Mówiąc o groźba ponownej podboju i potrzeba międzynarodowego uznania Odwołujemy się do prób odzyskania przez armię hiszpańską terytoriów meksykańskich za mandatu króla Fernanda VII.
Te wojenne konfrontacje rozwijały się do 1829 r. Jednak Hiszpania nie uznała Meksyku za wolną republikę aż do 28 grudnia 1836 r., Kiedy podpisano traktat pokojowy między narodami..
Niepodległość Meksyku rozpoczęła się 27 września 1821 roku; jednak terytoria tego narodu nie były chronione przed ewentualnymi hiszpańskimi podbiciami. Na przykład ziemie San Juan de Ulúa nadal znajdowały się pod dowództwem Półwyspu Iberyjskiego.
Z tego powodu premier wojny Antonio de Medina Miranda zdecydował się przejąć zamek San Juan de Ulúa, obawiając się jakiegoś aktu inwazji Korony. Ponadto w tym czasie Meksyk miał notoryczne słabości w potędze morskiej, więc musiał działać, zanim Hiszpanie osłabili jego obronę z większym rygorem..
Indeks artykułów
W San Juan de Ulúa był José García Dávila, Hiszpan, który został mianowany gubernatorem Veracruz.
Dávila zaproponował obronę twierdzy dwustu żołnierzami artylerii, piechoty i amunicji, licząc na pomoc Antonio Lópeza de Santa Anna. Kwota ta zachęciła Meksykanów, ponieważ była to ograniczona obrona.
Jednak Hiszpania zdecydowała się wysłać 2000 żołnierzy z Kuby, aby nie tylko chronić fortyfikacje San Juan de Ulúa, ale także próbować penetrować terytoria, które już legalnie uznano za meksykańskie..
Ze względu na przytłaczające siły hiszpańskie cesarz Agustín de Iturbide zdecydował się negocjować z Hiszpanami, ponieważ Meksykanie nie mieli statków niezbędnych do stawienia czoła 2000 żołnierzom, którzy przybyli z Kuby..
Negocjacje te nie doprowadziły do porozumienia między stronami; Jednak ustanowili okres pokoju między obydwoma narodami.
Wraz z przybyciem Santa Anny do miasta Veracruz w 1822 r. Negocjacje między władzami meksykańskimi i hiszpańskimi zaczęły się załamywać, zwłaszcza gdy Korona postanowiła usunąć Dávilę i umieścić na miejscu Francisco Lemaura, którego skłonności polityczne i militarne były znacznie bardziej radykalne. jego poprzednik.
Lemaur uczynił fortecę bezpiecznym miejscem gromadzenia zagranicznych kupców. Wdrożył także prawa, które naruszały suwerenność Meksyku. Ponadto żołnierz ten uważał, że wszystkie punkty sąsiadujące z fortecą powinny znajdować się pod panowaniem hiszpańskim, tak jak miało to miejsce w przypadku Anchorage and Sacrifices.
W 1823 roku negocjacje dobiegły końca, gdy Hiszpanie zdecydowali się zbombardować port Veracruz, powodując ucieczkę ponad sześciu tysięcy cywilów..
Po tym bombardowaniu rząd meksykański postanowił raz na zawsze położyć kres hiszpańskim próbom odzyskania sił, chociaż nie dysponował odpowiednią armią morską, aby osiągnąć cel..
José Joaquín de Herrera, Sekretarz Wojny i Marynarki Wojennej, zdecydował się udać na Kongres Meksykański, aby zażądać od władz zakupu wszelkiego rodzaju okrętów wojennych, aby powstrzymać wejście Hiszpanów i zaatakować ich wojska..
Innymi słowy, Herrera zaproponowała zablokowanie posiłków, które Hiszpania otrzymała z terytoriów kubańskich..
Dzięki temu meksykańskie władze zakupiły oddział dowodzony przez Pedro Sainza de Baranda y Borreiro, któremu 23 listopada 1825 roku udało się odzyskać terytoria San Juan de Ulúa..
W 1829 roku Hiszpania próbowała ponownie odbić meksykańskie terytoria z Kuby, dla których Isidro Barradas został wyznaczony do powstrzymania armii koronnej. Jednak wygnani Hiszpanie chcieli przekonać Barradasa, że obywatele Meksyku chcą wrócić pod hiszpańskie jarzmo..
Po uporaniu się z falą i żołnierzami rebeliantów, Meksykanie w końcu byli w stanie zająć Fortín de la Barra, czego kulminacją była konfrontacja między Meksykanami i Hiszpanami..
Ze swojej strony Barradas osiągnął kapitulację w Pueblo Viejo i potwierdził kapitulację w Tampico. Dzięki temu zwycięstwu meksykańskie władze zdołały utrwalić Niepodległość.
Po odzyskaniu przez Meksyk niepodległości w 1821 r. Jednym z głównych problemów, z którymi musiał zmierzyć się nowy naród Ameryki Łacińskiej, było uzyskanie międzynarodowego uznania..
Najbardziej potrzebnym uznaniem była Hiszpania; Jednak, jak wspomniano w poprzednich akapitach, Półwysep Iberyjski pozostawał niechętny do zakładania utraty innego terytorium Indii..
Należy wziąć pod uwagę, że niepodległość Meksyku, wraz z potrzebą uznania jej za naród, rozwinęła się w kontekście międzynarodowym, w którym podróże i szlaki morskie miały ogromne znaczenie. Z tego powodu kraje takie jak Wielka Brytania odegrały bardzo istotną rolę.
Udział Wielkiej Brytanii był decydujący w konflikcie hiszpańsko-meksykańskim, gdyż niepodległość Meksyku oznaczała, że Wielka Brytania mogła zachować swobodę ruchu morskiego, z jaką rozwinęła się w ostatnich dziesięcioleciach.
Innymi słowy, Imperium Brytyjskie musiało zapewnić import surowców, więc uznało za dogodne utworzenie sieci rynków, które wykraczałyby poza Europę. Z tego powodu Wielka Brytania była jednym z pierwszych krajów, które przyjęły Meksyk jako wolny kraj..
Podobnie, kilka krajów Ameryki Łacińskiej również niemal natychmiast zaakceptowało niepodległość Meksyku, wraz ze Stanami Zjednoczonymi (z którymi Meksyk później stanął w celu odzyskania terytorium Teksasu)..
Ostatnimi krajami, które uznały Meksyk za niezależny naród, były Watykan i Francja, które ostatecznie ustąpiły między 1830 a 1836 rokiem. Aby uzyskać zgodę Francji, władze meksykańskie musiały przeprowadzić kilka negocjacji..
Z drugiej strony Watykan odmówił uznania niepodległości Meksyku ze względu na jego bliskie stosunki z Hiszpanią. Jednak w połowie XIX wieku oba kraje ustąpiły i podpisały umowy pokojowe i handlowe z narodem meksykańskim..
Jeszcze bez komentarzy