Plik sztuka obiektu to rodzaj plastycznej manifestacji, w której każdy przedmiot z życia codziennego zostaje włączony do produkcji artystycznej, zastępując w ten sposób tradycyjne płótno. Innymi słowy, jest to dzieło artystyczne wykonane ze zwykłego przedmiotu, który może mieć pochodzenie naturalne lub przemysłowe..
Obiekty te mogły zostać pozyskane lub znalezione przez artystę, który decyduje, w jaki sposób pierwotna istota i użyteczność tych artefaktów zostanie zmodyfikowana. Autorzy, którzy decydują się wyrazić siebie poprzez tę sztukę, proponują, aby zwykłe malarstwo i rzeźba nie służyły już do reprezentowania wydarzeń indywidualnych i współczesnych społeczeństw..
Sztuka obiektu, podobnie jak sztuka konceptualna i wszystkie te postmodernistyczne przejawy, charakteryzuje się odrzuceniem XIX-wiecznych ruchów artystycznych, dlatego odchodzi od tradycyjnych przedstawień i kwestionuje egzystencjalny status dzieła jako przedmiotu..
Sztuka ta charakteryzuje się również zastępowaniem teorii tradycyjną ikonografią, dlatego konieczne jest ustalenie szeregu artystycznych manifestów, aby obserwatorzy mogli odpowiednio zrozumieć nakazy proponowane przez nowe trendy..
Oznacza to, że konieczne jest, aby zarówno artyści, jak i krytycy sztuki stworzyli serię tekstów, które mają na celu wyjaśnienie procesu obiektywnego zjawiska artystycznego..
Dzieje się tak dlatego, że przed pojawieniem się sztuki współczesnej prace nie wymagały żadnego wyjaśnienia, ponieważ reprezentowały rzeczywistość empiryczną; Wraz z nadejściem sztuki abstrakcyjnej i / lub konceptualnej postać specjalisty jest niezbędna, aby wyjaśnić, co autor próbował uchwycić w swojej pracy..
Indeks artykułów
Wraz z nadejściem lat sześćdziesiątych sztuki plastyczne zdecydowały się porzucić introwertyczny nieformalizm poprzedniej dekady, wraz z ostatnimi elementami odpowiadającymi XIX-wiecznym modelom o charakterze romantyczno-idealistycznym..
Wraz z odejściem od tradycyjnych przebłysków pojawiły się nowe konwencje ikonograficzne i gramatyki wizualne, wywołując rozkwit reprezentatywnych trendów..
Można stwierdzić, że w 1960 roku powstały dwie początkowe alternatywy w zakresie przejawów artystycznych: niektórzy artyści postanowili pogłębić przebudowę syntaktyczno-formalną, inni poświęcili się wymiarowi semantycznemu i pragmatycznemu, bagatelizując wagę formy..
Oba nurty łączyło odrzucenie zinstytucjonalizowanych granic ruchów artystycznych odziedziczonych po tradycji, zwłaszcza w kierunku malarstwa i rzeźby..
Od tego momentu artyści nie tylko starali się zerwać ze wszystkim, co ustalone, ale także stawiali sobie za cel ciągłe poszukiwanie innowacji i zrobienie czegoś nowego, zupełnie nie podobnego do innych propozycji..
Wraz z rozwojem kapitalizmu i popkultury artyści lat sześćdziesiątych zmuszeni byli konkurować o bycie częścią nowości i nowych trendów, dlatego uznali za konieczne eksperymentowanie z przedmiotami i elementami, których nigdy wcześniej nie weszli do świata sztuki..
W ten sam sposób, chociaż artysta obiektu - zarówno w tamtym czasie, jak i dziś - szuka innowacji i akceptacji społecznej, pragnie również wyrazić swoje niezadowolenie z różnych problemów społecznych ponowoczesnego świata..
Na przykład Marcel Duchamp, pionier sztuki obiektowej, zdecydował się umieścić pisuar na wystawie sztuki, aby skrytykować łatwość, z jaką masy, wraz z krytykami, przyjmowały wszystko tak, jakby było to dzieło sztuki; w ten sposób pokazał, jak sztuka straciła swoją prawdziwą wartość.
Sztuka obiektowa jako gatunek postmodernistyczny ma wiele cech wspólnych ze sztuką konceptualną. Te cechy są następujące:
-Sztuka przedmiotu stara się zerwać nie tylko z tradycyjnymi przedstawieniami, ale także pozbyć się płótna i innych materiałów typowych dla sztuki XIX wieku. Ma to na celu przetestowanie innych wyrażeń plastycznych i ustalenie utraty ważności tych artefaktów..
-Ruch ten pozwala na wykorzystanie przedmiotów codziennego użytku do tworzenia dzieł artystycznych, od tych najbardziej powszechnych po te najbardziej odrzucane, jak np. Pisuar Duchampa. Podobnie, istota tej sztuki tkwi w sposobie, w jaki przedmioty wywołują w widzu szereg wrażeń odpowiadających epistemie nowoczesnej i przemysłowej..
-Inną podstawową cechą tego typu tendencji plastycznych jest „deestetyzacja” estetyki; to znaczy sztuka przedmiotu stara się zredukować piękno przedmiotu artystycznego, aby przekształcić go w coś bardziej groteskowego i pospolitego..
-Próbuje wprowadzić nowe wrażliwości i modalności poprzez użycie dialektyki między przedmiotami a subiektywnymi zmysłami. Ponadto w wielu przypadkach przedmiot spełnia ironiczną lub sztuczną funkcję..
Plik gotowe Jest to koncepcja wymyślona przez samego autora; Jednak sam Duchamp zapewnił, że nie znalazł satysfakcjonującego sposobu zdefiniowania swojego dzieła.
Ogólnie rzecz biorąc, chodzi o tworzenie dzieł sztuki z selekcji obiektów; to znaczy, że przedmiot staje się dziełem sztuki w momencie, gdy artysta go wybierze.
Te wybrane obiekty muszą być wizualnie obojętne dla autora (muszą być postrzegane bez ładunku emocjonalnego), więc istnieje ograniczenie dotyczące liczby gotowe które artysta może wykonać.
Jeśli chodzi o twórczość Marcela Duchampa w stylu przedmiotowym i gotowe, najbardziej znane to tytuły Koło rowerowe na stołku, Uchwyt na butelkę i jego dobrze znany pisuar pt Fontanna. Innym znanym dziełem Duchampa był tzw Peigne, który składał się z grzebienia dla psa z jego inicjałami.
Francisco Burgnoli to artysta wizualny urodzony w Santiago de Chile, który wyróżnia się propozycjami obiektów i tworzeniem kolaży. Obecnie jest jednym z najważniejszych przedstawicieli tego gatunku.
Brugnoli jest doceniany za swoją pracę pt Błękitna natura, chociaż ma też inne ważne przejawy, takie jak jego dzieła jedzenie Y Nie ufaj.
Obecnie sztuka obiektu ma innych młodszych przedstawicieli, którzy wciąż są w fazie rozwoju swojej propozycji artystycznej, jak Francisca Aninat, Carlos Altamirano i Gonzalo Aguirre..
Jeszcze bez komentarzy