Plik anatomia kliniczna lub stosowana to gałąź anatomii ogólnej, która bada funkcję i strukturę elementów ludzkiego ciała w oparciu o możliwe scenariusze o charakterze medyczno-klinicznym. Oznacza to, że anatomia kliniczna znajduje zastosowanie w stomatologii, medycynie lub innych pomocniczych naukach o zdrowiu..
Z kolei dyscyplina ta musi do swojego rozwoju wykorzystywać inne dyscypliny naukowe, takie jak anatomia chirurgiczna, anatomia morfogenetyczna czy anatomia radiologiczna..
W niektórych przypadkach anatomia kliniczna może wymagać lub być uzupełniona przez embriologię, ponieważ pozwala ona zająć się chorobami wrodzonymi.
Profesor Eugenia Sol w swoim tekście Anatomia stosowana (s.f.), ustalili, że anatomia kliniczna systematyzuje wiedzę naukową, która definiuje człowieka jako istotę biologiczną, w oparciu zarówno o ogólną, jak i szczegółową perspektywę.
Autor uznał również, że dyscyplina ta koncentruje się głównie na funkcjonowaniu układu krążenia, narządu ruchu, regulacji i kontroli..
W ten sposób anatomia kliniczna dąży do lepszego zrozumienia ludzkiego ciała w celu zagwarantowania doskonałości podczas wykonywania zabiegów chirurgicznych..
Indeks artykułów
Anatomia kliniczna została pomyślana jako dyscyplina naukowa dopiero w XIX wieku, ponieważ w początkach jej istnienia uważana była za część anatomii ogólnej..
Po stworzeniu encyklopedii i pojawieniu się pozytywizmu ogólna anatomia została podzielona na różne gałęzie, aby uczynić ją bardziej dostępną i zorganizowaną formą wiedzy..
W konsekwencji można stwierdzić, że anatomia kliniczna narodziła się wraz z pierwszymi badaniami anatomicznymi przeprowadzonymi przez człowieka. Jednak termin „kliniczny” powstał długo później, wraz z rozwojem nauki i umasowieniem wiedzy..
Cywilizacja grecka była jednym z pierwszych społeczeństw, które poświęciły się badaniom anatomii.
Te pierwsze podejścia do dyscypliny nastąpiły dzięki naukowej ciekawości uczonych, takich jak Alcmeón de Crotona (500-450 pne), który poprzez sekcję był w stanie ustalić różnice między organami rozrodczymi roślin i zwierząt..
Innym greckim naukowcem, który stworzył podstawy anatomii był Erasistratus de Cos (304-250 pne), któremu udało się opisać naczynia chyliferous. Erasistratus wykazał również, że zarówno żyły, jak i tętnice mają swój początek w sercu. Ponadto był w stanie opisać esicy zastawki i naczynia oskrzelowe.
W średniowieczu zainteresowanie ciałem ludzkim nieznacznie zanikło, gdyż w tamtych czasach uważano, że ważniejsza jest dusza. Mimo to badaczom udało się znaleźć kilka książek o anatomii z tego okresu, znalezionych głównie w bibliotekach klasztornych..
Mondino di Luzzi (1276-1326) był jednym z nielicznych uczonych, którzy odważyli się rzucić wyzwanie władzy kościelnej poprzez sekcję zwłok, co było wówczas zabronione. Dzięki temu di Luzzi był pionierem w opisie żeńskich narządów płciowych.
Wraz z nadejściem renesansu głównym przedmiotem badań stał się człowiek, co pozwoliło odzyskać zainteresowanie ciałem.
Leonardo da Vinci (1452-1519) był jedną z najważniejszych postaci dla rozwoju anatomii jako nauki, ponieważ wykonał setki rysunków anatomicznych i fizjologicznych, na których odnotował swoje obserwacje naukowe.
W 1895 roku fizyk Wilhelm Conrad Roentgen odkrył promieniowanie rentgenowskie, które stanowiło niezwykły postęp w anatomii klinicznej. To była poprawa praktyk chirurgicznych. Dzięki tej metodzie anatomowie mogli badać nie tylko kości, ale także narządy i tkanki żywych istot.
Obecnie ewolucja tego urządzenia umożliwiła uzyskanie trójwymiarowych obrazów tkanek, co pozwala anatomom szybciej i łatwiej poznać stan pacjenta.
Słowo „anatomia” pochodzi od greckiego „anatomé”, które jest tłumaczone jako „sekcja”. W związku z tym można ustalić, że anatomia jest nauką, która bada strukturę i kształt części ciała poprzez sekcję organizmów..
Anatomia kliniczna - jako gałąź anatomii ogólnej - wykorzystuje podstawy studiów anatomicznych, ale koncentruje się na praktycznym rozwoju, dlatego znajduje zastosowanie w innych naukach chirurgicznych, takich jak medycyna czy stomatologia.
Głównym celem anatomii klinicznej jest rozwiązywanie problemów medycznych. Dlatego wykorzystuje wiedzę anatomiczną do łączenia procesów chorobowych z objawami pacjentów. W ten sposób naukowcy mogą postawić diagnozę i zaproponować określone metody leczenia.
Podstawową metodą stosowaną w anatomii klinicznej jest wykorzystanie promieni rentgenowskich, które umożliwia anatomom łatwe rozpoznanie problemu lub zjawiska, którego doświadcza pacjent..
Promienie rentgenowskie składają się z promieniowania elektromagnetycznego, które przechodzi przez nieprzezroczyste elementy lub ciała, a następnie drukuje kliszę fotograficzną. To promieniowanie jest niewidoczne dla ludzkiego oka.
Anatomia kliniczna potrzebuje metod anatomii chirurgicznej, aby mogła się rozwijać jako dyscyplina, ponieważ ta ostatnia pozwala na praktyczne wykorzystanie wiedzy klinicznej.
Podsumowując, można stwierdzić, że anatomia kliniczna i anatomia chirurgiczna to dwie gałęzie naukowe, które działają zgodnie, aby chirurdzy mogli z powodzeniem rozwijać procesy chirurgiczne.
Angiografia to odmiana tomografii, która pozwala anatomom obserwować przepływ naczyń żylnych i tętniczych w organizmie..
W rzeczywistości angiografia może rejestrować wszystko, od dopływu krwi przez nerki i płuca po obwody krążenia w mózgu. Z tych wszystkich powodów angiografia jest metodą szeroko stosowaną w anatomii klinicznej..
Technika ta polega na połączeniu komputerowej analizy obrazu z wykorzystaniem promieni rentgenowskich i jest wysoce zalecana przez pacjentów, ponieważ nie jest niewygodna. Ponadto angiografia nie wywołuje tak wielu skutków ubocznych, jak konwencjonalne badania TK..
Jeszcze bez komentarzy