Plik uścisk Acatempan Było to jedno z decydujących wydarzeń w meksykańskiej wojnie o niepodległość. Miało to miejsce 10 lutego 1821 roku i było symbolicznym wydarzeniem, które zaznaczyło sojusz między Agustín de Iturbide i Vicente Guerrero w celu zakończenia Wicekrólestwa.
W tym czasie Meksyk był w stanie wojny przez ponad dekadę między powstańcami dążącymi do niepodległości a wojskami z Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii. Sytuacja wydawała się stagnacja, ponieważ żadna ze stron nie wydawała się zdolna do zwycięstwa za pomocą broni.
Iturbide został wysłany, aby spróbować ostatecznie pokonać Guerrero. Jednak zmiana rządu w Hiszpanii i ogłoszenie liberalnej konstytucji Kadyksu skłoniły konserwatystów wicekrólestwa do preferowania monarchii niezależnej od metropolii, zanim zaakceptowali utratę przywilejów przez duchowieństwo i wojsko..
Spotkanie Guerrero i Iturbide doprowadziło do podpisania traktatu w Iguala i utworzenia armii Trigarante. W krótkim czasie udało im się wejść do stolicy. Kolejne traktaty z Kordoby proklamowały niepodległość Meksyku i koniec hiszpańskich rządów..
Indeks artykułów
El Grito de Dolores, wystrzelony przez Miguela Hidalgo 16 września 1810 roku, jest uważany za początek meksykańskiej wojny o niepodległość.
Przez następne jedenaście lat zwolennicy niepodległości i ci, którzy nadal byli hiszpańskim Vierreinato, walczyli o broń..
Po śmierci Hidalgo jego stanowisko przywódcy powstańców objął José María Morelos. Kiedy został postrzelony, konflikt zmienił się w rodzaj wojny partyzanckiej, z frontami rozrzuconymi po całym terytorium.
Na przykład w Veracruz Guadalupe Victoria stała się silna, podczas gdy Vicente Guerrero kontynuował walkę w Sierra Madre del Sur.
Długa wojna dotknęła nie tylko zwolenników niepodległości. W ramach Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii nastąpił także czas zmian. Tak więc Félix María Calleja, ówczesny wicekról, musiał opuścić swoje stanowisko w 1816 r. Zastąpił go Juan Ruiz de Apodaca, dotychczas kapitan generalny Kuby..
Nowy przywódca przystąpił do zmiany polityki swojego poprzednika. W obliczu surowości Calleji Apodaca ułaskawił powstańczych przywódców.
Niektórzy z nich, jak Nicolás Bravo, przyjęli tę ofertę. Inni, jak Guerrero czy Victoria, zdecydowali się kontynuować walkę.
Sytuacja w 1819 r. Pomimo działań partyzanckich była dość stabilna. Wydarzenie, które miało przerwać ten spokój, miało miejsce daleko od Meksyku, na terytorium Hiszpanii. Tam 1 stycznia 1820 roku Rafael de Riego podjął walkę z królem Fernando VII.
Monarcha, po odzyskaniu tronu po klęsce napoleońskiej, próbował dobić liberałów. Powstanie Riego zmusiło go do ustąpienia i przysięgi w Konstytucji Kadyksu ogłoszonej kilka lat wcześniej, w 1812 r., Uznanej za bardzo liberalną w swoich podejściach..
Gdy wiadomość dotarła do Nowej Hiszpanii, reakcje nie czekały. 26 maja burmistrz Veracruz złożył przysięgę w tej samej konstytucji. Namiestnik zrobił to samo kilka dni później. Najbardziej konserwatywne sektory odpowiedziały organizując kilka protestów i zamieszek.
Oprócz wspomnianych wcześniej zamieszek i protestów konserwatyści (głównie zwolennicy absolutyzmu) zaczęli planować także inne ruchy. Jego główną obawą było to, że liberalna konstytucja hiszpańska zostanie zastosowana w Nowej Hiszpanii, a wraz z nią duchowieństwo i armia utracą swoje przywileje..
