Plik antropofobia lub antrofobia to zaburzenie lękowe charakteryzujące się doświadczaniem nadmiernego, irracjonalnego i niekontrolowanego lęku przed relacjami międzyludzkimi i towarzystwem człowieka.
Osoby z tym zaburzeniem odczuwają wysoki strach, gdy mają kontakt z innymi ludźmi. Podobnie fakt interakcji z innymi osobami powoduje u nich wyraźną reakcję niepokoju i dyskomfortu.
Jest to poważne zaburzenie psychiczne, które występuje szczególnie w Chinach i Japonii. Główną konsekwencją choroby jest wyraźna izolacja podmiotu od innych ludzi.
Fakt ten tłumaczy się dyskomfortem spowodowanym kontaktem z innymi. Osoby z antropofobią często unikają wszelkiego kontaktu z ludźmi, aby nie odczuwać niepokoju i strachu..
Obecnie ten rodzaj fobii jest dobrze zbadaną i dobrze zdefiniowaną psychopatologią. Opracowano również interwencje, które mogą być skuteczne w leczeniu.
Indeks artykułów
Termin antropofobia pochodzi z języka greckiego i dosłownie oznacza „strach przed ludźmi”. To zaburzenie jest również znane jako fobia społeczna lub fobia relacji międzyludzkich.
Główną cechą, która pozwala zdefiniować tę psychopatologię, jest obecność fobicznego lęku przed ludźmi lub ludzkim towarzystwem. W kategoriach diagnostycznych antropofobia jest podtypem fobii społecznej, więc te dwa zaburzenia nie są dokładnie identyczne, chociaż są bardzo podobne.
Osoby z tym zaburzeniem doświadczają lęku fobicznego, aw konsekwencji wyraźnej reakcji lękowej, gdy mają kontakt z innymi ludźmi.
Podobnie, te odczucia mogą pojawić się nawet wtedy, gdy dana osoba jest stosunkowo blisko innej osoby, nawet jeśli nie ma z nią interakcji ani nie komunikuje się z nią..
Antropofobia to zaburzenie psychiczne, które może rozwinąć się u osób w każdym wieku, niezależnie od płci i kultury. Jednak w Chinach i Japonii konotuje się większe rozpowszechnienie tego zaburzenia, które w ich kulturze jest skatalogowane przez chorobę znaną jako Taijin kyofusho..
Unikanie jest najczęstszą konsekwencją wszystkich rodzajów fobii, ponieważ wszystkie powodują dyskomfort, gdy osoba jest narażona na ich przerażające elementy.
Jednak wszystkie fobie różnią się stopniem nasilenia w zależności od cech budzącego strach bodźca. Zaburzenia, takie jak fobia pająka, fobia krwi lub fobia wzrostu, pomimo wielu wspólnych cech z antropofobią, skutkują znacznie mniej poważnymi psychopatologiami ze względu na różnicę między obawianymi elementami.
Oczywiście unikanie kontaktu z pająkami lub krwią to nie to samo, co unikanie kontaktu z ludźmi. W pierwszych zaburzeniach zachowanie unikowe jest zwykle stosunkowo proste iw większości przypadków ma zwykle niewielki wpływ na funkcjonowanie i życie osoby..
W przypadku antropofobii znaczenie elementu, którego się obawiamy, powoduje całkowitą zmianę lęku fobicznego i poważnie szkodzi życiu jednostki. Osoby z antropofobią to osoby, które mieszkają w zamknięciu w swoim domu, praktycznie nie komunikują się z innymi i unikają wykonywania jakiejkolwiek czynności, która wiąże się z kontaktem z inną osobą.
Zatem antropofobia jest poważnym zaburzeniem lękowym, które prowadzi do wyraźnej izolacji i znacznie ogranicza życie jednostki..
Najczęstszymi objawami antropofobii są zwykle zaczerwienienie, brak kontaktu wzrokowego lub uczucie dyskomfortu, gdy dana osoba jest narażona na sytuacje społeczne lub kontakt z innymi osobami.
Ale objawy tego zaburzenia idą znacznie dalej iw aktualnej literaturze istnieje optymalne rozgraniczenie każdego z objawów, które mogą powstać.
W tym sensie obecnie broni się, że objawy antropofobii charakteryzują się przejawami lęku i wpływają zarówno na płaszczyznę fizyczną, jak i poznawczą i behawioralną jednostki..
