Plik gruczolak rurkowy jest to najczęstszy rodzaj polipa okrężnicy (jelita grubego). Szacuje się, że dotyka od 20 do 30% osób powyżej 50 roku życia. Jest to zmiana łagodna z potencjałem złośliwości, dlatego po ich zidentyfikowaniu konieczne jest jej usunięcie w celu wyeliminowania ryzyka zachorowania na raka okrężnicy..
Z mikroskopowego punktu widzenia gruczolaki kanalikowe są zbudowane z dobrze zorganizowanych kanalików nabłonkowych, które z kolei składają się z komórek o „innych” cechach niż normalne komórki okrężnicy, stąd ten typ polipa jest uważany za dysplazję. Niski stopień.
Zaleca się regularne badania przesiewowe zarówno polipów (w tym gruczolaka kanalikowego), jak i raka okrężnicy, ponieważ w przypadku wczesnego rozpoznania rokowanie jest zwykle doskonałe..
Indeks artykułów
90% gruczolaków kanalikowych przebiega bezobjawowo; pacjent może mieć jeden lub wiele i absolutnie nic nie czuć. Kiedy objawy już się pojawią (10% przypadków), są one zwykle niespecyficzne i można je przypisać wielu przyczynom..
Spośród potencjalnych objawów najczęstszym jest krwawienie z dolnego odcinka przewodu pokarmowego, które w większości przypadków jest mikroskopijne; Oznacza to, że pacjent nic nie zauważa, konieczne jest badanie krwi utajonej w kale, aby móc zidentyfikować krwotok.
Rzadko krwotok jest na tyle duży, że w kale widać krew wykrywalną podczas bezpośredniej inspekcji; W takim przypadku są to zwykle bardzo duże gruczolaki kanalikowe, które ewoluowały przez kilka lat, przy czym w takich przypadkach ryzyko złośliwości jest znacznie wyższe..
Innym z objawów, które mogą wystąpić, są zmiany w układzie jelitowym (ilość, jakość i rodzaj ewakuacji), objawiające się w wielu przypadkach biegunką, chociaż gruczolak cewkowy jest dostatecznie duży, może częściowo zatykać światło jelita grubego, powodując zaparcia..
Podobnie może nastąpić zmiana w morfologii stolca, zwłaszcza gdy gruczolak zlokalizowany jest w odbytnicy i jest duży. W takich przypadkach stolec staje się węższy niż normalnie, a ten wzór ewakuacji jest znany jako „stolec stożkowy” (stołek, który wygląda jak wstążka).
W rzadkich przypadkach może wystąpić ból brzucha lub wypadanie odbytnicy gruczolaka kanalikowego, przy czym w piśmiennictwie opisano nieliczne przypadki w tym zakresie..
Nie jest znana pojedyncza i jednoznaczna przyczyna gruczolaków kanalikowych (jak również każdego innego typu polipa okrężnicy), jednak istnieją czynniki ryzyka, które zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia tego schorzenia.
Ze wszystkich czynników ryzyka gruczolaka cewkowego najważniejszy jest czynnik genetyczny. Aktywacja lub inaktywacja niektórych grup genów powoduje, że komórki okrężnicy rosną w nieuporządkowany sposób i zaczynają tworzyć gruczolaki lub inne typy polipów w pierwszej kolejności, a później rozwija się rak okrężnicy.
Ponieważ czynnik genetyczny jest tak istotny, to fakt, że osoba ma krewnego w pierwszym stopniu (ojciec, matka, brat, syn), który ma lub miał gruczolaka cewkowego okrężnicy, znacznie zwiększa ryzyko, że osoba ta będzie również obecna, w rzeczywistości istnieje bardzo dobrze ugruntowany wzorzec rodziny dziedzicznej.
Jednak nie wszystkie gruczolaki kanalikowe występują u pacjenta z gruczolakiem kanalikowym w wywiadzie rodzinnym; W takich przypadkach należy wziąć pod uwagę inne czynniki ryzyka, takie jak nadmierne spożycie alkoholu, palenie tytoniu (palenie), otyłość i siedzący tryb życia..
Ponadto u pacjentów z chorobami zapalnymi okrężnicy (wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Crohna) występuje większe prawdopodobieństwo wystąpienia dowolnego typu polipa okrężnicy, w tym gruczolaków kanalikowych..
Z makroskopowego punktu widzenia gruczolaki cewkowe można podzielić na dwie duże grupy w zależności od ich cech morfologicznych; Gruczolaki rurkowe uszypułowane i gruczolaki kanalikowe bezszypułkowe.
Oba typy można podzielić na dwie duże grupy ze względu na ich wielkość: gruczolaki rurkowe mniejsze niż 1 cm i gruczolaki rurkowe większe niż 1 cm.
Niezależnie od typu (uszypułowane lub siedzące) uważa się, że gruczolaki rurkowe mniejsze niż 1 cm mają niskie ryzyko wystąpienia nowotworu, podczas gdy gruczolaki rurkowe większe niż 1 cm są bardziej narażone na raka okrężnicy.
Z drugiej strony gruczolaki rurkowe można sklasyfikować zgodnie z ich mikroskopijnymi cechami zgodnie z klasyfikacją Kudo.
Gruczolaki kanalikowe szypułkowe to gruczolaki, które łączą się z błoną śluzową okrężnicy poprzez „stopę” lub „szypułkę”. Przypominają grzyby, których wąska część (stopa) jest połączona z błoną śluzową okrężnicy, natomiast szeroka (polip) jest wolna w świetle jelita połączonego z nią tylko stopą..
