Bernal Diaz del Castillo (1495,1496-1584) był hiszpańskim zdobywcą i ekspedycją, który brał udział w zdobyciu tego, co obecnie jest znane jako Meksyk, dawniej Nowa Hiszpania. Niektóre dane o jego podróżach i pismach są niedokładne.
Díaz del Castillo dołączył do członków ekspedycji, takich jak Hernán Cortés, Juan de Grijalva i Francisco Hernández de Córdoba, aby dotrzeć do Meksyku przez Półwysep Jukatan. W każdym doświadczeniu musieli stawić czoła tubylcom, którzy z odwagą i poświęceniem bronili swojego terytorium i mienia..
Prawdziwa historia podboju Nowej Hiszpanii jest uważany za jedno z dzieł napisanych przez hiszpańskiego zdobywcę. Tam Bernal Díaz opowiedział o wydarzeniach, które miały miejsce podczas wypraw. Są jednak uczeni, tacy jak Francuz Christian Duverger, którzy wątpią, czy Bernal był autorem tego tekstu..
Indeks artykułów
Bernal urodził się w Medina del Campo w Hiszpanii, znanej obecnie jako Valladolid. Jednak jego data urodzenia jest nieprecyzyjna, ponieważ podano zarówno rok 1495, jak i 1496. Jego rodzicami byli Francisco Díaz del Castillo i María Díaz Rejon..
Dane dotyczące kształcenia i szkolenia akademickiego Bernala Díaza del Castillo są skąpe. Jednak on sam we wstępie do swojej znanej pracy pisemnej stwierdził, że nie ma zawodu uniwersyteckiego i nie jest człowiekiem o dużej wiedzy..
Wbrew jego stwierdzeniu, w jego pracy była obecność Prawdziwa historia podboju Nowej Hiszpanii, zwrotów z Rzymian Marco Aurelio i Juliusza Cezara, a także własnych słów Nahuatl oraz z Taínos. Ponadto odnotowano wpływ hiszpańskiego pisarza Luísa Véleza de Guevary, jeśli chodzi o styl.
Bernal Díaz del Castillo odbył swoją pierwszą podróż do Ameryki około 1515 roku, gdy miał dwadzieścia lat. Zrobił to pod rozkazem hiszpańskiego wojskowego i polityka Pedro Ariasa Dávili. Następnie wyjechał na Kubę na mocy niespełnionych obietnic towarowych władcy Diego Velásqueza de Cuéllara..
Po prawie trzech latach bezczynności na Kubie, począwszy od 1517 r., Przez trzy kolejne lata wyruszył na kilka wypraw na Jukatan. W pierwszych dwóch wyprawach celem było wydobycie złota i pozyskanie niewolników, w trzeciej zaś próbowano skolonizować ludność Azteków..
Díaz del Castillo mieszkał przez długi czas w Mexico City, po odbyciu wyprawy ekspedycyjnej do Hondurasu. W tym okresie, w 1526 r., Często odwiedzał okolice Coatzacoalcos. Chociaż został nagrodzony za swoje czyny z kilkoma Indianami, nie był zadowolony z ilości otrzymanych towarów.
W obliczu niezadowolenia i chęci pozyskania większej liczby „encomiendów” lub rdzennych mieszkańców do jego usług, skontaktował się z kierownictwem Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii, aby uzyskać więcej. W końcu uzupełnili jego społeczno-ekonomiczne wynagrodzenie pracą tubylców Cimatlán i Cintla.
Hiszpański zdobywca miał do swojej dyspozycji dużą liczbę Hindusów. Dla nich zawsze traktował z godnością, co powodowało, że działał jako przełożony, aby nie dopuścić do przemiany w niewolników..
Z drugiej strony Díaz del Castillo nie ustał, aby jego nagroda została zwiększona. W 1539 roku pisarz aktywował w obecności hiszpańskiego żołnierza Luísa Marína dowody swoich dobrych uczynków i cnót. Oprócz tego odbywał wizyty w Hiszpanii w poszukiwaniu kolejnych.
Bernal Díaz del Castillo nie wypadł dobrze podczas swojej pierwszej podróży do Hiszpanii, bo choć polecili go zdobywca Hernán Cortés i wicekról Antonio de Mendoza, władze nie przyjęły go. Udało mu się jednak odzyskać służbę Indian w Tabasco i Chiapas.