Rozwiązaniem, które spiskowcy dali na tę możliwość, było zainstalowanie monarchii w niezależnym Meksyku. Tron miał być ofiarowany samemu królowi hiszpańskiemu lub jednemu z dzieci.
Bohaterowie spisku, zwani de la Profesa od imienia jednego z kościołów, w których się spotkali, zaczęli szukać wsparcia militarnego, aby osiągnąć swój cel. Wybranym był Agustín de Iturbide, w zasadzie konserwatysta i monarchista.
Iturbide, którego rola w walce o niepodległość Meksyku zawsze budziła kontrowersje wśród historyków, został wysłany do walki z Vicente Guerrero w Sierra Sur.
W przeciwieństwie do innych przywódców powstańczych, Guerrero odmówił przyjęcia ułaskawienia zaoferowanego przez namiestnika. W rzeczywistości Apodaca wysłał nawet własnego ojca Guerrero, aby go przekonać, ale bez żadnego sukcesu..
Biorąc to pod uwagę, Wicekrólestwo wysłało Iturbide, aby pokonał go bronią. Jednak podjęta kampania zakończyła się niepowodzeniem. Powstańcy, mając przewagę, jaką dawała im znajomość terenu, odnosili zwycięstwa i wydawało się, że ich pokonanie wydaje się niemożliwe..
To wtedy przyszły cesarz, Iturbide, zmienił swoją strategię. Wysłał Guerrero list z prośbą o połączenie sił w celu uzyskania niepodległości. Początkowo nieufny Guerrero odrzucił ofertę.
Nowa klęska wojsk Iturbide, 27 stycznia 1821 r., Skłoniła go do ponownego napisania do Guerrero. Tym razem poprosił o spotkanie i wyjaśnił punkty swojego programu politycznego dla Meksyku.
Spotkanie odbyło się w Acatempan, dziś w Teloloapan, 10 lutego tego samego roku. Po rozmowie nastąpił uścisk, który przypieczętował sojusz. Są jednak historycy, którzy kwestionują tę wersję, a nawet niektórzy zwracają uwagę, że nie spotkali się osobiście.
Po jedenastu latach wojny między rojalistami a powstańcami pokazali, że żadna ze stron nie może militarnie pokonać drugiej. Ludność ze swej strony poniosła konsekwencje konfliktu.
Chociaż wielu przywódców niepodległościowych przyjęło ułaskawienie, które zaoferował namiestnik Apodaca, inni pozostali w walce.
Vicente Guerrero był jednym z najwybitniejszych. Podobnie jak w przypadku Guadalupe Victoria, która walczyła w Sierra de Veracruz, znajomość terenu sprawiła, że pokonanie go było prawie niemożliwe..
Hiszpańskim liberałom, po odparciu ataków Fernanda VII, udało się zmusić króla do złożenia przysięgi na konstytucję z 1812 r. W Meksyku niektóre władze postąpiły podobnie, m.in. sam wicekról Apodaca..
Najbardziej uprzywilejowane sektory Nowej Hiszpanii, zwłaszcza duchowieństwo i wojsko, bały się utraty władzy na mocy ustaw zawartych w Konstytucji. Aby tego uniknąć, postanowili walczyć o niepodległy Meksyk, którego formą rządów była monarchia..
Guerrero, świadomy tego, co się dzieje, próbował przekonać José Gabriela de Armijo, dowódcę rojalistów na południu, do przyłączenia się do jego wojsk. Armijo odrzucił ofertę i pozostał wierny hiszpańskiemu rządowi.
Ostatecznie Armijo zrezygnował ze stanowiska i został zastąpiony przez Agustina de Iturbide. Skontaktowali się z nim konserwatywni spiskowcy. Wicekról, nieświadomy tego, wysłał go do walki z tymi, którzy sprzeciwiali się nowemu liberalnemu reżimowi hiszpańskiemu.
Spotkanie Agustína de Iturbide i Vicente Guerrero odbyło się 10 lutego 1821 roku. Objęcie Acatempan oznaczało sojusz między nimi.