Siedzące gruczolaki rurkowe to te, które są przyczepione do błony śluzowej okrężnicy w całej jej podstawie. Przypominają małe kopuły przyczepione do błony śluzowej jelita grubego, osiągając znaczne rozmiary równe lub większe niż 5 cm.
Klasyfikacja Kudo dzieli gruczolaki rurkowe na pięć różnych kategorii w zależności od układu gruczołowego obserwowanego w powiększeniu endoskopowym..
Klasyfikacja ta ma zastosowanie nie tylko do gruczolaków kanalikowych, ale także do każdego innego polipa okrężnicy (gruczolak kosmków, gruczolak cewkowo-kosmiczny). Pięć kategorii klasyfikacji Kudo to:
ja. Normalny wzór krypty, z nierozgałęzionymi gruczołami i okrągłymi otworami rozmieszczonymi w regularnych odstępach.
II. Wzór w kształcie krzyża lub gwiazdy, większy niż normalnie, typowy dla hiperplastycznych polipów.
IIIL. Długie rurki, krzywe, obecne w zmianach gruczolakowatych, obecna dysplazja.
IIIs. Małe rurkowe lub okrągłe, Małe, zwarte krypty, typowe dla zmian depresyjnych, często związane z dysplazją wysokiego stopnia lub rakiem in situ.
IV. Wygląd przypominający mózg, łączą rozgałęzione gruczoły nowotworowe z długimi, krętymi kryptami, powszechnymi w zmianach z komponentem włochatym.
V. Nieregularne błony śluzowe, zdezorganizowane, pozbawione struktury gruczoły otoczone tkanką gruczolakowatą i zapalną, co sugeruje inwazję. Rak podśluzówkowy.
Istnieją różne metody badania i diagnostyki gruczolaków kanalików, niektóre bardziej czułe i specyficzne niż inne..
Od wielu lat zaleca się stosowanie krwi utajonej w kale jako metody przesiewowej, zarówno w przypadku gruczolaka kanalikowego, jak i innych polipów, a nawet zmian złośliwych okrężnicy, jednak test ten jest przydatny tylko w przypadku krwawienia z gruczolaka, w przeciwnym razie nie ma wartości diagnostycznej.
Ze swojej strony elastyczna kolonoskopia, nawet bardziej inwazyjna, jest znacznie bardziej przydatna w diagnostyce gruczolaków kanalikowych (jak również wszelkich innych zmian okrężnicy), ponieważ pozwala nie tylko na wizualizację makroskopowych cech polipów, ale wykonać również biopsje w celu potwierdzenia histologicznego.
Samą biopsję można uznać za złoty standard w diagnostyce dowolnego polipa okrężnicy, w tym gruczolaka cewkowego, jednak wraz z pojawieniem się endoskopii z powiększeniem i chromoendoskopią każdego dnia rzadziej wykonuje się biopsje w celu rozróżnienia zmian złośliwych zmian łagodnych.
Ponieważ gruczolaki (w tym gruczolak kanalikowy) są jedynymi polipami z potencjałem długotrwałego nowotworu, endoskopowe techniki powiększania i chromoendoskopia starały się rozwinąć zdolność do odróżniania gruczolaków od wszystkich innych typów polipów, dzięki czemu nie ma potrzeby wykonywania biopsji. w celu uzyskania ostatecznej diagnozy.
Ponadto techniki powiększania i chromoendoskopii pozwalają na wczesną diagnostykę gruczolaków kanalikowych i innych zmian w okrężnicy w fazie początkowej, które są zbyt małe, aby można je było wykryć za pomocą konwencjonalnej kolonoskopii. Dzięki temu możliwe jest bardzo wczesne rozpoznanie gruczolaków cewkowych i innych typów polipów, co znacznie poprawia rokowanie pacjenta..
Ponieważ 5% gruczolaków kanalikowych ulegnie degeneracji w raka (zwykle około 14-15 lat od pierwszego pojawienia się), zaleca się ich usunięcie zawsze, gdy zostaną zdiagnozowane, zwłaszcza jeśli pacjent ma raka okrężnicy w wywiadzie.
Sposób usunięcia różni się w zależności od liczby polipów, lokalizacji, czynników ryzyka pacjenta i wielkości zmian..
Ogólnie rzecz biorąc, w przypadku małych uszypułowanych polipów u pacjentów z kilkoma czynnikami ryzyka można wykonać endoskopową polipektomię, procedurę, którą można wykonać w sedacji w gabinecie i której wskaźniki skuteczności sprawiają, że jest to procedura z wyboru, gdy tylko jest to możliwe.
Gdy polipy są bardzo duże lub bardzo liczne, a także w przypadkach niedrożności jelit, konieczne będzie wykonanie operacji.
Rodzaj operacji zależy w dużej mierze od lokalizacji polipów.
W przypadku pojedynczych polipów zlokalizowanych w dolnej części odbytnicy można wykonać ich przezodbytniczą resekcję.
W przypadku mnogich gruczolaków kanalikowych, dużych lub z objawami złośliwości konieczne będzie wykonanie resekcji okrężnicy (kolektomia), która może być częściowa (prawostronna lub lewa hemikolektomia w zależności od lokalizacji zmian) lub całkowita (całkowita kolektomia).
We wszystkich przypadkach, w których wykonywana jest polipeptomia endoskopowa, a także gdy planowane są częściowe resekcje okrężnicy, kontrola endoskopowa będzie konieczna co 2 do 5 lat, ponieważ istnieje możliwość, że przez długi czas mogą rozwinąć się nowe gruczolaki kanalikowe (lub inne typy polipów). czasu.
Jeszcze bez komentarzy