Plik bRyż novohispano Meksykański barok był ruchem artystycznym, który dominował w Nowej Hiszpanii od XVI do XVIII wieku. Rozszerzył się nawet na północ aż do początku XIX wieku. W tym ruchu klasyczne formy i ornamenty były organizowane lub manipulowane dla widza z największą iluzją ruchu, wizualnego podniecenia i emocjonalnego zaangażowania..
Styl barokowy rozpoczął się w Europie jako swego rodzaju kontynuacja renesansu. Później doceniono drastyczne różnice między tymi dwoma stylami. Dramatyczny charakter sztuki barokowej został wykorzystany przez religijny i świecki absolutyzm.
Barokowa architektura, rzeźba i malarstwo kwitły w służbie Kościoła katolickiego i monarchii wyznających tę religię. Ogólnie rzecz biorąc, artyści baroku skupiali się szczególnie na naturalnych formach, przestrzeniach, kolorach i światłach. Celem było stworzenie silnego, ale cichego przeżycia emocjonalnego.
Ze swojej strony artyści New Spain Baroque starali się zaskoczyć widza. W osiągnięciu tego efektu pomogły kontrasty, takie jak światło i cień, czy też nagłe i nieoczekiwane..
Szukali rozwiązania jedności zamiast równowagi. Sceny były zwykle bardzo naładowane emocjonalnie, przedstawiając momenty i pozy o przesadnej dramatycznej intensywności..
Ruch barokowy dominował w Europie Środkowej i Południowej od końca XVI do początku XVIII wieku. Jednak barok Nowej Hiszpanii osiągnął swój punkt kulminacyjny kilka dziesięcioleci później. Na przykład w Nowej Hiszpanii kilka ważnych budynków zgodnych z tym stylem było nadal w budowie po połowie XVIII wieku..
W Nowym Świecie, a zwłaszcza w Nowej Hiszpanii, ruch ten miał głęboki i trwały wpływ. Barok był próbą syntezy przeciwstawnych warunków i przeżyć.
Poszukiwano równowagi opartej na napięciu między śmiertelnością a nieśmiertelnością, zmysłowością a ascezą, młodością a starością..
Ponadto dominujące motywy religijne i style architektoniczne w dużej mierze odzwierciedlały ekspresjonizm okresu hellenistycznego. Mniej obecny był wpływ klasycyzmu, który zainspirował włoski renesans.
Jednocześnie wraz z katolicyzmem lub kontrreformacją wzrastał styl i nastrój baroku. Barok Nowej Hiszpanii potwierdził i rozwinął tradycyjne doktryny Kościoła katolickiego.
Wśród tych doktryn były: Eucharystia jako ofiara, pośrednia rola kapłaństwa, nabożeństwo do Matki Bożej, moc wstawiennicza Maryi i świętych, duchowa wartość życia zakonnego i inne..
Architektura jest najbardziej namacalnym dowodem baroku Nowej Hiszpanii. Aż do około 1650 roku budynki miejskie i klasztory oraz inne kościoły Nowej Hiszpanii prezentowały eklektyczną mieszankę romańskiego, gotyckiego i renesansowego. Później uległ amerykańskiej wersji baroku.
Architektura nowego baroku hiszpańskiego miała tendencję do upraszczania europejskich źródeł. Manipulacja przestrzenią była istotnym aspektem dużej części europejskiej architektury barokowej.
Z drugiej strony Nowa Hiszpanka przywiązywała większą wagę do modelowania powierzchni niż do manipulacji masami i objętościami. To modelowanie może być złożone i dramatyczne. W rzeczywistości wyszukana dekoracja jest znakiem rozpoznawczym tego stylu architektonicznego.
Jako przykład możemy wymienić katedrę w Mexico City, jeden z największych kościołów hiszpańsko-amerykańskich. Znajdują się w nim masywne pilastry wystające z głównej płaszczyzny elewacji.
Są one do niego przymocowane dużymi kamiennymi wspornikami. Z dala od tego są drzwi do nawy i dwa boczne korytarze. Ma również mniejsze dekoracje, które nieco wpływają na grę tłumu..
W ten sam sposób wiele mniejszych kościołów baroku Nowej Hiszpanii wyróżnia się dekoracyjnym zdobieniem na zewnątrz. Ich fasady są bardzo rzeźbione i być może mają po obu stronach dwie zdobione dzwonnice..
Gdyby nie to, byłyby niewiele więcej niż dwoma blokami przecinającymi się kopułą. Wewnątrz przedstawiają masywne, misterne i złocone ołtarze.
Malarstwo barokowe Nowej Hiszpanii zostało zainspirowane importowanymi dziełami malarzy hiszpańskich i flamandzkich. Prace te obejmowały oryginały, kopie i druki.
Francisco de Zurbarán i Peter Paul Rubens byli dominującymi wpływami drugiej połowy XVII wieku. Sebastián López de Arteaga, uczeń Zurbarána, wyemigrował z Kadyksu do Nowej Hiszpanii w 1643 r. Jego uczniowie włączyli kolor, styl i maniery baroku do nowej sztuki hiszpańskiej..
Ponadto Hiszpan Baltazar de Echave y Rioja pomógł wprowadzić zaskakujące efekty teksturalne do malarstwa Nowej Hiszpanii. Podobnie realizm i światłocień sztuki Nowej Hiszpanii nabrały żywiołowości i różowego zabarwienia Rubensa.
Z drugiej strony duży wpływ wywarły również prace mistrza malarza Bartolomé Estebana Murillo. Zostały one szczerze docenione za ich kompozycję, kolor i wygląd..
Byli też obdarzeni wdziękiem, elegancją i wrażliwością emocjonalną. Naśladowali to barokowi artyści Nowej Hiszpanii. Jednak nie udało im się opanować emocjonalnego tonu kwestii religijnych z dużym powodzeniem..
Pod koniec XVII wieku złoty wiek malarstwa barokowego w Nowej Hiszpanii dobiegł końca. Cristóbal de Villalpando wyróżnia się z tego okresu. Przez wielu uważany jest za najbardziej eleganckiego i wielkiego malarza w Meksyku. Wiele z jego prac ma heroiczne proporcje, jest bardzo pomysłowe, w jasnych kolorach i pełne energii..
Rodzimi muzycy zostali wprowadzeni do polifonii w pierwszym wieku panowania hiszpańskiego. Dokonano tego poprzez edukację i indoktrynację zakonów..
Hiszpańscy nauczyciele tworzyli i prowadzili grupy muzyczne, w większości posiadające lokalne talenty. Indianie byli szczególnie uzdolnieni jako instrumentaliści.
Obecnie większość muzyki dostępnej od początku XVII wieku to muzyka liturgiczna, utrzymana w konserwatywnym stylu kontrapunktycznym lub prostej homofonii. Ale kultywowano także muzykę dla wielu chórów.
Później, w całym XVIII wieku, style polichoralne i koncertowe stały się powszechne zarówno dla łacińskiej muzyki sakralnej, jak i dla kolęd..
Po 1670 roku rozwój cech formalnych i stylistycznych był zbliżony do rozwoju Hiszpanii. Dominował styl hiszpański. Uprawiano kolędę obficie. Zostało to dostosowane do lokalnych tradycji i wchłonęło elementy rodzime i popularne.
Jeszcze bez komentarzy