczego nie oddasz mnie za moją dziewczynę, Poncia?
La Poncia: Wejdź i weź też garść ciecierzycy. Dziś nie zauważysz! (Cyfrowy, 2006).
Akt pierwszy
Dworzec autobusowy w małym miasteczku: niektóre okna z tabliczkami udającymi nazwy różnych firm autobusowych oraz tabliczka z napisem „Terminal autobusowy”. Aldana ma zamiar wsiąść do autobusu, który zabierze ją do nowego miasta i nowego życia.
Aldana i Sara żegnają się w terminalu.
Sara: Czy na pewno masz wszystko? Dokument, ładowarka do telefonu komórkowego?
Aldana: Tak mamo.
Sara: Wszystkie książki, plan miasta, adres zapisany na wszelki wypadek??
Aldana: Tak mamo, nie martw się. Martwi mnie tylko to, że będę za tobą bardzo tęsknić.
Sara: (ukrywa emocje) To dopiero pierwsza połowa, wtedy będzie dobrze. Teraz idź, autobus jedzie.
(Przytulają się)
Aldana: Kocham cię mamo.
Sara: Kocham cię córko.
(Aldana opuszcza miejsce zdarzenia, a Sara upuszcza łzy.) (Carrasco, b.d.)
(Scena się zapala i widzimy starego króla leżącego na łóżku).
Król: Och, jaki jestem zły!
(Trzej synowie wchodzą. Wędrują po pokoju, nie widząc króla).
Syn 1: Ojciec po nas posłał.
Syn 2: Ale tak nie jest.
Syn 3: Zatem nie przyszedł lub odszedł.
Król: Jestem w łóżku.
2: Tato!
3: Mówiłem ci: ktoś rozmawiał z nami z łóżka.
1: Co się stało, tato?
Król: Jestem chory. umrę.
1: Nie możesz tato, jesteś królem.
2: Jak możesz umrzeć, jeśli żyjesz?
3: Będziemy cię chronić. Powiedz nam, kto chce cię zabić.
Król: Umrę i wiem, że wasza trójka jesteście równie głupi.
1: Ale tato.
Król: Zamknij się! Teraz muszę wiedzieć, który z was trzech jest najbardziej leniwy.
1: Co to jest włóczęga?
2: leniwy.
3: Ten, który nie bije wody.
1: Po co dawać kij do wody?
Król: Zamknij się! Najbardziej leniwy z was zastąpi mnie i zostanie Królem.
1: Ojcze, więc królestwo jest moje. Jestem taki leniwy, że jak kładę się spać na podwórku i zaczyna padać, to nie wstaję, nawet jak przemoknę do kości.
2: To bzdury. Królestwo należy do mnie, bo jestem tak leniwy, że kiedy siedzę przy ogniu, żeby się ogrzać, wolę spalić stopy przed zdjęciem nóg.
3: To nie jest bycie leniwym, to bycie głupim. Królestwo jest moje.
2: dlaczego?
3: Ponieważ jestem tak leniwy, że gdyby mnie powiesili i ktoś dał mi nóż do przecięcia liny, wolałbym powiesić niż podnieść rękę do liny.
Król: Osiągnąłeś najwyższy stopień. Będziesz królem.
2: Ale tato.
1: Tatusiu, Tatusiu!
Król: Chitón! Decyzja została podjęta. Zostaw, chcę spać.
3: Twoje życzenia są rozkazami.
(Troje dzieci wychodzi).
Król: Dlaczego nie mam córki?
(Scena ciemnieje) (García, 2014).
Luis wyciąga portfel, żeby zapłacić, a otwierając go za każdym razem, syntetyczny głos mówi:
- Znowu mnie otwierasz ...
- Pomyśl, czy naprawdę trzeba na to wydać ...
- Oszczędzanie to podstawa fortuny
- Ay, ay, ay ... jakie wszystko jest drogie
- Niech to będzie ostatni raz
Luis musi często otwierać portfel, ponieważ jego córki i żona na zmianę przychodzą, aby poprosić go o pieniądze z różnych powodów.
