Plik Wilczy Pająk (Lycosa tarantula) to pająk należący do rodziny Lycosidae. Został opisany przez Linneusza w 1758 roku. Gatunek ten należy do największych na kontynencie europejskim. Są dość nieśmiali, więc kiedy czują się zagrożeni, szybko uciekają do swoich schronień.
Początkowo nazywano je ptasznikami, jednak wraz z odkryciem południowoamerykańskich pająków mygalomorficznych (znacznie większych) przyjęły one potoczną nazwę pająków wilczych, ze względu na ich aktywne metody łowieckie..
Zarówno samice, jak i samce przed osiągnięciem dojrzałości płciowej przebywają w małych norach. Dojrzewanie tych pająków może trwać do 22 miesięcy, dzieląc ich rozwój poembrionalny na odrębne okresy, które można łatwo odróżnić po wyglądzie linienia..
Kiedy okres rozrodczy jest ograniczony, a samce i samice nie osiągają dojrzałości płciowej w tym samym okresie, liczba dojrzałych zwierząt decyduje o tym, czy występuje poligamia..
Zewnętrzne genitalia, kopulacyjna opuszka samca i epigynum samicy są w pełni rozwinięte podczas ostatniego wylinki. Pełne dojrzewanie osobników następuje późną wiosną (koniec maja i początek lipca).
W naturze może występować duże zagęszczenie tych zwierząt, rejestrujące do 40 nor na obszarze 400 mdwa, gdzie są rozmieszczone dorosłe samice, młode samice i nierozwinięte samce.
Pająki wilcze mogą wykazywać losowe rozmieszczenie na terytoriach, które zajmują, w pierwszych etapach ich rozwoju. Kiedy są młodymi, zwykle są lokowani zbiorczo w miejscach, które zapewniają im najlepsze warunki. Jednak po osiągnięciu dorosłości układ przestrzenny znacznie się zmienia..
Nory samic oddzielone są stałymi odległościami, co wskazuje na pewien stopień terytorialności i ochronę zasobu „nory”. Oprócz tego na chronionym terytorium zagwarantowana jest dostępność żywności.
Atakują swoją ofiarę w odległości od 30 do 40 cm od nory, do której wracają później, integrując trasę dzięki gromadzeniu informacji wizualnych i przez inne narządy receptorowe..
Indeks artykułów
To duże pająki. Ich ciała (niezależnie od długości nóg) mogą osiągać rozmiary do 3 cm u samic, a u samców maksymalnie do 2,5 cm. Samice żyją zazwyczaj dłużej niż samce, ponieważ większość życia spędzają w norze..
Ubarwienie tych pajęczaków jest dość zmienne. Samce są zwykle koloru jasnobrązowego, podczas gdy samice są ciemnobrązowe. Nogi obu płci mają ciemne pasma boczne, które są bardziej zauważalne u kobiet..
Mają oczy ułożone w typowej konfiguracji 4-2-2. Przedni rząd składający się z pary środkowych przednich oczu (SMA), pary przyśrodkowych oczu bocznych (ALE) i tylnego rzędu składającego się z dużej pary środkowych tylnych oczu (PME) i pary bocznych tylnych oczu ( PLE).
W stadiach młodzieńczych samce i samice są nie do odróżnienia, jednak są rozpoznawalni płciowo po przedostatnim wylince (osobniki młodsze), gdy stęp stóp u samców powiększa się, a zewnętrzne narządy płciowe żeńskie (epigynum) są wyraźnie rozróżniane..
Te pająki są w stanie wykorzystać wizualną strukturę podłoża, na którym działają, aby powrócić do swojej nory za pomocą integracji ścieżki. Tylko przednie boczne oczy są w stanie dostrzec wizualną zmianę podłoża, na którym pracują.
Przednie boczne oczy (ALE) są odpowiedzialne za pomiar składowej kątowej przemieszczenia w warunkach, w których nie ma światła spolaryzowanego lub względnego położenia względem słońca. W ten sposób, Lycosa tarantula Potrafi określić odległość i trasę powrotną do nory.
W warunkach naturalnego oświetlenia kierunkowość ruchu jest związana z przednimi środkowymi oczami (AME), które jako jedyne wykrywają światło spolaryzowane..
