Plik anatomia systematyczna Jest to gałąź anatomii ogólnej poświęcona naukowym badaniom nad strukturami i systemami, z których składają się żywe istoty. Podobnie dyscyplina ta stara się określić porządek części, które składają się na całość, a także wzajemne relacje między nimi..
Aby przeprowadzić badania, systematyczna anatomia musi podzielić ciało na różne urządzenia lub systemy w celu opisania każdej z części oddzielnie. Dlatego najpierw koncentruje się na szkielecie, a następnie przechodzi do więzadeł i mięśni; wreszcie opisuje naczynia limfatyczne i krwionośne, aż do najmniejszych struktur.
Z kolei anatomia systematyczna opiera się na założeniu, że istnieje „materia zorganizowana biologicznie”, która ma swój własny kształt, wymiary i jest zdolna do replikacji, dając początek bytom o podobnych właściwościach. Należy zauważyć, że o tej materii decyduje skoordynowana ekspresja grup genów.
Należy zauważyć, że anatomia systematyczna czerpie z innych dyscyplin naukowych, aby móc się pomyślnie rozwijać, takich jak anatomia mikroskopowa, anatomia makroskopowa i histologia.
Indeks artykułów
Anatomiczne przedstawienia postaci ludzkiej, zwierząt i roślin wykonane przez człowieka są bardzo stare. W jaskiniach Lascaux (Francja) i Altamira (Hiszpania) znajdują się malowidła naskalne sprzed 14 000 do 17 000 lat, na których pokazano zranione zwierzęta i uwydatniono wnętrzności.
Podobnie starożytne postacie ludzkie znaleziono w różnych kulturach i regionach, takich jak Rosja, Czechosłowacja, Ameryka i Afryka. Do chwili obecnej najstarszą reprezentacją (35 000 lat) jest Wenus z Hohle Fels, który został odkryty w 2008 roku w Niemczech i składa się z rozmiaru kobiety, gdzie piersi i genitalia są uwydatnione.
Nowsze zapisy (10000 lat), znalezione w kulturach, które żyły w obecnych regionach Japonii, Niemiec i Ameryki, pokazują, co można uznać za próby interwencji terapeutycznych, takie jak trepanacje czaszki (otwory czaszkowe).
Co ciekawe, w grzbietach tych trepanacji znaleziono neoformowaną kość, co wskazuje, że osoby przeżyły interwencje. Niektórzy autorzy sugerują, że trepanacje te zostały przeprowadzone w celu leczenia uszkodzeń czaszki lub uwolnienia duchów, które spowodowały choroby.
Jednak ze względu na brak zapisów (poza znalezionymi pozostałościami archeologicznymi), odkrycia te nie mogą być traktowane jako konsekwencja naukowej wiedzy o anatomii. Można stwierdzić, że prymitywny człowiek obserwował mózg i opony mózgowe poprzez kraniektomie..
Wczesne zapisy wskazują, że medycyna została po raz pierwszy uznana za handel przez starożytnych Egipcjan. Wiedza ta wyrosła z badań zwierząt, ran wojennych, obrzędów pogrzebowych, balsamowania i obserwacji klinicznych..
Proces mumifikacji praktykowany przez Egipcjan miał decydujące znaczenie dla rozwoju wiedzy zarówno o anatomii ogólnej, jak i systematycznej. Należy zaznaczyć, że podczas zabiegu mumifikacji niektóre narządy, takie jak serce i nerki, były ekstrahowane z wielką delikatnością.
Wszystkie te doświadczenia zostały opisane przez Egipcjan na papirusach. W jednym znalezionym przez Edwina Smitha - napisanym w 1600 roku pne. C.- obserwuje się traktat o medycynie i chirurgii, w którym wspomina się o oponach mózgowych, zwojach mózgowych, a termin pojawia się po raz pierwszy mózg.
Pierwsze udokumentowane sekcje na ciele ludzkim przeprowadzono w III wieku pne. C. w Aleksandrii. W tym czasie decydujący był wkład Hipokratesa, ojca medycyny zachodniej (460-370 pne), który napisał co najmniej 5 książek o anatomii: O anatomii, Na kościach, O gruczołach Y O mięsach.
Innymi postaciami tamtych czasów, których prace wpłynęły na rozwój anatomii systematycznej, byli Herófilo (340 pne) i Erasistratus (310 pne). Obaj napisali wielotomowe traktaty, w których opisali opony mózgowe, móżdżek, nerwy i serce.
Najwybitniejszym lekarzem starożytnej Grecji był Klaudiusz Galen (129-199 pne), którego wkład w anatomię człowieka wpływał na medycynę europejską przez ponad tysiąc lat. Galen stwierdził, że medycyna powinna opierać się na anatomicznych podstawach wynikających z obserwacji, sekcji i eksperymentów.
Wszystkie prace Galena były omawiane przez większość lekarzy do XVI wieku. Jednak chociaż Kościół oficjalnie nie zakazał studiów anatomicznych, władze społeczne odrzucały sekcję zwłok ludzkich aż do XII wieku..
Z tych powodów badania anatomiczne uległy znacznej stagnacji aż do XIII i XIV wieku. Do tego czasu nauczanie polegało głównie na wykładach na temat kanonicznych dzieł Galena bez weryfikacji przez faktyczne rozdziały..