W końcu pojawia się złodziej i prosi o pieniądze. Ojciec otwiera portfel i mówi:
- Dość! Nie znowu! Nie może być! To jest niespotykane! To jest za dużo! Ostrożny!
Złodziej się boi i odchodzi (Sergiovich, 2011).
Pierwsza scena:
Pies: (skacze) Tak! Wreszcie dotarłeś! Tak się cieszę, że cię widzę, naprawdę. Całe moje ciało podskakuje i tańczy na dźwięk Twojego przybycia (Tańcz i śpiewaj radosną piosenkę). Proszę, wyjdźmy szybko, bo już nie mogę tego znieść ... (pies chce iść do łazienki).
Mężczyzna: Cześć (klepie Psa po głowie) Jestem taki zmęczony (stawia teczkę na stole i siada na krześle).
Pies: Wiem, wiem ... Naprawdę rozumiem twoje zmęczenie. To musi być bardzo męczące być poza domem przez cały dzień, może robiąc co ... ale proszę ... proszę cię ... chodźmy teraz! (Krążyć po okolicy).
Mężczyzna: Cóż, w porządku. Pozwól mi wyjąć torbę, wodę, założyć smycz i ruszamy..
Pies: Tak! Jesteś najlepszym przyjacielem ... Kocham cię!
Niech człowiek. (Oboje opuszczają scenę) (Casanoba, b.d.).
NOC. 1
Leon wrzeszczy ze złością, kłóci się z kobietą.
(DO TELEFONU)
Leon: To ostatni raz, głupku! Nie chcę cię znowu widzieć w moim życiu! Nie
Rozumiesz!
Leon odkłada słuchawkę oburzony. Jego kot Coco patrzy na niego zaintrygowany. Leon próbuje powstrzymać płacz, wygląda na załamanego.
Leon: Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Nie mogę już tego znieść Coco, nie mogę już tego znieść, nienawidzę ich ... cholera ...
Coco podchodzi do Leona i zaczyna ocierać się o jego nogi, miauczy. Leon czuje ją i niesie, przytulając ją i pocieszając się nią.
León: Jesteś jedyną osobą, która mnie kocha, prawda Coco? Ponieważ nie byłaś kobietą ...
Coco miauczy, a Leon mocniej ją przytula.
León: Też cię kocham Coco, jesteś jedyną rzeczą, jaką mam w życiu.
Scenografia: zwykła ulica. Mysz jest na plecach, gdy nagle kot zaczyna biec w jego stronę.
Mysz: Czekaj! Czekaj!!
Kot: czego chcesz?
Mysz: Dlaczego to robisz?
Kot: co?
Mysz: Poluj na mnie.
Kot: No bo jestem głodny.
Mysz: Cóż, podoba ci się mój gust i konsystencja mojej skóry??
Kot: Hmm, właściwie nie, nienawidzę, kiedy ogon schodzi mi do gardła i nieruchomieje
po kilku tygodniach pluję białymi włosami.
Mysz: Więc dlaczego polujesz na myszy? Nie ma sensu.
Kot: Może, ale w kościele Doraemona, kota, który przyszedł z przyszłości, my
nauczał, że aby być blisko niego, musimy jeść myszy, bo ty tego nie robisz
zaakceptuj go jako jedynego podróżnika w czasie i zbawiciela społeczności kotów.
Mysz: Nie mogę uwierzyć, że to jest powód.
Kot: Zawrzyjmy umowę, uwolnię cię, jeśli zaakceptujesz Doraemona jako jedynego podróżnika.
czasu i zbawiciela społeczności kotów.
Mysz: Oczywiście, że tego nie zaakceptuję, po pierwsze dlatego, że nie istnieje, a po drugie, jeśli tak
zrobił, wtedy nie byłoby mi wygodnie wierzyć w niego, ponieważ on chce tylko ocalić
koty.
Kot: Nie waż się mówić, że nie istnieje, bluźnierczy szczurze, bo jest w każdym
strony i mogą wyzwolić ich wściekłość, a ponadto w moim kościele mamy społeczność
wierząc myszom, które zostawiamy w spokoju.