Iturbide poszedł naprzód, przedstawiając swoje polityczne argumenty za sojuszem z Guerrero. Znalazło to odzwierciedlenie w Planie Iguala, w którym deklarowano, że ostatecznym celem buntu jest niepodległość kraju..
Ponadto Plan ustanowił trzy podstawowe gwarancje: zjednoczenie wszystkich Meksykanów niezależnie od strony, po której walczyli; wspomniana już niezależność; i oficjalność religii katolickiej w nowym kraju.
Plan Iguala obejmował potrzebę stworzenia organu wojskowego, który pozwoliłby na realizację planów. W ten sposób narodziła się Armia Trigarante lub Trzech Gwarancji.
Oprócz stawienia czoła wojskom rojalistów, jego pierwszą funkcją było rozszerzenie Planu na całą Nową Hiszpanię w poszukiwaniu nowego wsparcia..
Apodaca został zastąpiony przez Juana O'Donojú, który był ostatnim wicekrólem Nowej Hiszpanii. Iturbide spotkał się z nim w Kordobie 24 sierpnia. Na spotkaniu przyszły cesarz pokazał namiestnikowi, że sprawa hiszpańska została przegrana, ponieważ prawie 90% żołnierzy stanęło po stronie Trigarante..
O'Donojú nie miał innego wyboru, jak to zaakceptować i podpisać tak zwane traktaty z Kordoby. W ten sposób wojna o niepodległość została zakończona, a suwerenność Meksyku została uznana..
Następnie 27 września armia Trigarante dowodzona przez Iturbide triumfalnie wkroczyła do Mexico City ...
Vicente Guerrero był jednym z bohaterów meksykańskiej niepodległości. Urodził się w Tixtla 9 sierpnia 1789 r. I zmarł 14 lutego 1831 r., Mając zaledwie 48 lat..
Guerrero został mianowany w 1818 r. Generałem naczelnym armii Południa, pozostałym po Kongresie Chilpancingo. Ze stanów południowych oparł się atakom rojalistów, odmawiając przyjęcia jakichkolwiek ułaskawień.
W latach 1820-1821 stoczył kilka konfrontacji zbrojnych z Agustínem de Iturbide, we wszystkich wygrywając. Ostatecznie obaj przywódcy wystąpili w Abrazo de Acatempan, geście, który przypieczętował sojusz na rzecz uzyskania niepodległości kraju..
Po osiągnięciu tego celu Guerrero był członkiem najwyższej władzy wykonawczej w latach 1824–1824, ministrem wojny i marynarki w 1828 r., A wreszcie prezydentem Meksyku przez osiem miesięcy w 1829 r..
Iturbide urodził się 27 września 1783 roku w mieście Valladolid (obecnie Morelia). W młodym wieku wstąpił do armii Wicekrólestwa, walcząc z powstańcami poszukującymi niepodległości..
Na początku lat 20. XIX wieku Iturbide otrzymał rozkaz walki z wojskami Vicente Guerrero. Jednak wojsko było przeciwne konstytucji Kadyksu o liberalnym charakterze. Z tego powodu poprosił Guerrero o spotkanie w celu zjednoczenia swoich sił w celu uzyskania niepodległości..
Iturbide był twórcą Planu Iguala, w którym ustanowił trzy podstawowe gwarancje dla nowego państwa meksykańskiego. Był również odpowiedzialny za podpisanie traktatów z Kordoby, uznających niepodległość Meksyku i koniec hiszpańskich rządów..
Konserwatyści meksykańscy, na czele z Iturbide, chcieli, aby Meksyk był monarchią, a król był hiszpańskim niemowlęciem. Hiszpański dom królewski odmówił, a sam Iturbide został ogłoszony cesarzem Meksyku, z imieniem Agustín I.
Wkrótce rozpoczęły się działania wojenne wobec jego rządu. Liberalna strona, prowadzona przez Santa Annę, zakończyła cesarski reżim w marcu 1823 roku.
Jeszcze bez komentarzy