W 1541 roku po powrocie do Ameryki osiadł w Gwatemali, gdzie służył ekspedycji i gubernatorowi Pedro de Alvarado. Na tym terytorium Bernal korzystał z pomocy miast Mistlán, Sacatepéquez i Joanagazapa w ramach zapłaty za ich działalność w procesie kolonizacji..
Historyczne dane mówią, że Díaz del Castillo miał dwie córki, Inés i Teresę, z metysem o imieniu Francisca, kobietą, która została mu podarowana przez wodza Montezumy. Potem miał Diego. W 1544 roku ożenił się z Teresą Becerra, ponieważ wymagało to większej liczby zamówień. Z nią miał dziewięcioro dzieci.
W latach 1549-1550 wyprawa wrócił do Hiszpanii po tym, jak chciał otrzymać więcej rdzennych mieszkańców. W tym czasie zostało uchwalone prawo, aby dokonać przeglądu encomiendas i zoptymalizować sytuację tubylców Nowej Hiszpanii, więc Bernal Díaz skorzystał z okazji, by dać się usłyszeć..
Zostało to podniesione podczas debaty na spotkaniu w Valladolid na temat podboju Ameryki i traktowania tubylców. Jeśli chodzi o swój główny cel, osiągnął wynik połowicznie upieczony, ponieważ nie pozwolono mu zmienić populacji Coatzacoalcos na taką, jaką chciał w Gwatemali.
Díaz del Castillo ponownie osiedlił się w Gwatemali w 1551 roku i od tego czasu powierzył mu stanowisko radnego. Jednak po tym, jak nie zgadzał się z tym, że nie uzyskał tego, czego oczekiwano w Hiszpanii, napisał do cesarza Karola I, aby wyrazić swoje niezadowolenie i ponownie nalegał, aby otrzymać więcej.
Praca Díaza del Castillo jako starosty - lub radnego - Santiago de Guatemala została odnotowana w dokumentach, które przesłał po uczestnictwie w sesjach rządowych. Świadczył o tym także Alonso Zorita, świadek spotkań politycznych na terenie Ameryki.
Zorita potwierdził, że miał kontakt z radnym Bernalem Díaz del Castillo; on, Alonso, od 1553 roku przez cztery lata zatrzymywał się w Gwatemali, Meksyku i Nowej Granadzie. W informacjach przesłanych do Hiszpanii Alonso zapewnił, że to usta Diaza „był zdobywcą” i że widział dobry postęp swojej pracy na amerykańskiej ziemi.
Chociaż różne podróże i wyprawy zainspirowały Bernala Díaz del Castillo do napisania Prawdziwa historia podboju Nowej Hiszpanii, także pisma historyka i księdza Francisco López de Gómara podsuwały mu pomysły. Jego tekst był zbiorem doświadczeń z Ameryki.
W 1565 wyprawa otrzymała swój herb od monarchy Filipa II. Dwa lata później wyjechał do Hiszpanii. Również w tym czasie twierdził, że dokonał transkrypcji tego, co napisał o swoim największym dziele, któremu poświęcił się do końca swoich dni..
Ostatecznie hiszpański zdobywca Bernal Díaz del Castillo zmarł na terytorium zwanym Gwatemala 3 lutego 1584 r. Według uczonych i historyków został pochowany w głównej katedrze tego terytorium, identyfikowanego z jego imieniem i poświęceniem..
Díaz del Castillo był częścią wyprawy, którą w 1517 roku podjął hiszpański zdobywca Francisco Hernández Córdoba, kierując się na Karaiby. Jednak łódź zakotwiczyła w rejonie Jukatanu, dawnej części Nowej Hiszpanii.
Kiedy weszli na stały ląd, ci ze strony Bernal Díaz stawili czoła tubylcom, którzy bronili swojego terytorium. W szczególności Indianie Majów uniemożliwili Hiszpanom pozostanie, więc wyruszyli na obszar znany obecnie jako Kuba..
W 1518 roku Bernal Díaz del Castillo przygotował się do wyjazdu do Jukatanu pod rozkazami Juana de Grijalvy. Pierwszy przystanek odbył się na wyspie Cozumel. Kiedy próbowali zająć swój główny cel, napotkali Indian Champotón i wybuchły walki..
