Antonio de Nebrija (1441-1522) był intelektualistą i humanistą najwybitniejszego z listów kastylijskich. Jego znaczenie historyczne polega głównie na tym, że był autorem pierwszego Gramatyka kastylijska, opublikowany w 1492 r. słownik i słownik hiszpańsko-łaciński i łacińsko-hiszpański, a także wiele innych tekstów głównie z zakresu gramatyki i filologii.
Plik Gramatyka kastylijska de Nebrija jest uważany za pierwszy tekst normatywny tej dyscypliny dla wulgarnego języka, takiego jak hiszpański, dlatego stał się precedensem dla późniejszych prac w innych językach romańskich.
Tekst ten został wydany z dedykacją dla królowej Izabeli la Católica i został poprzedzony słynnym prologiem, w którym wyrażono motywy autora dotyczące uregulowania hiszpańskiego. Ponadto został zapamiętany z tego, że zainstalował pierwszą maszynę drukarską w Salamance i był pierwszym zachodnim pisarzem, który zgłosił roszczenia dotyczące praw autorskich..
Był także wybitnym profesorem retoryki i gramatyki; pedagog, historyk, tłumacz, teolog i poeta. Wywarł on znaczący wpływ na przybycie do Hiszpanii włoskich idei humanistycznych, które poprzedzały renesans, przynajmniej jeśli chodzi o listy..
Indeks artykułów
Elio Antonio Martínez de Cala y Xarava (według innych źródeł, Antonio Martínez de Cala e Hinojosa) urodził się w Lebrija, zwanym wówczas „Nebrissa Veneria” (czasami zapisywanym jako Nebrija lub Nebrixa), w prowincji Sewilla, w roku 1444 (dokładna data nieznana).
Był drugim z pięciorga dzieci Juana Martíneza de Cala i Cataliny de Xarava y Ojo. Oboje rodzice byli Żydami nawróconymi na katolicyzm. Miał dwóch braci i dwie siostry.
Od 15 roku życia studiował nauki humanistyczne na Uniwersytecie w Salamance. Tam wyróżniał się już wśród swoich rówieśników swoimi intelektualnymi zdolnościami i skłonnościami do listów..
Po ukończeniu studiów w wieku 19 lat przeniósł się do Bolonii we Włoszech, gdzie pozostał przez kilka lat, poszerzając swoje wykształcenie humanistyczne. Tam był zanurzony w bardzo bogatym środowisku intelektualnym i kulturowym, odmiennym od tego, którego doświadczył w Hiszpanii..
W tym miejscu kultywował idee odziedziczone po Francesco Petrarca, Giovanni Boccaccio i innych autorach. W Bolonii priorytetem było czytanie i nauczanie klasyków literatury łacińskiej i greckiej.
W tamtych czasach we Włoszech, jako fundamentalna podstawa renesansu, człowiek i jego wiedza były traktowane jako miara wszystkiego, zwracając największą uwagę na rozwój działalności intelektualnej, zarówno w dziedzinie literatury, jak i astronomii, medycyna i matematyka.
Wszystkie te zasady sprawiły, że postrzegał edukację w Hiszpanii jako prymitywną lub „barbarzyńską”, a później, w swojej karierze pedagogicznej, zaproponował wprowadzenie tego stylu antropocentrycznego szkolenia do swoich uczniów..
W tym czasie Hiszpania nadal podlegała Inkwizycji, ramieniu Kościoła katolickiego, które wyznawało teocentryczną doktrynę (Bóg i religia jako wszystko), pomijając wiedzę naukową..
W Bolonii, dzięki stypendium biskupa Kordoby, zapisał się do Colegio Español de San Clemente, gdzie 2 marca 1463 roku rozpoczął studia. Uzyskał zajęcia z teologii, medycyny, geografii, historii, matematyki, astronomii. i dobrze.
Dogłębnie studiował języki „kulturalne”, czyli łacinę i grekę, którym według de Nebrija poświęcono zbyt mało uwagi w ośrodkach edukacyjnych w Hiszpanii. Czytał również dzieła gramatyczne Diomedesa Grammaticusa, Elio Donato i Prisciano oraz studiował starożytny hebrajski.
Później kontynuował naukę na Uniwersytecie Bolońskim, najstarszym we Włoszech i jednym z najbardziej prestiżowych w Europie. Tam pobierał zajęcia od włoskiego uczonego Martino Galeoto, wśród innych tutorów, którzy przyczynili się do jego wszechstronnego szkolenia..
W 1470 r. Wrócił do Hiszpanii, a konkretnie do Sewilli, zdecydowany przenieść włoskie idee humanistyczne do swojej rodzinnej prowincji..
W Sewilli został oddelegowany jako nauczyciel do bratanka arcybiskupa Alonso de Fonseca, rozpoczynając tym samym swoją karierę wychowawczą. W tych latach przyjął przydomek „Elio de Nebrija”, aby uhonorować swoje miasto, z którego pochodzi..