Rola tylnych przyśrodkowych oczu wydaje się być związana z rolą przednich bocznych oczu i wykrywaniem ruchu, będąc jednym z pająków z lepszym widzeniem..
Lycosa tarantula Występuje w większości południowej Europy, w basenie Morza Śródziemnego. Obecnie występuje w południowej Francji (Korsyka), we Włoszech, na Bałkanach, w Turcji, Hiszpanii i na większości Bliskiego Wschodu.
Zwykle zajmuje suche środowisko o niskiej wilgotności i rzadkiej roślinności. Na niektórych obszarach dystrybucji występują rozproszone krzewy i obfite runo leśne.
Budują pionowe chodniki lub nory, które mogą osiągnąć głębokość od 20 do 30 cm. Zewnętrzny obszar nory składa się na ogół z małych gałęzi, liści i kamieni, które są połączone jedwabiem..
Zimą korzystają z tych schronień, aby chronić się przed niskimi temperaturami. W ten sam sposób chronią większość dnia przed promieniowaniem słonecznym.
Lycosa tarantula obecnie ma dwa rozpoznane podgatunki. Lycosa tarantula carsica (Caporiacco, 1949) i Lycosa tarantula cisalpina (Simon, 1937).
Niedawno filogeneza molekularna grupy pająków wilczych w zachodnim basenie Morza Śródziemnego ustanowiła blisko spokrewnioną grupę gatunków zwaną „grupą Lycosa tarantula”. Grupa ustanawia pokrewieństwo genetyczne, morfologiczne i behawioralne.
Grupa obejmuje gatunek Lycosa tarantula, Lycosa hispanica Y Lycosa bedeli.
Kolejny pająk z rodziny Lycosidae, z którym jest często mylony Lycosa tarantula to jest Hogna radiata, który jest mniejszy i ma charakterystyczny wzór zabarwienia na głowotułów.
Podobnie jak u większości pajęczaków, stan populacji tych pająków nie został oceniony i nie wiadomo, czy istnieją tendencje spadkowe w ich populacjach..
Możliwe, że ingerencja w siedlisko i eliminacja tych zwierząt wpłynie na ich liczebność, jednak konieczne jest podjęcie badań nad ich stanem ochrony.
Niektóre badane populacje wykazują poligamiczne zachowania reprodukcyjne, jednak częstotliwość wielokrotnego krycia jest niska.
Sukces reprodukcyjny samic może być stronniczy, ponieważ niewielka liczba samców może zmonopolizować kopulację. Zdarzenia reprodukcyjne zależą również od przestrzennego i czasowego rozmieszczenia zarówno samców, jak i samic..
W okresie rozrodczym samce mają tendencję do szybszego dojrzewania ze względu na ich mniejszy rozmiar, a co za tym idzie, przechodzą przez mniej linienia..
Z drugiej strony samce Lycosa tarantula, Wędrują, to znaczy nie mają stałego legowiska, jak w przypadku samic, przez co cierpią na wyższy stopień śmiertelności. Dlatego śmiertelność i dojrzewanie związane z płcią są czynnikami wpływającymi na dostępność partnera..
Samice mogą być bardzo rozproszone, a samcom może być trudno zlokalizować. Zaobserwowano, że samice mogą wpływać na rozmnażanie poprzez dobór samców.
Gdy samiec zlokalizuje zainteresowaną kobietę, inicjuje krótkie zaloty składające się z serii wyszukanych kroków i ruchu pedipalpsów..
Wytwarzanie kokonu następuje między trzema a czterema tygodniami po kryciu.
Ogólnie rzecz biorąc, jeśli jest to pierwszy okres rozrodczy samicy, zbuduje ona jedynie kokon z jaj. Jeśli przeżyje do następnego roku, może stworzyć nowy kokon, który będzie wisiał w rejonie ventrodistal brzucha, aż do wyklucia się jaj..
Każdy kokon może zawierać ponad sto jaj. Po wyjściu z kokonu młode, podobnie jak duża część pająków z rodziny Lycosidae, ustawiają się na prosomie i brzuchu matki..
Gdy już osiągną niezależność i będą gotowe do polowania, młode rozpraszają się w środowisku, zakładając własne ostoje..