Po różnych konfrontacjach wyprawa przekroczyła wody rzeki Mezcalapa, znanej również jako Grijalva. Po postawieniu stopy w San Juan de Ulúa udał się na Kubę, ponieważ nie mogli wydobywać złota i taki był rozkaz kierownika wyprawy..
Díaz del Castillo brał również udział w wyprawie, którą Hernán Cortés odbył na Jukatan w 1519 roku, podczas podboju Hiszpanów na terytorium Meksyku. Brał udział w walce z Tlaxcalanami, a także stawił czoła Pánfilo de Narváez w Veracruz, aby uniemożliwić im aresztowanie jego szefa.
Później dołączył do różnych bitew, które miały miejsce po znanej „smutnej nocy”. Brał także udział w zdobywaniu Tenochitlan. Z drugiej strony przyznali mu ziemie i rdzenną ludność za jego działania, chociaż stracił je później i musiał wdać się w spór, aby je odzyskać..
Wszystko, co dotyczyło życia Bernala Díaza del Castillo, nie było precyzyjne, być może z powodu braku dokumentacji na tamte czasy. W związku z tym kwestionowano, czy uczestniczył w wyprawach Hernána Cortésa, skoro jego podpis nie pojawił się na liście, który wysłał do Karola V w 1520 roku..
Korespondencja, którą Cortés wysłał do monarchy, zawierała między innymi podpis pięciuset czterdziestu czterech członków załogi jego wyprawy, którzy rzekomo chcieli go jako generała. Jednak Bernal się nie pojawił. Uczeni potwierdzili, że jego podpisem mógł być Bernaldino del Castillo.
- Prawdziwa historia podboju Nowej Hiszpanii (Około 1579).
Z tego tytułu znane było jedyne dzieło hiszpańskiego zdobywcy. Niektórzy uczeni zgadzają się, że zaczął go pisać, gdy miał osiemdziesiątkę. Jednak ani data rozpoczęcia, ani data zakończenia nie są w pełni określone..
Kopia została pierwotnie wydana. Następnie, ponad czterdzieści lat po jego śmierci, a konkretnie w 1632 roku, została opublikowana. Spośród dwóch znanych wydań ta z początku XVIII wieku została uznana za fałszywą, ze względu na takie aspekty, jak szczegóły okładki.
Praca Bernala Díaza del Castillo była narracją o różnych wyczynach, jakich doświadczyliśmy podczas podboju Ameryki w XVI wieku. To były wspomnienia jego własnych przeżyć. Opowiadał między innymi o współistnieniu tubylców, środowisku, bitwach z tubylcami.
Choć dzieło to od wieków przypisywane jest Díaz del Castillo, w 2013 roku francuski antropolog Christian Duverger zakwestionował jego autorstwo. Publikując swoje prace pisemne Kronika wieczności, argumentował, że twórcą tego tekstu był hiszpański zdobywca Hernán Cortés.
Śledztwo Duvergera, prowadzone przez ponad dwie dekady, wykazało, że Bernal Díaz del Castillo był człowiekiem bez wykształcenia, który również nie był młody i nie brał udziału we wszystkich wyprawach Cortésa. Okazało się również, że na tym samym terytorium nie było żadnych zbiegów okoliczności.
Przed śledztwem Duvergera wyszła na jaw obrona autorstwa hiszpańskiego Guillermo Serés dotycząca autorstwa Díaza del Castillo. Odrzucił takie dane, jak lokalizacja Royal Court, który znajdował się w Gwatemali, a nie w Panamie, jak argumentował francuski antropolog..
Z drugiej strony Duverger argumentował, że Prawdziwa historia… Został napisany przez Bernala, gdy był starym człowiekiem. Na co Serés utrzymywał, że zdobywca poinformował już cesarza Karola I, a także Felipe II w 1558 roku. Jednak już w 1553 roku skupił się na pisaniu o bitwach podboju.
„A będąc na ranczach i polach kukurydzy, o których już wspomniałem, zabierając naszą wodę, wiele eskadr Indian z miasta Potonchan (tak mówią) przybyło wzdłuż wybrzeża ze swoją bawełnianą bronią, która rzuciła ich na kolana i z łukami i strzały i włócznie, i rodele, i miecze wykonane na wzór dwuręcznych stojaków, procy i kamienie, i ich pióropusze, których zwykle używają, a twarze pomalowane na biało i czarno, enalmagrados, i były milczący i przyszli prosto do nas ... ".
Jeszcze bez komentarzy