Objawy odnoszące się do płaszczyzny fizycznej osoby odnoszą się do zestawu zmian i przejawów cielesnych, których jednostka doświadcza, gdy styka się z budzącym strach bodźcem..
Objawy te mogą się znacznie różnić w każdym przypadku, ale wszystkie są motywowane tym samym czynnikiem: zwiększoną aktywnością ośrodkowego układu nerwowego..
Ilekroć osoba z antropofobią jest narażona na kontakt z innymi, wykazuje którykolwiek z następujących objawów:
Objawy odnoszące się do płaszczyzny poznawczej obejmują wszystkie myśli, które osoba z antropofobią rozwija w związku z jej lękami. Myśli te charakteryzują się tym, że są irracjonalne i niekontrolowane, dlatego automatycznie pojawiają się w umyśle jednostki.
Charakteryzują się również tym, że są bardzo intensywne i potęgują atrybuty i negatywne konsekwencje związane z kontaktem z innymi ludźmi..
Objawy te są uzupełniane fizycznymi manifestacjami, powodując postępujący i niekontrolowany wzrost nerwowości oraz uczucia strachu i niepokoju..
Wreszcie, na płaszczyźnie behawioralnej istnieją dwa główne zachowania spowodowane lękiem fobicznym: unikanie i ucieczka..
Unikanie to zachowanie, które motywuje pacjenta do odrzucenia wszelkiego rodzaju kontaktów z innymi, a tym samym do rozwinięcia wyraźnej izolacji.
Z drugiej strony ucieczka to zachowanie, które pojawia się, gdy jednostka nie jest w stanie uniknąć kontaktu z innymi i charakteryzuje się szybkimi i gwałtownymi zachowaniami, które pozwalają osobie uciec z sytuacji..
Antropofobia, zespół lęku społecznego i nieśmiałość to koncepcje, które mają pewne podobieństwa, ale są niezwykle różne..
Przede wszystkim należy zauważyć, że w przeciwieństwie do antropofobii i zespołu lęku społecznego, nieśmiałość jest normalnym stanem psychicznym, który nie odnosi się do żadnej patologii..
Nieśmiałość można odróżnić od obu zaburzeń:
Ze swojej strony rozróżnienie między antropofobią a fobią społeczną jest bardziej złożone. W rzeczywistości te dwa zaburzenia nie są ani tymi samymi, ani różnymi zaburzeniami..
W szczególności antropofobia jest poważnym podtypem zespołu lęku społecznego. Tak więc, chociaż wszystkie przypadki antropofobii można uznać za zaburzenia lęku społecznego, nie wszystkie zaburzenia lęku społecznego są częścią antropofobii.
W rzeczywistości większość przypadków zespołu lęku społecznego jest mniej poważna niż antropofobia. Zwykle fobia społeczna obejmuje doświadczanie lęku przed fobią w sytuacjach towarzyskich lub występach publicznych, ale zwykle nie obejmuje wszystkich rodzajów kontaktów osobistych, takich jak antropofobia.
Leczenie antropofobii stwarza duże przeszkody ze względu na charakterystykę samego zaburzenia. Osoba z tego typu fobią boi się wszelkiego rodzaju kontaktów osobistych, więc będzie także bała się kontaktu z lekarzem.
Ze względu na trudność w nawiązaniu bliskiej i opartej na zaufaniu relacji między terapeutą a pacjentem, najskuteczniejszym sposobem leczenia jest połączenie leków i psychoterapii..
Leczenie farmakologiczne jest zwykle oparte na lekach przeciwlękowych i zwykle stanowi pierwszą część interwencji. Poprzez narkotyki próbuje się zmniejszyć niepokój podmiotu, a tym samym zapewnić większe możliwości nawiązywania kontaktów osobistych.
Jednak nie wykazano, że samo leczenie farmakologiczne jest interwencją pozwalającą na wykorzenienie antropofobii. Z tego powodu psychoterapia jest postulowana jako druga część leczenia.
W tym przypadku zwykle skuteczne jest poznawcze leczenie behawioralne, które zapewnia podmiotowi narzędzia do nauki, krok po kroku, narażania się na kontakt osobisty i kontrolowania uczucia niepokoju, który powoduje tego typu sytuacje.
Jeszcze bez komentarzy