Samice posiadające więcej niż jeden sezon rozrodczy mają tendencję do składania mniejszych woreczków jaj z mniejszą liczbą jaj niż młodsze samice..
To ostatnie wiąże się z rzadszym karmieniem starszych samic i zjawiskiem znanym jako starzenie się reprodukcyjne. Poniższy film przedstawia worek na jajka samicy tego gatunku:
Aktywność tych pająków odbywa się głównie w nocy. Nocą można obserwować samice, które wpadają w zasadzkę na potencjalną ofiarę wokół swojej nory lub eksplorują ją w jej pobliżu..
Ogólnie rzecz biorąc, samice zaznaczają wokół nory jedwabną obwódkę o średnicy około 20 cm, co pomaga im wykryć ofiarę przechodzącą w pobliżu ich nory. Z drugiej strony samce, będąc mieszkańcami ziemi, bardziej aktywnie polują na zdobycz..
Większość diety tych pająków opiera się na innych bezkręgowcach, takich jak świerszcze, karaluchy i lepidoptera. Ponadto mogą to być kanibale, zjadające młode pająki wilcze lub samce z intencjami rozrodczymi w przypadku samic..
Samce mogą mieć wyższą wartość odżywczą niż wiele ofiar dostępnych w środowisku samic..
Samce zaadaptowały swoje zachowanie, aby unikać samic w nocy. Uważa się, że wykrywają feromony, które samica odciskała na jedwabiu wokół nory. W naturze tempo karmienia samic jest wyższe niż samców. Na poniższym filmie możesz zobaczyć, jak pająk wilczy poluje na krykieta:
Samce po dojrzewaniu płciowym (po ostatnim wylince) opuszczają schronienie, aby zostać mieszkańcami ziemi. Ten typ strategii jest znany wielu pobieżnym pająkom. Z drugiej strony samice pozostają w norach i wokół nich przez całe życie..
Samce opuszczają norę tydzień po dojrzewaniu w poszukiwaniu samic do rozmnażania. W niektóre noce można je zaobserwować spędzając noc w opuszczonej norze lub nawet z samicą, jeśli uda mu się ją odnaleźć i zostać przez nią zaakceptowanym..
Nie zaobserwowano żadnych relacji konkurencyjnych między samcami jako gwarancji sukcesu reprodukcyjnego. Samice tego gatunku mogą kojarzyć się z kilkoma samcami w jednym sezonie rozrodczym, w ten sam sposób można obserwować samce kojarzące się z maksymalnie sześcioma samicami..
Samice są bardziej agresywne w stosunku do samców w nocy niż w dzień, podobnie samice są w tym okresie skuteczniejszymi łowcami..
Z tego powodu samce często odwiedzają samice w ciągu dnia, kiedy jest najmniejsze prawdopodobieństwo, że zostaną przez kobietę kanibalizowani..
W niektórych regionach Włoch i Hiszpanii, gdzie występuje ten pająk, uznano go za niebezpiecznego pająka.
Jednak zatrucia tymi pająkami są rzadkie i nie są poważne. Uważa się, że jego jad jest podobny do jadu pszczoły, a reakcja ogólnoustrojowa jest raczej identyfikowana jako miejscowa reakcja alergiczna..
W XVII-wiecznej europejskiej kulturze popularnej Lycosa tarantula, stworzył obraz konwulsyjnej histerii znanej jako tarantismo, z którą walczy się jedynie poprzez wykonanie bardzo wyszukanego tańca z akompaniamentem muzycznym znanym lokalnie jako tarantella.
Osoba dotknięta ugryzieniem tarantuli została poddana serii tańców, które różniły się w zależności od reakcji osoby poszkodowanej i czy pająkiem odpowiedzialnym za wypadek był samica czy samiec.
Tarantulowana osoba tańczyła z pomocą innych osób, przywiązana do liny przywiązanej do belki na dachu domu. Muzyka ucichła, gdy u pacjenta wystąpiły objawy zmęczenia, w którym to czasie pocieszano go dużą ilością płynów, bulionów i wody.
Taniec trwał maksymalnie 48 godzin, aż do ustąpienia wszystkich objawów związanych z tarantizmem..
Jeszcze bez komentarzy