Był także wychowawcą innych młodych Sewillian, prowadząc zajęcia w kaplicy w Granadzie, która znajdowała się w Patio de los Naranjos, za katedrą w Sewilli..
W 1473 został mianowany profesorem na Uniwersytecie w Salamance, gdzie był kiedyś studentem, kierując katedrami retoryki i gramatyki. Na swoich zajęciach starał się uczyć swoich uczniów łaciny.
W tym samym roku 1473 ożenił się z Isabel Solís de Maldonado, z którą miał siedmioro dzieci (sześciu chłopców i jedną dziewczynkę), a później przez kilka sezonów mieszkał w Estremadurze. Miał tyle samo nieślubnych dzieci.
W 1488 roku rozpoczął współpracę z Juanem de Zúñiga, który był mistrzem zakonu Alcántara i od tamtej pory był jego patronem przez siedem lat. W tym czasie poświęcił się poszerzaniu swoich studiów i tworzeniu najważniejszych dzieł..
W 1509 r. Wrócił ponownie do Salamanki, na której uniwersytecie powrócił do pracy jako profesor retoryki. Podczas swojej kariery w tym ośrodku miał szereg nieporozumień ze swoimi kolegami, po części dlatego, że gardził metodami nauczania i teoriami nauczanymi przez jego współczesnych hiszpańskich etymologów, leksykologów i gramatyków..
Od 1514 roku, dzięki wpływowi kardynała Francisco Jiménez de Cisneros, był profesorem wizytującym katedry retoryki na Uniwersytecie Alcalá de Henares w Madrycie, gdzie cieszył się wielkim uznaniem zarówno przez swoich studentów, jak i współpracowników..
Pełnił tę funkcję do śmierci, która nastąpiła 7 lipca 1522 roku w Madrycie w wieku 78 lat w wyniku udaru..
W 1492 roku w Salamance zainstalowano pierwszą maszynę drukarską. To tam wydrukowano niektóre z głównych dzieł Nebriji..
Wielu uczonych twierdzi, że sam Nebrija był odpowiedzialny za tę firmę, jednak zdecydował się zachować anonimowość swojego podpisu. Uważa się, że zrobił to, ponieważ pozycja uczonego prawnie uniemożliwiała mu prowadzenie interesów. Drukarnia znajdowała się przy tzw. Ulicy księgarzy.
To jego następcy rozwinęli biznes i uzyskali monopol w Hiszpanii i Ameryce na zakłady Nebrija w następnych dziesięcioleciach. W szczególności jego syn Sancho de Nebrija i jego syn oraz Catalina de Patres, Antonio de Nebrija.
Drukarnia była własnością rodziny do czasu, gdy prawnuk Elio, Agustín Antonio de Nebrija, postanowił przekazać zarządzanie firmą innym drukarniom..
W 1481 roku, kiedy pracował jako profesor na Uniwersytecie w Salamance, została opublikowana Introductiones Latinae, jego pierwsze znane duże dzieło. Jest to tekst pedagogiczny, który w stosunkowo prosty sposób podsumowuje nowatorskie techniki nauczania łaciny uczniów.
Hiszpańska wersja tej pracy została zredagowana przez samego Nebriję i opublikowana w 1488 roku.
W 1492 roku Nebrija opublikował słownik Lexicon latino-castellanum et castellano-latinum. Książka ta była obowiązkowym punktem odniesienia w tamtym czasie i przez wiele lat później, zarówno dla czytelników, którzy chcieli zapoznać się z klasycznymi dziełami napisanymi po łacinie, jak i dla obcokrajowców, którzy chcieli rozumieć teksty w języku hiszpańskim..
W tym samym roku pierwsza edycja jego Gramatyka kastylijska, zbiegło się z przybyciem do Nowego Świata wypraw Krzysztofa Kolumba.
Była to praca trudna do przyjęcia w momencie jej publikacji, ponieważ miała nowatorski format i była pierwszą pisemną gramatyką dla „wulgarnego” języka, takiego jak hiszpański, który nie miał takiej samej akceptacji w piśmie jak łacina..
W 1495 roku został opublikowany Słownictwo hiszpańsko-łacińskie i łacińsko-hiszpańskie, który uzupełnił jego wspomniany słownik. Te dwa teksty zawierały ponad trzydzieści tysięcy terminów w języku łacińsko-kastylijskim i dwadzieścia tysięcy w języku kastylijsko-łacińskim, będąc dziełami bez precedensu w języku romańskim..
Później przez kilka lat pracował jako latynoska przy realizacji Complutensian Polyglot Bible, praca zbiorowa sponsorowana przez kardynała Cisnerosa.
Rezultat ich współpracy został opublikowany w 1516 r. W pracy pt Tertia Quinquagena, który składa się z serii not wyjaśniających do Pisma Świętego.