Nowy sposób widzenia świata w okresie renesansu zadecydował o rozwoju wiedzy z anatomii systematycznej. W tym okresie sekcje były przedmiotem zainteresowania nie tylko forum medycznego, ale także ogółu społeczeństwa..
Na tym etapie historii rozstrzygające były prace Andreasa Vesaliusa (1514-1564), który opisał to, co zaobserwował podczas publicznego rozbioru zwłok ludzkich, dzięki czemu udało mu się ujawnić anatomię człowieka bardziej niż wszyscy jego poprzednicy. W ten sposób Vesalius zrewolucjonizował nie tylko anatomię systematyczną, ale także wszystkie nauki medyczne..
Vesalius w swojej książce De humani corporis fabrica opisał ludzkie ciało jako całość pełną struktur i systemów, wyjaśniając pomieszanie Galena między „formą” a „funkcją”. Ponadto starannie rozróżnił oba aspekty rzeczywistości, dając statyczny obraz organizmu ludzkiego.
Przedmiotem badań anatomii systematycznej jest poznanie, określenie i opisanie struktur i układów organizmu. Dlatego jest to podstawowa nauka, którą uzupełniają inne dyscypliny, takie jak anatomia makroskopowa, mikroskopowa i histologia..
Dzieje się tak, ponieważ anatomia mikroskopowa pozwala na systematyczne badanie tkanek i narządów za pomocą takich instrumentów, jak mikroskop, podczas gdy anatomia makroskopowa ułatwia analizę tych struktur ludzkiego ciała, które można zobaczyć, manipulować, łatwo mierzyć i zważyć..
Nauka anatomii systematycznej wymaga zrozumienia i zarządzania pojęciami morfologicznymi przez specjalistę. Dlatego badacz musi używać opisowego, konkretnego, precyzyjnego i uniwersalnego języka zwanego „Terminologią anatomiczną (AT)”, który umożliwia komunikację między pracownikami służby zdrowia..
Techniki w badaniach anatomii systematycznej są zróżnicowane i dały początek specjalizacjom, takim jak anatomia bioskopowa, która wykorzystuje instrumenty takie jak endoskopy lub laparoskopy do rozpoznawania określonych układów..
Z drugiej strony anatomia radiologiczna lub obrazowa bada anatomiczne układy ciała i narządy, które go tworzą, za pomocą zdjęć rentgenowskich..
Do anatomii systematycznej zalicza się również anatomia patologiczna, która wykorzystuje techniki takie jak biopsje (pozyskiwanie fragmentów tkanki od żywej istoty) w celu ich zbadania pod mikroskopem. Wykorzystuje również cytologię, czyli badanie próbek wysięków, wydzielin lub płynów zawierających izolowane komórki lub w grupach..
Największą anatomiczną budową ciała jest cały organizm, najmniejszą natomiast jest komórka, która jest podstawową jednostką organizacyjną roślin i zwierząt..
Stanowią podstawową jednostkę strukturalną istot żywych i można je podzielić na dwie grupy: eukarionty i prokarionty. Eukarionty charakteryzują się tym, że mają jądro i organelle ograniczone błonami, podczas gdy prokarionty nie mają tych podziałów.
Narząd jest strukturą anatomiczną składającą się z maksymalnego zestawu części (różnych typów tkanek) połączonych ze sobą, stanowiących autonomiczną jednostkę anatomii makroskopowej. Takich jak wątroba, serce, żołądek i nerki.
Części narządu to struktury anatomiczne utworzone przez jeden lub więcej rodzajów tkanek. Tkanki te są ze sobą połączone, tworząc anatomiczny system o wielkości i złożoności strukturalnej z cechami morfologicznymi i funkcjonalnymi, takimi jak między innymi śródbłonek, kość korowa czy szyjka kości udowej..
Tkanka jest częścią narządu składającą się z komórek i materiału, który istnieje między nimi - macierzy międzykomórkowej -. Komórki tworzące tę tkankę mają tę szczególną cechę, że są wyspecjalizowane i zjednoczone zgodnie z określonymi relacjami przestrzennymi, takimi jak między innymi nabłonek, tkanka mięśniowa, tkanka limfatyczna..
Składa się z anatomicznej struktury, która razem z innymi stanowi całe ciało. Składa się z różnego rodzaju narządów i tkanek, które je grupują. Przykłady: między innymi głowa, tułów, klatka piersiowa.
Jest to struktura anatomiczna, która składa się ze wszystkich członków co najmniej jednej podklasy narządów; te człony są połączone strukturami anatomicznymi lub substancjami ciała. Na przykład: układ kostny, układ sercowo-naczyniowy i układ pokarmowy.
Jest to trójwymiarowa jednostka fizyczno-przestrzenna, która jest związana z zewnętrzną lub wewnętrzną częścią układów anatomicznych, na przykład: jama piersiowa, jama osierdziowa i nadbrzusze.
Jest to przestrzeń ciała wywodząca się embriologicznie z jądra wewnątrz embrionalnego. Znajduje się w tułowiu, otoczony ścianą ciała i zawiera surowicze worki, wnętrzności i inne narządy.
Jeszcze bez komentarzy