Plik samookaleczenia to zachowania, które wiążą się z samookaleczeniem fizycznym, zwykle skaleczeniami (85%), oparzeniami (30%), ciosami (32%), przebiciami, zadrapaniami, szczypaniami, wyrywaniem włosów itp. W wielu przypadkach stosuje się kilka jednoczesnych form samookaleczenia.
Zachowania samookaleczające pojawiają się zwłaszcza u młodzieży i młodych dorosłych, a ich tendencja maleje wraz z wiekiem. W badaniu przeprowadzonym przez Romualda Brunnera stwierdzono, że na 5000 uczniów w wieku od 14 do 15 lat 2% chłopców i 6% dziewcząt dokonuje samookaleczeń..
Osoby, które się zraniły, często czują się smutne, puste i mają wiele trudności, jeśli chodzi o identyfikację własnych uczuć i ich wyrażanie. Wątpliwości atakują twój umysł, powodując desperackie poszukiwania kontroli nad kaskadą niezidentyfikowanych uczuć..
Dla wielu ludzi samookaleczenie może prowadzić do bycia postrzeganym jako przyjaciel, ponieważ kończy się ujściem tych niekontrolowanych emocji, pozwalając tolerować to intensywne i ciężkie uczucie..
Można powiedzieć, że osoba kontuzjowana nie nauczyła się zachowań adaptacyjnych kontrolujących stres i ucieka się do tego działania, ponieważ jest to dla niej naprawdę łatwiejsze niż próba zrozumienia i wyrażenia tego, co czuje.
W rzeczywistości trudno im wyjaśnić, co się w nich dzieje, ponieważ sami tego nie rozumieją lub dlaczego tak intensywnie czują to, co czują..
Indeks artykułów
Jest to zaburzenie par excellence osób samookaleczających się Zaburzenie osobowości z pogranicza: zaburzenie typu borderline (TLP). To zaburzenie jest klasyfikowane w grupie B zaburzeń osobowości, tak zwanych „dramatyczno-emocjonalnych” w DSM-IV-TR.
Zaburzenie to charakteryzuje się przede wszystkim dużą niestabilnością emocjonalną, behawioralną i społeczną. Mają skłonność do poważnych zachowań samookaleczających i mają bardzo impulsywny i agresywny wzorzec zachowań.
To sprawia, że ich relacje międzyludzkie są trudne, niestabilne i niebezpieczne. Jakby tego było mało, najczęściej występuje wśród zaburzeń osobowości (od 0,2% do 1,8% populacji).
Oprócz osób z BPD, inne zaburzenia psychopatologiczne są również wrażliwe na samookaleczenia, takie jak zaburzenia nastroju, lęk, zespół stresu pourazowego, zaburzenia odżywiania, zaburzenia dysocjacyjne i zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.
-Częste niewyjaśnione lub niewyjaśnione blizny, skaleczenia, oparzenia i siniaki; szczególnie w ramionach, udach, brzuchu i biodrach.
-Plamy krwi na ubraniu.
-Częste wypadki.
-Przebranie, takie jak długie spodnie lub swetry, gdy jest już gorąco.
-Odmowa rozebrania się w obecności kogoś i unikanie wszystkich sytuacji, które tego wymagają: pójścia do lekarza, wyjścia na plażę, na basen ...
-Trzymaj gdzieś ostrza, szkło i przydatne rzeczy, aby kontrolować, co może się stać z samookaleczeniami.
-Niektóre niezbyt specyficzne objawy, które pozostają niezauważone, takie jak nagłe i bardzo oczywiste wahania nastroju, niska samoocena, impulsywność, izolacja, drażliwość.
-Musisz być sam przez długi czas.
Sytuacje, które osoba doświadcza jako trudne, z uczuciem upokorzenia lub nadmiernego wysiłku, mogą prowadzić do samookaleczenia.
Ci ludzie bardzo wcześnie dowiadują się, że interpretacja ich uczuć i emocji jest błędna lub zła. Kiedy tak się dzieje, nie wiesz, co powinieneś czuć, ani czy możesz to czuć, czy nie..
W rzeczywistości jest możliwe, że wielu z tych ludzi dowiedziało się, że pewne uczucia są niedozwolone, otrzymując w niektórych przypadkach nawet karę za to.
Należy zauważyć, że samookaleczanie jest „zaraźliwe”. Dzieje się tak, ponieważ to zjawisko, gdy podziela je ktoś, kogo znamy, tworzy poczucie przynależności do grupy, co wzmacnia zachowanie.
Jednak tylko osoby, które są pod silnym stresem emocjonalnym z powodu problemów osobistych, będą samookaleczać się, aby przezwyciężyć stres.
Głównymi przyczynami samookaleczeń są:
Emocje te są postrzegane jako niekontrolowane, wysoce nie do zniesienia, a przede wszystkim niemożliwe do zidentyfikowania. Osoba czuje się przytłoczona i nie może już tego znieść. Samookaleczanie jest narzędziem łagodzącym ten dyskomfort.
Uczucia są bardziej związane z poczuciem winy, błędami, które mogli popełnić i wstrętem do siebie.
W ostatnim zeznaniu widzieliśmy bardzo dobrze, że potrzebowała próbki, że wciąż żyje, że nadal istnieje, mimo że nic nie czuje.
