Amanita virosa jest grzybem Basidiomycota należącym do rodziny Amanitaceae. Jest to gatunek występujący na kontynencie europejskim, który rośnie w lasach iglastych i bukowych, tworząc skojarzenia mikoryzowe z tymi i innymi gatunkami drzew..
Przedstawia kapelusz, który może osiągnąć nawet 12 cm średnicy, początkowo stożkowaty, z czasem staje się półkulisty i spłaszcza się. Ostrza są swobodne, białe z przeplatanymi blaszkami, podczas gdy stopa ma pierścień i volva.
Amanita virosa Jest bardzo toksyczny, a jego spożycie może być śmiertelne dla ludzi, łatwo można go pomylić z innymi gatunkami grzybów jadalnych. Jego główną toksyną jest α-amanityna, która może powodować uszkodzenie wątroby i nerek.
Jego owocnik pojawia się między sezonem letnim a jesiennym i nie jest gatunkiem zbyt licznym..
Indeks artykułów
Gatunek ten po raz pierwszy pojawia się jako białawe jajo przykryte uniwersalnym welonem. Kiedy owocnik wyłania się poprzez rozbicie jaja, wiele kawałków zasłony pozostaje przymocowanych do krawędzi dzwonka. Te ostatnie są lekko zagięte do wewnątrz.
Dzwon, który może osiągnąć nawet 12 cm średnicy, jest początkowo stożkowy, następnie staje się półkulisty, a później nieco spłaszczony na krawędziach, zawsze ze środkiem wyżej niż brzegi i środek dzwonka. Nie ma marginalnych prążków. Jego ubarwienie jest białe, w podeszłym wieku uzyskuje kremowe zabarwienie.
Blaszki błony dziewiczej są oddzielone od stopy, białe, wąskie na brzegach, z przeplatanymi blaszkami. Mają zarodniki typu basidium.
Stopa jest wydłużona, może dochodzić do 15 cm długości, u nasady jest nieco bulwiasta, biała i czasami pokryta kolorem włochatymi włókienkami. Ma delikatny, biały, ruchomy błoniasty pierścień, który może pozostać przymocowany do czapki. Ma również białą, błoniastą volva, otaczającą podstawę.
Mięso jest białe, rzadkie, o nieprzyjemnym zapachu i delikatnym smaku. W kontakcie z mocnymi zasadami, takimi jak wodorotlenek potasu lub sodu, przybiera od jasnożółtego do złotego koloru.
Zarodnik jest koloru białego, utworzony przez okrągłe lub jajowate zarodniki o średnicy od 8 do 11 mikronów i amyloid.
Amanita virosa jest taksonomicznie położony w rodzinie Amanitaceae z rzędu Agaricales, klasa Agaromycetes, rejon Basidiomycota. Rodzaj został prawidłowo opisany po raz pierwszy przez Christiana Hendrika Persoona w 1797 roku i obecnie obejmuje około 600 opisanych gatunków..
Ze swojej strony gatunek Amanita virosa został początkowo opisany przez Eliasa Magnusa Friesa jako Agaricus virosus a później w 1836 roku został przeniesiony do rodzaju Amanita przez Louis-Adolphe Bertillon. Ze względu na toksyczność otrzymuje wspólną nazwę „anioła niszczącego”.
Inne potoczne nazwy, które otrzymuje, to „śmierdzący amanita” lub „cheposa oronja”..
Jest to gatunek preferujący gleby o wysokim odczynie kwaśnym, rośnie w lasach iglastych i bukowych, gdzie nawiązuje mikoryzowe relacje z różnymi gatunkami roślin. Jego owocnik pojawia się latem i jesienią.
Jest to gatunek europejski niezbyt licznie występujący w krajach takich jak Anglia, Irlandia i Szkocja, ale częściej występuje w krajach skandynawskich..
Mechanizm reprodukcji Amanita virosa jest typowy dla gatunku Amanita i ogólnie Basidiomycota, z produktem grzybni dikariontów z plazmogamii dwóch grzybni haploidalnych i zgodnych płciowo. Owocnik pojawia się, gdy organizm kończy proces reprodukcyjny.
Kariogamia występuje w podstawkach i następuje po niej podział mejotyczny, w wyniku którego powstają haploidalne bazidiospory, które są uwalniane do środowiska, kiełkując i rozpoczynając nowy cykl..
Amanita virosa jest to gatunek, który nawiązuje ektomikoryzę z różnymi gatunkami drzew. Komórki mikoryzowe to wzajemne związki symbiotyczne między grzybami i roślinami..
W związkach ektomikoryzowych strzępki grzybów wchodzą w kontakt z korzeniami roślin i rozwijają strukturę zwaną siecią Hartiga, która umożliwia wymianę składników odżywczych i innych elementów między oboma członkami pokrewieństwa..
W ten sposób grzyb uzyskuje związki organiczne, głównie węglowodany, których potrzebuje do odżywiania, a roślina otrzymuje wodę i nieorganiczne składniki odżywcze, które strzępki grzyba pobrały z gleby..
Dodatkową korzyścią dla roślin żywicielskich jest uzyskanie ochrony przed grzybami i innymi potencjalnie chorobotwórczymi mikroorganizmami..
Amanita virosa jest jednym z trzech gatunków Amanita bardziej śmiercionośne dla ludzi. Pozostałe dwa gatunki to A. phalloides Y Averna. Te trzy gatunki są odpowiedzialne za ponad 90% śmiertelnych przypadków zatruć spowodowanych spożyciem grzybów..
Toksyczność tego grzyba wynika głównie z tego, że zawiera różne rodzaje cyklopeptydów, z których najbardziej toksyczna jest α-amanityna, chociaż może zawierać inne cyklopeptydy, a także inne rodzaje biocząsteczek, również o działaniu toksycznym..
Α-Amanityna może spowodować śmiertelne uszkodzenie wątroby. Niektórzy autorzy sugerują, że uszkodzenie wątroby jest spowodowane blokadą kompleksu białek polimerazy II RNA, co zapobiega syntezie mRNA, a tym samym syntezie białek w wątrobie. Inni autorzy również podają krwotoczną martwicę wątroby spowodowaną spożyciem grzyba.
Zatrucie spowodowane spożyciem Amanita virosa przedstawia długi okres utajenia, który jest bezobjawowy. Później pojawiają się objawy żołądkowo-jelitowe, poważne uszkodzenia wątroby i nerek, a wreszcie śmierć..
Leczenie zatrucia pokarmowego Amanita virosa jest utrudniony przez długi bezobjawowy okres utajenia, ponieważ rozpoczęcie późniejszego leczenia, tym większe prawdopodobieństwo zgonu.
Nie ma antidotum ani specjalnego leczenia tego typu zatrucia. Dotychczasowe strategie leczenia obejmują intensywną opiekę wspomagającą, procedury detoksykacyjne, a także podawanie chemioterapii..
Przetestowano również inne terapie pod kątem dostarczania związków, takich jak N-acetylocysteina, sylibinina, silmarina i różne rodzaje antybiotyków, pojedynczo lub w połączeniu. Jednak poziomy przeżycia pozostają niskie.
Jeszcze bez komentarzy