Mysz: Doraemon był po prostu kreskówką przedstawiającą niebieskiego kota, ile niebieskich kotów
wiesz?
Kot: Myślę, że aby zademonstrować swoją boskość, Doraemon wybrał kolor niebieski
że żadna rasa nie jest dyskryminowana, a telewizja była sposobem na jej rozszerzenie
przesłanie w nas.
Mysz: Cóż, wytłumacz mi to, Doraemon był robotem, dlaczego miałby to robić
jesz myszy, jeśli nie masz nawet żołądka? Wierzę, że twój kościół wymyślił tylko wszystko
aby móc je kontrolować.
Kot: Cóż, cóż ... (kot zjada mysz) Tyle rozmów doprowadzało mnie do głodu.
Koniec
Gabriel (trzyma pistolet w dłoni)
Carla (niesie plecak)
Gabriel: Co robisz? Szybko wejdź i zamknij drzwi!
Carla: (patrząc na swój ekran BlackBerry, kiedy zamyka drzwi) Mój Blackberry piszczy jak szalony odkąd wyjechaliśmy z miasta, nie mogę uwierzyć, że nadal otrzymuję powiadomienia z Facebooka.
Gabriel: (wyjmuje Blackberry z kieszeni i patrzy na niego przez chwilę) Jak Twitter jest bardzo aktywny ...
(Seria)
Carla: Co się stało?
Gabriel: Sprawdź ten tweet „Moja babcia jest zombie. LOL ”(Carla się śmieje)
Carla: (patrzy na ekran swojego telefonu komórkowego) Zobaczmy, spójrzmy na ten.
relacja na żywo"
(Oboje się śmieją)
Gabriel: Ktoś napisał: „Narażam się na niebezpieczeństwo, ale teraz mam własnego McDonalda, jak mówią w Zombieland: Ciesz się małymi rzeczami”
Carla: Dlaczego ludzie wciąż tworzą łańcuchy ?! Zobacz „Opublikuj to na 10 ścianach, a Chuck Norris cię uratuje”
Gabriel: (pokazuje telefon Carli) „Boję się jeszcze bardziej niż świadek
Jehowy, chodź, zapukaj do drzwi "
(Carla ignoruje go, mówiąc cicho: kopiuj-wklej, kopiuj-wklej, kopiuj-wklej)
Gabriel: Co robisz?
Carla: Musimy spróbować wszystkiego (publikuj dalej)
Gabriel: „Nawet zombie mnie nie kochają, smutna buźka, #ForeverAlone”
Carla: (zaskoczona) Słuchaj, dodali mnie do grupy na Facebooku! (czytaj trochę) ocaleli, schronili się w pobliżu (przez chwilę patrzy na publiczność, bierze plecak, otwiera drzwi do pokoju i ucieka)
Gabriel: Hej, zaczekaj na mnie! (Wychodzi ze sceny za nią)
Koniec
A jeśli chodzi o ciebie, działaj odważnie w odpowiednim czasie. A jeśli ona krzyczy z przerażenia; „Och, synu!” Powiedz mu, że twój ojciec też na ciebie wrzeszczał. Zemścij się i nie bój się, wylej krew zła, które tu króluje: zabij morderców swojego ojca.
EG: Przyjeżdżam tu nie dla przyjemności: zmusił mnie do wezwania posłańca. Mówią, że niektórzy cudzoziemcy przynoszą nam wiadomości, których nie pragniemy, że Orestes umarł. Kolejny żal za ten dom już ranny i rozdarty przez nieszczęście po pierwszej śmierci! Ale czy to prawda? Czy nie są to kobiece fantazje, które rodzą się, latają i znikają? Próżne iluzje! (Do corifeo): Co mi powiesz, żeby rozjaśnić mój umysł?
CHORUS: Z pewnością słyszeliśmy wiadomości. Przyjdź lepiej i zapytaj bezpośrednio cudzoziemców. Wiadomość musi zostać zweryfikowana przez samego odbiorcę. Ajschylos, Orestiada (Victor, 2013).
Jeszcze bez komentarzy