Osoby te mogą bać się zranienia innych, więc sposobem, w jaki potrafią tego uniknąć, jest bycie agresywnym wobec siebie..
Czasami ludzie ci są uważani za poszukujących uwagi. Prawda jest taka, że nie starają się zwrócić na siebie uwagi, ale wyrazić to, czego nie potrafią, wyrazić w „najłatwiejszy” sposób, jaki znaleźli..
Faktem jest, że osoby dokonujące samookaleczeń są bardziej niewrażliwe na ból niż osoby, które się nie okaleczają. W badaniu Martina Bohusa na Uniwersytecie we Fryburgu badał postrzeganie bólu przez ludzi, którzy się skrzywdzili.
Samookaleczenie wiąże się z nadmierną kontrolą kory przedczołowej, która zmniejsza wrażliwość na ból, poza ciałem migdałowatym odpowiedzialnym za przetwarzanie emocji.
Ponadto u tych pacjentów bodźce bolesne wydają się hamować napięcie emocjonalne lepiej niż bodźce słabe. Innymi słowy, wszystko wskazuje na to, że samookaleczenie odgrywa u tych pacjentów rolę regulacji emocjonalnej..
Ważne jest, aby o tym pamiętać zachowania samookaleczające nie są próbą samobójczą, ale wręcz przeciwnie: starają się uniknąć osiągnięcia tego punktu, uspokajając to, co czują tak intensywne.
Chociaż prawdą jest, że są przypadki, które kończą się samobójstwem, prawdą jest, że albo tego nie szukali (a planowane samookaleczenie się nie powiodło), albo próbowali samobójstwa, szukając metod innych niż zwykle stosowana. do samookaleczenia.
Czasami samookaleczające się zachowania mogą przekształcić się w prawdziwe uzależnienie, prowadząc do niekończącego się błędnego koła.
Reakcja ciała jest tą, która odgrywa centralną rolę wzmocnienia: wewnętrzne napięcie emocjonalne spada, uczucia dysocjacyjne znikają, a osoba znajduje ulgę, której potrzebowała.
Później pojawiają się inne uczucia bardziej związane ze wstydem i poczuciem winy, które w połączeniu z troską o ukrycie bandaży i blizn mogą prowadzić do społecznego unikania i izolacji.
Jeśli spojrzymy na to z tego punktu widzenia, logiczne jest, że starają się unikać niewygodnych pytań, o których wiedzą, że z trudem zostaną zrozumiane. Jednak czasami przyciąganie uwagi, prowokowanie rodziców lub nawiązywanie relacji z innymi dotkniętymi chorobą może również wzmocnić zachowania autodestrukcyjne.
Nie oznacza to, że zwracają uwagę swoim zachowaniem. Powiedzieliśmy już, że starają się ukryć swoje zachowanie. Oznacza to, że otrzymując uwagę (a wraz z nią uczucie), można wzmocnić zachowania autodestrukcyjne.
-Nie reaguj strachem, złością lub wyrzutami. Ci ludzie potrzebują zrozumienia i akceptacji, a nie odwrotnie.
-Porozmawiaj z poszkodowanym o samookaleczeniach bez złości iz wielkim szacunkiem. Pomoże ci to werbalizować emocje w ramach twoich środków.
-Kiedy rozmawiasz z osobą dotkniętą chorobą o samookaleczeniach, rób to otwarcie, ale bez narzucania konwersacji. To oni muszą „wyrazić zgodę” i nie czują się zobowiązani do niczego.
-Nie ignoruj ani nie minimalizuj tego zachowania, ważne jest, aby osoby dotknięte chorobą wiedziały, że zasługują na uwagę.
-Daj mu znać, że chcesz pomóc i że będziesz tam, kiedy on lub ona tego potrzebuje. Oferuje bliskość fizyczną bez wymuszania jej.
-Nie wyrażaj zakazów, żadnych kar ani ultimatum. Tylko pogorszysz sytuację.
-Zainteresuj się troskami i potrzebami które prowadzą poszkodowanego do samookaleczenia.
-Zapewnij materiał do zagojenia ran i zabandażuj je. W razie potrzeby pomóż mu je wyleczyć i zdezynfekować, aw poważnych przypadkach zanieś poszkodowanego do lekarza.
-Pomóż jej wiedzieć, jak okazywać sobie uczucie i miłość. Co dziwne, ta osoba nie nauczyła się kochać i rozpieszczać siebie.
-Nie pytaj, co możesz zrobić. Ci ludzie tak naprawdę nie wiedzą, czego potrzebują. Lepiej zapytaj ich, czy możesz to zrobić, a powiedzą ci tak lub nie.
-Konfiskata ostrych narzędzi jest bezużyteczna a ty będziesz w stanie karmić ich kreatywność tylko po to, by to kontynuować.
-Ważne jest, aby przejść na terapię. O ile to możliwe, bez zmuszania czegokolwiek i zawsze z miłością i szacunkiem, bardzo ważne jest, aby członek Twojej rodziny lub przyjaciel zrozumiał, że powinien otrzymać terapię psychologiczną, która pomoże im lepiej zrozumieć siebie i poczuć się stopniowo lepiej. Jeśli jest niechętny, nie powinieneś dalej nalegać, ale powinieneś spróbować ponownie przy okazjach, które są konieczne później.
Jeszcze bez komentarzy