W 1517 został opublikowany Kastylijskie zasady pisowni, tekst, który kontynuował jego studia gramatyczne i jego wysiłki na rzecz uregulowania języka hiszpańskiego.
Inne teksty i eseje z zakresu prawa (Lexicon Iurus Civilis), pedagogika (Od liberis wychowujdis), astronomia, archeologia (Antyki z Hiszpanii), numeracja, wśród innych tematów studiów.
Zaangażowanie jego życia polegało na rozpowszechnianiu nauczania języków klasycznych i wielkich dzieł literackich napisanych w tych językach. Skupił się również na zarysowaniu różnorodnej wiedzy zdobytej podczas długich lat nauki, zostawiając w ten sposób swój ślad, wymyślając i wdrażając system gramatyczny języka hiszpańskiego..
To imponujące dzieło literackie, córka jego studenckiego okresu we Włoszech, sprawiło, że został uznany za jednego z największych humanistów hiszpańskiej literatury..
Plik Gramatyka kastylijska, którego oryginalny łaciński tytuł brzmi Grammatica Antonii Nebrissensis, było napisane po łacinie. Terminy i zasady strukturyzujące zostały oparte na formach łacińskich. Nebrija uważał łacinę za doskonalszy język niż reszta języków, które się z niej wywodzą.
Gramatyka kastylijska jest podzielony na pięć książek. Pierwszy, składający się z dziesięciu rozdziałów, dotyczy ortografii. Drugi dotyczy sylaby i prozodii. Trzecia książka zawiera siedemnaście rozdziałów na temat dykcji i etymologii terminów.
Struktura zdań i poprawna składnia są wyjaśnione w siedmiu rozdziałach, które składają się na czwartą książkę. I wreszcie w piątej książce autorka mówi o nauce hiszpańskiego jako języka obcego.
Ta struktura, która przetrwała w Europie przez kilka stuleci, jest zgodna z zasadą Nebrija, zgodnie z którą nauka każdego języka składa się z: pisowni, prozodii, składni i etymologii, z których wszystkie mają równe znaczenie dla gramatyki..
Podobnie, jego obowiązkiem jest zaznaczenie części zdania, takich jak: przedimek, imię, zaimek, przyimek, czasownik, imiesłów, przysłówek, spójnik, imiesłów odczasownikowy i imiesłów nieskończony.
Niemal tak samo ważny jak samo dzieło był jego prolog, napisany jako dedykacja dla królowej Izabeli Kastylii. W nim autor mówił o motywacjach, które skłoniły go do napisania Gramatyka kastylijska.
W tym niezwykłym wstępie do książki Nebrija podkreślił potrzebę wydania przepisów dotyczących prawidłowego używania języka hiszpańskiego. Jego celem było zapewnienie trwałości języka, a także doprowadzenie do tego, aby łacina była nauczana począwszy od języków romańskich.
Ten ostatni pomysł rozwijał od lat jako profesor gramatyki i retoryki na Uniwersytecie w Salamance, kiedy zauważył, że studentom trudno jest uczyć się łaciny.
Dla Nebriji hiszpański był ważnym językiem i jego korekta była pilną sprawą. Jednak z całym przemyśleniem nadal uważał ten język za gorszy od łaciny.
Według różnych odczytów można wyczuć trzecią motywację polityczną.
Pomysł uczynienia języka kastylijskiego standardowym i jednorodnym, dostępnym dla wszystkich, był konieczny, aby mógł służyć jako instrument jednoczący dla hiszpańskiego imperium..
Oprócz tego starano się, aby język ten mógł być nauczany w innych regionach, w samej Europie (wśród Francuzów, Włochów, Nawarry, Biskajów ...) lub w bardziej odległych miejscach..
To użycie języka jako jednoczącego elementu imperium jest ideą podobną do idei niektórych florenckich humanistów z tego samego okresu. Już od czasów starożytnych mówiono o potrzebie zjednoczenia państw tworzących Włochy poprzez język toskański, podstawę współczesnego włoskiego.
Kolejny aspekt podkreślany przez wielu badaczy Gramatyka kastylijska, Jest to związek ustanowiony przez jego autora między badaniem gramatyki a postaciami literackimi. Wykorzystując ten związek między językiem a literaturą, sprzyjało lepszemu uczeniu się go i większej korekcie w jego codziennym używaniu.
Nebrija była pierwszą opublikowaną gramatyką dla języka romańskiego. Jego wygląd miał fundamentalne znaczenie dla rozpowszechnienia się języka kastylijskiego. Ta książka była używana jako narzędzie kolonizacji w nowo odkrytych regionach Ameryki w tamtym czasie..
Ponadto posłużył jako wzór dla późniejszych gramatyk, zarówno w języku hiszpańskim, jak i w innych językach romańskich..
Jeszcze bez komentarzy